Κίεβο: Η τελευταία μαύρη γάτα...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Είναι εξόχως καταθλιπτικό αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες με την αιματοχυσία στο Κίεβο. 

 Η μεγαλομανία του προέδρου Γιανούκοβιτς από την μία και ο άκρατος εξτρεμισμός οργανωμένων ομάδων από την άλλη, κάνουν την ουκρανική πρωτεύουσα να μοιάζει τοπίο βγαλμένο από την "Κόλαση" του Δάντη.

 Έχετε διαβάσει το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά "Η τελευταία μαύρη γάτα"? Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζία και αποφασίζουν να τις εξαφανίσουν με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. 

 Οι παγίδες και τα δηλητήρια είναι κάποιες από τις μεθόδους που σκέφτηκαν τα μέλη της αδελφότητας. Αυτές οι μέθοδοι έχουν τελικά αποτέλεσμα αλλά όχι απόλυτο. Υπάρχει μια ακόμα ζωντανή μαύρη γάτα. Μια γάτα που είναι αποφασισμένη να ζήσει ότι και να γίνει. Έτσι ξεκινάει ένα ανελέητο κυνηγητό από τα μέλη της αδελφότητας, με σκοπό να βρούνε την γάτα και να την εξοντώσουνε. 

 Το συγκεκριμένο παραμύθι είναι ολοφάνερο τι μήνυμα θέλει να περάσει και σε τι αναφέρεται. Η μαύρη γάτα, που πρεσβεύει την διαφορετικότητα, κυνηγιέται. 

 Ο ρατσισμός, η προπαγάνδα, η άκρατη ξενοφοβία, η χειραγώγηση των μαζών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, η μεγαλομανία και η...επινόηση των εχθρών καταγράφονται με παιδικό, απλοικό αλλά συγχρόνως συγκλονιστικό τρόπο. 

  Αυτό το παραμύθι είναι στο μυαλό μου από το ξεκίνημα των επεισοδίων.  Και όλο αυτό το σκηνικό ολοκαυτώματος γίνεται ένα παζλ. 

 Η εικόνα των ανθρώπων να πέφτουν κάτω σαν τις μύγες από τα πυρά των ελέυθερων σκοπευτών, τα γυμνά πτώματα που κείτονται στους δρόμους της πόλης, το χάος, οι συνεχείς διαδηλώσεις του καταπονημένου (... και από τα κατάλοιπα του δραματικού

παρελθόντος) ουκρανικού λαού ενάντια στα παιχνίδια εξουσίας του σημερινού προέδρου, ενάντια στην ανέυθυνη αντιπολίτευση που ζητάει συνέχεια εκλογές, λες και αυτό είναι η λύση, αλλά και μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον. 

 Οι εξτρεμιστικές ομάδες δολοφόνων που έχουν συγκεκριμένο σκοπό ενάντια στον απλό λαό που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μια χώρα που οι εχθροί  είναι φίλοι και το αντίστροφο. Ποιος πολεμάει ποιον τελικά σε αυτό το αρρωστημένο σκηνικό?

 Σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις για άλλη μιά φορά,  δεν θα μπορούσε βέβαια να μην παίζει και η "μαμά" Ρωσία. Το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην ευρύτερη περιοχή και η επίδειξη ισχύος του Πούτιν, που βλέπει και στο εσωτερικό τις "φωνές" να πληθαίνουν, είναι άλλο ένα σημείο που πρέπει να σταθούμε. 

 Όλα θυσιάζονται στον βωμό της εξουσίας. Η Ευρώπη προς το παρόν παρακολουθεί... σφυρίζοντας αδιάφορα, οι νεκροί πολλαπλασιάζονται και κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο. Οι λαοί μαθαίνουν. Οι ηγέτες τους όχι.

  Είναι ειλικρινά απορίας άξιο, πως καταφέρνουμε σε τέτοια θέματα να διυλίζουμε τον κώνωπα και να αφήνουμε στην άκρη αυτό που πραγματικά έχει ουσία... Οι λαοί έχουν την απάντηση όμως. Αν έχουν την πυγμή και το σθένος να ορθώσουν ανάστημα όπως αρμόζει στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, τότε η ελπίδα (όπως και η μαύρη γάτα του παραμυθιού) θα παραμένει ζωντανή...