Η μητρότητα και η κολυμβήθρα του Σιλωάμ...

 O William Artur Ward, ένας Αμερικάνος συγγραφέας αυτοβοήθειας, είπε πως "είναι σοφό να κατευθύνεις το θυμό σου προς τα προβλήματα, όχι σε ανθρώπους. Να επικεντρώνεις τις πράξεις σου σε απαντήσεις, όχι σε δικαιολογίες." 

 Πόσο σοφό ε; Νομίζω πως η παραπάνω ρήση ταιριάζει γάντι σε ένα περιστατικό που απασχολεί τα μέσα και την ελληνική κοινωνία τις τελευταίες μέρες και αφορά στον ξυλοδαρμό του σταθμάρχη του μετρό από δύο ανήλικα παιδιά.

 Σήμερα άκουσα τις δηλώσεις της μητέρας τους. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα τον λόγο για τον οποίο η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σήψης. Μια κατάσταση αυτοάνοση, αγιάτρευτη και τρομακτική ταυτόχρονα. Είναι αυτή η παράλογη λογική του εγωισμού, που δίνει την δυνατότητα σε όλα τα δεινά να έχουν λόγο ύπαρξης, κυρίαρχο, στην καθημερινότητα μας.

 Η δήλωση της μάνας "ότι θα κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου", υπονοώντας με λόγια και εκφράσεις ότι όταν λέει τα πάντα κυριολεκτεί, είναι από μόνη της τόσο τρομακτική όσο και τα παρακλάδια που μπορεί να έχει και μοιάζουν ατελείωτα.

 Καταρχήν, θεωρώ πως στον βωμό της ιερότητας της έννοιας της λέξης "μάνα", διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα (με και χωρίς εισαγωγικά). Είτε από τις ίδιες τις γυναίκες που φέρνουν παιδιά σε αυτόν τον κόσμο, είτε από τα παιδιά σε δεύτερη φάση, προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. 

 Είναι η αποκορύφωση του στρουθοκαμηλισμού και της αβάσταχτης ελαφρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε σοβαρά θέματα, η λογική της δικαιολογίας, επειδή "είναι ο γιός μου", ή "επειδή είναι η κόρη μου".  Λες και ρίχνουμε μέσα την κολυμβήθρα του Σιλωάμ οτιδήποτε ανίερο, αχρείο, φανατικό και παρανοϊκό υπάρχει, και επειδή βγαίνει στην επιφάνεια του νερού ντυμένο και μακιγιαρισμένο ως "μητρότητα" λειτουργει ως εξαγνισμός για όλα τα άσχημα υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένο.

 Όχι λοιπόν. Είναι καταστροφικό λάθος αυτό που κάνουμε. Αντί να δικαιολογούμε τα... βλαστάρια μας επειδή τα.. γεννήσαμε, ασχέτως αν είναι κλέφτες, απατεώνες, τύραννοι, τραμπούκοι, φαλλοκράτες, υποκριτές, παρανοϊκοί, εγωιστές και πάει λέγοντας, αντί να μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο τα κορίτσια και τα αγόρια μας, θα ήταν φρόνιμο να μπορούμε να τα συνετίζουμε όταν πρέπει, να τα μαλώνουμε όταν λειτουργούν σε βάρος των άλλων (άρα και αργότερα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αλλά και των ίδιων τους των εαυτών). 

 Να τα μάθουμε να σέβονται τον διπλανό τους, να τους δώσουμε τέτοιες αρχές, που όταν προκύπτει δυσκολία η κακία στιγμή, να μην "θολώνουν", όπως τα παιδιά του παραπάνω περιστατικού.

 Γιατί ότι και να τους είπε ο σταθμαρχής και ο κάθε σταθμάρχης, δεν δικαιολογεί τον άγριο ξυλοδαρμό του, που θα μπορούσε να επιφέρει και τον θάνατο. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που να μπορεί να δικαιολογήσει την βία. Λεκτική η σωματική. Γιατί η βία γεννάει βία και δε λύνει κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα το διογκώνει.

 Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι ακούω χρόνια, για το μεγαλείο της μάνας, την θυσία της για να μεγαλώσει τα παιδιά της, τους αγώνες, τις στερήσεις της. Και συμφωνώ. Συμφωνώ και επαυξάνω, γιατί όντως είναι μια ιερή οντότητα. Ένα τοτεμ στις ζωές μας.

 Αυτή η ευθύνη όμως είναι τόσο βαρία και σημαντική, που δεν αντέχεται από όλες τις γυναίκες που είναι μητέρες. Είναι δυσβάσταχτη. Και όλο αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, τον τρόπο που μεγαλώσαμε και την παιδεία που λάβαμε. Και πιστέψτε με αυτό δεν έχει να κάνει με τις κοινωνικές ανισότητες όπως μπορεί να σκέφτεστε. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος η φτωχός. Σημαίνοντα ρόλο παίζει η αγάπη που έχεις λάβει. Αυτό και μόνο. Το να ρίχνουμε μόνιμα τις στους άλλους, τις μετακυλίζει με τέτοιο τρόπο, που κάποια στιγμή θα τις βρούμε ξανά μπροστά μας.

 Οι γονείς έχουν ξεκάθαρα τον πιό σημαντικό ρόλο στην εξελιξή μας. Και οι δύο. Εννοείται πως και ο πατέρας έχει μεγάλες ευθύνες. Απλά η μητέρα λόγω της φύσης, που την προίκισε με την διαδικασία της γέννησης, είναι αυτή που δίνει τις βάσεις σε ένα παιδί.

  Άλλωστε αυτή είναι που κατα κόρον κάνει τον κυματοθραύστη ανάμεσα στο παιδί και στον πατέρα. Είναι ο ενδιάμεσος. Είναι αυτή που κατευνάζει τα πνεύματα, αυτή που συνήθως παίζει τον ρόλο του καλού σε σχέση με τον μπαμπα. Αυτή που με έναν μαγικό τρόπο επηρρεάζει το παιδί και την εξέλιξη του.  Γι'αυτό λοιπόν, τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα αγόρια, λόγω της πιό έντονης φύσης τους, δεν θέλουν κανακέματα και δικαιολογίες. Αλλά κουβέντα. Παραδείγματα και όχι παχιά λόγια. Παραδοχές. Και αλήθειες.

 Ας μην επιτρέπουμε λοιπόν στην ασημαντότητα του Εγώ, να υπερνικάει την σημαντικότητα του Εμείς. Ας πλάσουμε ανθρώπους που θα σέβονται, θα διαφωνούν πολιτισμένα και με επιχειρήματα και περισσότερο θα δημιουργούν, παρά θα καταστρέφουν.  Ανθρώπους που θα νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και κατ επέκταση με τους άλλους. Τα ξαναλέμε.

 

ΥΓ. Για το περιστατικό με την Σοφία Μπεκατώρου και τις άλλες αθλήτριες που βγήκαν και δημοσιοποίησαν τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που δέχτηκαν, έχω να δηλώσω τούτο. Όταν μια γυναίκα λέει όχι, σημαίνει όχι. Τελεία και παύλα.