Ο κοντός με την γραβάτα...

 1.73, προς 1.74. Εντάξει δε με λες και πρώτο μπόι. Εεεε οκ ρε παιδιά είμαι κοντούλης... Ε και??? Μήπως έφαγα κανενός το φαί? Ίσα ίσα, μάλλον άλλοι φάγανε το δικό μου. 

 Τώρα θα μου πείτε προς τι αυτή η πρεμούρα για το ύψος μου. Ε να. Οι γυναίκες. Ναι, ναι πάλι αυτές... Προτιμούν λέει τους ψηλούς. Ώπα, ώπα κορίτσια, χαλαρώστε...

 Δε μπορώ να καταλάβω πως ξαφνικά όλες προτιμούν τα ψηλά και γυμνασμένα αγόρια. Άντε τα γυμνασμένα να το καταλάβω. Τα ψηλά όμως ρε κορίτσια, ενώ του λόγου σας είστε ένα μέτρο και ένα milko, δεν είναι λίγο τραβηγμένο? 

 Δηλαδή εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε μετρίου ή κοντού (sic) αναστήματος, τι να κάνουμε να βουτήξουμε από την Ακρόπολη ή να πέσουμε στα στρινγκ σας γονατιστοί και να παρακαλάμε? Οχι. Τέλος, έχουμε και μια αξιοπρέπεια.

 Οι έρευνες λέει πως οι γυναίκες προτιμούν τους ψηλούς  άντρες επειδή νιώθουν ασφάλεια. Δηλαδή? Αμα θέλετε ασφάλεια κάντε μία ζωής ή πυρκαγιάς... Σας έχει αγκαλιάσει ποτέ κοντό αγόρι? 

 Οι κοντοί που λέτε κοριτσάρες μου έχουμε προσωπικότητα, έξυπνη σκέψη και... άντερα. Αλλά έτσι και αλλιώς δεν είναι λιγάκι άσχημη εικόνα να βλέπεις ζευγάρια με δυσαναλογία ύψους? Εμένα όμως δε με πειράζει  τόσο αυτό. Αν κάποιος αγαπάει κάποια και το αντίστροφο το ύψος, δε παίζει ρόλο.

 Οι κοντοί (και αυτό σας το υπογράφω) είναι μεγάλες καρδιές. Το θέμα είναι πως μας δημιουργείτε κόμπλεξ (ευτυχώς εγώ ελέω τρέλας δεν έχω τέτοιο προβλημα) και δεν φλερτάρουμε εύκολα. Ο φόβος της απόρριψης βλέπετε... 

 Όπου και να κοιτάξεις (σάιτ γνωριμιών, chat, μέσα κοινωνικής δικτύωσης), ότι γυναικεία συζήτηση και να πιάσει το αυτί σου, τα κορίτσια ψάχνουν ένα κράμα Ρουβά και... Φασούλα. Δηλαδή όμορφο και ψηλό. 

 Ντάξει να μην το παρακάνω, όχι Φασούλα, αλλά ένα μπόι γύρω στο 190-1.95.  

Σιγά ρε  Νόνες Δούνιες εσείς... Παρκάρετε την ομορφιά σας και τις κορμάρες σας ή μάλλον καλύτερα προσγειωθείτε στην πραγματικότητα.

Αντί να ψάξετε να βρείτε ένα καλό παιδί που θα σας νοιάζετε και θα σας αγαπάει, εσείς καλά και ντε ψάχνετε τον... Κολοσσό της Ρόδου. 

 Και μετά απορείτε γιατί μένετε στο ράφι και δεν σας θέλει κανείς, ενώ η κοντή ξαδέρφη σας (άσχετα αν σας περνάει 5-6 πόντους), παντρεύτηκε άντρα ψηλό και αγγελικά πλασμένο. Ανοίχτε τα μάτια σας και βγάλτε τα 20ποντά τακούνια σας μην σκίσετε και κανά καλσόν η σπάσετε κανά πόδι...

Να, αυτά σκέφτομαι ώρες ώρες και τρελαίνομαι. Εγώ δηλαδή γιατί βολεύομαι και με γυναίκες στο 1.60? Δε θα μπορούσα και γω έτσι όμορφος, χτιστός και ημίψηλος που είμαι να βγαίνω με δίμετρες κουκλάρες που το πόδι τους θα ξεκινάει από το ύψος του κεφαλιού μου?? 

Η Σακελλαρίου το τραγούδησε πάντως και καλά θα κάνετε να την ακούτε την Ρίτα..." Μην τον εβλέπεις έτσι εκείνο τον κοντό, το μπόι που του λείπει το 'χει σε μυαλό. Είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα. Είναι γάτα, είναι γάτα ο κοντός με τη γραβάτα..."

Στη λογική του "ένα μπουρδέλο είμαστε"...

 Το παρατηρώ όλο και πιο συχνά τελευταία. Είναι φαινόμενο των ημερών ή ιδίωμα συγκεκριμένων ανθρώπων? 

 Η θρασύτητα (με την κακή έννοια), η αισχρολογία, η ευκολία με την οποία άνθρωποι συμπεριφέροντα άσχημα και υποτιμητικά σε άλλους ανθρώπους στην καταρρέουσα ελληνική κοινωνία, είναι πλέον κάτι που μας αγγίζει όλους ανεξαιρέτως και ταυτόχρονα μας κάνει θύτες και θύματα στο παράλογη λογική του ο καθενας κάνει ότι θέλει, όποτε το θέλει, όπου θέλει...

 Είναι τροματικά επικίνδυνο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Το.. σύμπαν διαλύεται και επειδή διαλύεται, επειδή οι τράπεζες μας τα παίρνουν, επειδή όλοι είναι κλέφτες και απατεώνες, επειδή δεν υπάρχουν και δεν τηρούνται οι νόμοι, επειδή οι πολιτικοί μας κοροιδεύουν, επειδή δεν έχουμε λεφτά, μας φταίει ο... διπλανός μας. 

 Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, θα δεις ανθρώπους να τσακώνονται. Στην δουλειά σου, στην ουρά των τραπεζών και των δημοσίων υπηρεσιών, στα περίπτερα, στα φαρμακεία, στου δρόμούς καθως οδηγάνε και πάει λέγοντας. 

 Αυτό που πραγματικά μου κάνει αλγεινη εντύπωση είναι πως έχει χαθεί το μέτρο και ο σεβασμός. Ο κάθε ένας σου απευθύνεται λες και μιλάει στον κολλητό του, τον γιό του ή την κόρη του... Ο πληθυντικός έχει χαθεί κάπου στον δρόμο, η καλημέρα με δυσκολία βγαίνει από το στόμα μας, ενώ εκεί που γίνεται της κακομοίρας είναι εάν τολμήσεις και έχεις διαφορετική άποψη η γνώμη από τον συνομιλητή σου... Άλλα τους λες άλλα καταλαβαίνουν. Ουσιαστικά δε σε ακούνε και με το που τελειώσεις (σιγά μην σ΄αφήσουν), διαφωνούν αμέσως με ανεπίτρεπτο τρόπο.
 Τα μέσα μαζικής μεταφοράς (με τα οποία κινούμαι), είναι πηγή συνεχών τσακωμών και ορμητήριο κάφρων. Σε σπρώχνουν, σου μιλάνε άσχημα, βρίζουν και ωρύωνται στα τηλέφωνα καθώς μιλάνε με την γκόμενα η τον γκόμενο στις 9 το πρωί λες και είναι μόνοι στο σπίτι τους και με αυτό τον τρόπο η μέρα σου ξεκινάει...όμορφα! 
 

  Σήμερα το πρωί ήμουν μάρτυρας ενός απαράδεκτους γεγονότος. Λόγω μιάς απόπειρας αυτοκτονίας (άλλο σημείο των καιρών αυτό...) που έγινε σε ένα κοντινο σταθμό, ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς. 

 Μπαίνει λοιπόν ένας τύπος και σπρωχνει μια κοπέλα λέγοντας της το εξής. "Άντε μάζεψε την τσάντα σου ρε πρωί πρωί". Η ίδια ατάραχη και με χαμηλωμένη την φωνή του απαντάει, "μα δεν μπορώ να την μετακινήσω αλλιώς" και ο τσάμπα μάγκας συνεχίζει λέγοντας "έλα τελείωνε"... Η κοπέλα απαντάει με ένα "καλά" και ο τύπος δείχνοντας την ανατροφή του, της κόβει τον αέρα λέγοντας "καλάμιααα". Εκεί, όσοι είμασταν κοντά, του... βάλαμε χέρι και άρχισε να τα μαζεύει. Η κοπέλα αποκαμωμένη και χωρίς διάθεση να ασχοληθεί με τον κάφρο είπε απλά μια λέξη που περικλείει όλο το ρεζουμέ της κατάστασης που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία... "Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει κύριε μου...".

 Αυτό ακριβώς. Δεν υπάρχει σεβασμός στις μέρες μας. Είμαστε όλοι συνένοχοι για αυτό. Για τον ωχαδερφισμό μας, για την απάθεια μας σε καθημερινά παρόμοια γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μας, για την χαλαρή διάθεση που έχουμε  απέναντι σε αυτούς που χαλάνε την μέρα μας επειδή έτσι... ξύπνησαν. 

 Τα φαινόμενα αυτά θα πολλαπλασιαστούν, εάν δεν τα αντιμετωπίσουμε όπως τους αρμόζει. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει, να επικρίνει, να καφρίζει, να βωμολοχεί, όσο αγανακτισμένος και έξω από τα ρούχα του και να είναι. Αν όλοι λειτουργούμε με αυτή την λογική, τότε θα γίνουμε μια κοινωνία λιονταριών που στο τέλος θα κατασπαράζει ο ένας τον άλλο...

Υ.Γ. Καλό μας μήνα...

Χαμένη πατρίδα...

Σε ψάχνω στα σχολεία δίχως χρώματα...
και στα παιδιά των δρόμων με τα πληγιασμένα πόδια
 Στα φοβισμένα πρόσωπα των γερόντων και στην ζωή μας που την μίσεψαν...

Σε αναζητώ στις ψυχές που λαθραίες τις λογίζουν,
και σε κείνα τα μάτια που ουρλιάζουν, εκλιπαροντας για μερικά ψίχουλα αγάπης...
Ιχνηλατώ το μυαλό μου να δω γιατί χάθηκες και μας άφησες μόνους, γυμνούς και ξυπόλητους στους δρόμους της φωτιάς...

Ανασκαλεύω το μέσα μου, να βρω εκείνα που με έκαναν να σε λατρέψω,
να θυμηθώ προσπαθώ, της μαγείας σου τα συστατικά...
Γη, άνθρωποι, αγάπη...

Αναζητώ με δάκρυα στα μάτια τα ξενιτεμένα πουλιά της νιότης μας
και εκείνους τους λίγους που μας έκαναν να μοιάζουμε πολλοί...

Ψάχνω στους βρώμικους δρόμους σου, την καθαρότητα της ψυχής μας
Και στα μανιασμένα σου κύματα, την γαλήνη που τόσο μας έλειψε...
Πατρίδα σου φωνάζω, μ'ακούς?

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 9ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργάνωσε η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/).  Την ευχαριστώ και απο δω για την παρακίνηση κι την ευκαιρία που μου δίνει να εκφραστώ σε ένα διαφορετικό τρόπο γραψίματος από τον συνηθισμένο μου. Ευχαριστώ επίσης όσους διάβασαν, βαθμολόγησαν και ταυτίστηκαν με τα λόγια και το ύφος του κειμένου. 
 Το έγραψα μέσα σε 5 λεπτά. Και δεν το λέω για κανέναν άλλο λόγο, παρα μόνο, για να σας τονίσω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε η λέξη Πατρίδα. Και κάτι τελευταίο.Η γη, ο τόπος μας, δε μπορεί να είναι φυλακή ψυχών, αλλά μονοπάτι που οδηγεί στο φως...

Υ.Γ. Αγαπάτε αλλήλους... 

Τι τρελά μου ζητάς... (σπαγκοραμμένη version)

 Συνέχεια θέλουνε... Τι κρίση και πράσσιν άλογα. Εκεί αυτές. Πάρε μου το ένα, πάρε μου το άλλο. Βλέπουν μια ωραία μπλούζα και θέλουν αμέσως να την κάνουν δικιά τους γιατί πάει με το τζινάκι που αγόρασαν τις προάλλες.

 Πας στο σούπερ μάρκετ και βλέπεις κάτι μαντράχαλους ίσαμε εκεί πάνω να σέρνουν καρότσια γεμάτα  με διάφορα καλούδια. Κάτσε ρε κοπελιά για το σπίτι ψωνίζουμε ή για κανέναν λόχο??? Τίποτα ρε παιδί μου δεν υπάρχει σωτηρία.   Ότι δουν το θέλουν. Μην το πάρει άλλη και δεν το έχουν αυτές. Ούτε καν.... Βρε καλή μου βρε χρυσή μου, βρε ετσι βρε αλλιώς, αυτές εκεί τον χαβά τους και τα... ψώνια τους. 

Εδώ ο κόσμος χάνεται και το...νινί χτενίζεται! Μάσκες ομορφιάς, κρέμες, veet για silky ποδάρες που δείχνει και η διαφήμιση, φούστες, τζιν, μπλούζες και.. μάσα! 

 Αμέεεε. Τι μας περάσατε η ομορφιά,ομορφιά και η μασαμπούκα, μασαμπούκα! Και δώστου και έξοδα και εκεί...Ότι μπορείτε να φανταστείτε, από ραπανάκια, μέχρι φραγκόκοτες... Ελεος, ούτε ο Τσελεμεντές τόσο εκλεπτυσμένο μαγείρεμα πια. Αφήστε που στο τέλος αυτος ο οργασμός γεύσεων απλά δεν τρώγεται... 

 Αμ το άλλο? Θέλουν και βόλτες με το αυτοκίνητο. Πάμε μία στην παραλία, πάμε μια κέντρο, μιά εδώ μιά εκεί, τι νομίζουν ότι βρισκόμαστε στα 90'ς, που η βενζίνη είχε 0.60 το λίτρο?  Ευτυχώς προς το παρόν δεν έχω αυτοκίνητο... Και μην τυχον με αποκαλέσετε σπάγγο. Εγώ να ξέρετε, στα ραντεβού μέχρι και καφέ τις κερνάω... (σιγά ρε χουβαρντά εσύ...)

Υ.Γ. Μη μασάτε... Για την αξία κάθε γυναίκας πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, ακόμα και των παραμυθιών οι θησαυροί μοιάζουν λίγοι...

Δε θα πεθάνω για σας...

Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή ούτε τα κόκαλά μου στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας
Τον ξέρω αυτόν τον ρυθμό. Είναι άψυχος.

Δε θα μισήσω για σας, ούτε θα σας μισήσω. Δε θα σκοτώσω για σας. Και κυρίως δε θα πεθάνω για σας.

Δε θα θρηνήσω το θάνατο, ούτε με αυτοκτονία, ούτε με δολοφονία. Δε θα σταθώ πλάι σας, ούτε θα χορέψω με τις βόμβες, επειδή όλοι οι άλλοι χορεύουν. Όλοι κάνουνε λάθη. Η ζωή είναι δικαίωμα, που δεν είναι εξασφαλισμένο ή απλό.


Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι. Θα κατασκευάσω το δικό μου τύμπανο.
Συγκεντρωθείτε γύρω μου αγαπημένοι και το τραγούδι μας θα γίνει χορός.
Το βουητό μας θα γίνει τυμπανοκρουσία.

Δε θα με ξεγελάσετε. Δε θα δανείσω το όνομά μου, ούτε το χτύπο μου στο ρυθμό σας.
Θα χορεύω και θα αντισταθώ και θα χορεύω και θα παραμείνω σταθερός και θα χορεύω.
Αυτό το καρδιοχτύπι είναι πιο δυνατό από το θάνατο.

Το τύμπανο του πολέμου σας δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν την ανάσα...

Σουχεϊρ Χαμάντ 

* Το απόσπασμα ειναι από το ποιήμα του Σουχεϊρ Χαμάντ, "Τι θέλω"

Be authentic: Όταν τα βραβεία, μου... αξίζουν

Ντάξει ρε παιδιά μην βαράτε... Ένα αστειάκι έκανα. Ξέρω, ξέρω. Δεν είμαι δα και ο μοναδικός αυθεντικός σε αυτόν τον κόσμο. Ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, όλοι όσοι απατούν τις γυναίκες τους και λένε το κλασσικό "αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις", ο Μουρίνιο, ο Παντελίδης που γράφει για φίδια και δέρματα που πετιούνται (αυθεντικότητα όχι αστεία...), οι παίχτες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου που παρά τις ήττες απο τα νησιά Φερόες (τα ποιά???), υποστηρίζουν οτι τα δίνουν όλα για το εθνόσημο, κάτι εκατομμύρια και βάλε άνθρωποι στον κόσμο ακόμα, ανήκουν στην ίδια κατηγορία με μένα.

Μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω όμως? Με το που διάβασα στην Κατερίνα- positive-thinking-greece.blogspot.gr/  (αυτή ανάβει τις φωτιές να ξέρετε), ότι μοιράζει βραβείο αυθεντικότητας (be authentic ή αλλιώς... stay authentic), πετάχτηκα και γω σαν την...τσουτσού και λέω επιτέλους ήρθε η ώρα της καθολικής αναγνώρισης μου. Δεν έχει σημασία που κάνω αυτοπαράδοση του βραβείου στον εαυτό μου. Σημασία έχει να...αγαπιόμαστε (ξεκάρφωτο αλλά ήθελα να το κολλήσω κάπου). Καλά πάμε στις ερωτήσεις του βραβείου γιατί το...τερμάτισα! Ρωτάει η Κατερίνα και απαντάω...


 1. Αν σου έλεγαν πως για μια ημέρα μπορείς να κάνεις τα πάντα ελεύθερα και δωρεάν, τι θα επέλεγες;
Εύκολο. Θα πήγαινα στο πιό κοντινο Λούνα Παρκ και θα έκανα τα πάντα. Θα ανέβαινα σε αυτή την τεράστια μπαλαρίνα που γυρίζει σαν τρελή γύρω γύρω και θα έλιωνα τα...συγκρουόμενα. Μετά θα πήγαινα στην "Χαρά"  (το πιο γνωστό παγωτατζίδικο-ζαχαροπλαστείο της Αθήνας) και θα έτρωγα ασταμάτητα Σικάγο και Μαρακαϊμπο, αααα και εκμέκ με παγωτό βανίλια μέχρι να...σκάσω. Τέλος θα πεταγόμουνα μέχρι την Αμερική, θα έβρισκα την Μισελ Φάιφερ κα θα την πήγαινα στο πιό ακριβό εστιατόριο του Λας Βέγκας να την κεράσω Πάπια με πορτοκάλι και Ριζότο με φρέσκα μύδια. Μετά θα πηγαίναμε σπίτι της...


2. Τι σ'ενοχλεί περισσότερο στα social media;

Η υποκρισία, η δήθενιά, η προχειρότητα και η  αβάσταχτη ελαφρότητα του... είναι τους. Δεν είναι αυτά τα social media που έχουμε ονειρευτεί, όλοι όσοι τα αγαπάμε πραγματικα...


3. Αν ήσουν υπουργός παιδείας, τι μεταρρυθμίσεις θα εφάρμοζες;

Αχχχ τι ερώτηση. Την ερωτεύτηκα... Θα άλλαζα τα πάντα. Θα έκανα αλλαγές εκ βάθρων. Θα προσπαθούσα να εισάγω την...φαντασία στα σχολεία. Θα προσπαθούσα να αναπτύξω τα καλύτερα χαρακτηριστικά των παιδιών και να τους δώσω χώρο να εκφραστούν.... Θα έδινα εντολή να χτιστούν πολύχρωμα κτίρια για σχολεία και ολα μα όλα θα είχαν μεγάλες, τεράστιες βιβλιοθήκες και μαθήματα όπως η ιστορία και η φυσική θα γίνονταν σε αυτές τις αίθουσες.

4. Μοιράσου μαζί μας μία ξεχωριστή σου εμπειρία

 Αύγουστος. Πριν κάτι χρόνια. Πρωι. Είμαι στην άδεια μου και κοιμάμαι. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω πέρα από την πόρτα του δωματίου μου που είναι ανοιχτή. Είμαι μόνος σπίτι και όσο κοιτάζω προς τα άλλα δωμάτια έχω έντονη την αίσθηση ότι κάποιος θα ξεπροβάλλει. Νιώθω πως κάποιος άλλος είναι μαζί μου στο σπίτι. Ξανακλείνω τα μάτια μου γιατί αρχίζω και έχω ένα αίσθημα φόβου. Αυτό το αίσθημα γίνεται εντονότερο και πλέον νομίζω πως κάποιος είναι απο πάνω μου και πως αν ανοίξω τα μάτια θα είναι δίπλα μου, κοιτάζοντας με... Ξαφνικά έπειτα από κάποια δευτερόλεπτα αποφασίσω να τα ανοίξω... Έχω κυριολεκτικά ανατριχιάσει και δεν μπορώ να μιλήσω, ούτε να κουνηθώ... Μετά απο λίγο καταφέρνω να σηκωθώ απο το κρεβάτι, τρομαγμένος και με ένα δυνατο καρδιοχτύπι... Ναι, ναι όπως λογικά θα καταλάβατε το φαινόμενο της Μόρας μου χτύπησε την πόρτα... Απίστευτη αίσθηση...

5. Ένα αγαπημένο σου απόφθεγμα.

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος (Κατερίνα Γώγου)


6. Το ταξίδι των ονείρων σου;

Μοσχα-Πράγα. Πόλεις με μεγάλη ιστορία, πανέμορφες, χιονισμένες με υπέροχα μνημεία και μουσεία. Κρύβουν μια μαγεία αλλοτινών εποχών (και έχουν και κόμματους...)


7. Αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω, ποια στιγμή θα ξαναζούσες;

Περίπου 13 χρόνια πριν. Την στιγμή που όλη η παρέα καθισμένη στο σαλόνι, συζητούσαμε για τα θέματα που είχαμε μεταξύ μας. Και που εγώ, σαν γνήσιος και ξεροκέφαλος Σκορπιός, μιλησά με γλώσσα λανθάνουσα (μετά χαθήκαμε...) σε μια κοπέλα που σήμαινε και σημαίνει πολλα για μένα ακόμα και τώρα. Ίσως σήμερα να έλεγα κάτι διαφορετικό και όχι  εκείνο το "Δεν θέλω να μιλάμε" που ξεστόμισα τότε...

 
8. Γράψε μας ποιο τραγούδι δεν βαριέσαι να ακούς όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει.

 "The show must go on" Queen. Ανεπανάληπτος Freddy Mercury...


9. Μία σύντομη ευχή-μήνυμα σε κάποιον που αισθάνεται μόνος και έχει απογοητευτεί από όλα.
Κάτι που είχα διαβάσει σε ένα τοίχο.  "Ο δυνατός είναι πιο δυνατός όταν είναι μόνος."

Ισχύει για όλους μας. Μόνο μέσα από τέτοιες καταστάσεις αντιλαμβανόμαστε και συνειδητοποιούμε την ομορφιά της ζωής.  Προσπαθήστε, υπομένετε και επιμείνετε σε ότι σας αρέσει και σας κάνει να αισθάνεστε όμορφα. Αγαπήστε τον εαυτό σας και δώστε του την ευκαιρία να συνυπάρξει με άλλους ανθρώπους, να γελάσει, να κλάψει, να ερωτευτεί, να ζήσει...


Πάπαλα λοιπόν. Αυτό ήταν. Ναι ξέρω, ήταν λίγο μιά κρύο μιά ζέστη αλλά έτσι είμαι εγώ. Αυθεντικός, ανυπόφορος, συναισθηματικός και ονειροπόλος... Σας φιλώ!

Αχ... Ευλαμπία, Δήμητρα, Μαρία, Ελένη, Κατερίνα κλπ κλπ...

 Τι θα γίνει με μένα δεν ξέρω... Άγνωσται αι βουλαί του μυαλού μου (του ποιού?) Βλέπω εκείνη, ορέγομαι την άλλη. Μιλάω με αυτή, σκέφτομαι την... πίσω από αυτή! Ουρά οι γκόμενες στα... όνειρα μου (χαχα νομίζατε θα πω στα πόδια μου ε....).  

 Και έγω τι κάνω? Το ψάχνω, το κουράζω, το προσπαθώ με πάθος αλλά εκεί το πολύ μια σχαίσι (είδατε ουτε καν ξέρω πως γράφεται), όσο τραβούσαν χρονικά και οι εκδρομές μας στο Λύκειο! Μονοήμερες, τριήμερες το πολύ πενταήμερες...

 Φταίω, φταίω ρε παιδί μου δεν εξηγείται αλλιώς. Είμαι περίεργος, ιδιότροπος, ξινός, εκνευριστικός και έτσι παρά την εκλεπτυσμένη γοητεία μου (ωδή εις την μαλακίαν το σημερινό κείμενο), μένω μόνος, νευριάζω, καταγγέλω τις άπονες γυναίκες και την φύση τους, αναθεματίζω την ώρα και την στιγμή που δεν κατάφερα να ρίξω στο κρεβάτι εκείνη την ξανθιά κοπελίτσα από την Τσεχία, μιά φορά και ένα καιρό στην Κέρκυρα και εν τέλει αποκομίζω εμπειρίες για τις σχέσεις με το άλλο φύλο που θα μου φανούν χρήσιμες σε κάποια... άλλη ζωή! 

 Αφήστε που έχω βαρεθεί να ακούω τα ίδια και τα ίδια... Το πάω λάου λάου? Είμαι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί. Το παίζω άγριος? Δείχνω σημάδια βιασύνης και παρορμητικότητας (στοιχεία καθόλου ενθαρρυντικά για το μέλλον της σχέσης κατά την λογική των γυναικών).

 Την μιά έτσι την άλλη γιουβέτσι! Με κουράζει δηλαδή η όλη κατάσταση! Εγώ θέλω ξεκάθαρα πράγματα. Σεξ? Σεξ. Σχέση με βάση το σεξ, Μια χαρά. Σχέση χωρίς σεξ και στο... περίμενε? Δεν σφάξανε!  Τι, να καταντήσω σαν τον Αντωνάκη από το "Η δε γυνή να φοβήται τον άντρα"?  Η τακουνιασμένος σαν τον Κούγια που τον κατατρόπωσε το μανεκένε? Είδατε πόσο αληθινός  και αισθηματίας είμαι? Να δω μόνο πότε θα με πάρουνε με τις πέτρες...

Υ.Γ. Χτες το βράδυ είδα το πιο τροματικό όνειρο της ζωής μου. Με κυνηγούσανε λέει δεκάδες άδεια γαμπριάτικα κοστούμια και γω έτρεχα προς έναν γκρεμό. Φτανοντας στην άκρη του διαπίστωσα πως από κάτω υπήρχαν τεράστιες ζωντανές βέρες έτοιμες να με κατασπαράξουν... Ευτυχώς την κρίσιμη στιγμή ψέλλισα τα ιερά λόγια του... Μηλιώκα και τις σκαπούλαρα. "Vamos αλάνια vamos,δε μας φτουράει ο γάμος, γύρω μανούλια amos, vamos αλάνια vamos..."

Αν και καθυστερημένα, Καλό μας μήνα!