Πως μαγειρεύεται εν τέλει το ραγού?

 Αυτή η ερώτηση μου έρχεται τελευταία όλο και πιο συχνά στο μυαλό με ότι παρακολουθώ να γίνεται γύρω μου. Είναι αυτό που λέμε εδώ ο κόσμος καίγεται και... άντε μην επεκταθώ! Και να είστε σίγουροι πως ο μέγιστος Χάρυ Κλυνν ήξερε τι εννοούσε. Και σίγουρα δεν μιλούσε για μαγειρική.
 Πόσο εύκολα παρεκλίννουμε της πορείας μας? Πόσο εύκολα αφήνουμε τα σοβαρά για τα ασόβαρα πράγματα? Μήπως η ανάγκη μας να δούμε το δέντρο μας κάνει να χάνουμε και το δάσος? Είναι σίγουρο πως δεν φτάιμε μόνο εμείς. Μας πηγαίνουν και προς τα εκει. Με υποσχέσεις, με τακτικές, με επιστημονικο τρόπο. Ναι ξέρω ο Χάρυ Κλυνν μιλούσε για τις ταινίες τέχνης. Μήπως και αυτό που ζούμε εμείς τώρα σαν ταινία δεν είναι? Ώρες ώρες νομίζω πως αυτό που ζούμε είναι ψέμα...
 Οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, φτώχεια, καταπίεση, νέα μορφή δουλείας, αύξηση εγκληματικότητας και πάει λέγοντας.  Μια κοινωνία που χάνει την δομή της, μια κοινωνία που ακόμη και τα πιο απλά πράγματα μας φαίνονται πολύπλοκα όπως στις περίφημες ταινίες τέχνης...
 Και οκ ψάχνουμε. Πίσω από τις λέξεις, πίσω από τις συμπεριφορές. Και? Όταν τα κεκτημένα που με κόπο κέρδισες, όταν τα δεδομένα που είχες στο μαυλό σου, χάνονται τότε τι? Από που πιάνεσαι για να ξεκινήσεις ξανά? Τι προτιμάς δηλαδή τον γκρεμό ή το ρέμα?
Ε ίναι θέμα ψυχοσύνθεσης λέω εγώ. Μια κατάσταση που είναι μιά του ύψους μιά του βάθους δεν βοηθάει στην σταθεροποίηση ιδεών και συμπεριφορών που θα μας βοηθήσουν να έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας αλλά και των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας. Πάντα φοβόμασταν των αντίκτυπο των συμβάντων που περνούσαν δίπλα μας αλλά δεν μας ακουμπούσαν επειδή είχαμε σφραγίσει για τα καλά τον μικρόκοσμο μας. Τώρα όμως?
  Ένα μεγάλο μέρος της ιδιαίτερα άρρωστης ελληνικής κοινωνίας συνεχίζει να εθελοτυφλεί. Συνεχίζει να ταξιδεύει στη νιρβάνα του ατομικισμού, στρουθοκαμηλίζοντας κάθε φορά που βλέπει καταστάσεις που... χαλάνε την αισθητική του.
 Ο καιρός που όλοι μας θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ότι σπείραμε δεν θα αργήσει να έρθει. Είμαστε προετοιμασμένοι? Όλοι? Νομίζω πως η ανάλυση και το ξεψάχνισμα των απλών πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας δεν κάνει καλό πια... Μας πηγαίνουν γύρω γύρω από την ουσία και μας αφήνουν με την πικρή γεύση του ανολοκλήρωτου. Η αλήθεια είναι μπροστά μας και κραυγάζει.
 Δεν ψιθυρίζει. Κραυγάζει να την δούμε, να την συμμεριστούμε, να της δώσουμε επιτέλους τον χώρο που της αναλογεί στην ζωή μας. Ακόμη και τώρα. Άλλωστε το έργο δεν έχει ρίξει τίτλους τέλους...
 Μας το έλεγε ο Χάρυ. «Το μυστήριο ελύθη, αλλά το πρόβλημα παραμένει τελικώς άλυτον… Πως μαγειρεύεται εντέλει το ραγού; Μέσα είσαι εσύ ρε μάγκα… Όλα τα πιάνεις. Περί τα θύματα ανθρώποι είμεθα και ουδείς αλάνθαστος. Η αχαριστία είναι το έγκλημα… Διότι ο άλλος να πούμε σου δώνει την τέχνη του και ‘συ αρωτάς: “και ποίον περικαλώ το ηθικόν δίδαγμα του έργου?” Δεν κάνει ρε μάγκα… Μη τον προσβλήνεις τον καλλιτέχνη. Τι θέλεις να σου πει εντέλει, πως φτιάχνεται να πούμε το ραγού?
 Διότι πάσα έργο να πούμε δε σάχνεται για χαβαλέ. Είναι να διδάχνει κιόλας. Δεν είναι να πούμε φάγαμε, ήπιαμε και το γλικεράκι μας και άντε γεια χαρά και τα δέοντα στην κερία μαμά σας. Άπαξ και έριξε φινάλε να πούμε το έργο, πρέπει να την σακουλευτείς που την πάει ο μάγκας τη δουλειά.
  Πρέπει να τα σακουλεύεσαι τα ψηλά νοήματα… Αλλιώς πως, κάτσε σπίτι σου ρίξε πασέντζα και ασ’ τα υπόλοιπα απάνω μας. Γιατί εμείς την ανθιζόμαστε ρε μάγκα τη φτιάξη….»