Η Κασσιανή και τα... γνωστά τροπάρια

 Ξημερώνει Μεγάλη Τρίτη. Ημέρα που στο Ορθόδοξο ημερολόγιο είναι αφιερωμένη στο Τροπάριο της Κασσιανής. Σε έναν από τους πιο όμορφους ύμνους της Χριστιανοσύνης. "Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος..", λέει στο τελευταίο του κομμάτι το τροπάριο.

 "Απ΄ τα πολλά αμαρτήματα κι αβύσσους των κριμάτων, Σωτήρα ψυχοσώστη μου, ποιός θα μ΄ απολυτρώσει;
Εμένα απ΄ τη φροντίδα Σου, την έρημη, μην αφήσεις, εσύ που δεν μετράς ποτέ σαν δίνεις το έλεός Σου." Απίστευτοι στίχοι. Γραμμένοι αιώνες πριν αλλά ακόμη και σήμερα τόσο επίκαιροι...
Και αν θέλουμε πραγματικά να δούμε τι κρύβεται στην ουσία τους, τότε ας το αναλύσουμε σφαιρικά και όχι μονόπλευρα. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μας κρίνει; Ποιος είναι εκείνος, ο αμόλυντος και ο άσπιλος που θα μας δείξει με το δάχτυλο;

 Κανείς. Δεν υπάρχει κανείς σε αυτή την κοινωνία των αλαμπουρνέζικων, της σκληρότητας, της αυτοδικίας και του παραλόγου που πλασάρεται ως λογικό, που δικαιούται να έχει την δικαιοδοσία να ορίζεται κριτής και επικριτής της ζωής μας.
 
 Μέσα σε μιά καθημερινότητα που ολοένα και χειροτερεύει, μέσα στην δίνη του έυκολου κέρδους, τους ωχαδερφισμού, της καταπάτησης δικαιωμάτων και αξιών, έχουμε από πάνω και τους... αλάθητους Πάπες που μας περιμένουν στην γωνία για να μας... θυμίσουν τα σωστά και έντιμα.
 Δυστυχώς αυτούς του είδους τα... τροπάρια, των αλληλοκατηγοριών, της ζήλιας και των συμφερόντων, είναι πιό γνωστά από αυτό της Κασσιανής. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω. Αλλάζουν οι άνθρωποι ή μένουν ίδιοι; Νοιάζονται για τον διπλανό τους ή τον μέμφονται με τον μανδύα του αλτρουϊστή;

  Πολλές φορές στις δύσκολες στιγμές απευθυνόμαστε στον Θεό. Στον Χριστό. Στην Παναγία. Στους Αγίους. Ζητάμε την βοήθεια τους. Παρακαλάμε για ένα σημάδι που θα μας δείξει τον δρόμο. Ναι, ναι. Σε αυτούς που ευτελίζουμε και γράφουμε sτα παλαιότερα των υποδημάτων μας τον περισσότερο καιρό.
 Και πείτε μου είναι δυνατόν να μην αναρωτηθώ; Πως στο καλο μπορεί να γίνεται αυτό; Πως μπορεί την μία να θεωρούμε εαυτούς αυτάρκεις και αυτοδημιούργητους (με την κυριολεκτική έννοια) και την άλλη να επιζητούμε την φώτιση και την βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης που μέχρι τότε υποστηρίζαμε ότι δεν υπάρχει;

 Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Τόσο βαθιά και σκοτεινή, που εύκολα δικάζει και καταδικάζει όσους δεν έχουν την δύναμη που πρέπει την κατάλληλη στιγμή, όσους ξεφεύγουν και ξεστρατίζουν. Ξαναδιαβάστε τους στίχους προσεκτικά. "Ποιος θα με απολυτρώσει;",  "Εσύ που δεν μετράς σαν δίνεις το έλεος σου". Πόσο μεγάλο παράπονο κρύβουν μέσα τους μου λέτε; Πόση αλήθεια;

 Εκεί ξεγυμνώνεται η ψυχή του ανθρώπου. Στα δύσκολα. Στη ζητήματα ζωής και θανάτου. Στον δρόμο που οδηγεί στο στενό σοκάκι του αδιέξοδου. Και εκεί έχουμε την ανάγκη να μας καταλάβουν. Να μας νιώσουν. Να μας αγαπήσουν απλώνοντας χείρα βοηθείας.

 Εκεί αγαπημένοι μου συνάνθρωποι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να τιμήσουμε την οντότητα μας. Το ότι θεωρούμαστε, αλλά πρέπει και να είμαστε, άνθρωποι. Τα ξαναλέμε.


ΥΓ. Κλασσικό παράδειγμα των παραπάνω, η σφαγή στη Σρι Λάνκα. Οι θρησκείες, άρμα για τους "αμόλυντους" φονιάδες...