Οι 5 κορυφαίοι stand-up κωμικοί όλων των εποχών

Όποτε  τους βλέπω σε βίντεο γελάω σαν χαζός. Με «πιάνει η κοιλία μου από τα γέλια». Λύνομαι, γουστάρω απίστευτα. Όταν δε συνειδητοποιώ πως υπηρετούν ή υπηρέτησαν την κωμωδία στην πιο απαιτητική μορφή της τότε όλο αυτό που νιώθω μετατρέπεται σε σεβασμό... Άλλωστε δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Μόνος σου, πάνω σε μια σκηνή και από κάτω κόσμος που μπορεί να έρχεται προδιατεθειμένος να γελάσει αλλά είναι και έτοιμος να σε «κατασπαράξει» στο πρώτο ξενέρωτο αστείο. Stand-up comedy λοιπόν. Παρακάτω σας παρουσιάζω τους πέντε, κατά την γνώμη, μου κορυφαίους αυτού του  είδους...
1) Ρίτσαρντ Πράϊορ (1940-2005). Ο αγαπημένος μου. Ο άνθρωπος που έδωσε άλλη διάσταση στην stand-up κωμωδία. Το παίξιμο του ήταν γεμάτο εκπληκτικές εναλλαγές στην ομιλία και στην έκφραση.  Οι ανεπανάληπτες γκριμάτσες του, το πλούσιο και πολλές φορές «βρώμικο» λεξιλόγιο του, οι έντονες αναφορές του στο ρατσισμό, η χορευτική κίνηση πάνω στην σκηνή, συνέθεταν το προφίλ του «Πικάσο της κωμωδίας» όπως πετυχημένα τον είχε αποκαλέσει ο συνάδελφος του  Τζέρυ Σέϊφιλντ. Ο Πράϊορ ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο ως ηθοποιός αλλά και ως συγγραφέας με κορυφαίες στιγμές του την συνεργασία του με τον αλησμόνητο Τζιν Γουάϊλντερ με τον οποίο συνέθεσαν το καλύτερο δίδυμο κωμικών στην ιστορία του κινηματογράφου.
Η ζωή του ήταν πολυτάραχη καθώς ήταν γνωστή η εξάρτηση του από τα ναρκωτικά αλλά και η αδυναμία τους στις γυναίκες κάτι που αποδεικνύεται από τους εφτά (!!!) γάμους που είχε κάνει. Το 2004 ανακηρύχτηκε από το Παγκόσμιο Κέντρο Κωμωδίας ως ο κορυφαίος stand-up κωμικός όλων των εποχών. Το 2005 ο Πράϊορ  άφησε την τελευταία του πνοή έπειτα από  χρόνια πάθηση που είχε με την καρδιά του. Η τελευταία του σύζυγος Τζένιφερ είπε μετά τον θάνατο του: «Στο τέλος, υπήρχε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του...».
2) Ρόμπιν Γουίλιαμς (1951-). Ναι, ναι ο γνωστός ηθοποιός πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο ήταν (και είναι) ένας από τους καλύτερους stand-up κωμικούς. Σπιρτόζος, έξυπνος, ετοιμόλογος, ένα ζιζάνιο πάνω στη σκηνή.  Η πιο γρήγορη ομιλία που έχει γνωρίσει η κωμωδία. Η επαφή του με το κοινό ήταν και συνεχίζει να είναι εξαιρετική. Σε αυτό τον βοήθησε και η θητεία του δίπλα στον Ρίτσαρντ Πράϊορ στο «Ρίτσαρντ Πράϊορ Σόου» στα τέλη της δεκαετίας του 70’. Ένας πανέξυπνος και με ιδιαίτερο παίξιμο κωμικός.
3) Έντι Μέρφι (1961-). Τεράστιος. Γέλιο μέχρι δακρύων. Ξεκινώντας την καριέρα του στις αρχές της δεκαετίας του 80’ οι ειδικοί του χώρου τον χρίσανε διάδοχο του Πράϊορ. Ένας «σίφουνας» πάνω στην σκηνή με το πιο απίστευτο χαμόγελο που έχουμε δει σε κωμικό. Σατίριζε κυρίως τον αγγλικό καθωσπρεπισμό, τον ρατσισμό αλλά και την καθημερινότητα με αστεία έξυπνα και ενίοτε σεξιστικά. Αυτή την στιγμή θεωρείτε ένας από τους τελευταίους stand-up κωμικούς που συνδέουν την παλιά με τη νέα σχολή. Πλέον ασχολείται κυρίως με τον κινηματογράφο με ιδιαίτερη επιτυχία και εκεί.
4) Σάντρα Μπέρνχαρντ (1955-). Να και μια γυναίκα μέσα στη λίστα μου. Και τι γυναίκα... Η πιο άσχημη και συγχρόνως πιο θελκτική κωμικός όλων των εποχών. Σίγουρα και η πιο «βρομόστομη».  Θήτευσε και αυτή στα τέλη της δεκαετίας του 70’ δίπλα στον Πράϊορ με το παίξιμο της να σατιρίζει την ζωή των σταρ και τους πολιτικούς.
Σαρδόνιο χαμόγελο, σεξιστικά (υπέρ του δέοντος) υπονοούμενα, απελευθερωτισμός σπάνιος για γυναίκα. Την δεκαετία του 80’ έκανε θραύση στο κοινό που άλλοτε την λάτρευε και άλλοτε την μισούσε για τον τρόπο που έπαιζε αλλά ποτέ δεν τη βαριότανε. Μετρ του είδους που πλέον ασχολείται με το τραγούδι, την συγγραφή και την ηθοποιία.  Στη θέση 97 στο Παγκόσμιο Κέντρο Κωμωδίας, αλλά για μένα σίγουρα στη πρώτη πεντάδα. Πολύ διαφορετική...
5) Τζόρτζ Κάρλιν (1937-2008). Πολύ γνωστή φιγούρα και σίγουρα ένας από τους  μεγαλύτερος stand-up κωμικούς όλων των εποχών. Σε σχέση με τους άλλους δεν τον πρόλαβα στις καλές του στιγμές αλλά τα παρακάτω λόγια  από μια παράσταση του αρκούν για να καταλάβεις την αξία του: « Η θρησκεία εύκολα έχει την πιο «βρώμικη» ιστορία όλων των εποχών. Σκεφτείτε το. Η θρησκεία έχει πείσει τους ανθρώπους ότι υπάρχει ένας αόρατος άνθρωπος... που ζει στον ουρανό. Που βλέπει ότι κάνεις κάθε στιγμή και κάθε λεπτό όλη μέρα.

 Και ο αόρατος άνθρωπος έχει μια λίστα από δέκα πράγματα που δεν πρέπει να κάνουμε. Και που αν τα κάνεις αυτά τα πράγματα θα μας στείλεις σε ένα συγκεκριμένο μέρος με φωτιά και καπνούς και βασανιστήρια που θα υποφέρουμε, θα ουρλιάζουμε και θα καιγόμαστε για πάντα... Αλλά σ’ αγαπάει. Σ’ αγαπάει. Σ’ αγαπάει και χρειάζεται λεφτά...!!!» Απλά απίστευτος...
 Αυτή λοιπόν ήταν η δική μου λίστα με αυτούς που θεωρώ κορυφαίους stand-up κωμικούς. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλοι όπως Λένι Μπρους, ο Σαμ Κίνισον, ο Κρις Ροκ, ο μέγιστος Μπιλ Χικς, ο Γούντι Άλεν, η Ρόζουαν Μπαρ, ο υπέροχος Στιβ Μάρτιν, η Έλεν Ντε Τζενέρις, ο Τζιμ Κάρεϊ (σίγουρα από τους πολύ καλούς...), ο Ρόντνευ Ντανγκελφιλντ, ο Μπιλ Κόσμπι, ο Πωλ Μούνεϊ και πολλοί ακόμα... Η επιλογή έχει να κάνει κυρίως με αυτό που δημιουργεί μέσα μου ο καθένας από αυτούς. Όλοι και όλες όμως υπηρετούν ότι πιο άμεσο και θεραπευτικό μπορεί να δώσει ένας άνθρωπος στο συνάνθρωπο του. Το γέλιο...

Λογοτεχνικό Σάββατο... «Το Λάθος»

Λες και το Λάθος είναι ο άλλος μου εαυτός... Λες και περιμένει πίσω από το σωστό, έτοιμο να αρπάξει την ευκαιρία του... Να βγει μπροστά... Να προτάξει αυτό που είναι, που είμαι... Το Λάθος... Αυτό που δεν κοιτάζει ανθρώπους και συναισθήματα...  Αυτό που όταν γίνεται και το καταλαβαίνεις προσπαθείς να το σταματήσεις.... Μα όταν γίνει το πρώτο Λάθος, τότε έρχεται και ένα δεύτερο και ένα τρίτο... Λες και είναι φτιαγμένο για αυτό το σκοπό... Πολλαπλασιάζεται...  Και εκεί μπαίνεις και στο δίλημμα... Η κάνεις το τελευταίο με όλη σου την δύναμη για να αποφύγεις τα επόμενα Λάθη που πρόκειται να ακολουθήσουν η συνεχίζεις κάνοντας μικρά μα τόσο επώδυνα Λάθη που μπορεί να σε οδηγήσουν σε χειρότερα μονοπάτια... Και στις δύο περιπτώσεις το κόστος είναι μεγάλο... Μα στην πρώτη περίπτωση το Λάθος είναι απλά μια ηρωική απόφαση που θα αποτρέψει την δεύτερη που έχει τίμημα την ψυχή σου... Το Λάθος και τα τερτίπια του... Ένα παιχνίδι που έχει τον άνθρωπο κύριο πρωταγωνιστή... Όπως πάντα άλλωστε... Το Λάθος... Αυτό... Ένα από τα βασικά συστατικά του ανθρώπινου νου... Γιατί ναι, το Λάθος γίνεται, συμβαίνει όταν η ψυχή αδυνατεί να βρει την άκρη του νήματος στου μυαλού τους δαιδαλώδεις διαδρόμους...

Όλα είναι δρόμος...

Η ζωή μας είναι διαδρομές. Σημασία, λέει ο ποιητής, έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός... Αυτό είναι που σε κάνει να σκέφτεσαι, να αναπολείς, να δημιουργείς, να εξελίσσεσαι,
Από πολύ παλιά οι δρόμοι είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα. Στο δικό μου το μυαλό οι γραμμές διαχωρισμού που διευκολύνουν και προφυλάσσουν τους οδηγούς από το να περάσουν στην αντίθετη πλευρά είναι οι ίδιες γραμμές που διαχωρίζουν το σωστό από το λάθος, το καλό από το κακό στη προσωπική μας ζωή. Τα φανάρια που συναντάμε μπροστά μας είναι η υπενθύμιση που μας λέει ξεκάθαρα πότε πρέπει να σταματήσουμε και πότε να συνεχίσουμε αυτό που κάνουμε.  Οι οδηγοί που βρίσκονται πίσω μας, μπροστά μας, δίπλα μας είναι οι άνθρωποι που ήρθαν, βρίσκονται, πέρασαν, θα περάσουν από την ζωή μας. Το κυριότερο όμως είναι αυτά που βρίσκονται έξω από τον δρόμο. Περαστικοί, διαβάτες, κτίρια, όμορφα ή άσχημα τοπία. Αυτά σε κρατάνε στον δρόμο στην πραγματικότητα...
  Αυτή είναι η μια σκοπιά. Η άλλη έχει να κάνει με ερώτηση. «Και πως γίνεται και παρεκκλίνουμε της πορείας μας κάποιες φορές?» θα σκέφτονται πολλοί. Αυτό έχει να κάνει με τις εξόδους σίγουρα, τα ανοίγματα που υπάρχουν σε κάποια σημεία των δρόμων. Με μια πρώτη ματιά φαίνονται πως είναι για καλό... να ξαποστάσουμε, να χαλαρώσουμε, να σκεφτούμε, αλλά σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν παγίδες...  Άλλωστε πολλές είναι οι φορές που θέλουμε από μόνοι μας να παρεκκλίνουμε της πορείας μας. Είτε επειδή κουραστήκαμε από την διαδρομή, είτε επειδή βαρεθήκαμε να κινούμαστε πάντα μέσα στις γραμμές σαν στρατιώτες...
 Το θέμα είναι πως είτε με την μια οπτική είτε με την άλλη ο κύριος παρονομαστής είναι ο δρόμος. Το ταξίδι, το οποίο αν γίνει όπως πρέπει με τα καλά του και τα άσχημα του είμαι σίγουρος πως και ο προορισμός θα είναι έτσι όπως τον περιμένουμε...

Αυτοί που κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής έχουν να λένε πως αυτό το ταξίδι ήταν το ομορφότερο απ’ όλα... «Με λόγια να καίνε, οι αλήθειες να κλαίνε, να λες δε σε νοιάζει ο δρόμος που βγάζει...» λένε τα Κίτρινα Ποδήλατα. Αυτός ο στίχος νομίζω πως περικλείει μέσα του όλα όσα σκεφτόμαστε και νιώθουμε όσοι έχουμε κάνει αυτή την διαδρομή έστω και μια φορά, έστω και χωρίς να την ολοκληρώσουμε... Γιατί όλα είναι δρόμος...

Που πέφτουν τα Ίμια ρε παιδιά?

 Σαν σήμερα στις 25 Ιανουαρίου του 1996 παίχτηκε το πρώτο μέρος της τραγωδίας-κωμωδίας της κρίσης των Ιμίων. Μιας υπόθεσης, εθνικής υπόθεσης που γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα,. Μιας εθνικής υπόθεσης που έληξε άδοξα με το αίμα τριών ανθρώπων που σίγουρα αγαπούσαν την πατρίδα μας περισσότερο από τους πολιτικούς που την κυβερνούσανε και την κυβερνάνε...
Ο τίτλος του κειμένου μου αλλά και το περιεχόμενο του, έχουν να κάνουν κυρίως με το πως αντιμετωπίζαμε και αντιμετωπίζουμε τέτοιες περιπτώσεις. Των άκρων είμαστε οι Έλληνες. Δεν υπάρχει μια μέση κατάσταση. Όποιος ασχολήθηκε λοιπόν με το συγκεκριμένο συμβάν από τότε έως και σήμερα κινδυνεύει από την μια να χαρακτηριστεί εθνικιστής και από την άλλη... ζαμανφουτιστής. Με ποιο δικαίωμα λέει κύριε ασχολείσαι με κάτι τόσο σοβαρό χωρίς να ξέρεις. Η με ποιο δικαίωμα εκφράζεις απόψεις που το μόνο που κάνουνε είναι να διαιωνίζουνε το μίσος μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας... Εγώ λοιπόν δεν θα κάνω τίποτε από τα δύο. Άλλωστε είπαμε για αυτό υπάρχουν πιο ειδικοί. Εκεί που θέλω να σταθώ όμως είναι σε κάτι δεδομένο. Κάτι που όλοι ξέρουμε αλλά επιμελώς αρνούμαστε να παραδεχτούμε. Είμαστε όπου φυσάει ο άνεμος... Αν και μικρός τότε, θυμάμαι τις συζητήσεις των μεγάλων... Οι παλιότουρκοι, οι έτσι, οι δείξε οι μπήξε αλλά και που είναι τα Ίμια ρε παιδιά? Που είναι τα Ίμια ρε παιδιά? Αυτή η ερώτηση είναι το ρεζουμέ όλων των δεινών που  περάσαμε, περνάμε και θα περνάμε ως λαός. Μην μένετε στα Ίμια. Ίδια θα ήταν η ερώτηση αν γινότανε κάτι τέτοιο και στο Άγιο Ευστράτιο, στο Φαρμακονήσι, στην Ψέριμο ή στην Καλόλιμνο τώρα ή πενήντα χρόνια πριν.... Ούτε θέμα γνώσεων είναι, το τονίζω για να μην παρεξηγηθώ και περαστώ για ξερόλας.  Είναι όμως ένδειξη, χαρακτηριστικό πως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα ως λαός, ως άνθρωποι συνολικά και μεμονωμένα.  
Ξεχνιόμαστε, αφηνόμαστε στην δύσκολη όντως καθημερινότητα μας και ξαφνικά όταν χρειαστεί να είμαστε ένα ως κοινωνία, γινόμαστε αλλά με λάθος τρόπο. Μπαίνουμε στην λογική όσων μας πασάρουνε, τα καταπίνουμε όλα αμάσητα, αλλά και όταν δεν το κάνουμε αυτό υπερασπιζόμαστε την γνώμη μας λανθασμένα. Η όλη υπόθεση των Ιμίων βήμα-βήμα, κρύβει την εσωστρέφεια μας, τον μυστικισμό μας, την ψύχωση μας σε πάρα πολλά πράγματα. Οι Τούρκοι κομάντος στην επιστροφή τους από τα Ίμια στην πατρίδα τους παρουσιάστηκαν ως εθνικοί ήρωες, ενώ οι Έλληνες χλευάστηκαν και θεωρήθηκε πως το «έβαλαν στα πόδια».

 Μας πείραξε που οι Τούρκοι κατέβασαν την ελληνική σημαία. Ορθώς. Γιατί δεν μας πειράζει όμως που έχουνε κάνει τσιφλίκι (τούρκικο κατάλοιπο...) τον εναέριο χώρο μας με τις συνεχείς παραβιάσεις τους? Γιατί δεν μας πειράζει ο καθημερινός πόλεμος που δέχονται οι Έλληνες της Θράκης και των ακριτικών νησιών του Αιγαίου με την «συναίνεση« των πολιτικών μας? Μας πειράζει σίγουρα θα πούνε πολλοί και ας τους πιστέψω... Απλά έχουνε περισσότερο ενδιαφέρον το χ-Factor, η Τζούλια, οι χωρισμοί και οι καυτές φωτογραφίες των διασήμων. Νομίζω πως στρουθοκαμηλίζουμε.  Από πολύ παλιά αυτό. Ξεκινώντας από τον Εφιάλτη, περνώντας στον Κολοκοτρώνη, φτάνοντας στον Εμφύλιο, στην Χούντα των Συνταγματαρχών  και πάει λέγοντας. Για όλα  αυτά όμως υπάρχει εξήγηση σε αυτή την χώρα. Ποια είναι αυτή? Μα είναι τόσο εμφανές... Για όλα φταίνε οι άλλοι...

Γράμμα από την χαρμολύπη...

«Κουράστηκα να ακροβατώ. Βαρέθηκα το τεντωμένο σχοινί να είναι ο καθημερινός μου «φίλος». Νιώθω καλά και ξαφνικά αισθάνομαι πολύ άσχημα. Μερικές φορές νομίζω πως για όλα φταίω εγώ... Μια ισορροπία ψάχνω να βρω αλλά ακροβατώ όπως ο σχοινοβάτης. Δίχως περιθώρια για σκέψεις εναλλακτικές, λύσεις εύκολες, αποφάσεις που δεν ταράζουν την ψυχική μου γαλήνη... Λες και η ζωή μου όλη είναι μια λεπτή γραμμή που δεν επιτρέπεται να «πατήσω» πέρα, έξω από αυτήν... Λες και όλες μου οι αποφάσεις είναι αποφάσεις που αλλάζουν το μέσα μου... Τυραννάω και τυραννιέμαι σε ένα παιχνίδι δίχως το κύριο συστατικό του... Την χαρά. Γιατί όταν αυτή έρχεται... σέρνει μαζί της και την λύπη. Την λύπη που είναι κυρίαρχος αυτού του παιχνιδιού. Αναρωτιέμαι αν είχα την δυνατότητα να διαλέξω... Θα διάλεγα την χαρά ή την λύπη? Σας φαίνεται πολύ εύκολη η απάντηση ε? Και όμως για μένα δεν είναι... Και τα δύο συναισθήματα με εκφράζουν απόλυτα. Και τα δύο συναισθήματα είμαι Εγώ...
Υπάρχουν μερικές στιγμές όμως που κοντεύω να... σκάσω.  Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να είμαι αλλιώς. Πόσο εύκολο είναι να θες να είσαι αλλιώς? Δύσκολο. Πολύ δύσκολο γιατί έτσι επί της ουσίας προσπαθείς να αναιρέσεις αυτό που είσαι... Μακάρι να επηρέαζα τους ανθρώπους διαφορετικά. Ας ήμουν κάτι ανούσιο. Περαστικό...  Σαν αυτούς τους περαστικούς διαβάτες των μεγάλων λεωφόρων...
Αλλά δεν είμαι. Και αυτό είναι που με μπερδεύει. Τόσα χρόνια και ακόμη «τρώγομαι με τα ρούχα μου». Τόσα χρόνια και οι κουραστικές εναλλαγές μου μου είναι καταλυτικές και κοσμογονικές στην ψυχή των ανθρώπων.  Των ανθρώπων... Νομίζω πως δεν φέρομαι σωστά σε αυτούς. Τους κυριεύω.    Τους  δημιουργώ ένα αίσθημα ανασφάλειας και τους κάνω περισσότερο απόμακρους, αδιάλλακτους, φοβισμένους... Παίζω με την καρδιά τους, με την σκέψη και με τον εσωτερικό τους κόσμο. Μα τι να κάνω? Εγώ το διάλεξα να είμαι έτσι? Όχι. Έτσι με φτιάξανε... Σαν στρατιώτης και γω  μα η ψυχή δεν κατακτιέται. Μπορεί να καταπατηθεί, μπορεί να κυριευτεί προσωρινά αλλά στο τέλος όλοι με απομακρύνουν. Με διώχνουν.
Δεν θέλω να φύγω...  Αλλά δε θέλω να είμαι και αιτία φόβου, σύγχυσης, μπερδεμένων συναισθημάτων. Στα πρόσωπα των ανθρώπων βλέπω την εξιλέωση μου. Μα πρέπει να διαλέξω πλευρά... Όχι μη μου βάζετε αυτό το δίλλημα. Είναι δύσκολο για μένα να απαρνηθώ αυτό που είμαι... Δεν περίμενα να εξελιχθεί έτσι αυτό το γράμμα. Σαν την πορεία μου και αυτό. Για αλλού ξεκίνησα και αλλού με πηγαίνει. Σε μονοπάτια δύσβατα για μένα. Διαφορετικά... Τα διακρίνω αχνά τώρα που σας γράφω... Το ένα είναι γεμάτο λάσπες, αγκάθια και το άλλο στρωμένο με ροδοπέταλα... Όπως η ζωή μου... Μια με χαρά και μια με λύπη...»

Μάλιστα, είμαι trendy...(έλα δε θέλω γέλια...)

  Έπεσα απο τα...σύννεφα. Δεν το περίμενα. Μου ήταν αδιανόητο. Εξώπραγματικό θα έλεγα. Αν κάποιος με χαρακτήριζε μπορεί να με έλεγε παράξενο, ακραίο, αναλυτικό μέχρι αηδίας, κλασσικό  γκρινιάρη μερικές φορές, μισογύνη ίσως άλλες (ναι...ειδικά εσείς κυρίες μου δείτε ότι κάνουμε και αυτοκριτική μερικές φορές...), χαμένο στον κόσμο μου...αλλά ποτέ μα ποτέ TRENDY. Μ'αρέσει. Ναι λοιπόν είμαι trendy. Ποιος το λέει...? Μα ποιος άλλος ρε παιδιά.. Βιβή.-Άρωμα Γυναίκας. Την ευχαριστώ. Κυρίως γιατί μου πρόσθεσε άλλο ένα...οπλο όταν πλησιάζω τις κυρίες. Ναι κυρίες μου είμαι trendy και φαίνομαι. "Μου το'χουν πει" θα λέω με νόημα Βιβούλα!!! Trendy βραβείο λοιπόν που πάει απο χέρι σε χέρι...εεεε απο blog σε blog θα έλεγα...Η Βιβούλα μου το περνάει...Εγώ με την σειρά μου το χαρίζω στην Pink Dreamer (http://apinkdreamer.blogspot.com/), στην Αντάρτισσα (http://adiaforia.pblogs.gr), στην Ρεγγίνα (http://anemondixtia.blogspot.com/), στην Meggie (http://meghannmeggie.blogspot.com/) και στην Emelia (http://epigeiosouranos.blogspot.com/). Κλείνοντας έχω να πω μόνο ένα πράγμα...Ναι είμαι trendyyyyyy που να πάρει...(Να δω πότε θα με πάρουν με τις πέτρες...)

Συναισθηματική νοημοσύνη: Η ελπίδα μας...

 Με τον όρο συναισθηματική νοημοσύνη περιγράφεται η ικανότητα διαχωρισμού, διάκρισης και εντοπισμού των δικών μας συναισθημάτων αλλά και των συναισθημάτων των άλλων ανθρώπων, με σκοπό τον έλεγχο της σκέψης και των πράξεων μας... Ένας «βοηθός» του μυαλού μας, ένας σύμμαχος ενάντια στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που λέει και ένας στίχος...
Φανταστείτε να έχετε τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεστε με ακρίβεια τι νιώθετε... Τι νιώθει ο άλλος για εσάς... Είναι κάτι παραπάνω από ένστικτο... Κάτι παραπάνω από μια υπόθεση... Ο Γκαίτε είχε πει πως «οι άνθρωποι είμαστε διαμορφωμένοι από αυτά που αγαπάμε...». Δεν είχε και άδικο εδώ που τα λέμε. Πολλοί άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι, μπερδεμένοι με τα συναισθήματα των άλλων για αυτούς αλλά και με τα δικά τους. Αυτό τους δημιουργεί σύγχυση, άγχος, αίσθημα ανασφάλειας, αρνητικές σκέψεις και εν τέλει τους οδηγεί στην ψυχολογική άρα και ουσιαστική τους μοναξιά...
Η δυνατότητα που μας δίνει η συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ευκαιρία μας για κατανόηση της εσωτερικής μας δύναμης. Αν μπορέσουμε και λειτουργούμε με βάση τη συναισθηματική νοημοσύνη τότε θα έχουμε κάνει ένα ακόμη βήμα να βγούμε από τον προσωπικό μας λαβύρινθο. Η διαχείριση των συναισθημάτων είναι μια εύθραυστη κατάσταση. Κυρίως για τις γυναίκες καθώς αυτές κινητοποιούν εννέα περιοχές του εγκεφάλου τους για να μετουσιωθεί ότι σκέφτονται, νιώθουν, σε συναίσθημα... Εν αντιθέσει με την αφεντιά μας που κινητοποιούμε δύο περιοχές άρα και δίνουμε λιγότερο από το Εγώ μας...
Οι γυναίκες θυμούνται καλύτερα εκείνες τις στιγμές  της ζωής τους που έχουν επηρεαστεί συναισθηματικά, επειδή ο εγκέφαλος τους είναι οργανωμένος να φυλάσσει στη μνήμη του τα έντονα συναισθήματα και αυτό λόγω της ύπαρξης ενός σημαντικού δεσμού μεταξύ της γνωστικής συμπεριφοράς και της δομής του εγκεφάλου…

Αν πάντως σκεφτείτε προσεκτικά, είναι αρκετά εύκολο να εντοπίσουμε ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που θα μας οδηγήσουν στην συναισθηματική νοημοσύνη... Θα μπορούσαμε ας πούμε να αναλάβουμε την ευθύνη των όσων νιώθουμε και να μην περιμένουμε από τους άλλους να μας οδηγήσουν εκεί... Θα πρέπει να αποφεύγουμε να προσπαθούμε να ελέγχουμε κάποιον, να τον κριτικάρουμε και να δίνουμε εντολές... Ας αναγνωρίσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας... Δεν είναι όλοι μέντιουμ να τα καταλαβαίνουν...
Τέλος οι ειδικοί υποστηρίζουν πως πέντε είναι τα στάδια της συναισθηματικής νοημοσύνης και άρα της Ευτυχίας... 1) Αυτοεπίγνωση. Ας μελετάμε τα συναισθήματα μας από την γέννηση τους... 2) Έλεγχος των συναισθημάτων. Ας σκεφτούμε γιατί νιώθουμε φόβο, οργή, αγάπη, πάθος, ένταση κλπ κλπ. 3) Χειρισμός σχέσεων. Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε κοινωνικοί, διαλλακτικοί και επικοινωνιακοί με τους άλλους. 4) Κινητοποίηση του Εαυτού μας. «Αποθήκευση» των συναισθημάτων μας και χρήση τους όταν πραγματικά νιώθουμε να τα εκφράσουμε όπως πρέπει και την κατάλληλη στιγμή. 5) Εν-συναίσθηση. Ας μάθουμε τους άλλους. Ας τους μελετήσουμε...

H Λίνα Νικολακοπούλου είχε γράψει κάποτε...: «Oι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν... Και η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει το φρένο...» Ας σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό... Ας περάσουμε στο επόμενο επίπεδο. Ας είμαστε εμείς οι διαχειριστές της ψυχολογικής μας κατάστασης...

Η μετάλλαξη του... πρίγκιπα

Τα κορίτσια της δικής μου γενιάς μεγάλωσαν με Barbie, βλέποντας Candy Candy κάνοντας όνειρα για το πως θα είναι ο πρίγκιπας τους... Από πολύ παλιά τα κορίτσια έκαναν αυτά τα όνειρα. Όχι όλα για να είμαι ακριβής. Οι περισσότερες γυναίκες όμως φανταζόντουσαν πως ο δικός τους πρίγκιπας θα ερχότανε «καβάλα στο άλογο», θα ήταν ευγενής, τρυφερός, δοτικός και δεν θα είχε καμία σχέση με το αγόρι της καλύτερης τους φίλης... Σίγουρα ο δικός τους πρίγκιπας θα ήταν πολύ καλύτερος.
 Ο καιρός όμως έχει γυρίσματα και έτσι και οι πρίγκιπες άλλαξαν δραματικά και οι πριγκίπισσες τείνουν να εκλείψουν.  Το ότι οι άντρες έχουν αλλάξει προς το χειρότερο βέβαια είναι γυναικείο, κατά βάση, «επίτευγμα». Σε δεύτερη ανάγνωση ευθύνεται και η κυριαρχία του κάτω κεφαλιού στους άντρες...  Σκεφτόμενος όμως ή  μάλλον παρατηρώντας τις σχέσεις άνδρα-γυναίκας διαπιστώνω πως μεγάλο μερίδιο έχει και ο John John. Έτσι κομψός που ήτανε με το παπιγιόν του, το σπορ ντύσιμο του άλλες φορές, αλλά πάντα με ακριβά αυτοκίνητα, ακριβά ρούχα, χαμόγελο Colgate, ξυρισμένο στήθος, έβαλε τις γυναίκες (κοριτσάκια τότε...) σε σκέψεις. Και αν αρχίσει και σκέφτεται ένα θηλυκό πρέπει να βρούμε τρύπα να κρυφτούμε.  Έτσι  σιγά-σιγά η μετάλλαξη ολοκληρώθηκε για να φτάσουμε στα σημερινά τραγικά αποτελέσματα.
 Οι ανύπαντρες γυναίκες βλέπουν σαν πρίγκιπα αυτόν που λέει πάντα ναι, δεν βαριέται να πηγαίνει για ψώνια μαζί τους, ακούει τα σοβαρά προβλήματα τους (σπάσιμο νυχιών, σκίσιμο καλσόν, αγορά  εσωρούχων κλπ κλπ), πληρώνει απαραίτητα μέχρι και την... τσίχλα όταν βγαίνουν μαζί, έχει ανοιχτό το πουκάμισο μέχρι τον αφαλό, έχει το ίδιο σαρδόνιο χαμόγελο του John John μόνο που πλέον το έχει και για τον Βαγγέλη τον μπετατζή (κρα κρα) και βασικά έχει μεγάλες τσέπες για να χωρέσουν οι πιστωτικές κάρτες (τι νομίζατε θα στεκόταν εμπόδιο η οικονομική κρίση για τις γυναίκες??? Πλαστικό χρήμα κύριοι... Η μεγαλύτερη εφεύρεση...).
   Τώρα θα μου πείτε πως γίνομαι κακός... Μπορεί. Καλύτερα κακός όμως παρά πρίγκιπας... Όταν οι περισσότερες σχέσεις στηρίζονται στο συμφέρον, όταν όλα γίνονται με λάθος κριτήρια, όταν ο εγωισμός μπαίνει πιο πάνω από την αγάπη, την εκτίμηση, τον σεβασμό, τότε αυτά συμβαίνουν. Και μετά καταλήγουμε στα διαζύγια και στο «δεν πιστεύω σε αγάπες και έρωτες». Στο «δεν υπάρχουν πρίγκιπες». Πως να υπάρχουν κυρά μου??? Μια φορά τις σκαπούλαρε ένας και έγινε βάτραχος και αμέσως εκεί η άλλη να πάει να τον φιλήσει και να τον ξανακάνει άνθρωπο. Ήμαρτον δηλαδή...
 Όχι δεν υπάρχει σωτηρία. Είμαι πεπεισμένος. Οι κυρίες έχουν διαλέξει τον δρόμο τους και σέρνουνε μαζί τους (κατά το νινί σέρνει καράβι) και τους άντρες. Ααααα τα θέλουμε και τα παθαίνουμε... Οι γυναίκες είναι ξεκάθαρες. Δεν τις νοιάζει αν ο άντρας των ονείρων τους δεν λέγεται John John. Ας λέγεται και Μπάμπης Μπάμπης. Αρκεί να λέει «Ναι μωρό μου ότι πεις...» Αυτό θα πει πρίγκιπας...