Όχι ρακέτες, όχι... ψώνια σε θάλασσες και ακτές...

 Το καλοκαίρι μπήκε και μαζί με αυτό έφτασε και η ώρα για τις πρώτες μας βουτιές. Άλλοι και άλλες βέβαια έχουν ήδη κάνει καμιά δεκαριά μπάνια αλλά επί της ουσίας από δω και πέρα αρτχίζει το πανηγυράκι.
 Σκεφτόμενος όλο αυτό το σκηνικό που διαδραματίζεται στις παραλίες της χώρας μας, ήρθε ανεπαίσθητα στο μυαλό μου η παλιά διαφήμιση με τον συμπαθητικό γλάρο να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο του και να μας λέει με στεντόρεια  φωνή (καλά από πότε μιλάνε οι γλάροι?) : “Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας την καθαρή θάλασσα και αυτό το καλοκαίρι...” Καλά τα έλεγες εσύ γλάρε μου.   Αλλά φαντάσου ότι από τότε όσο και να μας έπρηζες κάθε καλοκαίρι με το μήνυμα σου, εμείς όχι μόνο δε σε ακούσαμε (θάλασσες και χωματερές είναι ένα και το αυτό...) αλλά έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο.

Ρακέτες, ρακέτες και... ρακέτες

  Ξαφνικά 2-3 μήνες πριν το καλοκαίρι τα γυμναστήρια γεμίζουν από νεαρές δεσποινίδες αλλά και κυρίες που έχουν σκοπό να κάνουν θραύση στην πλαζ αλλά και από επίδοξους σφίχτερμαν που προσπαθούν να χάσουν την κοιλούμπα τους για να είναι σένιοι στην παραλία και να αρέσουν στα... κορίτσα (ναι, ναι κορίτσα όπως το διαβάσατε).
 Αφού λοιπόν του δίνουν καταλαβαινει στην γυμναστική, σκάνε στην παραλία με μαγιό πιο στενό και από κορσέ οι άντρες και με brazilian (πωπώ τι μόρφωση έχω ο άτιμος...) ή στρινγκ μαγιό οι γυναίκες. Οτιδήποτε άλλο απαγορεύεται.
 Και εκεί γίνεται το έλα να δεις. Οι 999 στους 1000 λουόμενους έχουν tatoo, φοράνε γυαλιά ακόμα και όταν κάνουν βουτιές, στέκονται όρθιοι μπροστά σε άλλους για επίδειξη του καλοσχηματισμένου κορμιού τους (οι γυναίκες στους άντρες και το αντίθετο) και βέβαια παίζουν... ρακέτες.

 Ναι καλά καταλάβατε. Οι ρακέτες είναο πλέον το εθνικό μας σπορ. Άσχετα αν το τένις στην χώρα μας αγνοείται ως άθλημα... Οι ρακέτες είναι άλλο πράμα. Απλωμένο λάδι σε όλο το κορμί, αλτρουισμός και αυτοθυσία σε κάθε χτύπημα, άναρθρες κραυγές, αλλά η υπερπαραγωγή είναι όταν το μπαλάκι πέφτει επάνω στο ξανθό πιπίνι που όλως τυχαίως ξαπλώνει πολυ κοντά στον...αγώνα.  “Με συγχωρείς σε χτύπησα???” είναι η ατάκα που ακούγεται πιο συχνά στις ελληνικές παραλίες. Μια ατάκα σαν και αυτές που χρησιμοποιούσε ο Στάθης Ψάλτης παριστάνοντας το καμάκι στην ανάλογη ταινία των 80s.

Οι φυλές της παραλίας

 Εδώ και αν γίνεται χαμός. Στις ελληνικές παραλίες μπορείτε να βρείτε κάθε καρυδιάς καρύδι... Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως οι παραλίες είναι για όλους. Αλλά πείτε μου σας παρακαλώ δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε γυμνασμένους και λαδωμένους ζιγκολό να τριγυρνάνε κάνοντας καμάκι, δεν έχετε απηυδήσει με τις χαζοbimbo κοπελίτσες και τις παρέες που έχουν τέρμα την μουσική στο κασετόφωνο και τα μπυρόνια να...κοίτωνται δεξία και αριστερά τους?

 Δεν έχετε τρελαθεί με το απίστευτο “φαγοπότι”, το κλέψιμο που γίνεται σε βασικά είδη που πωλούνται στις πλαζ (1 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι το νερό, 2 ευρώ ένα παγωτό χωνάκι και πάει λέγοντας), δεν έχετε νευριάσει με την αυθαιρεσία κάποιων που νοικιάζουν τις ξαπλώστρες 5 ευρω και έχουν είσοδο και καλά άλλα τόσα στις δήθεν πιο οργανωμένες παραλίες, ειδικά εδώ στην Αττική???
 Αμ το άλλο? Αλλοδαποί (προς θεού δεν έχω κάτι με αυτούς αλλά με το κράτος μας) πουλάνε διαφόρων ειδών μπιχλιμπίδια, το παίζουν ζωγράφοι κάνοντας χένες ή όπως αλλιώς λέγονται με υλικά αμφιβόλου ποιότητας δηλώνοντας πως το παρεμπόριο ζει και βασιλεύει ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες παραλίες της χώρας μας.

 Προβλέπεται ταλαιπωρία και φέτος με ότι ανέφερα παραπάνω. Ακόμα και εκεί, στα μπάνια μας δηλαδή αυτό το κράτος δεν έχει καταφέρει να βάλει μια τάξη, αλλά ακόμα και εμείς οι ίδιοι... δεν παιζόμαστε...