Ανικανοποίητες ζωές...

 Ο Άλφρεντ Τένισον, Άγγλος ποιητής, είχε γράψει κάποτε το εξής: " Τόσοι πολλοί κόσμοι, τόσα πολλά να κάνουμε, τόσα λίγα αυτά που γίνονται, έτσι έχουν τα πράγματα...". Απλό, αλλά πόσο κατανοητό στη σύγχρονη κοινωνία; 

 Οι άνθρωποι, και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός αυτό, είιμαστε ανικανοποίητα όντα. Ότι και αν κάνουμε, δεν θα είναι ποτέ αρκετό, δεν θα μας γεμίζει, δεν θα ικανοποιεί την ματαιοδοξία και την θέληση μας για περισσότερα λεφτά, περισσότερη ευτυχία, περισσότερη επιτυχία...

 Η αλήθεια είναι πώς όταν βάζεις στον εαυτό σου όρια που ξεπερνάνε τις δυνατότηττες σου, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσα ίσα.  Αυτή η διαδικασία σου δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πυγμή. Αν δεν γκρεμοτσακιστείς βέβαια. Γιατί είναι άλλο πράγμα να βάζεις όρια που ξεπερνιούνται και άλλο να σε τρώει η συναισθηματική, και όχι μόνο, απληστία. Αν ρίξουμε μια ματία στο φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, όλο και κάποια τέτοια δραματική περίπτωση θα βρούμε.

 Θεωρώ πως το αίσθημα του ανικανοποίητου που μας χαρακτηρίζει ως όντα, έχει αρχέγονες ρίζες. Το έχουμε από την στιγμή που γεννήθηκαμε, από την στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος ήρθε στον κόσμο. 

Η λειτουργία και η αδηφάγα καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής, ήρθε να προσδώσει σε αυτό το αίσθημα, αυτό που του έλειπε για να κυριαρχήσει πάνω μας. Η φήμη, η δόξα, η επαγγελματική ανέλιξη, οι επιτυχίες σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, λειτουργούν σαν τις Σειρήνες με εμάς... δεμένους στο κατάρτι ενός πλοίου που θαλασσοδέρνεται και στο τέλος τελικά βουλιάζει.

 Τρέχουμε, προσπαθούμε, ματαιοπονούμε κατά την διάρκεια της δύσκολης καθημερινότητας και μέσα σε αυτή την δίνη ξεχνάμε βασικά πράγματα που είναι επί της ουσίας αυτά που μας λείπουν κιόλας. Καταφέρνουμε κάτι και πολλές φορές αντί να... γευτούμε το νέκταρ του κόπου μας, βάζουμε τον επόμενο στόχο. Αλλά ποιον στόχο τελικά; Η στην τελική τι είναι αυτό που ορίζει τον επόμενο στόχο. Η ευτυχία μας; Η μήπως η ματαιοδοξία και αυτο το σαράκι που ονομάζεται απληστια;

  Και επειδή έκανα αναφορά στην ευτυχία, θεωρώ πως είναι κάτι επίπλαστο. Σε αυτό που καθημερινά ζουμε τουλάχιστον, αυτά τα μικρά περιστατικά που μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε απο χαρά, να ερωτευόμαστε, να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, είναι η πραγματική ευτυχία. Και όχι το σύνολο, το όλον που νομίζουμε ότι είναι η μεγάλη εικόνα.

 Σε έναν κόσμο που τα παιδιά πεινάνε, που ο ένας σκοτώνει τον άλλο, που η ανέχεια και η φτώχεια κατακλύζει τον μισό πλανήτη, που η φιλαργυρία και ο φθόνος κυριαρχούν, δε μπορεί να υπάρχει ευτυχία παρα μόνο ευτυχισμένες στιγμές.

 Άρα προς τι αυτό το αδιάκοπο κυνήγι της (αυτό) ικανοποίησης; Έχετε αναρωτηθεί; Πρέπει να κατανοήσουμε πως για να σταματήσουμε να είμαστε καταθλιπτικοί, για να εκλείψουν άνθρωποι που ζούνε χρόνια δυστυχισμένοι, οφείλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τα λίγα. Αν έρθουν τα πολλά, καλοδεχούμενα.

 Εκτός αν θεωρούμε ικανοποίηση μια ρεβανς σε φιλονικία, μια θέση καλύτερη στον εργασιακό χώρο που θα μας τρώει περισσότερες ώρες από την ζωή μας ή περισσότερα χρήματα που θα μας δίνουν την δυνατότητα να αγοράσουμε ότι ονειρευόμαστε.

  Ξέρω, ξέρω, μπορεί να νομίζετε πως το παίζω υπεράνω και ξερόλας. Αλλά θα κλείσω με έναν άλλο Άγγλο ποιητή προς υπεράσπιση μου. Ο Ρόμπερτ Χέρικ λοιπόν, είχε πει πως "Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τα λίγα, υπομένει μια αιώνια τιμωρία." Αυτό. Σκεφτείτε το λίγο. Και μαζί με σας, θα το σκεφτώ και γώ. Τα ξαναλέμε.