Βασίλης Τσιτσάνης: Όλου του κόσμου οι Κυριακές...

 "Εδώ ‘ναι η στάχτη ενός λαού, που είταν αιώνια φλόγα..." είχε πει κάποτε ο Κώστας Βάρναλης, ο ποιητής της συνείδησης μας. Μιας συνείδησης που στα χρόνια του μεσοπολέμου κινδύνευε να χαθεί...

 Στις 18 Ιανουαρίου, σαν σήμερα δηλαδή, του 1915 γεννήθηκε στα Τρίκαλα ο άνθρωπος που, μαζί με κάποιους ακόμα εκλεκτούς, κράτησε αυτή τη συνείδηση ζωντανή, τραγούδησε, τις πίκρες, τους καημούς, τους έρωτες, τις χαρές, την καθημερινότητα μιας Ελλάδας που μετρούσε τις πληγές της. Ο τεράστιος, Βασίλης Τσιτσάνης.

 Ο πατριάρχης του ρεμπέτικου τραγουδιού, ο στιχουργός που ενσωμάτωσε με τον πιο απόλυτο τρόπο, την ψυχοσύνθεση ενός ταλαιπωρημένου αλλά περήφανου  λαού, μέσα σε μουσικές που...μύριζαν Ελλάδα.

 Μάγκας, με την ατόφια έννοια της λέξης, κιμπάρης και μεγάλο μουσικό ταλέντο συνεργάστηκε, μέχρι τον θάνατο του (κατά εκπληκτικό τρόπο την ίδια ημερομηνία που γεννήθηκε, στις 18 Ιανουαριού του 1984) με μερικές από τις μεγαλύτερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου.

 Ανέδειξε τραγουδιστές και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην μουσική αυτού του τόπου, αφήνοντας παρακαταθήκε μερικά από τα πιο σημαντικά τραγούδια στην ιστορία της ελληνικής μουσικής.

  Η μεγαλύτερη επιτυχία από αυτές, η "Συννεφιασμένη Κυριακή". Ο...κανονικός εθνικός ύμνος της Ελλάδας, όπως λένε μερικοί. Λίγο τραβηγμένο θα μου πείτε. Ίσως. Αλλά ίσως και όχι.

 Άλλωστε το συγκεκριμένο τραγούδι αγγίζει  τις καρδιές των Ελλήνων για ένα σημαντικό λόγο. Καταδεικνύει, με την φωνή της ανεπανάληπτης Σωτηρίας Μπέλλου, την ψυχοσύνθεση του λαού μας.

  Πόνος, δάκρυα, φτώχεια, αγώνες...Με το μπουζούκι να είναι το βάλσαμο για τις πληγές μας... Με τους στίχους να μας θυμίζουν μια Ελλάδα που ξεχάσαμε... 

 Τελικά τώρα που το ξανάσκέφτομαι ο Βασίλης Τσιτσάνης δεν είναι μόνο μια Συννεφιασμένη Κυριακή, αλλά είναι για μας όλου του κόσμου οι Κυριακές. Τα ξαναλέμε...