Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

Λέο Μπουσκάλια: Το απροσμέτρητο της ζωής...

 

«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. 
Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. 
Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε. 
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. 
Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να
ονειρευόμαστε».

Λέο Μπουσκάλια


 

 Τελικά διαπιστώνω ότι υπάρχει ελπίδα. Η συγκινητική στήριξη που έχουν τα δύο μικρά αγγελούδια στα σοβαρά θέματα υγείας που αντιμετωπίζουν αυτές τις μέρες, με κάνει να αισιοδοξώ. Από την άλλη η γύμνια και η απανθρωπιά που χαρακτηρίζει την Πολιτεία, το κράτος που ζούμε, έχουν περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο. Ένα κράτος για να έχει Πρόνοια, σεβασμό απέναντι σε κάθε ζωντανό πλάσμα που είναι μέλος του, πρέπει και να το δείχνει. Στην δική μας την περίπτωση τα κόστη για την θεραπεία των μικρών παιδιών καλύπτονται απο εταιρίες, ιδιώτες, απλούς ανθρώπους, που δίνουν από το υστερημά τους. Αυτό είναι τόσο μαγικό και ελπιδοφόρο... 
 Αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά. Γιατί υπάρχουν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που δεν έχουν βγει στην επιφάνεια. Υπάρχουν και άλλα παιδιά, κι άλλοι άνθρωποι που περιμένουν η χώρα που ζούνε, το κράτος της, να σκύψει και να δείξει το ενδιαφέρον που πρέπει όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε μορφή εξουσίας, ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Η ζωή δε μπορεί να μετρηθεί όπως λέει παραπάνω ο υπέροχος Μπουσκάλια. Είναι απροσμέτρητη. Ιερή. Ξεπερνάει κάθε αξία υλικών αγαθών.  

 Και ακόμα και για το 1% πιθανότητα να ζήσει ένας άνθρωπος, να βγει νικητής στον αγώνα με αντίπαλο τον θάνατο, τότε όλα τα εκατομμύρια του κόσμου δε... πιάνουν μία μποστά στην ανθρώπινη ζωή. Ελπίζω όσοι κυβερνούν αυτόν τον τόπο κάποια στιγμή να το καταλάβουν...


"Απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
 Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
 Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας 
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας..."
Στέρεο Νόβα

6 σχόλια:

  1. Δεν είναι τρελό αυτό που συμβαίνει;;;
    Από τη μια η περίπτωση των δύο παιδιών μας γεμίζει ελπίδα για το μέλλον ενώ απ την άλλη το ίδιο το κράτος μας τσακίζει τις ελπίδες και τα όνειρα... Πόσο διχασμενα συναισθήματα;;;
    Καλημέρα Μάκη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειναι όντως παράλογο Μαρία μου. Από την άλλη θα έπρεπε να μην μας εκπλήσσει καθώς μια ζωή η Ελλάδα... τρώει τα παιδιά της! Με κάθε τρόπο! Μερικές φορές ομως η αγανάκτηση σε πνίγει. Μια από αυτές, είναι αυτό που συμβαίνει εδώ και μέρες με τα δύο παιδιά...

      Ας ελπίσουμε να πάνε όλα κατά ευχήν και να βρεθεί επιτέλους ένας άνθρωπος από τους πολιτικάντηδες, να νοιαστει για τους ανθρώπους αυτής της χώρας...
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  2. Για την ευαισθησία σου Μάκη έχω μιλήσει πολλές φορές. Φέρει την ταυτότητα του χαρακτήρα σου.
    Όπως λες λοιπόν, δεν είναι δυνατόν τα μεγάλα ζητήματα υγείας μιας κοινωνίας να αντιμετωπίζονται με ιδιωτικές πρωτοβουλίες.
    Δεν γίνεται ο όρος "κόστος-όφελος" να μπαίνει στο θέμα "υγεία".
    Δεν μπορεί το νοσοκομείο να είναι επιχείρηση και να έχει "πλεονάσματα" και "ισολογισμούς".
    Γιατί αν ντυθεί με τέτοιες αξίες παύει να αποτελεί κοινοφελές ίδρυμα και να εμπορεύεται τον ανθρώπινο πόνο.

    Στάθηκα στις υπέροχες σκέψεις του Μπουσκάλια που ανέφερες.

    Καλησπέρα αγαπητέ φίλε. Να είσαι καλά. Γερός και πάντα παρών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη! Με τιμούν για άλλη μια φορά τα λόγια σου φίλε. Συμφωνώ μέχρι...κεραίας στα λόγια σου. Δυστυ΄χως όμως τα νοσοκομεια ή μάλλον ο τρόπος που τα έχουν βάλει να λειτουργούν κάποιοι, είναι επιχειρήσεις.

      Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Γιατί εξαιρέσεις ειναι αυτοί που προσπαθούν να δώσουν τα πάντα για τον συνάνθρωπο μας χωρίς να σκεφτούν το κόστος...

      Καλο βράδύ, σε ευχαριστώ και πάλι πολύ για το ουσιαστικό, όπως πάντοε άλλωστε, σχόλιο!

      Διαγραφή
  3. Μάκη μου πολλές φορές χαίρομαι και εγω και συγκινουμαι που δεν έχουμε γίνει ακόμα εντελώς παχύδερμα και μας ταρακουνάει το πρόβλημα του διπλανού μας.Απο την άλλη ομως οπως λες κι εσυ,υπαρχουν τόσες περιπτώσεις που δε βγαίνουν στο φως και ενα Κρατος ανάπηρο,που δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των αρμοδιοτήτων του.ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Ο,τι και να κάνουμε εμείς οι λίγοι ή πολλοί δεν μπορούμε να καλύψουμε ο,τι θα κάλυπτε εκείνο σε μια ευνομούμενη και ευαίσθητη Πολιτεία.Παρ ολα αυτά ,ΝΑΙ,ΥΠΑΡΛΕΙ ΕΛΠΙΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Χαρά! Χαίρομαι πολύ που βλέπεις την θετική πλευρά μέσα από τις δυσκολίες αλλά τονίζεις και τα κακώς κείμενα. Νομίζω πως σε αυτά πρέπει να επιμείνουμε. Και ναι όντως πολύ σωστά αναφέρεις ότι εμεις δεν μπορούμε πάντα να καλύπτουμε αυτά που το κράτος ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει για τους πολίτες του.

      Υπάρχουν δεκάδες-εκατοντάδες παρόμοιες περιπτώσεις ανθρώπων και παιδιών που έχουν ανάγκη βοήθεια. Μακάρι να αλλάξει αυτό κάποια στιγμή. Μακάρι.

      Σε ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο καλή μου!

      Διαγραφή

Αναγνώστες

Page translation