Είμαστε έτοιμοι να «αναστηθούμε»?

  Σε αυτές τις μέρες κατάνυξης για πολλούς, συνηθισμένες για άλλους, δύσκολες όμως για όλους μας, γίνονται συνειρμικά διάφορες συζητήσεις-ερωτήσεις με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε για την έννοια της Ανάστασης και την σημασία της.
  Οι άνθρωποι έχουνε πάντοτε την κακή συνήθεια να φέρουν πράγματα στο μυαλό τους ανάλογα με την κατάσταση που βιώνουν, πράγματα τα οποία ξεχνάνε αμέσως μόλις αυτή η κατάσταση (χρονική, συναισθηματική κλπ) περάσει...
  Τις επόμενες ημέρες θα γίνουμε μάρτυρες μιας, εδώ και χρόνια, επαναλαμβανόμενης φαρσοκωμωδίας . Οι εκκλησίες θα γεμίσουν από κόσμο και οι ευχές θα δίνουν και θα παίρνουν. Αυτό που τίθεται σε αμφιβολία όμως είναι αν πραγματικά αυτές οι ευχές εννοούνται. Αν πραγματικά είμαστε καλοί ως άνθρωποι και δεν «γινόμαστε» λόγω των ημερών και της συναισθηματικής φόρτισης της στιγμής. Ξέρω πως είναι μεγάλη συζήτηση αυτή αλλά ας μην γελιόμαστε.
   Η σημασία και το νόημα των ημερών αυτών είναι πολύ βαθύτερο από μια ευχή η ένα φιλί η ακόμη και μια αγκαλιά. Και είναι βαθύτερο για την μεγαλοσύνη του εγχειρήματος του υιού του Θεού, που αψηφώντας την Δύναμη που είχε μπήκε σε μια διαδικασία απάρνησης της, θέλοντας κατά την γνώμη μου να δείξει, πως αυτό που μετράει είναι ο αλτρουισμός και η Αγάπη. Η πραγματική, ατόφια αγάπη για τον συνάνθρωπο μας, αυτή που όχι μόνο δεν ζητάει αντάλλαγμα αλλά συγκλονίζει με την αγνότητα της,
  Ξέρω πως η καθημερινότητα πλέον μας ορίζει και πως σε έναν κόσμο που δεν είναι αγγελικά πλασμένος ο καθένας προσπαθεί να κάνει το καλύτερο  για τους ανθρώπους που αγαπάει και πως οι άλλοι θέλοντας και μη, έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
  Και η αλήθεια είναι πως αυτό ισχύει. Δεν μπορούμε να δώσουμε περισσότερη αγάπη σε κάποιον ξένο, σε κάποιον άγνωστο που τα συναισθήματα μας για αυτόν είναι από αδιάφορα έως ανύπαρκτα.   Εκεί όμως είναι το σημείο κλειδί στην κατανόηση των άγιων αυτών ημερών, στην έννοια της Ανάστασης του Χριστού μετά τον Θάνατο... Ο Θεός θυσίασε τον γιό του για χάρη του δημιουργήματος του. Γιατί το δημιούργημά του ήταν κομμάτι από αυτόν !!! Γιατί ο πόνος του για τους ανθρώπους ήταν ίδιος όπως και για τον γιό του...
  Έτσι πρέπει να λειτουργούμε και μεις, όχι μόνο τις ημέρες των εορτών, αλλά γενικότερα. Σε μια κοινωνία αυθεντική και υγιή  δεν έχει θέση το Εγώ αλλά το Εμείς.
  Όταν κατανοήσουμε πως δεν είμαστε αντίπαλοι αλλά σύμμαχοι, συνάνθρωποι, τότε τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Τότε θα μπορέσουμε με σιγουριά να πούμε πως η δική μας «Ανάσταση» είναι ουσιαστική και όχι στα λόγια.
  Η ελπίδα που βγαίνει μέσα από την θυσία του Χριστού είναι το μήνυμα αυτών των ημερών. Ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, ελπίδα για λιγότερο πόνο. Ελπίδα για περισσότερη αγάπη. Τέτοια αγάπη που θα ξεπερνάει όλες τις δυσκολίες, ακόμη και τον Θάνατο. Αν πραγματικά μας ενδιαφέρει να αναστηθούμε αυτό πρέπει να το κάνουμε μέσα από τον συνάνθρωπο μας.... Καλή Ανάσταση σε όλους...