Άκου και μη μιλάς...

 Γειά χαρά. 6 Μαρτίου λέει το ημερολόγιο. Δύσκολες μέρες. Με έναν πλανήτη να ζει υπό τον φόβο του κορονοϊού. Με την Ελλάδα, τον Έβρο και τα νησία του Βορείου Αιγαίου κυρίως, να ζουν εδω και μέρες το δράμα της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

 Γιατί να ξέρετε, και αυτό είναι καθαρά προσωπική άποψη, ούτε μεταναστευτικό το ονομάζω, ούτε προσφυγικό. Είναι μια ανθρωπιστική κρίση. Για όλου μας. Γηγενείς, μετανάστες, πρόσφυγες η μη. Ο κόσμος αλλάζει γρήγορα και δραματικά...

 Παρατηρώ, διαβάζω, βλέπω, ακούω αυτές τις μέρες, διάφορα. Δεν έχει σημασία αν τα θεωρώ βάσιμα ή αβάσιμα. Σωστά η λάθος. Εκ του πονηρού, κατευθυνόμενα η βλακωδώς αθώα.

 Το μεγάλο πρόβλημα για μένα, είναι ότι όλοι μας, έχουμε την τάση να εκφέρουμε άποψη, να μιλάμε συνεχώς για θέματα που (έτσι και αλλιώς) δε μπορούμε να γνωρίζουμε. Νταξ αυτό δεν είναι καινούργιο. το ξέρω. Ούτε, κατά περίπτωση, κακό. Έχετε αναρωτηθεί όμως πως η λύση των προβλημάτων βρίσκεται μέσα στο πρόβλημα;
Να το κάνω πιο σαφές. Κορονοϊός. Βγαίνουν οι επιστήμονες και λένε. Όχι πανικός. Όχι ακρότητες. Ποιος ακούει; Κανείς.  Σχεδόν κανείς για να μην είμαι και απόλυτος.

 Γιατί πέρα από αυτούς που έχουν πάντοτε την τάση να φέρνουν τον κατακλυσμό εκεί που δεν υπάρχει ούτε μια σταγόνα ή πολύ σοβαρός λόγος, υπάρχουν και αυτοί που όντως δεν πανικοβάλλονται, αλλά ο λόγος που λειτουργούν έτσι δεν έχει να κάνει με τις παραινέσεις αυτών που  κατέχουν την γνώση, αλλά κυρίως με την απάθεια, τον ωχαδερφισμό και την ειρωνεία που τους διακρίνει.
 

 "Έλα μωρέ πως κάνουν έτσι", "κοίτα εδώ πως ψωνίζουν τα ζωά λες και ήρθε το τέλος του κόσμου" κλπ κλπ. Κλασσική ελληνική συμπεριφορά. Όταν δεν ακούς, δε προσπαθείς να μπεις στα παπούτσια του άλλου, δεν επεξεργάζεσαι την οπτική του, τότε δασκαλίζεις, κατηγορείς, μιλάς ακατάπαυστα και με στόμφο.  

 Σίγουρα η κατάσταση με τον ιό είναι σοβαρή. Ενδεχομένως πιό σοβαρή από όσο περίμεναν οι επιστήμονες. Αυτό όμως είναι ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι, από το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά αυτό που συμβαίνει.

 Αυτό που γίνεται έπειτα στον Έβρο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Εθνικιστικές φανφάρες, ιαχές πολέμου από την μία, επιτηδευμένη ελαφρότητα αντιμετώπισης των συμβάντων, ασυνάρτητες σκέψεις περί ομόνοιας των λαών και ειρηνικής συμβίωσης, από την άλλη. 

 Τίποτε από αυτά δεν είναι σωστό. Ούτε το... λάβαρο της επανάστασης που σηκώνεται ούτε το "όλοι μαζί και αγαπημένοι".
Κυρίως, γιατί πρακτικά και σε αυτό το στάδιο που έχει φτάσει η κατάσταση, προέχει η ψυχραιμία για να μην θρηνήσουμε θύματα και μετά η ενδελεχής και σε βάθος, ανάλυση της. Για το πως φτάσαμε ως εδώ, για το τι μπορεί να γίνει κλπ κλπ.

 Είναι δεδομένο ότι λαοί με διαφορετικές θρησκέιες, καλώς η κακώς και αυτό είναι κάτι που το έχει δείξει η ιστορία, δύσκολα συμβιώνουν ειρηνικά. Εννοείται πως ο τρόπος που ωθούνται αυτοί οι άνθρωποι από την Τουρκία είναι προσπάθεια εισβολής. 

 Όχι όμως επί της ουσίας από αυτούς. Αλλά από την Μέρκελ, τον Πούτιν, τον Ερντογαν, τους εμπόρους όπλων και ναρκωτικών, τα τεράστια funds και τις πολυεθνικές και πάει λέγοντας, Μεγάλη κουβέντα αυτή. Δεν θέλω να επικεντρωθώ στα γεγονότα αυτά καθαυτά.
 Και εδώ όμως καταλήγουμε στο γεγονός ότι δεν ακούμε, δεν προσπαθούμε καν να ακούσουμε τις φωνές της λογικής και της ψυχραιμίας που υπάρχουν και άμεσα υιοθετούμε ότι μας πλασάρεται εύγευστα και ευήκοα. Από τα κανάλια, από τους κατόχους της μοναδικής αληθείας και τους γεννημένους Ελληνάρες. Από αυτούς που ξέρουν τα πάντα και πάντοτε...
 

 Όχι. Δεν πάει έτσι παιδιά. Είναι άρρωστο όλο αυτό. Κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να μιλάμε! Πρέπει να ακούμε όχι για να ετοιμάζουμε την απάντηση μας, αλλά για να καταλάβουμε. Αν συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο, τότε δυστυχώς αυτά που ζούμε θα είναι ένα τίποτα μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν.

 Ο σπουδαίος Ευγένιος Ο΄Νηλ είχε πει κάποια στιγμή το εξής: "Ο θεός μας έδωσε στόματα που κλείνουν και αυτιά που δεν κλείνουν. Αυτό θα έπρεπε να μας λέει κάτι." Λέει; Πρέπει να μας λέει. Ακούστε προσεκτικά. Σκεφτείτε πριν μιλήσετε. Επεξεργαστείτε, ενστερνιστείτε. Και στο τέλος, αγαπήστε. Μόνο έτσι θα εκλείψει το μίσος, η φτώχεια, τα ανθρωπιστικά και κοινωνικά δράματα. Ο εχθρός του ανθρώπου δε μπορεί να είναι ο άνθρωπος. Σωστά;


ΥΓ. Για να μην το ξεχάσω, ένα μεγάλο ευχαριστώ και αντίο στον μοναδικό Κώστα Βουτσά και στην υπέροχη Άλκη Ζέη. Μόνο και μόνο γι' αυτό που εξέπεμπαν. Καλό μήνα!