Είναι η συμπεριφορά θέμα μόρφωσης;

 "Το πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι σε σένα είναι το κάρμα τους. Το πώς εσύ αντιδράς είναι το δικό σου." Ο Γουέϊν Ντάϊερ το είπε, Αμερικάνος συγγραφέας αυτοβοήθειας. Αυτή η... αυτοβοήθεια, πόσο πολύ θα μας ωφελούσε αν μπορούσαμε να την πετύχουμε κάπου στη διαδρομή της ζωή μας. Έστω και τυχαία...

 Το σημερινό κείμενο προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη στον χώρο εργασίας μου. Και για άλλη μια φορά με έκανε να αναρωτηθώ.  Είναι η συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας θέμα μόρφωσης; Απαντάω. Σαφώς και όχι...

 Η καθημερινότητα είναι ύπουλο πραγμα. Εκεί που μπορεί να ρολάρεις, τσουπ, σου σκάει ένας απίθανος τύπος ή μία περίεργη τύπισσα, που μοναδικό σκοπό στην ζωή τους έχουν το να τσακώνονται με άλλους ανθρώπους. 

 Αντίστοιχα μπορεί η μέρα σου να ξεκινήσει άσχημα και να εξελιχθεί πολύ όμορφα. Βάσει του τι συμβαίνει πιο συχνά όμως η πρώτη περίπτωση υπερτερεί της δεύτερης.
  Έχω διαβάσει κατα καιρούς άρθρα και αναλύσεις για τους λεγόμενους τοξικούς ανθρώπους. Μπούρδες. Καταρχήν οτιδήποτε τοξικό δεν θα πρεπει να περιέχει την λέξη άνθρωπος δίπλα του. Άρα τοξικοί άνθρωποι δεν υφίστανται. Τοξικοί απ-άνθρωποι σαφώς και υπάρχουν, ζουν και βασιλεύουν στις πλάτες άλλων. Αυτοί άλλωστε κινούν τα νήματα στη σημερινή κοινωνία. Κατά την ταπεινή μου άποψη, άνθρωπος που δημιουργεί καθημερινά, άνευ λόγου και ουσίας, προβλήματα στον διπλανό του... δεν είναι άνθρωπος.
  

 Κατά δεύτερον, η οικονομική κρίση μπορεί να έχει βοηθήσει στον διαχωρισμό των ξερών από τα χλωρά, αλλά ταυτόχρονα έχει δώσει την δυνατότητα στους λεγόμενους νεόπλουτους στην τσέπη μα νεόφτωχους στο μυαλό, να επιπλέουν όπως οι δοσίλογοι στην κατοχή. Παίζοντας παιχνίδια στην πλάτη αυτών που προσπαθούν και μάχονται, αυτών που βοηθάνε και είναι αλτρουϊστές, αυτών που υποχωρούν για να κατευνάσουν τα πνεύματα, αυτών που στην τελική δεν έχουν μίσος μέσα τους για τον συνάνθρωπο τους.  

 Όσο περνάνε τα χρόνια συμπεραίνω το εξής.Έστω ότι κάποιος έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο, έχει κάνει διδακτορικό, έχει ξανακάνει διδακτορικό πάνω στο διδακτορικό, μιλάει εννιά γλώσσες, έχει γεννηθεί στο Κολωνάκι η και στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, μιλάει με το σεις και με το σας όπου θέλει και γενικά έχει ένα class ρε παιδί μου, μια ντεμέκ ευγένεια. Τον κάνουν όλα τα παραπάνω άνθρωπο; Ούτε καν... 

 Έχω γνωρίσει ανθρώπους από τα λεγόμενα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που είναι πιο ευγενείς και από τους ευγενείς, έχω συναναστραφεί με άλλους που δεν έχουν βγάλει το Δημοτικό και είναι απίστευτα ευφυείς και ακομπλεξάριστοι, έχω δει στον χώρο εργασίας, σε χαρές αλλά και λύπες ανθρώπους που η συμπεριφορά τους είναι ανθρώπινη, ζεστή, ξεκάθαρη και μπορεί να μην ξέρουν να μιλάνε, να αρθρώνουν σωστά μια πρόταση. Και όμως. Αυτοί ναι, είναι Άνθρωποι.

 Η μόρφωση λοιπόν, δεν είναι το κύριο συστατικό της συμπεριφοράς μας προς τον απέναντι. Η συμπεριφορά, η ανθρωπιά, είναι καθαρά θέμα ψυχής.

  Αν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, αν "δουλεύουμε" καθημερινά τα ελαττώματα μας ώστε να τα διορθώσουμε, αν προσπαθούμε να βλέπουμε τον συνάνθρωπο μας ως ξεχωριστό, διαφορετικό ον και όχι ως... συνέχεια του εαυτού μας, τότε θα έχει μπει... το νερό στο αυλάκι.
 Αυτοί που είναι σε μιά μόνιμη κατάσταση έντασης, που μιλάνε άσχημα σε όσους συναναστρέφονται, που μειώνουν την προσωπικότητα όσων έχουν διαφορετική άποψη, δείχνουν μικροψυχία. Έχουν θέματα που ζητάνε λύση. Εσωτερικά και ψυχικά.

  Η συμπεριφορά για μένα διαχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα. Και για να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν ζώα που συμπεριφέρονται περισσότερο ανθρώπινα από ανθρώπους. Η διαφορά είναι πως ο άνθρωπος, θεωρητικά πάντα, έχει κρίση. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις όμως, την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και προς ίδιον όφελος.

 Κλείνοντας, αυτό που θέλω να κάνω σαφές, είναι πως το επίπεδο αυτοεκτίμησης αυξάνει τις πιθανότητες να συμπεριφερόμαστε με όμορφο και κόσμιο τρόπο σε όποιον έχουμε απέναντι μας.

  Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, πως οι... άλλοι είμαστε ουσιαστικά εμείς. Και κάποια στιγμή, επειδή η ζωή κάνει κύκλους, ότι δώσουμε αυτό και θα λάβουμε. Ας το έχουμε κατά νου στις καθημερινές μας συναναστροφές και ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε επιτέλους το φέρεσθαι από το... φαίνεσθαι. Τα ξαναλέμε.