Κοινωνοί της ανηθικότητας...

 "Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι το πλάτος του", είχε γράψει κάποτε ο Νικηφόρος Βρεττάκος.

 Νομίζω πως στην κοινωνία της ηθικής κατάπτωσης που έχουμε δημιουργήσει, η δική μας συνείδηση σέρνεται στα ρηχά νερά του παραλόγου και η αγάπη ασφυκτιά στην στενότητα του μπερδεμένου μυαλού μας...

 Το περιστατικό σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης με έναν άνθρωπο να χάνει την ζωή του και άλλον έναν να κινδυνεύει να περάσει το υπόλοιπο της δικής του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής (όχι δεν θα αναλύσω τις πράξεις τους), είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό, καθημερινό συμβάν, σε μιά πόλη, σε μιά χώρα που σε κάνει να ξυπνάς κάθε μέρα και πιο ανασφαλής αλλά ταυτόχρονα και περισσότερο αφελής. Η μήπως όχι;

 Αυτές τις μέρες, διαβάζω και ακούω ένα σωρό πράγματα. Δε μπήκα σε καμιά στιγμή στο τρυπάκι να κρίνω όμως. Κυρίως γιατί οι... διαδικτυακοί και τηλεοπτικοί κριτές τα είπαν όλα! Αναλύσεις επί αναλύσεων, απόψεις, γνώμες, αναθέματα, κατηγορίες. 

 Αυτό το περιστατικό λοιπόν έγινε ο λόγος για να ξαναβγούν στην επιφάνεια πάθη, αρρωστημένα κακέκτυπα, υποχθόνιες σκέψεις, που καταδεικνύουν περίτρανα το πόσο ανήθικοι έχουμε γίνει ως άνθρωποι. Υπέρμαχοι της θεωρίας των δύο άκρων σε κοινωνικό επίπεδο, "φωτεινοι παντογνώστες" και άτεγκτοι δικαστές συνανθρώπων μας. 

 Εκείνο που πραγματικά με φοβίζει περισσότερο όμως είναι η ευκολία στην κρίση. Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα στις αποφάσεις μας. Είναι τουλάχιστον τραγικό να πολιτικοποιούμε την ανθρώπινη ζωή και την αξία της.  Να δείχνουμε με το δάχτυλο σαν καταδότες τον διπλανό μας και να κατακρίνουμε τις αδυναμίες του. Να ηρωοποιούμε ή να χαρακτηρίζουμε κάποιον σαν "μαύρο πρόβατο".

 Χωρίς να γνωρίζουμε τα γεγονότα καταθέτουμε την άποψη μας, θεωρώντας την τεκμηριωμένη. Περιμένουμε στην γωνία τον πρώτο τυχόντα που θα σχολιάσει την γνώμη μας και του κάνουμε επίθεση αν αυτή δεν συνάδει με την δική μας. Οι Αριστεροί υποστηρίζουν εκείνο, οι Δεξιοί το άλλο., τα ίδια και τα ίδια μιά ζωή.

 Γιατί όμως σε αυτή την ριμαδοχώρα πρέπει πάντοτε να υποστηρίζουμε αυτό που σκεφτόμαστε, με κύριο μέλημα, να το προτάξουμε ως το απολύτως σωστό; Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είμαστε απόλυτοι, σε κάτι που μάλιστα δε γνωρίζουμε από πρώτο χέρι; Γιατί έχει γίνει πια τρομακτικά φυσιολογικό να πατάμε επί πτωμάτων, να μηδενίζουμε ζωές και ανθρώπους;

 Σκεφτείτε λίγο τον ντόρο που δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες για το τραγικό περιστατικό και αναρωτηθείτε. 

 Γιατί πρέπει να κάνουμε πάντοτε σαφή (με βωμολοχίες-ειρωνική διάθεση) την θέση μας, την στιγμή που ένα ζήτημα έχει ένα σωρό ασάφειες; Βοηθάει κάπου η συναισθηματική ισοπέδωση των συνανθρώπων μας; Κρίνουμε βάσει των γεγονότων ή βάσει των όσων πιστεύουμε ότι έχουν συμβει;
Μην κουράζεστε. Απάντηση δεν υπάρχει. Τα γεγονότα δεν μας αφορούν, γιατί επί της ουσίας δεν μας νοιάζουν. Περισσότερο σκεφτόμαστε πόσα λαικ θα πάρει το σχόλιο μας, αν κάποιος μπει σε αντιδικία μαζί μας, αν γενικά γίνει ντόρος με την... ρηξικέλευθη άποψη μας.

 Αν αυτό δεν είναι ανήθικο, αν ο αιώνιος στρουθοκαμηλισμός δεν είναι ότι πιο αναχρονιστικό μπορεί να υπάρχει σε μιά κοινωνία, αν οι αξίες μας περιορίζονται σε μιά κρίση με χαρακτηριστικά ωχαδερφισμού, τότε ας μου απαντήσει κάποιος, πως μπορεί αυτή η κοινωνία-έκτρωμα να ξαναβρεί τον δρόμο της;
 

 Και πάλι θα σας προλάβω, για να μην σας κουράσω. Δεν πρόκεται. Ποτέ. Αυτή η κοινωνία που έχει εμάς ως κοινωνούς της ανηθικότητας της, όχι μόνο θα παραμείνει ασεβής αλλά και απάνθρωπη προς τους ανθρώπους της, αλλά θα συνεχίσει να κυλιέται στον βούρκο της απάθειας, της ματαιοδοξίας και του φανατισμού.

 Στο λήμμα μισαλλοδοξία στα λεξικά, θα πρέπει με μεγάλα γράμματα να αναφέρεται η λέξη "Έλληνας". Και είναι πιά δεδομένο, πως έπειτα απο μερικά χρόνια, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα ξεκινάνε τις αναφορές τους σε εμάς λιτά και ανατριχιαστικά: " Ήταν κάποτε μιά κοινωνία..."

Ο αριβίστας...

                                               Ήρθες και έπαιξες μαζί μου,
                                        το παιχνίδι της φτήνιας και των σκιών.
                                                    Ανέντιμος και τραχύς,
                                                  απαθής και φιλάργυρος

όπως οι μαυραγορίτες των ψυχών...

Και τι σου ζήτησα;
Λίγη αγάπη, ένα τόσο δα χαμόγελο
να σβήσω της καρδιάς τις μουτζούρες.
Να σταθώ ξανά στα πόδια μου

να δηλώσω παρών,
σε αυτό το παιχνίδι εξουσίας
που ονομάζετε ζωή...

Μα εσύ μου πήρες τα πάντα.
Ένας αριβίστας ήσουν,
με προορισμό μάταιο.
Κι όταν έρθει καιρός να το νιώσεις
θα είναι αργά, τόσο αργά,
που σωτηρία δεν θα υπάρχει...

 

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όσους και όσες εμπιστεύτηκαν, λάθεψαν, αμάρτησαν, πλήρωσαν το τίμημα, αλλά στο τέλος έμαθαν, κατανόησαν και τελικά συγχώρεσαν, εαυτούς και αλλήλους...

Σχολείο: Μόρφωση ή παρα-μόρφωση;

 "Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή", είχε πει κάποτε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Σωστό  και αληθινό. Μέχρι και ένα σημείο βέβαια (επιτρέψτε μου να αμφισβήτησω τον Γάλλο συγγραφέα).

 Η έννοια του σχολείου έχει να κάνει με την μόρφωση και την παιδεία των νέων ανθρώπων. Την δυνατότητα που τους δίνει να μεγαλώσουν σωστά, να έχουν κριτική σκέψη και να αποκτήσουν αυτού του είδους την γνώση, που θα τους αποτρέψει από το να μπουν σε δύσβατα και περίεργα μονοπάτια. Αυτή είναι η έννοια του. Η πραγματικόητα όμως, λόγω της εποχής που ζούμε αλλά και της αυξανόμενης τάσης για πλήρη καθοδήγηση της σκέψης μας, είναι τελείως διαφορετική...

 Στην Ελλάδα η εκπαίδευση ασθενεί. Ολισθαίνει. Μοιάζει με ανηφόρα γεμάτη αγκάθια και σαθρό υπόβαθρο. Η εξαίρεση είναι οι καθηγητές και οι δάσκαλοι που προσπαθούν, που ονειρεύονται, που δημιουργούν, μέσα σε ένα οικοδόμημα γκρίζο και μουντό, χωρίς πρωτοτυπία και φαντασία, χωρίς εκείνα τα εχέγγυα που θα δώσουν ώθηση στα νέα παιδιά για να ανοίξουν τα φτερά τους, προετοιμασμένα και ηθικώς καταρτισμένα για τον... έξω κόσμο.
 
 Η εξαίρεση είναι εκείνοι οι γονείς που αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνο τους στα παιδιά τους, που με δικά τους έξοδα οργανώνυν συναντήσεις, συμβούλια, εκδηλώσεις στα σχολεία της γειτονίας. Η εξαίρεση είναι τα παιδιά, που αν και ακούνε τριγύρω τους τα μύρια όσα, προσπαθούν να ζουν την καθημερινότητα τους ως παιδιά, και όχι ως πρόωρα ενήλικοι.

 Οι παραπάνω εξαιρέσεις όμως έρχονται αντιμέτωπες με τον κανόνα. Έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τις ελλείψεις σε βιβλία και σχολικό εξοπλισμό, με το μπάχαλο στις προσλήψεις δασκάλων και καθηγητών, με τον ρατσισμό και τον σχολικό εκφοβισμό που κυοφορείται. 

Εκεί, που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει η αίσθηση της ελπίδας και της δικαιοσύνης, η έμφαση στην δημιουργία και την φαντασία.
Δυστυχώς. Ο έλεγχος δείχνει να ξεφεύγει και το σχολείο λειτουργει περισσότερο όπως η φυλακή, που αντί να σωφρονίζει, εξελίσσει τους κρατούμενους  σε εγκληματίες πρώτης βαθμίδας.

 Έτσι τα σχολεία, αντί να μεταδίδουν την γνώση στους μαθητές, τους μετατρέπουν σε ημιμαθείς και μπερδεμένους νέους, άτολμους και αντικοινωνικούς, που λειτουργούν υστερόβουλα και με αρνητική διάθεση προς τους άλλους. Η έννοια της φαιδρής ανταγωνιστικότητας κυριαρχεί, παίρνοντας την μορφή επαίνων, που μόνο στόχο έχει την εξύψωση του ενός και την καταβαράθρωση των υπολοίπων. 
 

 Το εθνικό και πατριωτικό στοιχείο σιγά σιγά χάνεται (να με συγχωρείτε, αλλά θεωρώ πολύ σοβαρό θέμα για μια κοινωνία να ξέρει και να τιμά την ιστορία της).

 Για όλους τους ανθρώπους, είναι σημαντικό να ξεχωρίζουν αλλά και να μην διαχωρίζουν ταυτόχρονα εκείνα τα χαρακτηριστικά που τους κάνουν μοναδικούς και ιδιαίτερους (ο καθένας είναι ίσος απέναντι στον άλλο αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικός).
 Απαρχαιωμένες αλλά και δήθεν πρωτοποριακές αντιλήψεις ξανακάνουν την εμφάνιση τους, ο πόλεμος ιδεών συνεχίζει να μαίνεται πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας, που ειδικά σε μικρή ηλικία μιμούνται ότι ακούν και βλέπουν και όλα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό μηδενισμού και ψυχικής απαλλοτρίωσης, με μοναδική αποζημίωση την ικανοποίηση του εκάστοτε πολιτικού συστήματος στην λογική του ότι "εμείς κάναμε την δουλειά μας όπως πρέπει."

Μόνο που η εκπαίδευση των παιδιών δεν είναι δουλειά. Είναι σίγουρα υποχρέωση, τιμή, αλλά πολύ περισσότερο είναι πάντοτε, κάθε χρονιά που αρχίζει η σχολικής περίοδος, ευκαιρία. Ναι ακριβώς αυτό. Μια ευκαιρία για να αποτινάξουμε από πάνω μας μίση και πάθη, λάθη και ανούσιες αντιπαραθέσεις.

 Το σχολείο, και μάλιστα το ελληνικό σχολείο, κυρίως λόγω της ιστορίας και της ψυχοσύνθεσης μας, θα έπρεπε να είναι το εφαλτήριο για μιά άλλη, πιό όμορφη ζωή. 

 Θα έπρεπε να γιγαντώνεται μέσω της φαντασίας, μέσω της υγιούς αμφισβήτησης, θα έπρεπε να τρέφεται με τον αλτρουϊσμο και την οικουμενικότητα και τέλος θα έπρεπε να καρτεράει από τα νέα παιδιά, να γίνουν ο καθρέφτης όλων αυτών των θετικών χαρακτηριστικών που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη υπόσταση. Της αγάπης, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος όταν αποκτά γνώση με τον τρόπο που αρμόζει, τότε είναι πλέον μορφωμένος και όχι παρα-μορφωμένος, γνώστης και όχι παντο-γνώστης...


Υ.Γ. Καλή σχολική χρονιά!

Καλώς τον... καρπερό Σεπτέμβρη

  Καλησπέρα, καλησπέρα. Το ημερολόγιο λέει 2 του Σεπτέμβρη και δεν θα πω ούτε καλό υπόλοιπο καλοκαιριού (που θα μπορούσα), ούτε καλό φθινόπωρο. Θα πω όμως καλό μας μήνα.
 Για μένα η χτεσινή πρώτη ημέρα του μήνα ήταν μέρα χαράς. Έγινα για δεύτερη φορά θείος και οσονούπω (σε κανα διμηνάκι) θα γίνω θείος και για τρίτη φορά.

 Παρατηρώντας στο μαιευτήριο τον γενικότερο χαμό και την αναμονή των ανθρώπων για το ερχομό μιάς νέας ζωής στην... ζωή τους, αναρωτήθηκα μέσα μου πολλά πράγματα.  Καταρχήν, πως μπορεί όλος αυτό ο κόσμος να κάνει παιδιά.Με τι λεφτααααα;;; (Ασόβαρη ερώτηση και ρητορική βεβαίως βεβαίως). Τα παιδιά είναι το ωραιότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αυτό και τέλος. Το ότι καθένα από αυτά στην Ελλάδα (και όχι μόνο), γεννιέται και χρωστάει της Μιχαλούς είναι άλλο θέμα.

  Κατά δεύτερον. Πως γίνεται και υπάρχουν τόσο σέξυ νοσοκόμες;;;; (Και αυτή ρητορική ερώτηση μιάς και οι νοσοκόμες-μαίες είναι  κανόνα τρελά μωρά). 
 
 Περάστικα μου λοιπόν. (Αααααα είδα και μιά μαμά με κοντό σορτσάκι, γυμνασμένη και του... στυλ μου. Αυτήν, την παντρεμένη, την παντρευόμουνα. Ναι, το παραδέχομαι σήμερα ήμουν εν δυνάμει μπαμπάς.
  Πάμε στην τρίτη ερώτηση. Εγώ πότε θα γίνω πατέρας;;; (Αυτή και αν είναι ρητορική ερώτηση). "Αυτά πάνε με σειρά αγορίνα μου", σκέφτηκα φωναχτά αλλά από μέσα μου. "Βρες πρώτα γυναίκα, έπειτα βρες γυναίκα που να σε αντέχει και μετά ξεπέρασε και το θέμα που έχεις με τους γάμους και το ξανασυζητάμε. Μέχρι τότε συνέχισε να πετάς σαν μελισσίτσος από γύρη σε γύρη και κάνε τις βασίλισσες να αναστενάζουν από πόθο για το μέλι σου...

Τέταρτη ερώτηση και δεν σας κουράζω άλλο. Γιατί δε ονομάζουν τα μαιευτήρια (και δη τα ιδιωτικά) φαρμακεία η έστω κοφτήρια;;; Αφού γέννα και τριχίλιαρο, νοσοκόμος και 10άρικο (το ελάχιστο και σε κοιτάνε και με μισό μάτι), μπαλόνι και 20άρικο, καφές και 3ευρώ και πάει λέγοντας.
  Κλείνοντας, θέλω να σας εκμυστηρευτώ πως είμαι ευτυχής που μπλέκω με γυναίκες που τα παιδιά τους στην καλύτερη έχουν πάει φαντάροι και έχουν παντρευτεί και στην χειρότερη τελειώνουν το Δημοτικό. Ούτε πάνες, ούτε βαφτίσια για να τσακωνόμαστε για το όνομα, ούτε μαιευτήρες-κροίσοι. Το πολύ πολύ καμιά σοκολάτα ή έστω καμιά μπύρα με υιό και μαμά.

Υ.Γ. Καλό μήνα ξαναμανά και να ξέρετε πως τα παιδιά είναι Η ΕΥΤΥΧΙΑ...

Όταν σημάνει η ώρα...

 "Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή", έγραψε κάποια στιγμή ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα. 

 Πόσο αληθινό και παρακινητικό. Τούτες τις μέρες, που το δύσκολο καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν, να γυρίζουν τις δύσκολες καταστάσεις υπέρ τους, να αλλάζουν ρότα και τελικά να τα καταφέρνουν . Είναι η θετική σκέψη; Είναι ο εγωισμός; Μήπως είναι η ανάγκη να αποδείξουν κάτι; Η λογική του "η ζωή προχωράει"; 
 
 Νομίζω τίποτα από τα παραπάνω αλλά και όλα τα παραπάνω μαζί. Αυτό που πιστεύω είναι ότι έρχεται μία φορά στην ζωή μας (ίσως και περισσότερες) που σκέφτεσαι "ως εδώ και μη παρέκει". Και πάλι δεν λέει κάτι. Ναι παρακινείσαι, ναι βγάζεις εγωισμό. Αλλά μόνο αυτό βοηθάει;

 Η απάντηση είναι όχι. Το σημαντικό κομμάτι σε όλη αυτή την διαδικασία είναι η κατανόηση σε δύο μορφές της. 

 Η πρώτη έχει να κάνει με το να κατανοήσουν οι δίπλας μας τι έχουμε ανάγκη και πως μπορούν να μας βοηθήσουν και η δεύτερη (που είναι και η πιό σημαντική μορφή) έχει να κάνει με το να κατανοήσουμε εμείς πρωτίστως την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Μεμψιμοιρίες, αναθέματα και κολλήματα σε λάθη του παρελθόντος δεν έχουν κανένα νόημα να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μόνο αν ψάξουμε μέσα μας για να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε, τι μας ικανοποιεί, τις μας τρομάζει και τι μας προβληματίζει, μπορούμε να λύσουμε τα θέματα μας. 

 Τότε θα κατανοήσουμε ότι έχει σημάνει η ώρα της αλλαγής. Με νέα και όχι σπασμένα φτερά, με πυγμή, σοβαρότητα και χιούμορ. Το ολοκληρωμένο πακέτο πρέπει να περιέχει τα προαναφερθέντα. Γιατί έτσι θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να αρχίσουμε να ζούμε καλύτερα. Εις το επανιδείν...

Στίχοι: Άννα Μπακιρτζή-Μουσική: Άκης Πάνου

Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου,
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.

Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.

  Κι όταν σημάνει η ώρα
  τότε καρδιά μου χρυσή 

τη μεγαλύτερη μπόρα
  θα την περάσεις εσύ...

Ενός λεπτού σιγή...

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

 Ντίνος Χριστιανόπουλος

Διαφορετικός Αύγουστος...

 Το ημερολόγιο λέει 3 του μήνα. Αύγουστος του 2018. Οι μέρες που πέρασαν ήταν από τις χειρότερες που βίωσε η χώρα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεκάδες συμπολίτες μας, νέοι, παιδιά, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, χάσανε την ζωή τους κάτω από δραματικές συνθήκες στην Ανατολική Αττική.

 Κάηκαν ζωντανοί, πνίγηκαν, ξεψύχησαν από τις αναθυμιάσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, είδαν την ζωή τους να καταστρέφεται. Σε λίγες ώρες έχασαν το βιός τους. Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το θέμα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα είπαν και τα... έγραψαν όλα. Μια μαύρη σελίδα που θα τριγυρνάει σαν εφιάλτης στο μυαλό μας για πολύ καιρό ακόμα...

 Το ζητούμενο είναι από δω και πέρα τι κάνουμε. Πήραμε το μάθημα; Καταλάβαμε τι έχει αξία σε αυτή την ζωή; Συνειδητοποιούμε ποιοί είμαστε και πως έχουμε καταντήσει ως κοινωνία; Δυστυχώς μερικές φορές χρειάζονται τέτοιου είδους αποτρόπαια ηλεκτροσόκ για να αφυπνιστούμε. Μακάρι μέσω των τραγικών γεγονότων των προηγούμενων ημερών να γίνει επιτέλους κάτι τέτοιο... Το τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από μικρούς και μεγάλους (το ειλικρινές και όχι για το φτιαχτό), είναι η αχτίδα φωτός που ψάχνουμε σε αυτό το ατελείωτο σκοτεινό τούνελ.
 

 Για να βγούμε πρέπει να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι με φτιασίδια, μακιγιαρισμένη, όπως μας βολεύει να την σκεφτόμαστε. Αυτός ο Αύγουστος είναι μήνας αναθεώρησης. Πρέπει να είναι. 

 Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αν έχει μείνει κάτι ανθρώπινο σε ότι πράττουμε, πρέπει να βάλουμε τις προτεραιότητες μας. Τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Κλισέ, αλλά από τα πιό ωραία αυτό. Ένα καλύτερο αύριο. Και όταν αυτό γίνει, τότε και οι μέρες που ζούμε δεν θα είναι μέρες φωτιάς αλλά μέρες αγάπης. Και το παρόν θα είναι το ίδιο όμορφο όπως το μέλλον...


Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς που άθελα τους γίνονται πυξίδα στη χαμένη ζωή μας... Καλό μήνα σε όλους και όλες.

  "The world is closing in 

Did you ever think

    That we could be so close, like brothers..."