Τα παραμύθια έχουν πέραση...

  Τα μόνα παραμύθια που μου άρεσαν, ήταν αυτά που μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουνα μικρός... Τα άλλα, αυτά που «ραγίζουν» καρδιές και καταστρέφουν ζωές, τα μίσησα από την πρώτη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τι άνθρωπος πρόκειται να γίνω...
Βασικός μου κανόνας, είναι να μην κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουνε. Και αυτό δεν το λέω έχοντας ως βάση την πάρτη μου και μόνο. Το αντίστροφο θα έλεγα. Έχω την πεποίθηση πως τα ψέματα, τα όμορφα λόγια, αυτά που τα αυτιά μας λατρεύουν προσφέρουν προσωρινή ικανοποίηση και μόνιμη μελαγχολία.  Ένα αδιέξοδο, ένας λαβύρινθος, που ο μοναδικός τρόπος διαφυγής είναι η ειλικρίνεια...
 Ναι, είναι αυτή που δεν έχει πέραση, είναι αυτή που  δημιουργεί μοναχικούς, απόμακρους αλλά πραγματικά υγιείς ανθρώπους. Είναι αυτή που οι περισσότερες γυναίκες δεν αντέχουν. Και μη βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε φαλλοκράτη. Οι γυναίκες έχουν έντονο το στοιχείο του παραμυθιού μέσα τους. Η αναζήτηση του τέλειου άντρα, αυτού που θα τις έχει σαν πριγκίπισσες, τα κοριτσίστικα παιχνίδια (κούκλες κλπ κλπ), το ροζ χρώμα και τα φτιαχτά παραμύθια με τα πριγκιπόπουλα, τις οδηγούν και εν τέλει τις εγκλωβίζουν στην ιδέα του παραμυθιού. Όταν λοιπόν παρουσιαστεί ένας άνθρωπος με γλώσσα λανθάνουσα στα αυτιά τους, αλλά με ειλικρινή διάθεση και συμπεριφορά αυτομάτως γίνεται κόκκινο πανί στον γυναικείο περίγυρο τους, αλλά και σε αυτές τις ίδιες. Ώρες ώρες ειλικρινά τρελαίνομαι με τον στρουθοκαμηλισμό τους. Δεν γίνεται δεσποινίδες μου, κυρίες μου, να τα έχουμε όλα. Και «την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο».

  Το ίδιο εννοείται συμβαίνει και με αρκετούς άντρες, αλλά εκεί είναι διαφορετικά γιατί ο κόσμος των αρσενικών είναι γεμάτος συμπεριφορές σκληρές και κατά τα λεγόμενα «αντρικές».  Οι άντρες δύσκολα θα επενδύσουν στο ιδεατό, στο τέλειο γιατί ο κόσμος τους δεν είναι τόσο ολοκληρωτικός όσο των γυναικών... Βλέπετε η Candy Candy δεν τους έπειθε περισσότερο από τους Τζι αϊ τζο...
Δεν ξέρω εγώ το βλέπω και ως σημάδι μαζοχισμού αυτό το πράγμα. Τα επιφανειακά είναι τόσο εύκολο να τα διακρίνεις αλλά τόσο δύσκολο να μην τα αποδεχτείς. Γιατί είναι η ανάγκη μας τέτοια προφανώς. Μας έχουν λείψει τα καλά λόγια, οι όμορφες κουβέντες και γιαυτό αποδεχόμαστε τα ξεκάθαρα ψέματα σαν την απόλυτη ευτυχία. Πλάθουμε συμπεριφορές, καταστάσεις όμοιες με την ανάγκη μας. Μπογιατισμένες, μασκαρεμένες με σκοπό την  πολυπόθητη εικόνα που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας. Και όταν τελικά ανακαλύπτουμε πως οι πρίγκιπες και οι πριγκίπισσες μας τελειώσανε τότε φταίει εκείνος, φταίει εκείνη για τα λόγια τα ωραία που μας είπανε... Εμείς ήμασταν αυθεντικοί μέσα στον παραμυθένιο ψευτόκοσμο μας...