Α-θάνατη ζωή...

Πόσες φορές πεθαίνουμε ζώντας;

Πόσους ανθρώπους "θάβουμε" ξανά και ξανά;

Μίσος, Φθόνος, Υποκρισία, Θυμός

Χιλιάδες μικροί θάνατοι η πολύτιμη ζωή μας

Μα Εκείνος,γεμάτος πληγές και πόνο,

φάρος Αγάπης και Συγχώρεσης

έρχεται να μας υπενθυμίσει:

"Λάζαρε, δεύρο έξω"

Τελευταίος σταθμός, η Ανάσταση...

 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 23ο Συμπόσιο Ποίησης. Για άλλη μιά φορά ευχαριστώ την Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/) που μου έδωσε την ευκαιρία να εκφραστώ. Ήταν ένα εξαιρετικό Συμπόσιο, με πολλά όμορφα ποιήματα. Συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν και βαθμολόγησαν. Ο νέος τρόπος κρατάει στην... τσίτα όσους και όσες συμμετέχουν. 

 Η επιλογή της λέξης ήταν μέσα στο πνεύμα των Άγιων ημερών. Δύσκολη λέξη αλλά κομμάτι της ύπαρξης μας. Συγχαρητήρια στον καταδικό μου, φίλο του μπλογκ, τον Γιάννη (https://idipoton.blogspot.com/), που έγραψε το όνομα του με... χρυσά γράμματα στην ιστορία του Συμποσίου, όντας, αν δεν κάνω λάθος, ο πρώτος άντρας νικητής. Φίλε μου πήρες την... πρωτιά αλλά χαλάλι σου! Το άξίζες!

 Κλείνοντας, θέλω να πω δυό λόγια λόγω των ημερών. Ελπίζω κάποια στιγμή μέσα μας να πρυτανεύσει η λογική, η ανθρωπιά και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Ελπίζω αυτές οι μέρες κατάνυξης να αποτελέσουν όσο πιο σύντομα γίνεται, το εφαλτήριο για μια καλύτερη ζωή για όλους μας. Για μας και τα παιδιά μας. Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση με Υγεία!

Η Κασσιανή και τα... γνωστά τροπάρια

 Ξημερώνει Μεγάλη Τρίτη. Ημέρα που στο Ορθόδοξο ημερολόγιο είναι αφιερωμένη στο Τροπάριο της Κασσιανής. Σε έναν από τους πιο όμορφους ύμνους της Χριστιανοσύνης. "Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος..", λέει στο τελευταίο του κομμάτι το τροπάριο.

 "Απ΄ τα πολλά αμαρτήματα κι αβύσσους των κριμάτων, Σωτήρα ψυχοσώστη μου, ποιός θα μ΄ απολυτρώσει;
Εμένα απ΄ τη φροντίδα Σου, την έρημη, μην αφήσεις, εσύ που δεν μετράς ποτέ σαν δίνεις το έλεός Σου." Απίστευτοι στίχοι. Γραμμένοι αιώνες πριν αλλά ακόμη και σήμερα τόσο επίκαιροι...
Και αν θέλουμε πραγματικά να δούμε τι κρύβεται στην ουσία τους, τότε ας το αναλύσουμε σφαιρικά και όχι μονόπλευρα. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να μας κρίνει; Ποιος είναι εκείνος, ο αμόλυντος και ο άσπιλος που θα μας δείξει με το δάχτυλο;

 Κανείς. Δεν υπάρχει κανείς σε αυτή την κοινωνία των αλαμπουρνέζικων, της σκληρότητας, της αυτοδικίας και του παραλόγου που πλασάρεται ως λογικό, που δικαιούται να έχει την δικαιοδοσία να ορίζεται κριτής και επικριτής της ζωής μας.
 
 Μέσα σε μιά καθημερινότητα που ολοένα και χειροτερεύει, μέσα στην δίνη του έυκολου κέρδους, τους ωχαδερφισμού, της καταπάτησης δικαιωμάτων και αξιών, έχουμε από πάνω και τους... αλάθητους Πάπες που μας περιμένουν στην γωνία για να μας... θυμίσουν τα σωστά και έντιμα.
 Δυστυχώς αυτούς του είδους τα... τροπάρια, των αλληλοκατηγοριών, της ζήλιας και των συμφερόντων, είναι πιό γνωστά από αυτό της Κασσιανής. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω. Αλλάζουν οι άνθρωποι ή μένουν ίδιοι; Νοιάζονται για τον διπλανό τους ή τον μέμφονται με τον μανδύα του αλτρουϊστή;

  Πολλές φορές στις δύσκολες στιγμές απευθυνόμαστε στον Θεό. Στον Χριστό. Στην Παναγία. Στους Αγίους. Ζητάμε την βοήθεια τους. Παρακαλάμε για ένα σημάδι που θα μας δείξει τον δρόμο. Ναι, ναι. Σε αυτούς που ευτελίζουμε και γράφουμε sτα παλαιότερα των υποδημάτων μας τον περισσότερο καιρό.
 Και πείτε μου είναι δυνατόν να μην αναρωτηθώ; Πως στο καλο μπορεί να γίνεται αυτό; Πως μπορεί την μία να θεωρούμε εαυτούς αυτάρκεις και αυτοδημιούργητους (με την κυριολεκτική έννοια) και την άλλη να επιζητούμε την φώτιση και την βοήθεια μιας ανώτερης δύναμης που μέχρι τότε υποστηρίζαμε ότι δεν υπάρχει;

 Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Τόσο βαθιά και σκοτεινή, που εύκολα δικάζει και καταδικάζει όσους δεν έχουν την δύναμη που πρέπει την κατάλληλη στιγμή, όσους ξεφεύγουν και ξεστρατίζουν. Ξαναδιαβάστε τους στίχους προσεκτικά. "Ποιος θα με απολυτρώσει;",  "Εσύ που δεν μετράς σαν δίνεις το έλεος σου". Πόσο μεγάλο παράπονο κρύβουν μέσα τους μου λέτε; Πόση αλήθεια;

 Εκεί ξεγυμνώνεται η ψυχή του ανθρώπου. Στα δύσκολα. Στη ζητήματα ζωής και θανάτου. Στον δρόμο που οδηγεί στο στενό σοκάκι του αδιέξοδου. Και εκεί έχουμε την ανάγκη να μας καταλάβουν. Να μας νιώσουν. Να μας αγαπήσουν απλώνοντας χείρα βοηθείας.

 Εκεί αγαπημένοι μου συνάνθρωποι πρέπει να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Να τιμήσουμε την οντότητα μας. Το ότι θεωρούμαστε, αλλά πρέπει και να είμαστε, άνθρωποι. Τα ξαναλέμε.


ΥΓ. Κλασσικό παράδειγμα των παραπάνω, η σφαγή στη Σρι Λάνκα. Οι θρησκείες, άρμα για τους "αμόλυντους" φονιάδες...

Λύση, λύση είσαι εδώ;

  "Πές κάτι λιγότερο μορφωμένο και πιο σαφές", είχε πει κάποτε ο Αριστoφάνης.
 Αν και η συγκεκριμένη φράση περιέχει μέσα της μια, τρόπον τινά, αντίθεση, δεν παύει να μας δείχνει τον τρόπο που πρέπει να λειτουργούμε, για να φτάσουμε στην κατανόηση και εντέλει  στην αποδοχή του εαυτού μας και των πραγμάτων. Αυτό που είμαστε χρειάζεται να γίνει αποδεκτό, καταρχήν από εμάς τους ίδιους και έπειτα από τους υπόλοιπους.

 Γι'αυτό κατά την γνώμη μου, πρωτίστως πρέπει να επηρρεάσουμε το κομμάτι που μπορούμε. Την δική μας άποψη και γνώμη για το τι και ποιοί είμαστε. Για το τι συμβαίνει γύρω μας. Τα υπόλοιπα, θα πάρουν αβίαστα τον δρόμο τους...

Στην πραγματικότητα υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες έχουμε εμπλακεί και δεν έχουμε την δύναμη να τις δούμε υπό το πρίσμα που πρέπει. Τις μακιγιάρουμε, αλλάζουμε την μορφή τους, διαστρεβλώνουμε τα γεγονότα, μόνο και μόνο για να φέρουμε στα μέτρα μας αυτό που έχει συμβεί.

 Το επομενο βήμα είναι, πρώτον το ανάθεμα και δευτερευόντως η υποθετική αποδοχή της όποιας συμπεριφοράς μας, που προσωρινά μας δίνει την ικανοποίηση ότι τελικά προσπαθήσαμε και κάτι πετύχαμε. Μόνο που αυτό το κάτι τις περισσότερες φορές, είναι μια τρύπα στο νερό...

Και για να το απλοποιήσω ακόμα πιο πολύ, έχετε σκεφτεί ποτέ πως είναι δυνατόν να υπάρχουν δύσκολες καταστάσεις τις οποίες βιώνουμε για χρόνια και ξαφνικά τις επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο, που η λύση δείχνει να έρχεται άκοπα και εύκολα;
 

Σκεφτήκατε ποτέ, ακόμα και όταν αφορά στους άλλους, πως είναι δυνατόν να είμαστε μόνιμα προβληματισμένοι, άτολμοι, φοβισμένοι και όλως τυχαίως να λύνουμε ένα θέμα κομπάζοντας για τις ικανοτητές μας; Απαντάω λοιπόν. Ο κανόνας, γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις, είναι πως τίποτα δεν λύνεται με εύκολο τρόπο. Και αν λύνεται... δεν λύνεται!

  Το αναλύω και άλλο. Είναι άλλο πράγμα να μάθουμε να σκεφτόμαστε απλά και να ξεδιαλύνουμε τις καταστάσεις με τρόπο γοργό και ξεκάθαρο και τελείως άλλο να κάνουμε... μπαλώματα που φαινομενικά δίνουν διέξοδο σε ένα αδιέξοδο.
 Χρειάζεται πολλή εσωτερική διεργασία για να φανεί εξωτερικά το αποτέλεσμα. Ξέρετε που την πατάμε πολλές φορές; Στο ότι νομίζουμε ότι έχουμε κατανοήσει την φύση ενός προβλήματος, αλλά πρακτικά δεν έχουμε δει παρα μόνο την επιφάνεια του.

Αυτό είναι σαφές ότι έχει να κάνει με την βιασύνη, την ξερολίαση (αδόκιμος όρος αλλά ταιριάζει γάντι στην περίπτωση) και την ανάγκη να μας βαφτίσουν πολυμήχανους και ήρωες όπως τον Οδυσσέα.

 Και όμως, ακόμα και εδώ ο τρόπος που θα αποκτήσουμε την γνώση, την ψυχική ισσοροπία και τελικά την διαύγεια να διακρίνουμε ότι είναι πίσω από την κουρτίνα, έχει να κάνει κυρίως με το να καταλάβουμε τους εαυτούς μας. Να τους νιώσουμε, να τους αποδεχτούμε. 

 Και ναι, να τους μεταμορφώσουμε στο κλειδί που θα ξεκλειδώσει τις κλειδαρίες όλων όσων μας απασχολούν και μας κρατάνε πίσω στο δύσκολο μα όμορφο ταξίδι της ζωής. Τα ξαναλέμε...

Καλοκαιροφθινόπωρη Χειμωνάνοιξη...

 "Έχει ο καιρός, γυρίσματαααα, δυό όψεις έχουν όλα τα νομίσματα", τραγουδούσε η λαϊκή τσαπερδώνα-αοιδός Δέσποινα Βανδή και αυτοί οι τόσο ψαγμένοι και πρωτύτυποι στίχοι τριγυρνάνε έντονα το τελευταίο διάστημα στο μυαλό μου.
 Και αυτό, διότι το ημερολόγιο δείχνει τρεις του Απρίλη και ο καιρός... κουκουρούκουκου σουπίτσα που έλεγε και ο καταπληκτικός Γιώργος Μαρίνος. Οι τέσσερις εποχές του χρόνου πακέτο σε μία!

 Δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια τόσο vegan-LGBT-αντρουά καιρό ρε παιδιά και μιά ανησυχία την έχω είναι η αλήθεια. Όχι τίποτες άλλο δηλαδή, αλλά να, πλησιάζει και το Πάσχα και δε λέει τώρα να ψήνουμε το χαροκαμένο αρνάκι με βροχή, αέρα, ηλιοφάνεια, υγρασία, βρωμόκρυο και χιονόνερο ταυτόχρονα. Διότι πως θα βγει η σέλφι με το... σπληνάντερο στα δόντια ή  η οικογενειακή φωτογραφία γύρω από το υπερχειλίζον τραπέζι στην αυλή του σπιτιού, αν ο καιρός είναι έτσι περίεργος;

 Τέλοσπάντων τα προσπερνάω τα του καιρού μιάς και υπάρχουν σημαντικότερα θέματα για ανάλυση.

 Το Power of love ας πούμε ή οι επερχόμενες εκλογές του Μαϊου. Η για παράδειγμα τα διαφημιστικά σποτ του Μπακογιάννη ("τι έγινε Κωστάκη, γουστάρουμε την πρωτεύουσα τώρα;" του λέει η πληθωρική Μπότση και μένουμε όλοι έκθαμβοι από την σύλληψη αυτής της απίθανης ιδεάς) και την πρωτοφανή επιτυχία του κράτους, με την πάταξη της εμπορίας τερλικίων από φοροδιαφεύγοντες ηλικιωμένους. Αυτά είναι θέματα αγαπητοί μου.

 Σε αυτή την χώρα σκέφτομαι ώρες ώρες, ξέρουμε και προτεραιότητες να βάζουμε και ανθρώπινη συνείδηση να έχουμε και γενικώς... φουντούνια σαλαμ, φουντούνια μαλεκομ, φουντούνια φατάχ και πάει λέγοντας που έλεγε και ο αείμνηστος Χάρρυ Κλυνν. Και μιας και είπα φαταχ, θυμήθηκα τον Έρντογαν τον φίλο μας. Άλλο παλικάρι και τούτο. Μυαλό δεν βάζει (λες και έχει δηλαδή) και έτσι όπως πάει δύο τινά μπορεί να συμβούν. Η θα φάει το κεφάλι του, η θα μας φάει την... Θράκη και την υπόλοιπη Κύπρο. Εδώ θα είμαστε και να μου το θυμηθείτε.

 Πφφφφφ είχα δεν είχα με... έφτιαξα και πάλι. Την έχω αυτή την μαζοχιστική τάση είναι η αλήθεια. Λοιπόν, το νού σας και το Νουνού σας. Λίγος καιρός μας έμεινε και τέλος η νηστεία.

 Μετά έχουμε τις Ευρωεκλογές, Δημάρχους, παραδημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και καλά να είμαστε έπεται και συνέχεια τον Οκτώβριο, Θεού και Τσίπρα θέλοντος. Προς το παρόν αράξτε, απολαύστε τα επερχόμενα επιδόματα και την ανάπτυξη που έρχεται ολοταχώς και όλα θα πάνε καλά. Τα δέοντα στους δικούς σας. Σας φιλω.


ΥΓ. Καλό μήνα!

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου...

"Εδώ στη ρωγμή του χρόνου

 Κρύβομαι για να γλιτώσω,

 απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι

 Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου 

Κάτι προγόνων ξύδι και χολή

 σ’ αυτήν την άδεια πόλη

 Εδώ στη ρωγμή του χρόνου 

Θάβομαι για να μεστώσω 

μες του Διογένη το πιθάρι

 Στον όγδοο μήνα της,

 είναι η ελπίδα μου 

Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά 

καθώς εσύ κουρνιάζεις

 Εδώ στη γιορτή του πόνου

 Ντύνομαι να μην κρυώνω

 του Ουλιάνωφ το μειδίαμα 

Σαντάλια του Χριστού,

 φορώ στα πόδια μου

 Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό

 μα `γω θα αναστηθώ..."

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης-Μουσική Νίκος Ξυδάκης

Η χαμένη ταυτότητα και το... ντεμέκ φρόνημα

 Παραμονή της εθνικής μας εορτής. 25 Μαρτίου 1821. Μια Επανάσταση που ξεκίνησε αυτάρκης και ισχυρή και κατέληξε... πουλημένη και προδωμένη. Τόσα χρόνια μετά και τα αρνητικά μας δείχνουν διογκωμένα, τα θετικά μας εξαφανισμένα κάπου μεταξύ της δόξας, της φήμης των χρημάτων και των, παντώς είδους, συμφερόντων. 

 "Αν είμαι ό,τι έχω και αν ό,τι έχω έχει χαθεί, τότε ποιος είμαι;", είχε αναρωτηθεί κάποτε ο Γερμανός ψυχαναλυτής Έριχ Φρομ. Αυτό μας συμβαίνει. Εδώ και αιώνες έχουμε χάσει αυτό που είχαμε. Οι απορίες πληθαίνουν και οι αξίες σιγά σιγά σβήνουν...
 Και πως να μην ισχύει αυτό; Όταν ένας λαός βλέπει την ιστορία να γράφεται υποχθόνια από ανίκανους και δεν αντιδρά; Όταν μια χώρα που γιορτάζει την απευλευθέρωση άλλοτε του τούρκικου, άλλοτε του γερμανοιταλικού ζυγού παραμένει δέσμια των δικών της παθών: Κλαίει και οδύρεται, λιγοψυχά και ξεπουλάει ότι κάποτε την έκανε αυτό που όλος ο κόσμος, παρά τις αυτοκτονικές μας τάσεις, θαυμάζει.

 Ασθενούμε ανίατα, κυοφορούμε στα σπλάχνα μας νεοναζιστές και φασίστες, προσμένουμε σωτηρία από αριστερούς και δεξιούς... ντεμεκ σωτήρες και υφαίνουμε, χρόνια τώρα, ένα μωσαϊκό μιζέριας, κακίας και απανθρωπιάς. 
 Οι σημαίες μας και σε αυτή την γιορτή θα κυματίζουν περήφανες αλλά ανάθεμα με αν γνωρίζουμε πιά την ουσία της λέξης. Ουσιαστικά και όχι για το Θεαθήναι. Με πάθος και πυγμή και όχι για να πουλήσουμε ανδρεία και παλληκαρισμούς.

 Δυστυχώς το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό. Ο εχθρός είναι εντός. Κανένας ξένος, κανένας άλλος λαός δεν θέλει το κακό μας και τον αφανισμό μας, όπως οι αλαφροίσκιωτοι Ελληναράδες θέλουν να πιστεύουν. Πάντοτε, ανέκαθεν ο εχθρός της χώρας μας, είμασταν εμείς οι ίδιοι. Εμείς που κοροιδεύουμε τον γείτονα μας, εμείς που "το σπιτάκι μας να είναι καλά και οι άλλοι ας πάνε να κουρεύονται", εμείς που φθονούμε τον διπλανό μας όταν ευημερεί και μακροημερεύει, εμείς που πλάθουμε τα παιδιά μας κατ'εικόνα και κατ' ομοίωση, για να... κοκορευόμαστε του λόγου μας, ότι μας μοιάζουν.
 Δημιουργήσαμε μιά αδηφάγα κοινωνία που οι άνθρωποι της λιμοκτονούν μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαί και μέσα τους για μιά χαραμάδα ελπίδας και ανθρωπιάς...
 

Σπείραμε εκατοντάδες δεκάδες χρόνια τώρα, ανέμους και θερίζουμε τις θύελλες, που όσο και αν διαμαρτυρόμαστε γι΄αυτές, θεωρώ πως τις λατρεύουμε. Και για να μην παρεξηγηθώ, δε μιλάω για τις εξαιρέσεις. 

Γιατί, δόξα τον ύψιστο, υπάρχουν και αυτές. Αυτές είναι που μας κρατάνε ζωντανούς, αυτές που μερικές φορές μας κάνουν να θυμίζουμε, αμυδρά έστω, τους θρυλικούς μας προγόνους, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Λεωνίδα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Χατζιδάκι...

Πρέπει να βρούμε την χαμένη μας ταυτότητα. Και μόλις συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται απλά ένα ξεσκόνισμα. Χρειάζεται να βγάλουμε καινούργια. Χρειάζεται να επανεκκινήσουμε τα πιστεύω και τις αξίες μας.
 Το ένδοξο παρελθόν μπορεί να αποβεί καταλυτικό σε αυτή τη νέα πορεία μας. Αρκεί να μην το ξεχνάμε και να μην το αλλάζουμε. Να το προστατεύουμε και να το τιμάμε όπως του αρμόζει. Ελληνικά και ανθρώπινα.

Καλή αυριανή στους απανταχού Έλληνες και σε όσους νιώθουν έτσι...

Σαρακοσταίοι και Χλαπακογιώργηδες...

 Να τη και η Σαρακοστή, που έσκασε... μύτη σαν έτοιμη από καιρό, να ξεπλύνει αμαρτίες, χλαπακιάσματα, πονηράδες και γενικώς παντώς τύπου παρεκτροπές, εκτροπές και... ανατροπές!

 Πάνω στην εποχή που κανονικά πρέπει να φορτσάρουμε εμείς οι πολύ τολμηροί (ίσα μωρή μπετούγια), αναγκαστικά βάζουμε φρένο όσο και αν "άντρες είμαστε και μεις θέλουμε να μαρσάρουμεεε", που λέει και ο Μάκης Κοτσάμπασης! Άρχισα-με λοιπόν την νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και ο νοών, νοείτω...

 Δε ξέρω, αλλά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες παρατηρώ. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Το θέμα δεν είναι οτί παρατηρώ, αλλά τι παρατηρώ. Αυτό που διαπιστώνω λοιπόν είναι τους μεν να κατηγορούν τους δε. Το ζητούμενο ξέρετε ποιό είναι; Ότι όσοι νηστεύουν είτε από επιλογή είτε από ανάγκη για ζητωκραυγές και μπράβο κάνουν κάτι που δεν είναι εύκολο. Αντιστοίχως όσοι θεωρούν ότι η νηστεία δεν λέει κάτι και είναι απλά μιά συντηρητική διαδικασία, έχουν και αυτοί τα δίκια τους.
 

 Εγώ θα ρωτήσω κάτι όμως και θέλω ειλικρινή απάντηση από τους... ανήστευτους. Νταξει τα φαγήτα, το... φερμουάρ στο στόμα για τα σουβλάκια και τις πίτσες. Τα μπέργκερ και τα παστίτσια. Τις γυναίκες αδέρφια αντέχετε να τις... κόψετε; 

 Ποιός από εσάς τους επαναστάτες χωρίς αιτία θα άντεχε για 47-48 μέρες χωρίς γυναίκα; Αφήστε, απαντάω εγώ για να σας βγάλω από την δύσκολη θέση. Κανείς σας. Αμέ. Κανείς.

 Και βέβαια η ερώτηση που στριφογυρνάει στο μυαλό σας είναι πως αντέχω εγώ και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι. Αυτό αν και μυστικό θα σας το εκμυστηρευτώ. Άλλωστε μεταξύ μας είμαστε. Μαζεύουμε γυναίκες παλικάρια μου. Τι; Τι είναι αυτο;  Παράδειγμα. Το τριήμερο που μας πέρασε είχε φοβερό καιρό. Ήλιο και ζέστη. Έχετε ακούσει την έκφραση "μαζεύω ήλιο;".

 Ε κάτι αντίστοιχο είναι και το "μαζεύω γυναίκες"! Συναναστρέφομαι, επικοινωνώ... κοινωνώ με γυναίκες πριν την κατανυκτική περίοδο, χορτάινω δηλαδή απ΄την παρουσία τους στην ζωή μου και έτσι αντέχω τόσο καιρό. Όοοοοοοχι λατρεμένες μου "ψάχνω ευκαιρία να σε πω σεξιστή", ότι και να λέτε δεν είναι σεξιστικό αυτό που έγραψα παραπάνω. Είναι απλά αληθινό.

Το ότι κάποιες φορές οι πονηρές σκέψεις έρχονται, διέρχονται και επανέρχονται, είναι κάτι που θέλει δουλειά για να μην επηρρεάζει όσους νηστεύουν. Εγώ πάντως μιά φορά όταν τελειώνω τη νηστεία, την έχω παλέψει καλά. Αφήστε μετά που μπαίνω φορτσάτος και ετοιμοπόλεμος σε όσες καταστάσεις προκύπτουν. Αποτοξίνωση λοιπόν. Αποτοξίνωση, επανεκκίνηση και καλή καρδιά!
 
  Σε όσους και όσες βιάζονται να κατηγορήσουν, έχω να πω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να πράττει αναλόγως με τα θέλω του. Βέβαια, διαβάζοντας τα παραπάνω (να το κάνετε και σεις σας βοηθάει να κόψετε τις μαλακίες), έχω να τονίσω το εξής και κλείνω γιατί σας κούρασα. Από δω το πάω από εκεί το φέρνω πάλι για γυναίκες μιλάω. Νταξ αδυναμίες είναι αυτές ρε παιδιά δε κρύβονται...

 Πάντως αυτή η αντιπαλότητα των... Αγίων και τον διαβόλων μου θυμίζει κάτι από την ελληνική ταινία Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες. Πολύ φασαρία για το τίποτα, χωρίς να επικεντρωνόμαστε στα σημαντικά.

 Και κλείνω λίγο πιό σοβαρά. Τα ανθρώπινα όρια είναι μια μεγάλη και σοβαρή ιστορία. Η περίοδος της νηστείας πριν τις άγιες μέρες του Πάσχα, αναδεικνύει σε κάποιο βαθμό (γιατί θεωρώ πως αυτά τα όρια δεν έχουν ταβάνι) την ουσία τους και τις αλλαγές που μπορεί να επιφέρουν στον τρόπο που ζούμε και φερόμαστε.

Καλή Σαρακοστή σε όλους και όλες με Υγεία!


ΥΓ. Φαγητό και γυναίκες. 48 μέρες. Τι αντοχές έχεις ρε Μάκαρεεεεεεε!