Η βασανιστική αλήθεια του γυρισμού...

 Χρόνο με το χρόνο ξακαθαρίζουν αρκετά πράγματα μέσα μου. Τα πιστεύω, οι απόψεις και ο τρόπος εκφρασής μου αλλάζει, αλλα με σταθερό το εσωτερικό μου κομμάτι. Ιδιαίτερα στις ανθρώπινες σχέσεις και συγκεκριμένα στις συναισθηματικές έχω κάποια δεδομένα που όλο και κάτι γίνεται και δυναμώνουν με τον καιρο...
 Πιστεύετε στις δεύτερες ευκαιρίες?Στον γυρισμό? Η μήπως θεωρείτε προδιαγεγραμμένη μια τέτοια κατάσταση? Είναι νομίζω πιο απλό από όσο δείχνει. Ως άνθρωποι έχουμε την ταση να βλεπουμε εγωιστικά πολλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Με μια τέτοια βάση λοιπόν, οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι σχεδόν πάντα ένα παιχνίδι εξουσίας.
 Στα λόγια οι περισσότεροι από εμάς μπορεί και να μισούμε την λέξη εξουσία. Στην πράξη όμως είναι σχεδόν βέβαιο πως όταν γνωρίζουμε κάπιον ή κάποια και αναλόγως το ενδιαφέρον μας το πρώτο μονοπάτι που διαβαίνουμε είναι αυτό που θα μας κάνει να έχουμε το πάνω χέρι έτσι ώστε η εξάρτηση του απέναντι από εμάς να μεγαλώνει συνέχεια.  Αυτό το παιχνίδι λοιπόν στεγανοποιεί μια κατάσταση δεσίματος που η καθημερινή επαφή δυναμώνει. Τι γίνεται όμως στην πρώτη στραβή?
 Καταρχάς, δεν θα την χαρακτήριζα ακριβώς έτσι. Όταν σε μια σχέση πηγαίνουν όλα καλά, δεν υπάρχουν τσακωμοί, δεν υπάρχουν μυστικά (φαινομενικά τουλάχιστον), τότε η πρώτη στραβή είναι περισσότερο η απαρχή μιας πρωτόγνωρης διαδικασίας εκατέρωθεν. 
 Και η μία και η άλλη πλευρά βιώνουν την κατάρρευση των όσων πίστευαν ακόμη και αν πρόκειται για πολύ απλά θέματα που πιθανόν δεν αξίζουν ούτε να τα σχολιάσουμε.  Γι'αυτό τον λόγο λοιπόν η ουσία σε τέτοιες περιπτώσεις ίσως και να απουσιάζει ακόμα...
 Στην αρχή η μια πλευρά δεν κάνει πίσω και όταν αυτό γίνεται τότε στυλώνει τα πόδια η απέναντι... Στο ενδιάμεσο υπάρχουν σκέψεις, φλάσμπακ, δάκρυα, συζητήσεις με ανθρώπους του κοντινού περιβάλλοντος και εντέλει η απόφαση από την μιά ή και τις δύο πλευρές της επιστροφής. Εδώ λοιπόν ο εγωισμός κάνει την εμφάνιση του πιο δυναμικά...
 Η δεύτερη ευκαιρία δίνεται με σκοπό την δική μας ηρεμία, την δική μας ευτυχία, την δική μας ικανοποίηση και όχι του άλλου... Όταν... ραγίσει ένα γυαλί τίποτε δεν μπορεί να το ξανακολλήσει. Εκτός αν υπάρξει έλλειψη εγωισμού κάτι που δεν μπορεί να γίνει με τους ανθρώπους. Με την πρώτη ευκαιρία τα φαντάσματα του παρελθόντος γυρνάνε και τότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα.  Μη ξεγελιέστε.
 Η δεύτερη ευκαιρία είναι σωστή σκέψη αλλά λάθος πράξη, κυρίως γιατι δίνεται με λάθος σκοπό. Αν κάποιος καταφέρει να ξεπεράσει τον σκόπελο του εγωισμού τότε ναι ίσως υπάρχει ελπίδα.
 Συνήθως όμως έπειτα από τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν δύο πλευρές κατεστραμμένες που κάνουν καιρό να βρουν τα πατήματα τους.
 Όσο θελκτική και αν είναι ως σκέψη, όσο ανθρώπινη, όταν ο γυρισμός γίνεται με κριτήρια κατά το δοκούν, η βασανιστική αλήθεια του έχει το γνωστό μοναχικό τέλος και μια καρδιά τσαλαπατημένη από την αδυναμία της να δει το λογικό...