Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2021

Η μητρότητα και η κολυμβήθρα του Σιλωάμ...

 O William Artur Ward, ένας Αμερικάνος συγγραφέας αυτοβοήθειας, είπε πως "είναι σοφό να κατευθύνεις το θυμό σου προς τα προβλήματα, όχι σε ανθρώπους. Να επικεντρώνεις τις πράξεις σου σε απαντήσεις, όχι σε δικαιολογίες." 

 Πόσο σοφό ε; Νομίζω πως η παραπάνω ρήση ταιριάζει γάντι σε ένα περιστατικό που απασχολεί τα μέσα και την ελληνική κοινωνία τις τελευταίες μέρες και αφορά στον ξυλοδαρμό του σταθμάρχη του μετρό από δύο ανήλικα παιδιά.

 Σήμερα άκουσα τις δηλώσεις της μητέρας τους. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα τον λόγο για τον οποίο η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση σήψης. Μια κατάσταση αυτοάνοση, αγιάτρευτη και τρομακτική ταυτόχρονα. Είναι αυτή η παράλογη λογική του εγωισμού, που δίνει την δυνατότητα σε όλα τα δεινά να έχουν λόγο ύπαρξης, κυρίαρχο, στην καθημερινότητα μας.

 Η δήλωση της μάνας "ότι θα κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου", υπονοώντας με λόγια και εκφράσεις ότι όταν λέει τα πάντα κυριολεκτεί, είναι από μόνη της τόσο τρομακτική όσο και τα παρακλάδια που μπορεί να έχει και μοιάζουν ατελείωτα.

 Καταρχήν, θεωρώ πως στον βωμό της ιερότητας της έννοιας της λέξης "μάνα", διαπράττονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα (με και χωρίς εισαγωγικά). Είτε από τις ίδιες τις γυναίκες που φέρνουν παιδιά σε αυτόν τον κόσμο, είτε από τα παιδιά σε δεύτερη φάση, προς το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. 

 Είναι η αποκορύφωση του στρουθοκαμηλισμού και της αβάσταχτης ελαφρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε σοβαρά θέματα, η λογική της δικαιολογίας, επειδή "είναι ο γιός μου", ή "επειδή είναι η κόρη μου".  Λες και ρίχνουμε μέσα την κολυμβήθρα του Σιλωάμ οτιδήποτε ανίερο, αχρείο, φανατικό και παρανοϊκό υπάρχει, και επειδή βγαίνει στην επιφάνεια του νερού ντυμένο και μακιγιαρισμένο ως "μητρότητα" λειτουργει ως εξαγνισμός για όλα τα άσχημα υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένο.

 Όχι λοιπόν. Είναι καταστροφικό λάθος αυτό που κάνουμε. Αντί να δικαιολογούμε τα... βλαστάρια μας επειδή τα.. γεννήσαμε, ασχέτως αν είναι κλέφτες, απατεώνες, τύραννοι, τραμπούκοι, φαλλοκράτες, υποκριτές, παρανοϊκοί, εγωιστές και πάει λέγοντας, αντί να μεγαλώνουμε με τον ίδιο τρόπο τα κορίτσια και τα αγόρια μας, θα ήταν φρόνιμο να μπορούμε να τα συνετίζουμε όταν πρέπει, να τα μαλώνουμε όταν λειτουργούν σε βάρος των άλλων (άρα και αργότερα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αλλά και των ίδιων τους των εαυτών). 

 Να τα μάθουμε να σέβονται τον διπλανό τους, να τους δώσουμε τέτοιες αρχές, που όταν προκύπτει δυσκολία η κακία στιγμή, να μην "θολώνουν", όπως τα παιδιά του παραπάνω περιστατικού.

 Γιατί ότι και να τους είπε ο σταθμαρχής και ο κάθε σταθμάρχης, δεν δικαιολογεί τον άγριο ξυλοδαρμό του, που θα μπορούσε να επιφέρει και τον θάνατο. Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που να μπορεί να δικαιολογήσει την βία. Λεκτική η σωματική. Γιατί η βία γεννάει βία και δε λύνει κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα το διογκώνει.

 Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι ακούω χρόνια, για το μεγαλείο της μάνας, την θυσία της για να μεγαλώσει τα παιδιά της, τους αγώνες, τις στερήσεις της. Και συμφωνώ. Συμφωνώ και επαυξάνω, γιατί όντως είναι μια ιερή οντότητα. Ένα τοτεμ στις ζωές μας.

 Αυτή η ευθύνη όμως είναι τόσο βαρία και σημαντική, που δεν αντέχεται από όλες τις γυναίκες που είναι μητέρες. Είναι δυσβάσταχτη. Και όλο αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, τον τρόπο που μεγαλώσαμε και την παιδεία που λάβαμε. Και πιστέψτε με αυτό δεν έχει να κάνει με τις κοινωνικές ανισότητες όπως μπορεί να σκέφτεστε. Δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος η φτωχός. Σημαίνοντα ρόλο παίζει η αγάπη που έχεις λάβει. Αυτό και μόνο. Το να ρίχνουμε μόνιμα τις στους άλλους, τις μετακυλίζει με τέτοιο τρόπο, που κάποια στιγμή θα τις βρούμε ξανά μπροστά μας.

 Οι γονείς έχουν ξεκάθαρα τον πιό σημαντικό ρόλο στην εξελιξή μας. Και οι δύο. Εννοείται πως και ο πατέρας έχει μεγάλες ευθύνες. Απλά η μητέρα λόγω της φύσης, που την προίκισε με την διαδικασία της γέννησης, είναι αυτή που δίνει τις βάσεις σε ένα παιδί.

  Άλλωστε αυτή είναι που κατα κόρον κάνει τον κυματοθραύστη ανάμεσα στο παιδί και στον πατέρα. Είναι ο ενδιάμεσος. Είναι αυτή που κατευνάζει τα πνεύματα, αυτή που συνήθως παίζει τον ρόλο του καλού σε σχέση με τον μπαμπα. Αυτή που με έναν μαγικό τρόπο επηρρεάζει το παιδί και την εξέλιξη του.  Γι'αυτό λοιπόν, τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα αγόρια, λόγω της πιό έντονης φύσης τους, δεν θέλουν κανακέματα και δικαιολογίες. Αλλά κουβέντα. Παραδείγματα και όχι παχιά λόγια. Παραδοχές. Και αλήθειες.

 Ας μην επιτρέπουμε λοιπόν στην ασημαντότητα του Εγώ, να υπερνικάει την σημαντικότητα του Εμείς. Ας πλάσουμε ανθρώπους που θα σέβονται, θα διαφωνούν πολιτισμένα και με επιχειρήματα και περισσότερο θα δημιουργούν, παρά θα καταστρέφουν.  Ανθρώπους που θα νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και κατ επέκταση με τους άλλους. Τα ξαναλέμε.

 

ΥΓ. Για το περιστατικό με την Σοφία Μπεκατώρου και τις άλλες αθλήτριες που βγήκαν και δημοσιοποίησαν τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις που δέχτηκαν, έχω να δηλώσω τούτο. Όταν μια γυναίκα λέει όχι, σημαίνει όχι. Τελεία και παύλα.

19 σχόλια:

  1. Ειλικρινά δεν ξέρω αν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω. Συμφωνώ και επαυξάνω με όσα έγραψες, με όσα σκέφτεσαι και κυρίως με τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.

    Θα μου πεις τι θα έκανες ως μάνα;
    Δεν θέλω να απαντήσω σε αυτό, ίσως φοβάμαι γιατί έτσι είμαι μεγαλωμένη. Όμως όπως γράφεις, εύχομαι να μην φτάσω ποτέ σε αυτό το σημείο που θα πρέπει κάτι να επιλέξω. Ελπίζω να μεγαλώσω έναν άνθρωπο με τις αξίες αυτές που πρώτα και πάνω από όλα εκείνο που θα έχει να μοιράσει να είναι ανθρωπιά αντί σφαλιάρες!

    Τα σέβη μου φίλτατε! (για να ελαφρύνω και λίγο το κλίμα :D )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κρατάω ως απόλυτα σύμφωνος, την τελευταία σου παράγραφο. Γιατί σίγουρα είναι μια σκέψη που θα έπρεπε να είναι η αφετηρία για όλους τους γονείς στο μεγάλωμα των παιδιών τους.

      Εύκολο δεν είναι για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλά βρε Νικολέτα μου ας προσπαθήσουμε...

      Διαγραφή
  2. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Να πω επίσης, πως ό,τι παιδιά ήμασταν και σε όποιο περιβάλλον μεγαλώσαμε ανάλογοι γονείς θα γίνουμε. Αγάπη χρειάζεται, και πρότυπο σωστό οι γονείς για τα παιδιά. Αληθινή όμως αγάπη. Αυτή που θέλει να κάνει τον αποδέκτη, το παιδί, καλύτερο όχι κακομαθημένο. Μεγάλο θέμα. Και δεν ξέρουν οι περισσότεροι πώς να είναι καλοί γονείς. ''Το κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου'' το είπε η μάνα ως αθώωση για την κάλυψη των γιων της, μα κάποιος έπρεπε να της πει ότι το ''τα πάντα '' σημαίνει ό,τι απαιτείται για να γίνουν καλοί πολίτες.
    Καλό βράδυ Μάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΄Ξέχασα να σχολιάσω το υστερόγραφο. Όχι πως ειναι αμελητέο ε; Ενα θα πω: Το όχι φυσικά σημαίνει οχι και να μιλάνε οι γυναίκες, οι κοπέλες και να μην ανέχονται τίποτε που τις υποτιμά και τις προσβάλλει

      Διαγραφή
    2. Βασικά ξέρεις τι πιστεύω. Ότι ο λόγος που δεν ξέρουν είναι όχι γιατί δε μπορούν να διακρίνουν, αλλά γιατί δεν θέλουν. Δεν θέλουν να παραδεχτούν τα λάθη τους, ενώ οι ίδιοι ως παιδιά είχαν εντοπίσει τα λάθη των δικών τους γονιών...

      Όταν λοιπόν μεγαλώνεις Άννα μου, με την λογική " ααα εγώ δεν θα κάνω τα λάθη των γονιών μου", είναι δεδομένο ότι θα τα κάνεις. Γιατί δεν επικεντρώνεις στην ουσία αλλά στο κατηγορώ...

      Η Αγάπη, ναι συμφωνώ, είναι πάντα η απάντηση.

      ΥΓ. Για το θέμα των παρενοχλήσεων, νομίζω πως τα στόματα που άνοιξαν το τελευταίο δεκαήμερο, τα λένε όλα. Έχω τις ενστάσεις μου για τον τρόπο με τον οποίον γίνονται, αλλά δεν παύει να είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Είτε γρήγορα είτε καθυστερημένα... Η κάθε μορφής βία, είναι όχι απλά κατακριτέα αλλά καταδικαστέα και πρπεει να τιμωρείται...

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά ταυτίζομαι με τις απόψεις σου από την αρχή μέχρι το τέλος. Ακριβώς αυτά που έγραψες συζητούσα χθες γιατί κ εμένα με συγκλόνισε η κατάθεση της μητέρας τους και μου δημιούργησε προβληματισμούς έντονους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθριν μου θα συμφωνήσω. Η κατάθεση και ο τρόπος που ακόμα και τώρα συνεχίζει να υποστηρίζει τα παιδιά της, με συγκλονιζει και μένα. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής...

      Διαγραφή
  4. Μάκη συμφωνώ με όσα γράφεις.
    Η κοινωνία μας έχει κάνει πολλά κακά. Ένα εκ των οποίων είναι να τρέφει και να ανατρέφει τέτοιες συμπεριφορές και τέτοια σκεπτικά.

    Μπράβο σου γι' αυτή την ανάρτηση που μας έδωσε τόπο και χώρο να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε παρέα σου!

    Το υστερόγραφο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη, και μακάρι να ξημερώσουμε σε μια μέρα, που τα αυτονόητα, θα ΄ναι και δεδομένα.

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με τα αυτονόητα σε αυτή την κοινωνία σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Δεν ξέρω πια τι είναι αυτονόητο και λογικό με αυτά που ζούμε...

      Σε ευχαριστώ για το σχόλιο Μαρίνα μου!

      Διαγραφή
  5. Μάκη για άλλη μια φορά συμφωνούμε απόλυτα. Δεν θεωρώ οτι για νάσαι καλή μάνα πρέπει να δικαιολογείς τα πάντα στα παιδιά σου. Γιατί τότε δεν γνωρίζουν τα όρια. Δυστυχώς γαι όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν σχολές μαθητείας για να γίνεις γονιός όμως όχι κι εκείνη αυτοσχεδιάζουμε.Οταν καταλάβουμε,αν τα καταλάβουμε κάποια στιγμή τα λάθη μας,ειναι ήδη πολύ αργά. Δεν άκουσα τις δηλώσεις της κυρίας αυτής που δε θάπρεπε νάναι περήφανη με τις εικόνες που όλοι μας είδαμε και σοκαριστήκαμε.Καμιά φορά πρέπει να βρίσκεις το θάρρος ν αφήνεις τα παιδιά σου να τιμωρούνται για τις πράξεις τους μια που δνε μπόρεσες εσύ να τα προλάβεις.Αν κατάλαβα απο κάποια μισόλογα που γράφτηκαν πρέπει να υπάρχει θέμα στην οικογένεια γι αυτό θίχτηκαν τόσο πολύ αυτά τα βλαστάρια και ίσως η μάνα νόμισε οτι με το να τους χαιδεύει τα αυτιά θάναι καλλίτερη στα μάτια τους, με λιγότερες ευθύνες και ενοχές. Ισως...λέω. Οπως και νάχει καταντήσαμε όπως καταντήσαμε απο μια διαστρεβλωμένη,κακώς εννοούμενη διαπαιδαγώγιση. Μακάρι να υπάρξει αναστρέψιμη πορεία στην κατρακύλα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να αναστραφεί η πορεία Χαρά μου, θέλει πολλή εσωτερική δουλειά. Πρέπει να ψαχτούμε μέσα μας. Το να δικαιολογεί η μάνα τα παιδιά της για κάτι τέτοιο, σίγουρα σημαίνει ότι υπάρχουν θέματα στην οικογένεια.

      Και αυτό δεν θα σου.οω δεν είναι κακό. Σε πολλές οικογένειες υπάρχουν μικρά η μεγάλα θεματα. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε μια... ζαβολιά που κάνανε παιδιά της. Τυχερή είναι γιατί αν είχαν πάρει χειρότερη τρόπη τα πράγματα τότε θα έλεγε το αμίμητο "ξέρω τι παιδιά έχω;"

      Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!

      Διαγραφή
  6. Είμαι περήφανος για σένα Μάκη. Στο έχω ξαναπεί δημόσια εδώ και καιρό. Και κάθε φορά με επιβεβαιώνεις. Για τις απόψεις σου, για το ότι δεν μασάς τα λόγια σου, για το ότι δεν ψάχνεις αφορμές και φτηνά άλλοθι να δικαιολογήσεις καταστάσεις. Για το ότι δεν σπρώχνεις να κρύψεις τα σκουπίδια κάτω απ το χαλί. Γιατί στο φινάλε, ξέρεις να συνδυάζεις το χιούμορ στις στιγμές που πρέπει και τη σοβαρότητα επίσης στις στιγμές που πρέπει. Και αυτό είναι αρετή.
    Μην ξεχνάμε ότι, τα μεγαλύτερα εγκλήματα συντελέσθηκαν στο όνομα κάποιων θέσεων στην κοινωνία και λειτουργημάτων.
    Αν οι γονείς δεν είχαν αυτήν την άποψη της εν λόγω κυρίας, να δώσει άλλοθι σε κάθε τι, τότε ο κόσμος ίσως να ήταν λίγο πιο διαφορετικός.
    Καλησπέρα Μάκρη μου.
    Υ.Γ. Τις απόψεις μου για τους "άντρες" εκείνους που θεωρούν τη γυναίκα κτήμα για τις ορέξεις τους, τις ξέρεις. Θλιβερά σιχάματα που δεν τα συναντάς μήτε στα θηλαστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου, σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για τα όμορφα λόγια σου.

      Στην πραγματικότητα το σύστημα μας έχει κάνει απάνθρωπους, εγωιστές και αλάθητους. Τόσο σίγουροι είμαστε για τον εαυτό μας ότι τα.λαθηα τα κάνουν οι άλλοι και μόνο εκείνοι έχουν μερίδιο ευθύνης στην κατρακύλα μας. Επί της ουσίας, κάποια αυτοκριτική δεν υπάρχει. Είναι λυπηρό...

      Διαγραφή
  7. Ναι. Να συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου. Αλλά να βάλουμε στο τραπέζι και τις συνθήκες που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά. Η βία είναι πλέον το ψωμοτύρι τους, στο σχολείο, στους δρόμους, στο σπίτι, στη φτώχεια που βιώνουν με γονείς άνεργους, στην αδικία, στην ανισότητα... και πάει λέγοντας. Δεν δικαιολογώ τις φρικαλεότητες που έγιναν, αλλά ας σταματήσουμε κι εμείς οι αγνοί και αμόλυντοι, να πέφτουμε απ' τα σύννεφα. Ή έστω να μην ξεχνάμε πως σ' αυτό το σκηνικό που ζούμε, είναι και κάτι άλλα εγκλήματα που έμειναν ατιμώρητα, σαν του Βασίλη Μάγγου που δεν άντεξε τα λυσσαλέα χτυπήματα των αστυνομικών και ξεψύχησε, με τη σπλήνα του σμπαράλια. Κι ο κατάλογος παιδιών, μαθητών, φοιτητών, είναι μακρύς...
    Για το υστερόγραφό σου, που το θεωρώ αυτονόητο, θα έλεγα προς επίρρωση και των παραπάνω, πως για κάποιους "πορφυρογέννητους" δεν υπάρχει ΟΧΙ, ούτε και ηθικός φραγμός, στις ορέξεις τους. Απ' τους "καθωσπρέπει οικογενειάρχες" να φυλαγόμαστε, Μάκη μου. Αν ήταν μια οποιαδήποτε Σοφία, νομίζεις πως θα έπαιρνε τόσες διαστάσεις το θέμα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαρία!

      Να βάλουμε τις συνθήκες συμφωνώ. Να επισημάνουμε τις κοινωνικές ανισότητες, την συνέχεια, την φτώχεια, το απάνθρωπο πρόσωπο της κοινωνίας στους πολλούς.

      Αυτό όμως όπως πολύ σωστά ανέφερες δεν δικαιολογεί αυτό που έγινε. Γιατί η ανθρωπιά και ο σεβασμός στη ζωή του άλλου, είναι οι βασικές προϋποθέσεις.γισ να λεγόμαστε και να θεωρουμαστε άνθρωποι.

      Ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά φταίει. Η παιδεία. Σαφώς υπάρχουν εγκλήματα διαφόρων ειδών. Από την Πολιτεία προς τους πολίτες, από πολίτες σε πολίτες και πάει λέγοντας. Την κοινωνία όμως την φτιάχνουν οι άνθρωποι. Οι απλοί άνθρωποι. Αν αυτοί κάνουν το σωστό τότε καμία κρατική ανομία, ανισότητα, βία, δεν πρόκειται να μας επηρρεασει. Η δημοκρατία και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο κυοφορείται στον πυρήνα της οικογένειας...

      ΥΓ. Για το θέμα της Μπεκατώρου και επειδή από τότε προέκυψε... τσουνάμι αποκαλύψεων για κάθε είδους κακοποίηση, έχω να σου πω, πως αλή κοινωνία μας είναι βαριά άρρωστη και πώς ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας έχει μια διαφορετική άποψη και γνώμη, πάντα προς ίδιον όφελος. Το άσπρο γίνεται μαύρο και τελικά δημιουργούνται κατεστραμμένοι άνθρωποι, που μένουν έτσι μέχρι το τέλος της ζωής τους...

      Διαγραφή
  8. Μεγάλη κουβένα αλλά συμφωνώ σε όσα ανέφερες.
    Σιγουρα παντως σηκωνει μεγαλη συζητηση το θεμα.
    Ωρες για ωρες, αποψεις για αποψεις, τοποθετησεις επι τοποθετησεις...

    Καλή σου μερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Κική μου. Έχεις απόλυτο δίκιο. Προσπαθώ γενικά να πιάσω τον σφυγμο της κατάστασης. Είναι όντως μια μεγάλη κουβέντα που σηκώνει συζήτηση.

      Διαγραφή
  9. Καλησπέρα Μάκη
    Την πρώτη φορά που διάβασα το κείμενό σου σκέφτηκα πόσο σημαντικό είναι να διαβάζουμε κείμενα για την βία γραμμένα με ευαισθησία από άντρες. Να 'βλέπουμε' πως δεν είναι όλοι οι άντρες ικανοί για βία. Κι αν όλοι οι άνθρωποι στεκόμαστε μεταξύ 'του καλού' και 'του κακού' η επιλογή είναι αυτό που μας διακρίνει.
    Θέλω να πιστεύω πως όσοι κουβαλούν δύσκολες εμπειρίες, μεγάλα και ανοιχτά τραύματα από τα παλιά, δεν έχουν καταστραφεί. Ακόμη κι αν δεν δουν να κλείνουν οι πληγές, μπορούν να χαρούν τη ζωή. Ναι, θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια, να στηρίζεις τον εαυτό σου, να κλείνεις τα αυτιά στον θόρυβο του παρελθόντος, να κάνεις σχέδια, όμως τίποτα δεν έχει χαθεί. Αλλιώς θα έχει κερδίσει 'το κακό'..
    Καλό υπόλοιπο του Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Joanna μου.

      Καταρχήν σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου. Με τιμούν. Έπειτα αν σου πω ότι πραγματικά συμφωνω στο ότι όλοι μας στεκόμαστε μεταξύ του καλού και του κακού, αλλά έχουμε την δυνατότητα επιλογής.

      Αν όχι πάντα, σχεδόν πάντα, έστω και αν χαρακτηριστεί ως εύκολο ανάγνωσμα αυτό.

      Μακάρι όσοι κουβαλούν μέσα τους εικόνες και βιώματα βίας, άσχημων στιγμών να μπορούν κάποια στιγμή στην ζωή τους να σπάσουν τα δεσμά. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εύκολο σε κοινωνίες όπως οι δικές μας, που διψούν για αίμα...

      Σε ευχαριστώ για το σχόλιο!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation