Ένα παιδί, μιά τσίχλα και ο... χορός στη βροχή

 Καλησπερα, καλησπέρα. Μερικές φορές αρκεί ένα συμβάν για να μας φτιάξει η να μας χαλάσει τη διάθεση.  Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι σημερινή και αποδεικνύει του λόγου το αληθές.   

 Ήταν περίπου 8 το απόγευμα και στο κατάστημα κινητής τηλεφωνίας που εργάζομαι δεν είχε καθόλου κόσμο.  Η διάθεσή μου δεν ήταν και η καλύτερη. 

 Η κούραση και τα καθημερινά θέματα που τρέχουν με είχαν ήδη...προικίσει με ένα δυνατό πονοκέφαλο. 

 Την στιγμή που επεξεργαζόμουν κάποιες εκκρεμότητες στον υπολογιστή, μπήκε στο κατάστημα για να πληρώσει λογαριασμό ένας πατέρας μαζί με την μικρή κορούλα του. Εγώ καθόμουν ακριβώς απέναντι από το ταμείο και μετά την σύντομη ματιά που έριξα για να τσεκάρω οτι θα εξυπηρετήσουν οι συνάδελφοι, συνέχισα την δουλειά μου. 

 Ο πατέρας της μικρής, αφού πήρε την αποδειξη της πληρωμής έκανε να φύγει... Τότε αυτή τον έπιασε από το χέρι και ήρθανε προς το μέρος μου. "Τι θέλεις Μυρσίνη" είπε ο πατέρας στην μικρή του και αυτή του έδειχνε προς το μέρος μου. Σήκωσα το κεφάλι βλέποντας αυτό το κατάξανθο αγγελούδι να χαμογελάει και να δείχνει εμένα. "Εσύ πρέπει να είσαι η Μυρσίνη" της είπα. 

 Η Μυρσίνη, που είναι δεν είναι 3 ετών, έγνεψε καταφατικά το κεφαλάκι της. "Τι θέλεις παιδί μου?" ξαναρώτησε ο πατέρας της. Στα χέρια της είχε ένα πακέτο τσίχλες. Έτεινε το χέράκι της προς εμένα, δίνοντας μου να καταλάβω πως ήθελε να μου δώσει μια τσίχλα!!! "Ααα θέλεις να δώσεις στον κύριο τσίχλα? Ναι παιδί μου δώσε...Σας συμπάθησε!" είπε ο πατέρας της μικρούλας. Εγώ, όπως και οι συνάδελφοι μου, είχαμε μείνει αποσβολωμένοι. 

 Στην προσπάθεια της να ανοίξει την τσίχλα για να μου την δωσει και επειδή κατάλαβε πως καθυστερούσε μίλησε για πρώτη φορά λέγοντας μου (θα σας το γράψω όπως ακριβώς το είπε) "μισό λετό να το ανοίτσω...". 

 "Με την ησυχία σου Μυρσίνη μου" της απάντησα εγώ, μη πιστεύοντας ακόμα αυτό που συνέβαινε. Αφού έβγαλε την τσίχλα και μου την έδωσε της λέω "Λοιπόν επειδή μου έκανες ένα τέτοιο δώρο κάτσε να σου κάνω και γω ένα ε?  τι λες?". Μου έγνεψε ξανά το κεφάλι. 

 Πήγα στην αποθήκη και πήρα ένα από αυτά τα πλαστικά κινητά που δειγματίζουμε και μόλις της το έδωσα μου γέλασε ξανά και το έδειξε στον πατέρα της. Καταχάρηκε και κάνοντας μια κίνηση (σα να λέει ευχαριστώ) έπιασε τον μπαμπά από το χέρι, μας καληνύχτησαν και έφυγαν από το κατάστημα.

 Έχουν περάσει περίπου 2 ώρες που ειμαι σπίτι από την δουλειά. Έγινα... παπί στο δρόμο. Πηρα τον ηλεκτρικό, κατέβηκα μετά από 5 στάσεις και η απόσταση που χωρίζει τον σταθμό από το σπίτι μου ήταν αρκετή για να βραχώ περισσότερο από ποτέ. Ακόμα και τώρα που σας γράφω η βροχή έξω είναι καταρρακτώδης... Οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει και το κυκλοφοριακό κομφούζιο στους δρόμους της Αθήνας είναι απίστευτο. 

 Παρόλ'αυτά απόψε ένιωσα σαν τον Gene Kelly στο υπέροχο singin in the rain. Περπατούσα μέσα στα νερά και είχα ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπό μου. 

 Γελούσα, και παρά τον χαμό γύρω μου, με τους ανθρώπους να τρέχουν κάτω από τα υπόστεγα, τα αυτοκίνητα να κορνάρουν και τους δρόμους να θυμίζουν Αμαζόνιο, εγώ σιγοσφύριζα χαρούμενους σκοπούς... Η μικρή Μυρσίνη, που με συγκίνησε απίστευτα, ήταν ο λόγος. Μου θύμισε, με την παιδική της αφέλεια και ειλικρίνεια, ότι πήγα να ξεχάσω. 

 Τι είναι αυτό? Τα σημαντικά πράγματα με τα βαθιά νοήματα δεν είναι ούτε στα χρήματα, ούτε στα υλικά αγαθά. Αλλά στην αγάπη. Τα παιδιά και όσοι νιώθουν έτσι ξέρουν τον τρόπο. Ευχαριστώ πολύ μικρούλα μου...