Τι παθαίνουν οι γυναίκες το καλοκαίρι?

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Ξέρετε οι γυναίκες είναι διαφορετικές σε κάθε εποχή. Το πίστευα, το πιστεύω και θα το πιστεύω. Αυτό που μένει πάντα σταθερό είναι η ανάγκη να αρέσουνε και να το δείχνουνε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους.
 Ας πούμε καλή ωρα τώρα που είμαστε στα πρόθυρα του καλοκαιριού, η ανάγκη να αρέσουν είναι μεγαλύτερη από κάθε εποχή.
 Η προετοιμασία γίνεται μήνες πριν, εκεί λίγο μετά το Πάσχα.  Γυμναστική, μανικιούρ, πεντικιούρ, αλλαγή στα μαλλιά και στο χρώμα τους, ανανέωση γκαρνταρόμπας και βέβαια όλα αυτά συνδυάζοντας τα πάντα με μια δίαιτα εξπρές.
 Και ξέρετε δίαιτα από αυτές τις σκληρές. Παξιμάδια, φρούτα, σαλάτες γιατί το κορμί πρέπει να είναι λαμπάδα στην παραλιά. Πως θα πλησιάσουν οι σφίχτερμαν, οι αποτριχωμένοι νεανίες, οι τύποι που φοράνε μόνο φανελάκια με V κόψιμο στο λαιμό, αυτοί που σε κάθε χτύπημα με την ρακέτα το μπαλάκι όλως τυχαίως πέφτει στα πόδια ή στο στήθος της καλλίγραμης ή μη νεαράς που πάει για μπάνιο με την φίλη της και δεν βουτάει καν στην θάλασσα?
  Το δικό μου το θέμα βέβαια δεν έχει να κάνει με τους άντρες που -οκ εδώ σκέφτονται τον υπόλοιπο χρόνο με το κάτω κεφάλι το καλοκαίρι θα αλλάξουνε ρότα?- αλλά με τις γυναίκες που αυτή την εποχή κάνουν λες και τις τσίμπησε μύγα τσε τσε!
 Ίσως να πιστεύουν πως είναι ευκαιρία να βρούν στην παραλιά και στα beach και lounge bar τον άντρα της ζωής τους, ίσως πάλι οι μεγαλύτερες να θέλουν να δείξουν και να αποδείξουν πως αν και γριές κότες το ζουμί το έχουν...
 Αυτο που δεν καταλαβαίνω όμως είναι γιατί τόσος ντόρος ρε κορίτσια??? Τι παράκρουση είναι αυτή? Ποιος σας είπε ότι η παραλία είναι για το Θεαθήναι, για πασαρέλα ή για επίδειξη της φυσικής και αφύσικης (βλέπε μπότοξ, πλαστικές) ομορφιάς σας?
 Τώρα θα μου πείτε ότι κάνω μαθήματα ηθικής κα συμπεριφοράς, ποιος έγω, ένας άντρας που του αρέσουν οι γυναίκες και τα... κάλλης τους, αλλά πιστέψτε με το ένα δεν έχει σχέση με το άλλο.
  Ειλικρίνα, δεν είναι απίστευτα ματαιόδοξο το όλο σκηνικό? Έχουν δεν έχουν κυτταρίτιδα τα σορτσάκια όσο πάνε και κονταίνουν, έχουν δεν έχουν κοιλίτσα τα μπλουζάκια το ίδιο. Τα εσώρουχα τα έχουν καταργήσει και το θέμα είναι πως αν τύχει και το μάτι σου πέσει στο στήθος που κοντεύει να σκίσει το μπλουζάκι, τότε θα σε πούνε και ανώμαλο!

 Καλά για την παραλία δεν το συζητάω γιατί πέρα από ότι ανέφερα παραπάνω, οι περισσότερες πλέον δεν φοράνε φυσιολογικό μαγιό.   Ένας φίλος μου που πήγε τις προάλλες για μπάνιο μου το ανέφερε και  εννοείτε πως το έχω ακούσε και από άλλους. " Ρε μαλάκα, δεν υπάρχει ούτε μια που να μην φοράει μαγιό στρινγκ, βραζιλιάνικο, κλπκλπ..."
 Δηλαδή κυρίες, δεσποινίδες μου το πάτε καρφί για να μοιράσετε εγκεφαλικά και φέτος.
 Βέβαια για να είμαι σωστός, θα πρέπει να αναφέρω πως δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Νομίζω όμως πως το ποσοστό όσο πάει και μεγαλώνει καθώς αυτές που δεν είναι έτσι, αναγκάζονται να γίνουν μιας και νιώθουν ριγμένες ("μμμμ σιγά το τσόκαρο, εμένα δηλαδή τι μου λείπει?") Και δώστου τα κοντά σορτσάκια, δώστου τα μαγιό στρινγκ, δώστου οι προκλήσεις, τα βλέμματα, τα υπονοούμενα,  της Ελληνίδας γυναίκας που αλλιώς ήταν και αλλιώς έχει γίνει...
 Αν μπορούσε η ζωή των γυναικών να ήταν όλη καλοκαίρι, τότε αυτό θα ήταν το ιδεατό. Άλλωστε τι αξία έχει να ζεις δίχως γυαλιά ηλίου, σολάριουμ, βαμμένα νύχια. φραπεδιά, σορτσάκια, κοκτέιλς και άντρες. Ε κορίτσια???

Ρέι Μάνζαρεκ: Ο κιμπορντίστας της ενόρασης

 Αν ο Μόρισον ήταν ο αρχηγός και η ιδιοφυία των Doors, τότε ο εκλιπών από την Δευτέρα Ρέι Μάνζαρεκ ήταν η ψυχή και ο ήχος του συγκροτήματος που δημιούργησε νέα μονοπάτια στην ιστορία της μουσικής...
 Ο πολωνικής καταγωγής μουσικός μεγάλωσε στο Σικάγο αλλά η μετέπειτα πορεία του στον χώρο της μουσικής προέκυψε από την αγάπη του για τον κινηματογράφο, καθώς οι σπουδές του για την έβδομη τέχνη την τριετία 1962-65 στην Καλιφόρνια τού επεφύλασσαν τη γνωριμία του με τον Τζιμ Μόρισον.
 Κάποια τραγούδια, του ανήσυχου από τότε Μόρισον, έγιναν η αιτία να ξεκινήσει η πορεία του θρυλικού συγκροτήματος που πήρε το όνομα του από το μυθιστόρημα "Οι Πύλες της Ενοράσεως".
 Ο Μόρισον στα φωνητικά , ο Μάνζαρεκ στα κίμπορντ. ο Ντένσμορ στα κρουστά και ο Γκρίγκερ στην κιθάρα άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους στην ιστορία της μουσικής και άλλαξαν τον ήχο της εμπλουτίζοντας, τα κατα βάση, ροκ ακούσματα με ψυχεδελικές και ηλεκτρικές νότες σε τέτοιο βαθμό, που κάθε τραγούδι τους ξεχωριστά δηλώνει την διαφορετικότητα τους. Ο ποιητής Μόρισον συνδυάστηκε τέλεια με την μουσικό ταλέντο του Ρέι Μάνζαρεκ και μας έδωσε την δυνατότητα να ακούσουμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία της μουσικής.
  Από πού να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε... Από το People are Strange, Love Me Two Times και When the Music’s Over  μέχρι και το πειραματικό Soft Parade με τα Touch Me και Easy Ride, το L.A. Woman, το The End, ή ακόμα το καταπληκτικό Light my fire, το Hello i Love you, και το επίσης μοναδικό The Crystal Ship, το Roadhouse Blues, το ατμοσφαιρικο Riders on the Storm, τo Break on Through. το Love her madly και δεκάδες ακόμα τραγούδια που ακολούθησαν μέχρι και τον θάνατο του Μόρισον και που ως επί το πλείστον η υφή τους και ο ήχος τους άνηκαν στον Μάνζαρεκ.
 Η οριστική διάλυση της αρχικής μορφής του συγκροτήματος έπειτα από τον θάνατο του frontman των Doors to 1971, έδωσε την δυνατότητα στον ταλαντούχο Ρέι να κάνει και άλλα πράγματα.
 Συγχρόνως συνέχισε να συνεργάζεται με τα άλλα δύο μέλη του συγκροτήματος και μέχρι και πρόσφατα, παρά την μάχη που έδινε με τον καρκίνο, έκανε αυτό που αγαπούσε και τον ανέδειξε σε έναν από του πλέον ταλαντούχους μουσικούς του προηγούμενου αιώνα. Έπαιζε τα πλήκτρα του και να μας ταξίδευε σε κόσμους διαφορετικούς και μαγικούς...
  Μετά τον θάνατο του 74χρονου μουσικού ο φίλος του και για χρόνια συνεργάτης του στους Doors, Ρόμπι Κρίγκερ δήλωσε: «Λυπήθηκα όταν άκουσα για τον θάνατο του φίλου και συνεργάτη μου σήμερα. Είμαι απλά χαρούμενος που μπόρεσα να παίξω τραγούδια των Doors την τελευταία δεκαετία. Ο Ρέι ήταν ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου και θα μου λείπει για πάντα».
 Ο Τζον Ντένσμορ με τη σειρά του ανέφερε: «Δεν υπήρχε πιο κατάλληλος πληκτράς στον πλανήτη για να υποστηρίξει τους στοίχους του Μόρισον. Με τον Ρέι συγχρονιζόμουν απόλυτα μουσικά. Ήταν το μυαλό το οποίο κρατούσα τον Ρόμπι και τον Τζιμ στην κορυφή. Θα μου λείψει ο μουσικός αδελφός μου».
 Εγώ θα κλείσω παροτρύνοντας σας να ακούσετε το παρακάτω σόλο που πραγματικά καταδυκνείει το μεγαλείο και το ταλέντο του χαρισματικού Ρέι Μάνζαρεκ. Του κιμπορντίστα της μουσικής ενόρασης...

'Αντε από δω ρε νούμερα...

 Τελικά ξέρετε τι καταλαβαίνω? Ότι δεν γλιτώνουμε με τίποτα. Με την καμία ρε αδερφέ! Όσο αυτοί οι ατσαλάκωτοι και κοστουμάτοι τύποι (και να με συγχωρέσουν αυτοί που πραγματικά τιμούν τα κοστούμια τους, μαρέσουν κιόλας αυτά τα καφέ κυρίως...) και οι απαστράπτουσες νεαρές και κυρίες με τα ταγέρ και τα τακούνια (γι'αυτά ζω...), κατέχουν θέσεις μόνο για να τις κατέχουν μιας και δεν το έχουν (να τα μας και οι ρίμες...), ζήτω που καήκαμε!
 Σε μια χώρα που παραπαίει το μόνο που μας λείπει είναι τα golden boys και οι golden ladies... Και υπερτονίζω και πάλι τα εννούμενα μου λέγοντας πως δεν διαφωνώ καθόλου με την λογική αλλα με την πράξη και εν τέλει με το αποτέλεσμα.
 Οποιοσδήποτε ή οποιαδήποτε από εσας δουλεύει σε μια πολυεθνική ή ακόμα και σε μια εταιρία μικρού ή μεσαίου βεληνεκούς  θα καταλάβει τι λέω...
 Αφού μερικές φορές απορώ με τα κριτήρια που γίνονται προσλήψεις. Θες πολυεθνικούλα μου, θες μεγαλοεταιρία μου, θες μεγαλομικρομαγαζάτορα μου να προσλάβεις προσωπικό για την δουλειά σου??? Κάντο! Αλλά με σωστά κριτήρια ρε παιδί μου.
 Ξέρετε τι είναι να έρχονται οι assistant managers, οι ανερχόμενοι advisors, οι έτσι, οι μπήξε, οι δείξε και να στο παίζουνε κατακτητές της κορυφής όπως ο Ρέμος και η Μαντώ και από την άλλη να περιμένουν ουρά τα νέα , κατασταλαγμένα και με περγαμηνές παιδιά για μια δουλειά της προκοπής?

  Αναρωτιέμαι τους έχει πει κανείς να ανοίξουν τα... μάτια τους (χαχα νομίζατε θα πω τα στραβά τους ε???) να δουν λιγάκι τι γίνεται γύρω τους? Τα νούμερα λέει... Τα νούμερα δε βγαίνουν. Οι πωλήσεις δεν προχωράνε.
  Προσλαμβάνει η κάθε εταιρία κάποιον η κάποια να σου μεταδώσει υποτίθεται τον παλμό της αγοράς αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι να ανεβάσουν τους δικούς σου καρδιακούς παλμούς παραπάνω από τα συνηθισμένα!
 Και να ταν μόνο αυτά? Το αστείο της υπόθεσης ξέρετε ποιο είναι? Σε αυτή την ρημαδιασμένη κοινωνία που ευτυχήσαμε και δυστυχήσαμε να ζούμε, ενώ η χειραγώγηση μας από τους υπερκολοσσούς της κατανάλωσης καλά κρατεί, μια άλλη φυλή, η κάστα των "επιφανειακών" τείνει να μας σπρώξει σε μια εικονική πραγματικότητα.
 Ποια είναι αυτή? Θέλει και ρώτημα? Η αριθμομανία! Ξυπνάμε και κοιμόμαστε έχοντας στο νου μας. αριθμούς. Νούμερα, αριθμοί. Η καθημερινότητα μας έχει γεμίσει από μαθηματικές πράξεις, από σπαζοκεφαλιές, από αριθμούς που δεν βγαίνουν, από λογαριασμούς ανεξόφλητους, από κωδικούς πιστωτικών καρτών, από κωδικούς δανείων, από ρέστα και πληρωμές και πάει λέγοντας...

  Αλλά δυστυχώς εκεί μας έχουν οδηγήσει. Παρατηρήστε γύρω σας και θα το διαπιστώσετε. Έχουμε γεμίσει από ανθρώπους που δε ζουν αλλά αριθμολογούν...
 Από ανθρώπους που όλη τους η ζωή είναι ένα μπόνους αν κλείσει καλά ο μήνας, ένα συν στον προυπολογισμό, λιγότερα έξοδα και αυξημένα έσοδα... Είναι δυνατόν? Η ουσία? Που πήγε η ουσία ρε παιδια? Νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας ή τον βλέπουμε ως σκαλοπάτι για την παραπάνω θέση? Γιατί να ορίζουν τα χρήματα και οι αριθμοί οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας? Γιατί δε θέλουμε να δούμε κατάματα την αλήθεια που λέει πως οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια? Γιατί πρέπει να αφήνουμε τους μυρωδιάδες να μας κάνουν κουμάντο?
 Ορθώστε ανάστημα και προσωπικότητα όπως μπορεί ο καθένας.  Αυτή η λογική της υπερεκτίμησης που έχουμε δώσει σε ανούσια πράγματα μας έφτασε ως εδώ. Και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε... Οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς... Και οι ψυχές πίσω από τα χαρτονομίσματα. Δεν είναι απίστευτο?

Ανάστασης ανάγνωσμα...

 Καλησπέρα, καλο μήνα να έχουμε... Ξέρετε το μήνυμα της Ανάστασης  διαβάζεται από τους ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο. Αν αναλογιστούμε βέβαια την διαφορετικότητα μας τότε είναι λογικό να μην υπάρχει οικουμενικότητα σκέψεων σε ένα θέμα βέβαια καθαρά...οικουμενικό.
 Η ιστορία του έρχομού του Θεανθρώπου στην γη με σκοπό να... σηκώσει τις αμαρτίες του κόσμου στις πλάτες του, ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ένα ιντριγκαδόρικο θέμα...
 Πολλοί είναι εκείνοι που διαφωνούν και με τις ιστορικές καταγραφές και με την ουσία των γεγονότων εκείνη την περίοδο.  Δεν ξέρω αν αυτή η ιστορία είναι φτιαχτή (προσωπικά πιστεύω οτι στο σύνολο της δεν είναι), δεν ξέρω αν παρουσιάζεται έτσι από την Χριστιανική εκκλήσία με συγκεκριμένο σκοπό (καλό ή κακό), αυτό που ξέρω όμως είναι πως η ανώτερη δύναμη που υπάρχει εκει έξω είναι σίγουρα πλασμένη με τέτοια χαρακτηριστικά που στο δικό μου το μυαλό είναι αυτή που ορίζει τα πράγματα και τον κόσμο. Ποια χαρακτηριστικά? Μα την αλληλεγγύη, τον αλτρουϊσμό και την ανθρωπιά, βεβαίως βεβαίως...
Ολες οι ιστορίες της εποχής της παρουσίας του Χριστού στην γη, ακόμη και αν κάποιες από αυτές δεν υφίστανται, περικλείουν μέσα τους τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά. Τρία χαρακτηριστικά που είναι μπούσουλας και οδηγός για δισεκατομμύρια ανθρώπους εδώ και αμέτρητους αιώνες. Τρία χαρακτηριστικά που θα έπρεπε όμως να εφαρμόζονται περισσότερο και να αναφέρονται λιγότερο.
 Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι όμως.  Χορταίνουμε με τις λέξεις και ξεχνάμε τις πράξεις. Το κάνουμε αυτό σε τέτοιο σημείο που δεν λογαριάζουμε πια ανθρώπινες ζωές και συναισθήματα. Ο εγωισμός, η αμετροέπεια, η κακία, ο φθόνος, ο ζαμανφουτισμός, το συμφέρον μας κυβερνάνε.
 Δείτε μια μια προσεκτικά τις ιστορίες της τότε εποχής. Από τα θαύματα και τα μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς μέχρι τις στοχευμένες περιπτώσεις ανθρώπων που απέκτησαν με τον Χριστό μια σχέση που έμεινε στην ιστορία και αναπαράχθηκε από τότε άπειρες φορές.
 Δείτε την ιστορία με τον απιστο Θωμά και τον νεκρό Λάζαρο που αναστήθηκε, δείτε την σαφή υποστήριξη του Χριστού και εν γένει της θεϊκής ύπαρξης στην γυναίκα μέσα από το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Τα θαύματα με τους τυφλούς, τους ανάπηρους και τους κωφάλαλους.

 Τα ηθικά διδάγματα διαφόρων ιστοριών με θέμα την πίστη, την αγάπη, την συγχώρεση... Μα περισσότερο, δείτε το μεγαλείο της ανθρωπίας και της αλληλεγγύης,
 Του αλτρουϊσμού, κάποιου, που αποφάσισε να σηκώσει στις πλάτες του (έστω και συμβολικά για κάποιους) τις αμαρτίες αυτού του κόσμου, αυτών των ανθρώπων που όσα τελικά και αν περάσουνε δεν μαθαίνουνε ποτέ...Και για να μην μιλάω για τους άλλους βάζω μέσα και την αφεντιά μου....
 Μακάρι να μαθαίναμε. Κάποιες φορές νομίζουμε πως το κάνουμε αλλά η καθημερινότητα δείχνει άλλα πράγματα. Έχουμε φτάσει ως κοινωνία, ως άνθρωποι σε ένα σημείο που δύσκολα υπάρχει επιστροφή. Και όχι γιατί δεν γίνεται πια... Αλλά γιατί δεν θέλουμε. Βολεμένοι στην ματαιοδοξία μας, ευχαριστημένοι από την επιφανειακή ζωή μας, κυνηγάμε τους αόρατους ανεμόμυλους όπως ο Δον Κιχώτης.
  Πότε αλήθεια θα αλλάξουμε? Πότε θα διδαχτούμε από τις ιστορίες αυτών των ημερών? Πότε θα αποφασίσουμε πως η Αλληλεγγύη και η Ανθρωπιά, η μαζική προσπάθεια για αλλαγή, η Αλήθεια, η Αγάπη για τπυς διπλανούς μας είναι προφανώς ο μοναδικός δρόμος για ένα καλύτερο αύριο?
 Ας αναλογιστούμε όλοι μας αυτές τις μέρες τα παραπάνω. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Μα όλοι μαζί για το κοινό καλό. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους...

Μια ζωή στο πρέπει...

 Τι και αν προσπαθείς... Τι και αν μερικές φορές για να μην καταλάβουν την ανάγκη σου και τα θέλω σου...κρύβεσαι πίσω από την μάσκα του απόμακρου και του δύσκολου ανθρώπου. Όταν την...πατήσεις, όταν αρχίσεις και νιώθεις περνά η ζωή μπροστά από τα μάτια σου. Για άλλη μια φορά.
 Και τότε στήνεις απέναντι τον εαυτό σου και τον σφυροκοπείς ανελέητα γιατι δεν μπορεί να είναι λίγο αλλιώς, ενώ το θέλει. Κατηγορείς αυτό που μια ζώη ήθελες να είσαι για να αποφεύγεις τις κακοτοπίες... Είναι μερικές φορές μεγαλύτερο από σένα αυτό που σου συμβαίνει και συ αδύναμος μπροστά του...
 Καταλήγεις τελικά να ελέγχεις τα συναισθήματα σου και για άλλη μια φορά να μην μπορείς να χαρείς την χαρά της καρδιάς σου. Έτσι ρομποτικός, χαμένος στον κόσμο που σε οδηγεί στο πουθενά... "Δεν ξέρω ποιον παλεύω να νικήσω, φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου,νοιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω, να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω...τι μαλακίες είπα για να ξεμπερδέψω..."

Η αμετροέπεια δεν λογαριάζει συναισθήματα...

 "Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα. Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα, είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα..."
 Απόψε επαναφέρω ένα θέμα από το παρελθόν μιας και έχω κάνει αναφορά στο συγκεκριμένο θέμα σε παλαιότερη ανάρτηση (http://makdel82.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html- Τα όμορφα λόγια και η αδυναμία των πράξεων) μόνο που σήμερα λοιπόν θα αναλύσουμε την, με σκοπό, αδυναμία των πράξεων...
 Οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου "ντυμένοι" από την μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου στην αρχή του κειμένου λοιπόν, αποτυπώνουν πλήρως τον κολασμένο χορό των βαρύγδουπων λέξεων  και εκφράσεων πάνω στην, ταλαιπωρημένη και παρατημένη στην μοίρα της, καρδια που σκέφτεται μονάχα με τους χτύπους της... Είναι και αυτό ένα από τα αρνητικα χαρακτηριστκά των ανθρώπων.
 Η αμετροέπεια και η μεγαλορρημοσύνη όταν χρησιμοποιούνται με σκοπό να πλησιάσουμε ή να συναναστραφούμε ανθρώπους, γίνεται η θεμέλια λίθος ενός δρόμου που έχει ως σκοπό την επίτευξη του προσωπικού μας στόχου αναξαρτήτως κόστους.
 Μπροστά στον εγωισμό μας οι άνθρωποι λογίζονται ως εμπόδια ή ως αναγκαίο κακό αν έχουμε βάλει στο μυαλό μας να πετύχουμε αυτό που θα χορτάσει τον αδηφάγο εσωτερικό μας κόσμο.
 Ένα από τα κλασσικά παραδείγματα χρήσης αμετροεπούς λόγου που δεν έχει ίχνος αλήθειας συμβαίνει συχνά στις σχέσεις άντρα-γυναίκας.

 Και για τα δύο φύλα ο πιο εύκολος δρόμος να πλησιάσουν τον απέναντι είναι η χρήση λέξεων και εκφράσεων τόσο δυνατών και πρωτάκουστων που βάζουν αυτόν η αυτή που τις ακούει στην διαδικασία πριν τις επεξεργαστεί να τις αποδεχτεί...
 Και οκ συμφωνώ πως πλέον οι περισσότεροι είμαστε ψυλλιασμένοι και καταλαβαίνουμε όσους πουλάνε φουμαρα για μεταξωτές κορδέλες.
 Όμως πείτε μου και βάσει της προσωπικής σας εμπειρίας, πόσες φορές την πατάμε και μετά το...φυσάμε και δεν κρυώνει.  Λίγο η ανάγκη για δέσμευση η ή ανάγκη επίσης να πιστέψουμε σε όμορφα λόγια, η ομορφιά αλλά προπαντώς το συναίσθημα, μας βάζουν χωρίς να το καταλάβουμε στον δρόμο χωρίς γυρισμό.
 Αυτό που πραγματικά με λυπεί είναι πως τα λόγια πάντοτε υπερίσχυαν των πράξεων γιατί χρονικά έχουμε μάθει, ως ευκολόπιστοι άνθρωποι να τα βάζουμε μπροστά από μια πράξη που πραγματικά μας δείχνει, τις αρχικές έστω, προθέσεις του άλλου...

Και έπειτα κατηγορούμε τους άλλους, τον γείτονα και πάει λέγοντας. Έχουμε μπει ποτέ στην διαδικασία να μην πιστεύουμε πριν δούμε (και ας μας αποκαλούν άπιστους Θωμάδες...), να επεξεργαζόμαστε τις καταστάσεις, να ορίσουμε τις πράξεις σημαντικότερες του λόγου?
Σίγουρα ο αρμονικός συνδυασμός και των δύο είναι το ιδεατό. Αλλά επειδή όπως είπαμε ο εγωισμός συνήθως ορίζει τον άνθρωπο, η αλλαγή πρέπει να έρθει από τον καθένα μας ξεχωριστά. Έτσι, πιστέψτε με, θα γλιτώσουμε κόπο, χρόνο, ραγισμένες καρδιές, βρώμικες συνειδήσεις, αλλά το πιο σημαντικό... θα είμαστε περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο απάνθρωποι...

Το σπήλαιο του Πλάτωνα: Αλήθειες και αληθοφάνειες...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Είναι κάποιες φορές που δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια. Πιο εύκολη και χρήσιμη φαίνεται στον άνθρωπο η αληθοφάνεια, παρά η δύσκολη και ασυμβίβαστη αλήθεια...
 Ο ανθρωπος από την γέννηση του είχε την τάση να ακολουθεί τα ψέμματα και τις παραισθήσεις. Να ζει σε ψεύτικους κόσμους, με ψεύτικα συναισθήματα. Η αποκάλυψη του ισχύοντος δε, τον έβγαζε και τον βγάζει εκτός των...νερών του. Είναι τέτοια η διαφορετικότητα του αληθινού που δεν διαχειρίζεται εύκολα ως διαδικασία...
 Αυτό το χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ψυχής αλλά και του νου, εκφράστηκε με τον πιο ουσιαστικό τρόπο στην περίφημη "Πολιτεία" του Πλάτωνα, έργο που σημάδεψε την ιστορία του ανθρώπου... Εκεί λοιπόν ο Πλάτωνας περιγράφει με γλαφυρό τρόπο την ζωή των δεσμωτών παρομοιάζοντας τους με τους ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί αυτό που βλέπουν, χωρίς να μπαίνουν στην διαδικασία να σκεφτούν εαν υπάρχει αλλά και σε τι μορφή...

  Η αλληγορία του Σπηλαίου λοιπόν, περιγράφει μια ομάδα ανθρώπων ζουν σε ένα σπήλαιο όλη τους τη ζωή, αλυσοδεμένοι σε έναν τοίχο, χωρίς να μπορούν να δουν έξω από το σπήλαιο...  Τους απαγορεύεται να μιλάνε μεταξύ τους αλλά και να γυρίζουν δεξιά και αριστερά τα κεφάλια τους...  
  Πίσω τους λοιπόν  βρίσκεται μια φλόγα που φωτίζει τα αντικείμενα που κινούνται και ρίχνει τις σκιές τους στα τοιχώματα του σπηλαίου.  Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν αυτά τα σχήματα με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι πραγματικές. Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μέσα στο σπήλαιο.
 Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν,πάλι, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μέσα στο σπήλαιο ήταν απλά προβολές, σκιές της αλήθειας.

  Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους. Αυτοί όμως που ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους...
 Αυτή λοιπόν η περιγραφή δεν αντικατροπτίζει αυτό που σήμερα ζούμε? Είμαστε δεσμώτες, άβουλα πλάσματα στις ζωές άλλων, απλοί διεκπαιρεωτές γεγονότων και όχι διαχειριστές της δικής μας ζωής. Πιστεύουμε σε ότι βλέπουμε χωρίς να ελέγξουμε σε βάθος τι μπορεί να υπάρχει πίσω από αυτό που μας φαντάζει ως αληθινό και αποδεκτό...
 Ας προσπαθήσουμε να δούμε στο φως. Ας συμπαρασύρουμε μαζί μας τους συνανθρώπους μας. Ας αντιληφθούμε ότι υπάρχει κάτι εκεί έξω που είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα και που με πολλή προσπάθεια θα μας δειξει τον δρόμο για την ευτυχία! Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω βίντεο, Αξίζει...