Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2019

Είναι η συμπεριφορά θέμα μόρφωσης;

 "Το πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι σε σένα είναι το κάρμα τους. Το πώς εσύ αντιδράς είναι το δικό σου." Ο Γουέϊν Ντάϊερ το είπε, Αμερικάνος συγγραφέας αυτοβοήθειας. Αυτή η... αυτοβοήθεια, πόσο πολύ θα μας ωφελούσε αν μπορούσαμε να την πετύχουμε κάπου στη διαδρομή της ζωή μας. Έστω και τυχαία...

 Το σημερινό κείμενο προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη στον χώρο εργασίας μου. Και για άλλη μια φορά με έκανε να αναρωτηθώ.  Είναι η συμπεριφορά προς τους συνανθρώπους μας θέμα μόρφωσης; Απαντάω. Σαφώς και όχι...

 Η καθημερινότητα είναι ύπουλο πραγμα. Εκεί που μπορεί να ρολάρεις, τσουπ, σου σκάει ένας απίθανος τύπος ή μία περίεργη τύπισσα, που μοναδικό σκοπό στην ζωή τους έχουν το να τσακώνονται με άλλους ανθρώπους. 

 Αντίστοιχα μπορεί η μέρα σου να ξεκινήσει άσχημα και να εξελιχθεί πολύ όμορφα. Βάσει του τι συμβαίνει πιο συχνά όμως η πρώτη περίπτωση υπερτερεί της δεύτερης.
  Έχω διαβάσει κατα καιρούς άρθρα και αναλύσεις για τους λεγόμενους τοξικούς ανθρώπους. Μπούρδες. Καταρχήν οτιδήποτε τοξικό δεν θα πρεπει να περιέχει την λέξη άνθρωπος δίπλα του. Άρα τοξικοί άνθρωποι δεν υφίστανται. Τοξικοί απ-άνθρωποι σαφώς και υπάρχουν, ζουν και βασιλεύουν στις πλάτες άλλων. Αυτοί άλλωστε κινούν τα νήματα στη σημερινή κοινωνία. Κατά την ταπεινή μου άποψη, άνθρωπος που δημιουργεί καθημερινά, άνευ λόγου και ουσίας, προβλήματα στον διπλανό του... δεν είναι άνθρωπος.
  
 Κατά δεύτερον, η οικονομική κρίση μπορεί να έχει βοηθήσει στον διαχωρισμό των ξερών από τα χλωρά, αλλά ταυτόχρονα έχει δώσει την δυνατότητα στους λεγόμενους νεόπλουτους στην τσέπη μα νεόφτωχους στο μυαλό, να επιπλέουν όπως οι δοσίλογοι στην κατοχή. Παίζοντας παιχνίδια στην πλάτη αυτών που προσπαθούν και μάχονται, αυτών που βοηθάνε και είναι αλτρουϊστές, αυτών που υποχωρούν για να κατευνάσουν τα πνεύματα, αυτών που στην τελική δεν έχουν μίσος μέσα τους για τον συνάνθρωπο τους.  

 Όσο περνάνε τα χρόνια συμπεραίνω το εξής.Έστω ότι κάποιος έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο, έχει κάνει διδακτορικό, έχει ξανακάνει διδακτορικό πάνω στο διδακτορικό, μιλάει εννιά γλώσσες, έχει γεννηθεί στο Κολωνάκι η και στο παλάτι του Μπάκιγχαμ, μιλάει με το σεις και με το σας όπου θέλει και γενικά έχει ένα class ρε παιδί μου, μια ντεμέκ ευγένεια. Τον κάνουν όλα τα παραπάνω άνθρωπο; Ούτε καν... 

 Έχω γνωρίσει ανθρώπους από τα λεγόμενα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που είναι πιο ευγενείς και από τους ευγενείς, έχω συναναστραφεί με άλλους που δεν έχουν βγάλει το Δημοτικό και είναι απίστευτα ευφυείς και ακομπλεξάριστοι, έχω δει στον χώρο εργασίας, σε χαρές αλλά και λύπες ανθρώπους που η συμπεριφορά τους είναι ανθρώπινη, ζεστή, ξεκάθαρη και μπορεί να μην ξέρουν να μιλάνε, να αρθρώνουν σωστά μια πρόταση. Και όμως. Αυτοί ναι, είναι Άνθρωποι.

 Η μόρφωση λοιπόν, δεν είναι το κύριο συστατικό της συμπεριφοράς μας προς τον απέναντι. Η συμπεριφορά, η ανθρωπιά, είναι καθαρά θέμα ψυχής.

  Αν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας, αν "δουλεύουμε" καθημερινά τα ελαττώματα μας ώστε να τα διορθώσουμε, αν προσπαθούμε να βλέπουμε τον συνάνθρωπο μας ως ξεχωριστό, διαφορετικό ον και όχι ως... συνέχεια του εαυτού μας, τότε θα έχει μπει... το νερό στο αυλάκι.
 Αυτοί που είναι σε μιά μόνιμη κατάσταση έντασης, που μιλάνε άσχημα σε όσους συναναστρέφονται, που μειώνουν την προσωπικότητα όσων έχουν διαφορετική άποψη, δείχνουν μικροψυχία. Έχουν θέματα που ζητάνε λύση. Εσωτερικά και ψυχικά.

  Η συμπεριφορά για μένα διαχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα. Και για να μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν ζώα που συμπεριφέρονται περισσότερο ανθρώπινα από ανθρώπους. Η διαφορά είναι πως ο άνθρωπος, θεωρητικά πάντα, έχει κρίση. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις όμως, την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και προς ίδιον όφελος.

 Κλείνοντας, αυτό που θέλω να κάνω σαφές, είναι πως το επίπεδο αυτοεκτίμησης αυξάνει τις πιθανότητες να συμπεριφερόμαστε με όμορφο και κόσμιο τρόπο σε όποιον έχουμε απέναντι μας.

  Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, πως οι... άλλοι είμαστε ουσιαστικά εμείς. Και κάποια στιγμή, επειδή η ζωή κάνει κύκλους, ότι δώσουμε αυτό και θα λάβουμε. Ας το έχουμε κατά νου στις καθημερινές μας συναναστροφές και ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε επιτέλους το φέρεσθαι από το... φαίνεσθαι. Τα ξαναλέμε.

8 σχόλια:

  1. Αυτό που έμαθα τους τελευταίους μήνες και με έχει βοηθήσει ώστε να θωρακιζω τον εαυτό μου απέναντι σε τοξικους... απανθρωπους, είναι πως όλα είναι θέμα δικής μας επιλογής. Ο άλλος μπορεί να μας πετάει τα "σκουπίδια" του, εμεις επιλέγουμε αν θα τα τσιμπήσουμε ή θα υψωσουμε τοίχο για να χτυπήσουν εκεί. Βεβαια δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά είναι μια καλή αρχή, δε νομίζεις; Εξάλλου, δε θα λύσουμε εμείς τα προβλήματα των άλλων, ειδικά όταν αυτοί οι άλλοι δε βλέπουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
    Πολύ εύστοχο το κείμενο σου... Μας χτυπά εκεί που ποναμε. Ανθρωπιά... Σπουδαία λέξη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω πως είναι όντως μια καλή αρχή! Αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα σύστημα... προστασίας απέναντι σε όσους θέλουν, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να μας κάνουν δύσκολη την ζωή, τότε αυτό είναι κάτι που θα διευκολύνει την καθημερινότητα μας.

      Από την άλλη οπως λες πολλές φορες Γιώτα μου, δεν είναι εφικτό, κυρίως γιατί τα δικά τους προβλήματα προσπαθούν να τα κάνουν... δικά μας! Εκεί είναι το θέμα!

      Πολύ χαίρομαι ανθρώπους που καταφέρνουν να αποβάλλουν από την ζωή τους διάφορους περίεργους χωρίς ιδιαίτερο κόπο! Ευχαριστώ για το σχόλιο. Φιλιααααααά!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Μάκη!
    Θα συμφωνήσω απόλυτα με το παραπάνω σχόλιο. Πραγματικά, είναι θέμα δικής μας επιλογής το αν θα διατηρήσουμε το κάρμα μας σε θετικά, φωτεινά επίπεδα ή αν θα παρασυρθούμε από την αρνητικότητα (ή και την κακία) των άλλων. Παλαιότερα παρασυρόμουν εύκολα. Πλέον τους λυπάμαι. Η τοξικότητα της συμπεριφοράς τους άλλωστε "τρώει" την ψυχή τους, δεν είναι λοιπόν για λύπηση;
    Όμως τώρα πια μιλάω εκ του ασφαλούς, αποτραβηγμένη από την έντονη κοινωνική ζωή που είχα κάποτε. Οπότε είναι ευκολότερο να διατηρώ τον εαυτό μου στο επιθυμητό επίπεδο. Κι έτσι τρομάζω λίγο με τη σκέψη πως ίσως, πάλι να παρασυρόμουν αν ερχόμουν αντιμέτωπη με συμπεριφορές μη συμβατές με την ιδιοσυγκρασία μου... Δεν ξέρω, ειλικρινά με προβλημάτισες...
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Λία! Αυτό που πραγματικά μου έκανε εντύπωση σε ότι έγραψες, είναι η αναφορά του ότι είσαι αποτραβηγμένη από την έντονη κοινωνική ζωή, πράγμα που όντως πιστεύω και γω ότι κάνει καλό γιατί δε συναντάς συχνά τέτοια φαινόμενα.

      Αυτό έστω και για τελείως άλλο λόγο σκέφτομαι πως βοηθάει.

      Βέβαια αν φτάσουμε στο σημείο να αποφεύγουμε τα πολλά πάρε δώσε με τους άλλους λόγω του ότι υπάρχει πιθανότητα να είναι τοξικοί, αυτόματα σημαίνει ότι υποχωρούμε, ότι ζούμε μια κατάσταση που δεν είναι αυτή που μας αρμόζει.
      Γιατί είναι σίγουρο ότι πολλοί άνθρωποι επιλέγουν-ούμε την απομόνωση χωρίς να το θέλουν-ουμε. Για τον... φόβο των Ιουδαίων που λένε. Το έχω σκεφτεί και γω πολλές φορές. Έχουμε φτάσει στο σημείο να σκεφτόμαστε πάρα πολύ πριν πράξουμε γιατί φοβόμαστε τις συνέπειες που τελικά δεν έχουν να κάνουν με μας τις περισσότερες φορές.

      Και γω προβληματίστηκα από το σχόλιο σου. Ευχάριστα όμως, αν μπορώ να το πω έτσι. Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Μάκη.
    Διάβασα με απόλυτη προσοχή το εξαίρετο σημερινό σου κείμενο. Σε κάθε παράγραφο είχα και μια θετική αναφώνηση ! του τύπου "Πόσο δίκιο έχει"

    Πόσες αλήθειες αγαπητέ φίλε διατρανώνεις εδώ ! και, όντας άνθρωπος της καθημερινής επαφής με ανθρώπους, έρχομαι να θυμηθώ και τη δική μου επαγγελματική εμπειρία χρόνων στα γκισέ συναλλαγής.
    Ένα μεγάλο σχολείο κοινωνικής συμπεριφοράς φίλε.

    Δεν έχω ειλικρινά κάτι παραπάνω να πω από τα λόγια σου. Είναι περιττό νομίζω. Ιδιαίτερα κάποιες παράγραφοι αποτελούν συνθήματα μηνυμάτων πραγματικά.

    Καλή συνέχεια Μάκη συνοδοιπόρε σε αξίες και αναζητήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη! Ξέρεις πολύ καλά και συ, λόγω της φύσης της δουλειάς σου τόσα χρόνια, ότι η καθημερινότητα και η συχνή επαφή με τον κόσμο κρύβει εκπλήξεις. Άλλες φορές δυσάρεστες άλλες ευχάριστες.

      Είναι απορίας άξιο πάντως, πως υπάρχουν τόσοι και τέτοιοι άνθρωποι (συνεχίζω να αμφισβητώ την ουσία της λέξης) ανάμεσα μας. Και πως κρατιούνται αυτές οι ριμάδες οι ισσοροπίες. Πολλές φορές βέβαια τα όρια ξεπερνιούνται και δημιουργούνται καταστάσεις πρωτόγνωρες και δύσκολες...

      Ας είναι. Το σημαντικό κομμάτι είναι η κατανόηση του εαυτού μας και η ελαχιστοποίηση του εγωκεντρικού τρόπου σκέψης που μας διακρίνει. Γίνεται; Εκεί είναι το σημείο-κλειδί.

      Σε ευχαριστώ πολύ για το ουσιαστικό σχόλιο φιλε.

      Διαγραφή
  4. Εάν όλα ήταν θέμα μόρφωσης, σε μια εποχή που οι περισσότεροι κατέχουν πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά, δεν θα βλέπαμε όλο αυτό το "κάλλος". Ευτυχώς για εμάς η καλλιέργεια και το φέρεσθαι δεν πάνε κατ' ανάγκη χέρι-χέρι - όπως ακριβώς τα λες κι εσύ, Μάκη μου. Το πώς φερόμαστε είναι ένα κράμα από τα βιώματά μας, τα θετικά, τ' αρνητικά μας και τον τρόπο που τα προβάλλουμε προς τα έξω. Και το ασχημότερο όλων είναι ότι πολλές φορές δεν μπορούμε να δούμε, δεν μπορούμε να ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΜΕ, πόσο τυφλά απαράδεκτοι γινόμαστε.

    Πολύ πολύ ωραίο κείμενο. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Αναστασία μου.

      Συμφωνώ και επαυξάνω στα περί αντίληψης. Αν και πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι αντιλαμβανόμαστε αλλά δε μας νοιάζει...
      Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε ότι γινόμαστε φορτικοί, εριστικοί, ότι ασχημονούμε απέναντι στους συνανθρώπους μας, πρέπει να έχουμε την πνευματική διαύγεια να νιώθουμε τις καταστάσεις και όχι να τις επεξεργαζόμαστε αφ'υψηλού.

      Πως στο καλό θα γίνει όμως αυτό, όταν στη καθημερινότητα μας αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ο... μοναδικός και ανεπανάληπτος εαυτούλης μας, όταν αδιαφορούμε για τα συναισθήματα των άλλων, όταν μετράμε την ζωή με χρήματα, δόξα και φήμη και όχι με αγάπη, ανθρωπιά και κατανόηση;

      Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο σχόλιο καλή μου. Σε φιλώ!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation