Κική Δημουλά: "Όχι δεν είμαι λυπημένη..."

"Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.

Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος..."

ΥΓ. Λένε πως οι ξεχωριστοί άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ από αυτόν τον κόσμο. Δεν είμαι σίγουρος μιας και θεωρώ πως η ζωή και ο θάνατος είναι κάτι πέρα από αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα. 

Αυτό που ξέρω είναι πως άνθρωποι όπως η Κική Δημουλά, που απεβίωσε δύο μέρες πριν, με ότι που αφήνουν πίσω τους, είναι παρών σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή μας, κάθε γέλιο και χαρά, κάθε λύπη και κλάμα και μας δείχνουν τον δρόμο. Φωτίζουν τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής μας και γίνονται ένα με την ολότητα αυτού του κόσμου. Τα ξαναλέμε.