Σκεφτόμενος ασυναίσθητα βάσει συναισθήματος...

 Πολλές φορές φοβάμαι μην γίνω ένας άνθρωπος με ξύλινο λόγο και ψυχρή συμπεριφορά. Μην καταντήσω σαν και αυτούς που συναντώ ατον ηλεκτρικό το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά μου, παρατηρώντας το  βλέμμα τους να ταξιδεύει στο άπειρο, ξένοι μέσα στην ίδια την καθημερινότητας τους.
 Απόκληροι μιας αδηφάγας κοινωνίας που δημιουργεί ανθρωποειδή χωρίς συναίσθηση και αίσθηση της ζωής και της αξίας της.
 Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά πολλές φορές εχω πιάσει τον εαυτό μου να σταματάει να νιώθει και να με κατακλύζει ένα κενό συναισθημάτων και σκέψεων που για όποιον το έχει βιώσει είναι μια  ιδιαιτέρως τρομακτική εμπειρία...
 Τελικά έχετε σκεφτεί ποιος χειραγωγεί τα συναισθήματα μας? Είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, οι άλλοι, ένας αόρατος εχθρός ή μήπως είναι παιχνίδι του μυαλού? Τι είναι αυτό που μας οδηγεί πολλές φορές στην απόλυτα ψυχρη αντιμετώπιση καταστάσεων που προυποθέτουν ανθρωπιά και ανταλλαγή συναισθημάτων για να έχουν θετική εξέλιξη?

 Ποια διαδικασία συμβαίνει μέσα μας και αποβάλλουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν να διαφέρουμε από τα άλλα πλάσματα αυτού του κόσμου?
  Αν το σκεφτούμε απορρίποντας θέσεις, γνώμες και απόψεις που είναι παγιωμένες εδώ και χρόνια, όπως πχ η επαγγελματική επιτυχία, η ανάδειξης της προσωπικότητας μας, η μόνιμη προσπάθεια να υπερτερήσουμε των άλλων, η κτητικότητα κ.α., τότε αυτό που μένει και προσωπικά για μένα είναι το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι, είναι η διαφορετικότητα.
 Για άλλους η διαφορετικότητα κάθε ανθρώπου έχει θετικά στοιχεία και για κάποιους άλλους αρνητικά.
 Το θέμα είναι πως η διαφορετικότητα είναι μιά.. καυτή πατάτα στα χέρια των εγωιστών και φιλοαμαρτωλών ανθρώπων και έτσι συνήθως διαμέσου αυτής τονίζεται η άσχημη πλευρά μας. Αυτό που εν τέλει γίνεται όμως και παρά την αντίθετη αίσθηση μας,  είναι το τσουβάλιασμα ανθρωπίνων ψυχών και η χειραγώγηση των συναισθημάτων με απώτερο σκοπό την πλήρη αφάνιση τους!
 Ουσιαστικά γινόμαστε πολέμιοι του είδους μας, στεκόμαστε απέναντι από τον συνάνθρωπό μας, αγνοώντας πως η καταρράκωση των συναισθημάτων κάνει τον κύκλο της και ουσιαστικά επιστρέψει σε αυτόν που την χρησιμοποίησε για ιδίον όφελος... Δηλαδή σε μας...
 Αν τώρα προσθέσουμε στα παραπάνω την αύξηση της εγκληματικότητας, των παρανομιών, την οικονομική κρίση και τις ανισότητες των κοινωνικών τάξεων, εύκολα καταλαβαίνουμε πως η λύση είναι στο δικό μας χέρι ή μάλλον καλύτερα στο δικό μας μυαλό.
 Αρκεί να κατανοήσουμε πως ένας άνθρωπος χρειάζεται έναν άλλον για να ζήσει και να ολοκληρωθεί ως χαρακτήρας. Ανθρωπιά, συμπόνοια και αγάπη... Νιώστε τον διπλανό σας, μιλήστε του, ανοιχτείτε, χαμογελάστε, γελάστε, κλάψτε μαζί του. Τα συναισθήματα υποδηλώνουν υγεία...Χορέψτε μαζί τους. Εφαρμόστε τα...