Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015

Απο το Πολυτεχνείο στο Παρίσι...

 Και ακούω. Και διαβάζω. Τσακώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στις τηλεοράσεις, στον δρόμο, στις παρέες. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τα μύρια όσα αυτές τις μέρες. Οι μεν κατηγορούν τους δε και αντίστροφα. Ποιοί είναι με την Γαλλία και ποιοί με τους τζιχαντιστές? Ποιοί εθελοτυφλούν και ποιοί βλέπουν τα πράγματα όπως ειναι?

 Τα παιδιά της Συρίας καταλήγουν στην άβυσσο... Όχι τόσο της θάλασσας όσο της μνήμη μας. Η δήθεν (μακιγιαρισμένη) καλοσύνη έχει κοντά ποδάρια τελικά σε αυτή την χώρα. Πειράζει που πέθαναν εκατοντάδες αθώοι Γάλλοι την ώρα που αμέριμνα διασκέδαζαν αλλά δεν πειράζει που χάθηκαν αθώοι στον Λίβανο? Ο ξεριζωμός χιλιάδων ανθρώπων από την πατρίδα τους για λόγους αντιμαχίας Δυτικών και Ανατολικών έχει λιγότερη σημασία επίσης? Η επειδή αυτοί αφήνουν την τελευταία τους πνοή με...δόσεις δεν πιάνεται στο μέτρημα? 

Το τυφλό χτύπημα στην Γαλλία είναι μια υπενθύμιση για τον τρόπο που φερόμαστε ως άνθρωποι. Είναι τελείως άδικο να την πληρώνουν αθώοι. Δεν ξέρω όμως αν έχει μείνει κανείς απο εμάς που δεν...φταίει. Και πάλι όμως τα λάθη δεν πληρώνονται με αίμα. Είματε όλοι μάρτυρες του εκφυλισμού του ανθρώπινου είδους και της μετατροπής του σε κάτι άρρωστο... 
 Και έχουμε και τα δικά μας εδώ... Ηταν η όχι γενοκτονία των Ποντίων? Τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια? Ενφια, κατασχέσεις, φόροι, ΦΠΑ... Και να και η 17η Νοέμβρη... Μια επέτειος 42 χρόνια μετά και τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει ουσιαστικά. Οι περίφημοι φοιτητές (όχι όλοι εννοείται) του τότε, που πάλεψαν με τα τανκς, την αστυνομία και τον στρατό, μας κυβερνούν και έχουν μετατραπεί σε επικίνδυνους χαρτογιακάδες...Όλα τριγύρω αλλάζουν και ολα τα ίδια μένουν. Είμαστε πολέμιοι της ίδια μας της ύπαρξης. Ο εχθρος είναι εντος των τειχών. Εντός μας... Μετατρεπόμαστε αργά και βασανιστικά, πολύ θαρρώ όπως μας αρμόζει,  σε όντα απάνθρωπα και κτηνώδη... 

 Και αν τις προηγούμενες δεκαετίες ο Μάης του 68', η Αμερικάνικη νεολαία και η αντίσταση της τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Νοέμβρης του 73΄ και η πτώση του Τείχους, ήταν μια αχτίδα ελπίδας σε έναν κόσμο που κατέρρεε, σήμερα δεν έχει μείνει ούτε ίχνος από εκείνες τις πολύχρωμες μέρες... Ο προσχεδιασμένος φόβος πλανάται πάνω από τα κεφάλια μας και είμαστε πιόνια ενός συστήματος, που μας θέλει ρομποτικούς και αυτόματους...
 Και δεν καταλαβαίνουμε με τίποτα ρε γαμώτο. Με τίποτα. Και αν πιάνουμε τον εαυτό μας να γίνεται ολοένα και περισσότερο καχύποπτος με ότι συμβαίνει γύρω μας, τότε ας μην έχουμε καμία αμφιβολία πως τα λόγια του Γουίλιαμ Σαίξπηρ βρίσκουν την απόλυτη εφαρμογή τους. "Η καχυποψία στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις..." Τα ξαναλέμε.

9 σχόλια:

  1. Καλημέρα Μάκη μου.
    Συνέβη πάλι το γνωστό, χάνεται η ουσία.
    Μαλλον χάνεται η πλανάται πανω απο γκριζα σύννεφα;

    Να είσαι πάντα καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γνωστό και... απάλευτο πλέον Κική μου... Και δεν βλέπω και φως. Φιλιά καλο βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Αηδιασμένη είμαι Μάκη!
    Γιατί παίζουμε τα παιχνίδια τους!
    Πιόνια είμαστε!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ σε ολα Αριστέα μου. Αυτη η κατάσταση πλέον μου προκαλεί αηδία... Ειναι αρρωστημένη. Ειμαστε μαριονέτες στα παιχνίδια τους και δεν λέμε να καταλάβουμε με τιποτα, κάτι που ειναι ολοφάνερο... Φιλιά, καλο βραδυ!

      Διαγραφή
  3. Πραγματικά όπως τα λες...έχουμε πόλεμο Μάκη! Και κανείς δεν το χει πάρει χαμπάρι! Παίζουμε σκάκι χωρίς πιόνια!!! Τα φιλιά μου, καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και αυτή η σκέψη μαρέσει Εύη... Το ζήτημα και το προβλημα ειναι πως ενώ όλοι μας το καταλαβαίνουμε, όλοι ξέρουμε οτι περπατάμε σε λάθος μονοπάτι, εκει απτόητοι, κάνουμε κακό στον εαυτο μας και τους γύρω μας... Σε φιλω παιδι μου καλο βραδυ!

      Διαγραφή
    2. Προφανώς δεν είναι κατανοητό σε όλους Μάκη, γι'αυτό και συμβαίνει!!!

      Διαγραφή
    3. Μπορεί...μπορεί να είναι έτσι, αλλά τι έχουμε μέσα στο κεφάλι μας βρε Εύη, άχυρα??? Τι να πω...

      Διαγραφή
    4. Ότι και να πεις φίλε Μάκη, δεν ξέρω, ειλικρινά!!! Αυτό ας το αναρωτηθεί καθένας μας ξεχωριστά...δε βλάπτει και λίγο αυτοκριτική...

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation