Τάσος Λειβαδίτης: "Τυμπανιστής μιας απέραντης στρατιάς..."

"Τραγουδάω εσάς που πέσατε κάτω απ’ τις σφαίρες

και βουτηγμένοι στο αίμα σας σηκώνατε το χέρι και δείχνα-

τε στους άλλους να προχωρήσουν

κι αφού είχαν όλοι προσπεράσει πια κ’ είχατε μείνει καταμό-

ναχοι πεσμένοι στο δρόμο

ακούγοντας τη βουή και τα ντουφέκια του πλήθους που προ-

χωρούσε

σφίγγατε πάνω στο στήθος σας μια χούφτα χώμα απ’ την

αγαπημένη πατρίδα

και πεθαίνατε. Τραγουδάω εσάς.

Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε

τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους κίτρινους

τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα

τραγουδάω το αίμα που σ’ όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι

κόκκινο.

Με το λαρύγγι μου πεταμένο έξω φαρδύ, σαν προκυμαία

τραγουδάω την παγκόσμια αδερφοσύνη.

Μα απόψε, αδέρφια, δεν είμαι ποιητής.

Απόψε δε θέλω να ’μαι ποιητής.

Απόψε είμαι ο τυμπανιστής μιας απέραντης στρατιάς

με δύο δισεκατομμύρια μαχητές ακροβολισμένους

μές στη νύχτα.

Και προχωράμε."

*Απόσπασμά από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, ¨Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο".

ΥΓ. Μέρες που είναι, που το φρόνημα του λαού προσπαθεί να είναι υψηλό, αυμβαίνουν διάφορα τριγύρω που μας κάνουν να απογοητευόμαστε. Πρέπει να μην μας πάρει από κάτω όμως.  Να αντισταθούμε ο καθένας με τον τρόπο του, και όχι απαραίτητα με τα στερεότυπα που θέλουν να μας περάσουν, στην προσπάθεια μηδενισμού της ανθρώπινης ταυτότητας μας.

Το πιο σημαντικό απ'όλα είναι να πιστέψουμε στον Άνθρωπο. Σε αυτόν που όπως γράφει και ο Λειβαδίτης στον τίτλο της συλλογής του, κρατάει το ταμπούρλο και το χτυπάει, για να μας υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας. Οφείλουμε αυτή την προσπάθεια λοιπόν. Στους προγόνους, στους συνανθρώπους, στους φίλους και στους συγγενείς, αλλά κυρίως, στους απογόνους και στην ίδια μας την ύπαρξη. Τα ξαναλέμε.