Ο επισκέπτης των Χριστουγέννων...

 Η ώρα πλησίαζε 3 το μεσημέρι και το τσουχτερό κρύο συνέχιζε να διαπερνάει το σώμα του μικρού Δευκαλιώνα. Ο Δευκαλίωνας (που τον ονομάσανε έτσι οι γονείς του επειδή γεννήθηκε μέσα σε πλοίο την στιγμή που η θάλλασα ήταν φουρτουνιασμένη), τουρτούριζε από το  πολικό ψύχος που επικρατουσε στην πόλη το τελευταίο διήμερο.
  Προσπαθούσε εδώ και 2 μέρες αυτός και οι γονείς του να ζεσταθούν αλλά μάταια. Τα λίγα ξύλα που τους είχαν απομείνει ,καηκανε πριν από καμιά βδομάδα μέσα στην παλιά και μισοκατεστραμμένη ξυλόσομπα που είχε βρει ο πατέρας του λίγο πιο πέρα από το παράπηγμα τους, σε μια αλάνα γεμάτη λασπόνερα. 
 Και να΄ταν μόνο αυτό... Οι γονείς του Δευκαλίωνα είναι άνεργοι. Ο πατέρας του, που δούλευε μέχρι πριν από ένα χρόνο σε μια εταιρία παραγωγής χαρτιού, απολύθηκε επειδή λέει ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους. 
 Η μάνα του, έπειτα από την γέννηση της μικρής του αδερφούλας, εργάστηκε για λίγο και μόλις περασε το διάστημα της υποχρεωτικής εργασίας που ισχύει σε περιπτώσεις γυναικών  που έχουν γεννήσει, απολύθηκε ως υπεράριθμη... Κάτι μεροκάματα που έκανε ο πατέρας του σε μια οικοδομή ήταν μια προσωρινή ανάσα για την οικογένεια αλλά πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο... 

 Παραμονή Χριστουγέννων και ο μικρός Δευκαλίωνας δεν γιορτάζει, δεν χαίρεται όπως τα περισσότερα παιδιά. Για αυτόν το δώρο είναι άγνωστη λέξη. Ένα κομμάτι ψωμί και λίγη ζέστη θα ήταν ότι έπρεπε. Αλλά πως... Οι γονείς του προσπαθούν να ζεστάνουν την μικρή αδερφή του και κοιτιούνται στα μάτια... 
 Που και που τους ξεφεύγουν τα δάκρυα και ο Δευκαλίωνας ρωτάει γιατί... '"Τίποτα παιδί μου...Κάτι μπήκε στο μάτι μου" συνηθίζει να του λέει ο πατέρας του προσπαθώντας να του εξηγήσει αλλά ο μικρός καταλαβαίνει...
 Έχει πάει ήδη 9 το βράδυ και ο Δευκαλίωνας κουρασμένος και πεινασμένος πέφτει για ύπνο πάνω στα κρύα σκεπάσματα δίπλα άπο τα χαρτόκουτα..."¨Κοιμήσου αγάπη μου...Κοιμήσου και άυριο που είναι Χριστούγεννα κάτι θα βρει ο μπαμπάς να φάμε"¨. Ο Δευκαλίωνας κοιτάζει την μητέρα του και της λέει. "Το ξέρω μαμά...". Η ώρα περνάει και ο μικρός πέφτει σε βαθύ ύπνο μιας και είναι εξαντλημένος. Ξαφνικά το πρόσωπο του φωτίζεται και πάνω στον ύπνο του...σκάει ένα χαμόγελο. Ονειρεύεται... 
 Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου κάνουνε την εμφάνιση τους. Ξημέρωσε Χριστούγεννα. 7 το πρωί. Ο μικρός Δευκαλίωνας ανοίγει τα μάτια του και  αμέσως σκουντάει τον πατέρα του και την μητέρα του. "Ξυπνήστε. Ξυπνήστε που σας λέω." φώναζε και τους σκουντούσε. "Τι έγινε?Τι έπαθες Δευκαλιώνα?" φώναξε έντρομη η μητέρα του μικρού, νομίζοντας πως είχε δει εφιάλτη.

  "Μαμά, μπαμπά, είναι απίστευτο. Ευχαριστώ για όλα. Ευχαριστώ. Σας αγαπώ πολύ! Εχτες ήταν η πιο ωραία μου βραδιά! Και αυτός ο Κύριος που μας επισκέφθηκε ήταν πολύ καλός! Φίλος σου ήτανε έ μπαμπά?  Πέρασαμε πολύ ωραία μαμά. Με πήρε και πήγαμε μια βόλτα. Μου πήρε να φάω! Ότι ήθελα!
 Και χόρτασα μπαμπά! Και δεν πεινάω τώρα!!! Και μετά με πήγε στο λούνα πάρκ. Εκεί με τα άλλα παιδάκια. Και έτρεχα και γέλαγα. Και δεν κρύωνα μαμά! Τα ρούχα που μου πήρε ο καλός κυριούλης ήταν ζεστά και χοντρά! Δεν είχανε τρύπες! Και μετά με πήρε στην πλάτη του και με πήγε σε ένα ζεστό και μεγάλο σπίτι.  Το σπίτι μας! Είχε δύο τζάκια μαμά!  Ησασταν και σεις εκεί! Μα δεν θυμάστε? Και η αδερφούλα μου ήταν σκεπασμένη σε μια μεγάλη κούνια γεμάτη από κουβέρτες!
 Και εσύ μπαμπα με την μαμά γελάγατε. Και ήσασταν χαρούμενοι. Και τρώγατε. Και δεν κλαίγατε πιά γιατί ο καλός κυριούλης ήταν κοντά μας. Πολύ καλός αυτός ο κυριούλης μαμά! Ξέρεις τι μου είπε πριν φύγει? Ε??? Ξέρεις? "Οχι Δευκαλιώνα μου.. Τι σου είπε?" είπε η μητέρα του μικρού με τρεμάμενη, απ΄την συγκίνηση, φωνή. 
 "Ότι από δω και πέρα όλα θα πάνε καλά μαμά! Αρκεί να σας αγαπάω όπως τώρα! Και να με αγαπάτε και σεις. Μα αυτό...αυτό είναι σίγουρο μαμά! Γιατί το ξέρω πως με αγαπάτε πολύ! Άλλωστε ότι μου είπες έγινε μαμά! Ο μπαμπάς τα κατάφερε παρέα με τον καλό κυριούλη! Είμαι πολύ χαρούμενος. Και δεν κρυώνω. Και δεν πεινάω πιά!" φώναξε ο μικρός Δευκαλίωνας και κάνοντας μια γρήγορη κίνηση κρύφτηκε στην αγκαλιά των γονιών του.
 

 Εκείνοι τον αγκάλιασαν και ξέσπασαν σε λυγμούς. Ο άγνωστος επισκέπτης των Χριστουγέννων, ο καλός κυριούλης, όπως έλεγε ο μικρός έκανε το θαύμα του. 
 Το κρύο συνέχιζε να είναι τσουχτερό, φαί δεν υπήρχε, αλλά αυτά τα Χριστούγεννα ξημέρωσαν για την οικογένεια του μικρού Δευκαλίωνα, φέρνοντας την ελπίδα μέσα στο παράπηγμα τους. 
 Γιατί ναι, όπου υπάρχει αγάπη κάπου παραδίπλα είναι και η ελπίδα. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά αυτού του σκληρού και άδικου κόσμου... Καλά Χριστούγεννα σε όλους!