Κοινωνοί της ανηθικότητας...

 "Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι το πλάτος του", είχε γράψει κάποτε ο Νικηφόρος Βρεττάκος.

 Νομίζω πως στην κοινωνία της ηθικής κατάπτωσης που έχουμε δημιουργήσει, η δική μας συνείδηση σέρνεται στα ρηχά νερά του παραλόγου και η αγάπη ασφυκτιά στην στενότητα του μπερδεμένου μυαλού μας...

 Το περιστατικό σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης με έναν άνθρωπο να χάνει την ζωή του και άλλον έναν να κινδυνεύει να περάσει το υπόλοιπο της δικής του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής (όχι δεν θα αναλύσω τις πράξεις τους), είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό, καθημερινό συμβάν, σε μιά πόλη, σε μιά χώρα που σε κάνει να ξυπνάς κάθε μέρα και πιο ανασφαλής αλλά ταυτόχρονα και περισσότερο αφελής. Η μήπως όχι;

 Αυτές τις μέρες, διαβάζω και ακούω ένα σωρό πράγματα. Δε μπήκα σε καμιά στιγμή στο τρυπάκι να κρίνω όμως. Κυρίως γιατί οι... διαδικτυακοί και τηλεοπτικοί κριτές τα είπαν όλα! Αναλύσεις επί αναλύσεων, απόψεις, γνώμες, αναθέματα, κατηγορίες. 

 Αυτό το περιστατικό λοιπόν έγινε ο λόγος για να ξαναβγούν στην επιφάνεια πάθη, αρρωστημένα κακέκτυπα, υποχθόνιες σκέψεις, που καταδεικνύουν περίτρανα το πόσο ανήθικοι έχουμε γίνει ως άνθρωποι. Υπέρμαχοι της θεωρίας των δύο άκρων σε κοινωνικό επίπεδο, "φωτεινοι παντογνώστες" και άτεγκτοι δικαστές συνανθρώπων μας. 

 Εκείνο που πραγματικά με φοβίζει περισσότερο όμως είναι η ευκολία στην κρίση. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα στις αποφάσεις μας. Είναι τουλάχιστον τραγικό να πολιτικοποιούμε την ανθρώπινη ζωή και την αξία της.  Να δείχνουμε με το δάχτυλο σαν καταδότες τον διπλανό μας και να κατακρίνουμε τις αδυναμίες του. Να ηρωοποιούμε ή να χαρακτηρίζουμε κάποιον σαν "μαύρο πρόβατο".

 Χωρίς να γνωρίζουμε τα γεγονότα καταθέτουμε την άποψη μας, θεωρώντας την τεκμηριωμένη. Περιμένουμε στην γωνία τον πρώτο τυχόντα που θα σχολιάσει την γνώμη μας και του κάνουμε επίθεση αν αυτή δεν συνάδει με την δική μας. Οι Αριστεροί υποστηρίζουν εκείνο, οι Δεξιοί το άλλο., τα ίδια και τα ίδια μιά ζωή.

 Γιατί όμως σε αυτή την ριμαδοχώρα πρέπει πάντοτε να υποστηρίζουμε αυτό που σκεφτόμαστε, με κύριο μέλημα, να το προτάξουμε ως το απολύτως σωστό; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είμαστε απόλυτοι, σε κάτι που μάλιστα δε γνωρίζουμε από πρώτο χέρι; Γιατί έχει γίνει πια τρομακτικά φυσιολογικό να πατάμε επί πτωμάτων, να μηδενίζουμε ζωές και ανθρώπους;

 Σκεφτείτε λίγο τον ντόρο που δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες για το τραγικό περιστατικό και αναρωτηθείτε. 

 Γιατί πρέπει να κάνουμε πάντοτε σαφή (με βωμολοχίες-ειρωνική διάθεση) την θέση μας, την στιγμή που ένα ζήτημα έχει ένα σωρό ασάφειες; Βοηθάει κάπου η συναισθηματική ισοπέδωση των συνανθρώπων μας; Κρίνουμε βάσει των γεγονότων ή βάσει των όσων πιστεύουμε ότι έχουν συμβει;
Μην κουράζεστε. Απάντηση δεν υπάρχει. Τα γεγονότα δεν μας αφορούν, γιατί επί της ουσίας δεν μας νοιάζουν. Περισσότερο σκεφτόμαστε πόσα λαικ θα πάρει το σχόλιο μας, αν κάποιος μπει σε αντιδικία μαζί μας, αν γενικά γίνει ντόρος με την... ρηξικέλευθη άποψη μας.

 Αν αυτό δεν είναι ανήθικο, αν ο αιώνιος στρουθοκαμηλισμός δεν είναι ότι πιο αναχρονιστικό μπορεί να υπάρχει σε μιά κοινωνία, αν οι αξίες μας περιορίζονται σε μιά κρίση με χαρακτηριστικά ωχαδερφισμού, τότε ας μου απαντήσει κάποιος, πως μπορεί αυτή η κοινωνία-έκτρωμα να ξαναβρεί τον δρόμο της;
 

 Και πάλι θα σας προλάβω, για να μην σας κουράσω. Δεν πρόκεται. Ποτέ. Αυτή η κοινωνία που έχει εμάς ως κοινωνούς της ανηθικότητας της, όχι μόνο θα παραμείνει ασεβής αλλά και απάνθρωπη προς τους ανθρώπους της, αλλά θα συνεχίσει να κυλιέται στον βούρκο της απάθειας, της ματαιοδοξίας και του φανατισμού.

 Στο λήμμα μισαλλοδοξία στα λεξικά, θα πρέπει με μεγάλα γράμματα να αναφέρεται η λέξη "Έλληνας". Και είναι πιά δεδομένο, πως έπειτα απο μερικά χρόνια, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ξεκινάνε τις αναφορές τους σε εμάς λιτά και ανατριχιαστικά: " Ήταν κάποτε μιά κοινωνία..."