Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Το κρύο αντέχεται, η μοναξιά όμως?

 Απόγευμα Σαββάτου. Περπατώντας με γοργό βήμα στα λασπόνερα, "κρυμμένος" μέσα στο μπουφάν μου και με το κρύο να με διαπερνάει,  μόλις που διέκρινα με την άκρη του ματιού μου στην απέναντι πλευρά του δρόμου μια ψιλόλιγνη φιγούρα που "πάλευε" με κάτι χαρτόκουτα.  
 Ένας από τους πολλούς άστεγους του δρόμου. Σταμάτησα και κοίταξα. Ασυναίθητα ήρθαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που έρχονται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Ποιος είναι αυτός? Πως έφτασε σε αυτό το σημείο? Δεν έχει οικογένεια? Φίλους? Γιατί είναι μόνος? 
 Εννοείται πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο ανάλγητο κράτος που δεν έχει προνοήσει και φροντίσει να μηδενίσει τα κρούσματα ανθρώπων που μένουν στο δρόμο σε αυτοσχέδια σπιτάκια, παραπήγματα και ενίοτε και υπονόμους... 
 Οι εκάστοτε Δήμοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα όπως μπορούν και με τα μέσα που διαθέτουν, αλλά όταν σύμφωνα με τις μετρήσεις της Μη Κυβερνητιικής Οργάνωσης ¨Κλίμακα", οι άστεγοι στην χώρα ξεπερνάνε τους 20.000 και οι μισοί από αυτούς βρίσκονται στην πολυδιαφημσμένη πρωτεύουσα μας την Αθήνα, τότε δεν υπάρχουν και πολλά για να πεις.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, βολεμένοι και ξερόλες ως επί το πλείστον, που λένε πως ένα μεγάλο ποστοστό από τους αστέγους επιλέγουν να ζουν με αυτό τον τρόπο και δε δέχονται καμία βοήθεια. Προφανώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ την λέξη αξιοπρέπεια. 

 Γιατί είναι αυτονόητο πως κάποιος που έχει χάσει το σπίτι του, έχει εκδιωχθεί η τον έχουν παρατήσει από την οικογένεια του, χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση μιας και ο συναισθηματικός του κόσμος είναι πολύ εύθραυστος Αλλά αξιοπρεπής. Ντρέπεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. 
 Εδώ μπαίνει και το θέμα της μοναξιάς. Πως είναι δυνατόν να...αφήνεται κάποιος στην μοίρα του? Πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένα με τις οικογένειες τους, γνωρίζοντας πως κάποιος συγγενής τους τριγυρνάει στο δρόμο τα βράδια για να βρει ένα κομμάτι ψωμί και κοιμάται στα παγκάκια?
 Η μοναξιά μερικές φορές είναι επιβεβλημένη για όλους μας. Η ηθελημένη όμως. Όλοι λίγο πολύ έχουμε συζητήσει με τους κοντινούς μας ανθρώπους τους μεγαλύτερους φόβους μας. Ένας από αυτούς είναι μήπως μείνουμε μόνοι. Για κάποιους συνανθρώπους μας αυτός ο φόβος έχει γίνει ζοφερή πραγματικότητα. 
 Η αίσθηση του να νιώθεις ξεχασμένος, μόνος, παρατημένους από τους ανθρώπους που αγάπησες και σε αγαπήσαν είναι σαν ένα καρφί που μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην καρδιά σου. Και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που είναι μόνοι, αντέχουν το κρύο και τις κακουχίες. Αυτό που δεν αντέχεται είναι η μοναξιά. 

 Σκεφτείτε τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Σκεφτείτε αυτούς που είναι κλεισμένοι στα ιδρύματα ηλικιωμένων. Σκεφτείτε τι βιώνουν... Και επειδή όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή μόνοι, ας αναλογιστούμε τα λάθη μας και ας είμαστε λιγότεροι σκληροί με κάποιους συναθρώπους μας. Ας μην τους αφήνουμε στο περιθώριο, ας μην τους ξεχνάμε. 

Ότι δίνεις παίρνεις σε αυτή την ζωή. Γιατί όπως έγραψε και η Κατερίνα Γώγου: "Η μοναξιά δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς. Η μοναξιά,η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω. Είναι τσεκούρι στα χέρια μας, που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει..." Καλό Μήνα εύχομαι. Αγαπάτε αλλήλους...


Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been,
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?

10 σχόλια:

  1. Και ως φυσική συνέπεια, οι ψυχοσωματικές ασθένειες, ακόμα και η ίδια η κατάθλιψη από μόνη της, είναι ικανή να διαλύσει έναν άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην απελπισία και στην παραίτηση. Καλό απόγευμα και καλό μήνα φίλε Μάκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ μαζί σου Joan...Οι άνθρωποι που ζούνε τέτοιες καταστάσεις έχουν προβλήματα που παίρνουν την μορφή της χιονοστιβάδας... Ψυχικά και σωματικά. Και ξέρεις πως είναι αυτό. Αν ξεκινήσει δεν σταματάει παρά μόνο αν διαλύσει τελείως την ψυχή και την ζωή αυτού που έχει τέτοια βιώματα... Καλό απόγευμα και σε σένα και Καλό Μήνα!

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο Μάκη μου!
    Χαίρομαι για την ευαισθησία σου αλλά και για τον τρόπο που άγγιξες το θέμα! :))

    Η μοναξιά,η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω. Είναι τσεκούρι στα χέρια μας, που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει..

    Να'σαι καλά!

    Καλό μήνα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα καλησπέρα καλή μου! Έτσι είνσι η μοναξιά...Η Γώγου ήξερε...Πρέπει και μεις να μάθουμε...Καλό μήνα και σε σένα!

      Διαγραφή
  3. πραγματικά όλα αντέχονται, αλλά η μοναξιά με τίποτα!!!! εύχομαι πάντα αυτό: να μη μείνω ποτέ μα ποτέ μόνη μέχρι την τελαυταία μέρα της ζωής μου!!! και όχι μόνο εγώ, κανείς άνθρωπος στον κόσμο!! και εννοείται πως ότι δώσεις θα πάρεις πίσω! αγαπάτε αλλήλους λοιπόν!!! ναι, το ασπάζομαι!!! καλή εβδομάδα Μάκη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και γω στο εύχομαι Εύη μου! Για όλους μας η μοναξιά είναι ένας...εφιάλτης που δεν θέλουμε να γίνει πραγματικότητα! Καλή εβδομάδα και σε σένα!

      Διαγραφή
  4. Θα συμφωνήσω με τον προβληματισμό σου και μακάρι να μην φτάσουμε ποτέ σε αυτό το σημείο, να μην έχουμε κανέναν να μας στηρίξει.
    Απλώς μόνο να σου πω ότι δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει το κράτος, σίγουρα πολλά παραπάνω από το να φτιάξει μερικές μονάδες για τους αστέγους για τις πολύ κρύες νύχτες, όμως και στο Αμβούργο, σε μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Ευρώπης και τη δεύτερη πόλη της πιο ανεπτυγμένης αυτή τη στιγμή χώρας στην Ευρώπη, οι άστεγοι είναι σύνηθες φαινόμενο, τόσο όσο και στην Αθήνα και μάλιστα τους βλέπεις να κοιμούνται έξω ακόμα και νύχτες που η θερμοκρασία φτάνει στους -15. Αυτό που καταλαβαίνω, λοιπόν, εγώ είναι ότι εκεί δεν υπάρχει ούτε καν η πρόνοια που υπάρχει εδώ με το τετραψήφιο νούμερο που μπορείς να καλέσεις αν δεις έναν άστεγο σε άσχημη κατάσταση.
    Αυτό δεν το λέω ούτε για να υποτιμήσω το θλιβερό αυτό φαινόμενο ούτε τίποτα, αλλά κυρίως προς απομυθοποίηση του τι συμβαίνει εδώ και σε άλλες προηγμένες χώρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αλεξιάννα! Καλά έκανες και έθιξες και μια άλλη πτυχή του προβλήματος. Μαρέσει που το ανέφερες. Εννοείται πως ακόμα και στις προηγμένες χώρες τα πράγματα μπορεί να είναι χειρότερα...Γενικότερα όμως επειδή ανέφερες και την Γερμανία τουλάχιστον εκεί υπάρχει κράτος πρόνοιας.. Και το ξέρω από γνωστούς μου που βρίσκονται εκει. Εδώ η Πρόνοια είναι σε εμβρυικό στάδιο... Αν κιόλας το δούμε από την σκοπιά του πληθυσμού, θα έπρεπε σε μια χώρα με πολύ λιγότερους ανθρώπους απ ότι η Γερμανία να υπήρχε πιο γρήγορη και καλύτερη ανταπόκριση σε τέτοιους είδους θέματα. Και αν μερικές φορές εδώ δουλεύει ο μηχανισμός του κράτους αυτό, επέτρεψε μου, ίσως συμφωνήσεις κιόλας, οφείλεται σε μεμονωμένα άτομα που δείχουν την απαραίτητα ευαισθησία και βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά και όχι στην γενικότερη λειτουργία του κράτους... Συμφωνώ όμως πως οι έχοντες και αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις συνήθως σκέφτονται έτσι παντού και πάντα... Όταν δεν τους ακουμπάει το πρόβλημα...δεν υπάρχει πρόβλημα. Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  5. Καλησπέρα Μάκη μου..Άγγιξες ένα πολύ ευαίσθητο θέμα που μας συγκλονίζει σαν νοήμονες και ευαίσθητους πολίτες..τώρα προστέθηκαν και οι άστεγοι της Κεφαλλονιάς που απότι προβλέπεται θα πέσει φτώχεια στο νησί..έχω θίξει κι εγώ το πρόβλημα σε παλαιότερο post-σε ποίημα-αλλά να σου πω με το να γράφουμε και να ξαναγράφουμε δεν λύνεται το θέμα..χρειάζονται πράξεις πιά..εντάξει εγώ,εσύ,η Πετρούλα και κάποιοι άλλοι φίλοι θα συνεχίσουμε να γράφουμε κι αυτό κάποια μάχη είναι,αλλά χρειάζεται και η προτροπή για αλληλεγγύη..αν περιμένουμε απο την κρατική μέριμνα δεν θα δουμε φως..γιαυτό ας σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε..μου άρεσε όπως κλείνεις την ανάρτηση..με το ''αγαπάτε αλλήλους''είναι μία προτροπή!το μουσικό κομμάτι απίθανο..να είσαι καλά φίλε μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Kate! Το θέμα όντως καίει. Και ειδικά αυτές τις μέρες όπως ανέφερες είναι περισσότερο από ποτε στην επικαιρότητα. Συμφωνώ πως δεν λύνεται με το να γράφουμε απλά! Αν όμως ο καθένας από την σκοπιά του βοηθήσει λίγο παραπάνω όπως μπορεί τότε μόνο καλύτερες μέρες μπορούν να έρθουν για τους συνανθρώπους μας... Η προσφορά του καθένα ορίζεται από την συνείδηση του. Το κράτος, όπως ανέφερα και παραπάνω στην Αλεξιάννα κάνει όχι ότι μπορεί, αλλά ότι πρέπει για το Θεαθήναι και μόνο. Ξέρω πως ακουγεται λίγο προκατειλλημένο αυτό ή ακόμα και ισοπεδωτικό, αλλά τι άλλο να σκεφτώ όταν ας πούμε έχει γεμίσει η Αθήνα άστεγους ή ακόμα περισσότερο όταν στήσανε σκηνές στην Κεφαλλονιά μέσα στο γρασίδι και την υγρασία λες και δεν θα κοιμηθούνε άνθρωποι εκεί??? Προχειρότητα και ανοργανωσιά! Αυτό! Καλό βράδυ καλή μου και εύχομαι η προτροπή μου να μπει στη ζωή μας για τα καλά!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation