Λύση, λύση είσαι εδώ;

  "Πές κάτι λιγότερο μορφωμένο και πιο σαφές", είχε πει κάποτε ο Αριστoφάνης.
 Αν και η συγκεκριμένη φράση περιέχει μέσα της μια, τρόπον τινά, αντίθεση, δεν παύει να μας δείχνει τον τρόπο που πρέπει να λειτουργούμε, για να φτάσουμε στην κατανόηση και εντέλει  στην αποδοχή του εαυτού μας και των πραγμάτων. Αυτό που είμαστε χρειάζεται να γίνει αποδεκτό, καταρχήν από εμάς τους ίδιους και έπειτα από τους υπόλοιπους.

 Γι'αυτό κατά την γνώμη μου, πρωτίστως πρέπει να επηρρεάσουμε το κομμάτι που μπορούμε. Την δική μας άποψη και γνώμη για το τι και ποιοί είμαστε. Για το τι συμβαίνει γύρω μας. Τα υπόλοιπα, θα πάρουν αβίαστα τον δρόμο τους...

Στην πραγματικότητα υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες έχουμε εμπλακεί και δεν έχουμε την δύναμη να τις δούμε υπό το πρίσμα που πρέπει. Τις μακιγιάρουμε, αλλάζουμε την μορφή τους, διαστρεβλώνουμε τα γεγονότα, μόνο και μόνο για να φέρουμε στα μέτρα μας αυτό που έχει συμβεί.

 Το επομενο βήμα είναι, πρώτον το ανάθεμα και δευτερευόντως η υποθετική αποδοχή της όποιας συμπεριφοράς μας, που προσωρινά μας δίνει την ικανοποίηση ότι τελικά προσπαθήσαμε και κάτι πετύχαμε. Μόνο που αυτό το κάτι τις περισσότερες φορές, είναι μια τρύπα στο νερό...

Και για να το απλοποιήσω ακόμα πιο πολύ, έχετε σκεφτεί ποτέ πως είναι δυνατόν να υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε για χρόνια και ξαφνικά τις επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο, που η λύση δείχνει να έρχεται άκοπα και εύκολα;
 

Σκεφτήκατε ποτέ, ακόμα και όταν αφορά στους άλλους, πως είναι δυνατόν να είμαστε μόνιμα προβληματισμένοι, άτολμοι, φοβισμένοι και όλως τυχαίως να λύνουμε ένα θέμα κομπάζοντας για τις ικανοτητές μας; Απαντάω λοιπόν. Ο κανόνας, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις, είναι πως τίποτα δεν λύνεται με εύκολο τρόπο. Και αν λύνεται... δεν λύνεται!

  Το αναλύω και άλλο. Είναι άλλο πράγμα να μάθουμε να σκεφτόμαστε απλά και να ξεδιαλύνουμε τις καταστάσεις με τρόπο γοργό και ξεκάθαρο και τελείως άλλο να κάνουμε... μπαλώματα που φαινομενικά δίνουν διέξοδο σε ένα αδιέξοδο.
 Χρειάζεται πολλή εσωτερική διεργασία για να φανεί εξωτερικά το αποτέλεσμα. Ξέρετε που την πατάμε πολλές φορές; Στο ότι νομίζουμε ότι έχουμε κατανοήσει την φύση ενός προβλήματος, αλλά πρακτικά δεν έχουμε δει παρα μόνο την επιφάνεια του.

Αυτό είναι σαφές ότι έχει να κάνει με την βιασύνη, την ξερολίαση (αδόκιμος όρος αλλά ταιριάζει γάντι στην περίπτωση) και την ανάγκη να μας βαφτίσουν πολυμήχανους και ήρωες όπως τον Οδυσσέα.

 Και όμως, ακόμα και εδώ ο τρόπος που θα αποκτήσουμε την γνώση, την ψυχική ισσοροπία και τελικά την διαύγεια να διακρίνουμε ότι είναι πίσω από την κουρτίνα, έχει να κάνει κυρίως με το να καταλάβουμε τους εαυτούς μας. Να τους νιώσουμε, να τους αποδεχτούμε. 

 Και ναι, να τους μεταμορφώσουμε στο κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις κλειδαρίες όλων όσων μας απασχολούν και μας κρατάνε πίσω στο δύσκολο μα όμορφο ταξίδι της ζωής. Τα ξαναλέμε...