Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Κυκλοφορώ και... πληκτρολογώ

 "Κλέβω" λιγάκι τη Λίνα και τον Σταμάτη και παραφράζοντας τον τίτλο ενός εκ των κορυφαίων ελληνικών τραγουδιών, σας λέω μόνο τούτο. Επέστρεψα...
 Και ανάθεμα το ταλέντο μου στο γράψιμο (τι μετριόφρων που είμαι...), όντως νιώθω να οπλοφορώ όταν "γράφω". Πως λένε γκάνγκστερ τον μέγιστο Νίκο Γκάλη και ας μην κρατάει όπλο?Τα καλάθια του είναι δολοφονικά και σε πάνε στον...άλλο κόσμο.
 Και λέω είναι γιατί ακόμη και τώρα που έχει σταματήσει το μπάσκετ, δεν το ξεχνάει ποτέ. Έτσι είναι και το γράψιμο. Ο λόγος λοιπόν του βαρύγδουπου τίτλου της σημερινής ανάρτησης θα αναλυθεί παρακάτω.
 Όσοι έχουμε την δυνατότητα, είτε λόγω αγάπης και ευκολίας, είτε λόγω συγκυριών, να εκφραζόμαστε μέσω του γραπτού λόγου, έχουμε την ευκαιρία ακόμη και σε έναν στενό κύκλο επικοινωνίας να γινόμαστε σοφότεροι. Το γράψιμο είναι μια μορφή επικοινωνίας που εν αντιθέσει με τον προφορικό λόγο σου δίνει τη δυνατότητα, να είσαι πιο αναλυτικός, αρκετά καυστικός και περισσότερο υπόλογος για αυτό που εκφράζεις μιας και τα γραπτά μένουν...
 Ζούμε σε μια πολύ δύσκολή εποχή και ο καθένας από μας ψάχνει τρόπους να εξωτερικεύσει ότι έχει, ότι σκέφτεται, ότι πιστεύει. Το γράψιμο λοιπόν είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος. Έπειτα βέβαια από μια δυνατή κραυγή που οι περισσότεροι από μας θέλουμε να βγάλουμε...
 Είμαι ενάντια στην βία. Σε κάθε μορφής βία. Ακόμη και στην λεκτική ή στην λεγόμενη γραπτή βία. Είναι πολύ πιο μαγικό και ουσιαστικό να γίνεσαι έντονος, πιεστικός ακόμη και επιθετικός γιατί πολλές φορές χρειάζεται, με τον τρόπο που πρέπει παρά να ξεφεύγεις. Και οκ αν ξεφύγεις μία φορά δικαιολογείται, αν ξεφύγεις δύο επίσης, αλλά η τρίτη φορά δε δείχνει αδυναμία αλλά χαρακτήρα.
 Για όλα τα προβλήματα η λύση είναι η υγιής επικοινωνία. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα παραδείγματα μεγάλων λόγιων ανθρώπων που κατάφεραν να γίνουν σημαντικοί ή να περνάνε απόψεις, ή ακόμη να κυβερνούν μια χώρα χωρίς να μπαίνουν στην διαδικασία να γίνονται βίαιοι και ακραίοι αλλά επικοινωνιακοί και ουσιαστικοί.
 Εγώ ουσιαστικά ζω μέσα από το γράψιμο, ζω διαφορετικά, πηγαίνω σε κόσμους που δεν έχω ξαναπάει, γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους αλλά πολύ περισσότερο ανακαλύπτω συνεχώς νέα πράγματα για τον εαυτό μου.
 Μια βραζιλίανικη παροιμία λέει πως η ζωή είναι η τέχνη να επικοινωνείς. Και είμαι σίγουρος πως μια πρόταση είτε σε μια κόλλα χαρτί είτε σε μια ηλεκτρονική σελίδα είναι μια προσπάθεια να αρχίσουμε να καταλαβαινόμαστε...


8 σχόλια:

  1. το γράψιμο - ο γραπτός λόγος,προς άρση παρεξήγησης - μας φέρνει πιό κοντά αγαπητέ...
    ( το άλλο μας απομακρύνει )
    keep on writing Makouli...we like you...-:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Respect!! Να γράφεις πιο συχνά! Καλό απόγευμα Μάκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ Κατερίνα!Αυτό έχω κατά νου! Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε μια εποχή που έχουμε...ξεμάθει να μιλάμε, πόσο μάλλον να εξωτερικεύουμε συναισθήματα, οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας είναι πολύ σημαντική, για τον εαυτό μας πάνω απ΄όλα...Σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας και ίσως η καλύτερη. Keep going, my friend...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ονειρόκοσμε πέτυχες διάνα! Σαν μια μορφή ψυχοθεραπείας! Νομίζω λίγο πολύ όλοι το έχουμε ανάγκη! Ευχαριστώ για το σχόλιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βέβαια, ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις γράφω, εκφράζομαι, επικοινωνώ και χρησιμοποιώ βία γιατί δεν ξέρω αλλιώς να πείσω για όσα θέλω να πω και τα παίρνω όλα σβάρνα, υπάρχει και η τρίτη περίπτωση, που τουλάχιστον σε μένα ενσαρκώνεται πλήρως: το όταν έχω κέφια, έμπνευση και ψυχραιμία γράφω και εκφράζομαι δημιουργικά και όταν πνίγομαι και φουντώνω ξεχνάω και θεωρίες περί καταναγκασμού και λεκτικής βίας και όλα και όλο μου το... ταλέντο στο λόγο το διοχετεύω εκεί ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. χαχααχα Αλεξιάννα... μακάρι όταν φουντώνω να μπορώ να γράφω και να δημιουργώ και γω! Πάντως είναι σημαντικό που τα καταφέρνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αναγνώστες

Page translation