Χαμένοι στην ασημαντότητα...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Πως θα ορίζατε εσείς το σημαντικό? Πως θα δίνατε αξία και προσοχή στα έργα και τις ημέρες των συναθρώπων μας? 

 Έχω παρατηρήσει τελευταία ανθρώπους να είναι χαμένοι στην ασημαντότητα των πραγμάτων. 

Δέσμιοι του ανάξιου, "φυλακισμένοι" στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού τους, αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να νιώσουν, η μάλλον να νομίζουν πως νιώθουν δυνατοί και σημαντικοί. 

  Αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση δεν είναι κακο. Ακόμα και η αίσθηση του να νιώθεις κάτι, είναι αν μή τι άλλο ένδειξη ότι παραμένεις άνθρωπος και δεν έχεις μεταλλαχθεί σε ρομπότ ή σε μηχανή που μόνο παράγει και δεν αισθάνεται...

 Από την άλλη αυτού του είδους η ψευδαίσθηση αν παραμένει τέτοια με το πέρασμα του χρόνου, όχι μόνο δεν οδηγεί στην ευτυχία αλλά κατατάσσει τον άνθρωπο που βιώνει αυτή την κατάσταση στην, ολοένα και αυξανόμενη και όπως εγώ την ονομάζω, "δυστυχισμένη κάστα ανθρώπων".

 Η αλήθεια είναι πως λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε περάσει τη συγκεκριμένη κατάσταση. Κάποιοι από εμάς ίσως συνεχίζουμε να βρισκόμαστε μέσα σε αυτή. Οι λόγοι είναι απλοί.  

 Προσπαθώντας να αποφύγουμε στην καθημερινότητα μας εκείνες τις πράξεις που όντως είναι σημαντικές και μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, προσπαθούμε να επικεντρωθούμε σε ανούσια πράγματα, δίνοντας τους μάλιστα υποσυνείδητα, αξία μεγαλύτερη από αυτή που έχουν. 

 Έτσι θεωρούμε πως και κάτι σημαντικό κάνουμε, αλλά και πως αυτός είναι τελικά ο σωστός δρόμος...

Για να μην είμαι και άδικος, δεν είναι εύκολο να ακολουθείς πάντα το σωστό δρόμο. Η ιδιοσυγκρασία μας και η λεπτή γραμμή που υπάρχει ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, μας οδηγούν τις περισσότερες φορές σε λάθη  ουσιαστικά ηθελημένα...

 Μόνο όταν πια, είναι εμφανής, η λάθος διαχείριση που κάναμε και που αγγίζει και την ζωή μας πρακτικά και άλυτα, μια κατάσταση καταλαβαίνουμε πως ο εύκολος δρόμος δεν είναι ο σωστός...

 Είναι πολύ δύσκολο να καταστήσουμε σαφές στους γύρω μας, ότι οι αποφάσεις που παίρνουμε είναι πάντα με γνώμονα το σημαντικό και όχι το ασήμαντο. Οι ίδιες οι πράξεις μας είναι αυτές που ουσιαστικά αναιρούν ότι ιδεατά θα θέλαμε να γίνει.

 Φανταστείτε πως πολλοί άνθρωποι ζούνε την ίδια ρουτίνα κάθε μέρα και όχι μόνο δεν προσπαθούν να την αλλάξουνε, αλλά νομίζουν κιόλας πως τα ίδια πράγματα που κάνουνε είναι και διαφορετικά... 

 Δεν λέω πως είναι εύκολο. Όμως χρειάζεται προσπάθεια. Πραγματική. Με αλλαγές, δύσκολες αποφάσεις και ευθύτητα απέναντι στην ασημαντότητα που μας κατακλύζει...

"Το ουράνιο τόξο που διαρκεί πάνω από 15 λεπτά, δεν το προσέχει πια κανείς..." είχε πει αλληγορικά ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Και πείτε μου, είχε άδικο?