Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2020

Κωνσταντίνος Βήτα: Σκέψεις...


"Κάθε μέρα που περνάει έχω την ανάγκη να πετάω πράγματα από πάνω μου, να γίνομαι όλο και πιο πολύ αυτό που θέλει η καρδιά μου και ο νους μου. Προσπαθώ να πετάξω κομμάτια εγωισμού από πάνω μου γιατί πιστεύω ότι ο εγωισμός είναι ένας ζωντανός θάνατος που τρώει τον άνθρωπο. Έχω μείνει με λίγα πράγματα και λίγους αληθινούς φίλους στη ζωή μου. Δεν έχουν απαντηθεί οι ερωτήσεις μου, συνεχίζω να πιστεύω στις αξίες της ζωής, δεν με ενδιαφέρουν οι αποδείξεις. Τα ερωτήματα είναι στοιχείο επαγρύπνησης, αμφισβήτησης, επαναστικότητας. Η ερώτηση είναι η ίδια η ζωή. Δεν έχει τόση σημασία η απάντηση."

 "Ποτέ δεν είχα άγχος, γιατί είμαι σίγουρος για αυτό που κάνω. Αλλιώς δεν θα το έκανα. Άγχος φαντάζομαι έχουν αυτοί που χτυπάνε νούμερα. Οι σταρς, ας πούμε. Εγώ δεν είμαι." 

mic.gr - 10/06/2002


"Από το άλμπουμ ‘Για Σένα Με Αγάπη’ του 2002, άρχισα τη νέα μου πορεία και αισθανόμουν πιο δυνατός. Υπάρχει μια φράση του ποιητή Κώστα Καρυωτάκη που λέει «Όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν»… Μιλά για την νομοτέλεια, να αποδεχθείς αυτό που τελικά είσαι μέσα στο σχέδιο. Η καθημερινότητα είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Για όλα χρειάζεται σθένος, θέληση, παρρησία, μακροθυμία. Αυτά είναι και τα συστατικά της δημιουργίας νομίζω, της ζωής. Ένα μεγάλο μέρος της ηλεκτρονικής μουσικής την φτιάχνουν άνθρωποι που δεν ξέρουν μουσική και δεν θεωρούν τον εαυτό τους μουσικό. Πολλές φορές έχω νιώσει πως δεν ξέρω τι κάνω στην μουσική και αυτό μου δίνει περισσότερη ελευθερία."

 "Ένας άνθρωπος που νιώθει πως βυθίζεται ανακτά όλες του τις δυνάμεις, τις ενεργοποιεί και προσπαθεί να ανέβει στην επιφάνεια για να αναπνεύσει. Νομίζω πως πρέπει να βρω τις δυνάμεις μου, να βρω τη θέληση, να ξεπαγώσω την συνείδησή μου, να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω και κάπου θα με οδηγήσει η αναζήτησή μου πιστεύω."

 rockrooster.gr- 11/6/2016


  "Διαβάζω από νεαρός πολλή ποίηση, περισσότερο και από λογοτεχνία ίσως. Είναι ένα μέσο για να αντιληφθείς την ύπαρξη, τη ζωή, το σύμπαν. Νομίζω ότι στην «Οδύσσεια» του Ομήρου βρίσκουμε τον βασικό σκελετό ή την παραβολή για την ποίηση. Ο Οδυσσέας  έχει μια επείγουσα ερώτηση για τον δρόμο, την πορεία του μέσα στον κόσμο. Αυτός που επιλέγει είναι υπεύθυνος· ο θεός δεν έχει ευθύνη. Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου τίθεται το θέμα της ελεύθερης επιλογής με επίγνωση των συνεπειών, που σημαίνει ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δυστυχία του, πέρα από ό,τι του όρισε η μοίρα. Μέσα στο πλαίσιο αυτό βρίσκεται ολόκληρη η ποίηση. Νομίζω ο Όμηρος καθόρισε την ποίηση. Μέσα από αυτή την παραβολή σίγουρα η ποίηση λειτουργεί μέσα μου…"

 Monopoli.gr- 15/1/2020

 

"Πολλές φορές πιστεύω πως όλα μου τα τραγούδια, από «Το κλεμμένο ποδήλατο» μέχρι και σήμερα, είναι ένα και μόνο τραγούδι. Νιώθω πως όλα συνδέονται παρ’ όλες τις διαφορές τους, αλλά στην ουσία έχω γράψει ένα τραγούδι σε όλη τη ζωή μου που ακόμα δεν έχει σταματήσει, κάπως έτσι. Πολλά διαπραγματεύονται την έλλειψη ουσίας, το έλλειμμα της αγάπης, την προσπάθεια να υπάρχει επίγνωση, την μοναξιά που υπάρχει μέσα στο παροδικό, το εφήμερο, πολλά από αυτά είναι τραγούδια για την παρακμή."

Popaganda.gr  - 20/4/2016

 
"Στου απέραντου κόσμου, τις άδειες ταράτσες
τα όνειρά μου καθρεφτίζονται απάνω στους χάρτες
κι αυτά τα σύννεφα δείχνουν πως η μέρα τελειώνει
είμαι τόσο μόνος που κανείς δε με γλιτώνει..."

 

 ΥΓ. Ο Κωνσταντίνος Βήτα (Ιούνιος 1961) είναι Έλληνας συνθέτης και στιχουργός. Είναι γνωστός επίσης ως Κ.Β.  Το 1992, ο ίδιος μαζί με τονΜιχάλη Δέλτα και τον Αντώνη Πι ίδρυσαν το συγκρότημα Στέρεο Νόβα. Μετά από πέντε χρόνια το συγκρότημα διαλύθηκε, αλλά τα μέλη του συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται μέχρι και σήμερα ως μουσικοί, συνθέτες και παραγωγοί.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2020

Οι γαλάζιοι λόφοι είναι μακριά από δω...

 Ο τίτλος είναι αλληγορικός και δε πίστευα ποτέ ότι μια Αγγλική παροιμία θα μου έδινε το πάτημα για να μπορέσω, ξεκάθαρα πλέον, να διακρίνω πως στα χρόνια του εγκλεισμού και της απαγόρευσης κυκλοφορίας, στα χρόνια του φόβου για το άγνωστο, κλείνουν και οι καρδιές των ανθρώπων.

 Οι καταστάσεις που ζούμε ως ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες, δείχνουν πως η απόσταση από τους γαλάζιους λόφους, τους λόφους της αρετής και της ανθρωπιάς, της αξιοπρέπειας και της καλοσύνης, ολοένα και μεγαλώνει.

 Όπως τα καράβια που χάνονται από το οπτικό μας πεδίο μας στο βάθος του ορίζοντα, έτσι αλλοιώνεται και η ανθρώπινη φύση μας. Και απλά παρακολουθούμε. Με θλίψη, με νοσταλγία, με τρόμο. Κι είναι τόσες πολλές οι αλλαγές που συμβαίνουν εντός μας, που αυτές που συμβαίνουν εκτός, μοιάζουν σταγόνα στον ωκεανό...

 Δε ξέρω γιατί, διαχρονικά, οι άνθρωποι βγάζουν προς τα έξω τον κακό τους εαυτό σε περιόδους κρίσης. Όπως δεν ξέρω επίσης πως βγάζουν και τον καλό τους σε αρκετές περιπτώσεις.

 Αυτό που ξέρω είναι ότι τελευταίο προτάσσουν το ανθρώπινο κομμάτι τους. Ίσως δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό. Στην Φύση όλα έχουν μια απόκοσμη αρμονία. Το Γιν και το Γιανγκ, το Καλό και το Κακό. 

 Από την άλλη, είναι τρομακτικό, πέρα από κάθε εφιάλτη, να τρέμουμε τον συνάνθρωπο μας. Ουσιαστικά είναι σα να φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Οι πιο σκοτεινές μας πτυχές εμφανίζονται όταν κινδυνεύει το Εγώ μας. Όταν το πρόβλημα φτάνει στην αυλή του σπιτιού μας. Όταν πονάμε και πληγωνόμαστε, ενώ αυτά συνήθως συνέβαιναν... στους άλλους.

 Το δικό μας ένστικτο επιβίωσης πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπο με το ένστικο επιβίωσης του συνανθρώπου μας. Και εκεί υπάρχει η αιώνια μάχη για το ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Το αρχέγονο συστατικό της ύπαρξης του ανθρώπου είναι αυτό. Ούτε η Αγάπη, ούτε το Μίσος. Αλλά η ανάγκη για επιβίωση. Μπορεί να είναι σκληρό ως συμπέρασμα. Για κάποιους μπορεί και να μην ισχύει.

 Αυτό που βλέπω να έρχεται όμως, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε με την παράλογη λογική  του"δε με νοιάζει ο άλλος", δεν θα επιδέχεται αμφισβήτησης.

 Τα ευχολόγια που πολλές φορές χρησιμοποιούμε (το έχω κάνει και το κάνω και γω άπειρες φορές), ίσως τελικά είναι πλέον γραφικά. Χρειάζεται δραστική αλλαγή, μια ολόκληρη και γεμάτη στροφή γύρω από τον εαυτό μας. Μια αναθεώρηση αξιών, αναγκών και καταστάσεων. 

 Μια επανεκκίνηση δίχως καλούπια και όρους. Κάτι που θα συνταράξει τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν ξέρω κατα πόσο είναι εφικτό, αλλά φαντάζομαι ότι όπως φτιάξαμε τον κόσμο μας, έτσι θα μπορέσουμε να τον χαλάσουμε και να τον δημιουργήσουμε από την αρχή.

 Έχω απογοητευτεί από την συμπεριφορά μας σε αυτή την δύσκολη στιγμή για όλους μας. Ναι υπάρχουν αυτοί που δίνουν, αυτοί που προσφέρουν από το υστέρημα τους, αυτοί που εργάζονται χωρίς ανταμοιβή, αυτοί που νοιάζονται και το δείχνουν με κάθε πράξη που μπορεί να βοηθήσει, αλλά υπάρχει και η αντίθετη πλευρά που υπερτερεί. 

Υπάρχουν αυτοί που τρομοκρατούν, αυτοί που απαιτούν, αυτοί που κανιβαλίζουν πάνω στα "πτώματα"¨των συναθρώπων τους. Υπάρχει η κακία, το μίσος, ο φθόνος η μισαλλοδοξία, η άγνοια, η αχαριστία... 

 Πόσο δύσκολο είναι να είμαστε άνθρωποι; Πόσο τραγικό είναι να μην μπορούμε να χαρούμε με την χαρά του άλλου; Πόσο ηλίθιο είναι να είμαστε ματαιόδοξοι, κυνικοί και φανατισμένοι; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να βάλουμε τις σωστές προτεραιότητες στην ζωή μας, Για να καταλάβουμε επιτέλους ότι είμαστε άνθρωποι που έχουν ανάγκη τους άλλους ανθρώπους;

 

"Εκεί που υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αγάπη, 

στα πιο μεγάλα πάθη κρύβονται λάθη.

 Η άγνοια φέρνει άρνηση, μια ρωγμή στο στήθος 

 και μες στο χάος τρέχει κατάλευκη σαν λύκος, 

στα δόντια αυτά που σάπισαν η μνήμη ας ανθίσει 

κι ο άσωτος υιός στο σπίτι να γυρίσει.

 Και είναι σαν εσύ κι εγώ να είμαστε ένα, 

όταν όλα γύρω μου , δείχνουν χαμένα, 

σαν ένα φορτηγό να θυμάμαι τα μέρη που άφηνα ,

 χιλιάδες χιλιόμετρα , ατέλειωτα χρυσάνθεμα...."

 Κωνσταντίνος Βήτα

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2020

Πάμε μια βόλτα;

Ας αρχίσω διαφορετικά αυτή την φορά. Πριν ξεκινήσετε να με διαβάζετε, πατήστε το play στο παρακάτω τραγούδι του Αττίκ από την φωνή της Δανάης Στρατηγοπούλου. Προσδεθείτε. Φύγαμε...


 Η χρονομηχανή με αφήνει σε ένα μια στοα λαμπερή και γεμάτη με ανθρώπους. Ευτυχώς δε καταλαβαίνουν πως εμφανίστηκα. Παλιά Αθήνα. Οδός Σταδίου. Άκρον Ίλιον Κρυστάλ. Χαυτεία. Μινιόν. Η οδός Αθηνάς γεμάτη από καλούδια.  Βαρβάκειος αγορά. Δραγώνας. Αφοί Λαμπρόπουλοι. Λατέρνες και πλανόδιοι πωλητές που πουλάνε τις πραμάτειες τους. Σάμαλι, κωκ, παστέλι. 

 Πιο πέρα μερικά παιδιά κλωτσάνε μια μπάλα, γεμάτα λάσπες και με σκισμένα παπούτσια, μα με ένα μεγάλο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους. Στους δρόμους επικρατεί το αδιαχώρητο. Κυρίες με τα τεράστια καπέλα και τα ταγιέρ τους, κύριοι καλοντυμένοι με σμόκιν και κοστούμια, περπατάνε, συζητάνε, γελάνε. Ένας λούστρος γυαλίζει τα παπούτσια ενός νεαρού. 

 Στο φαρμακείο του Μπακάκου, νεαρά ζευγάρια δίνουν το καθιερωμένο ραντεβού τους. Βραδιάζει. Στα Χαυτεία, 2-3 πόρνες κάνουν την εμφάνιση τους. Κάποιες γυναίκες τις κοιτάνε με... μισο μάτι. Οι άντρες, γελάνε πονηρά. Το "Αριστοκρατικόν" και ο "Κρίνος"¨, περιμένουν τους πελάτες τους, αυτούς που προτιμούν τα περίφημα γλυκά τους. Εκεί πίνουν το καφέ και την πορτοκαλάδα τους. Τεράστιες λιμουζίνες κορνάρουν και χάνονται στην στροφή λίγο πριν την Ομόνοια.

  Και μετά λίγο πιο κάτω, σε ένα στενό, ένα ζευγαράκι περπατάει αγκαλιασμένο. Το ελαφρύ αεράκι σηκώνει την φούστα της κοπέλας που προσπαθεί να την κατεβάσει. Ο νεαρός κοντοστέκεται. την κοιτάζει, γέρνει και την φιλάει τρυφερά. Η μυρωδία απο γιασεμί κάνει την ατμόσφαιρα γλυκιά και παραμυθένια. Τους κοιτάζω και ανεπαίσθητα κοιτάζω και το ρολόι μου. Πρέπει να φύγω. Κατευθύνομαι στην στοά που πρωτοήρθα. Περπατάω και ξαφνικά νιώθω πως μπαίνω ξανά στην χρονομηχανή...

 1/11/20. 12 το βράδυ. Βρίσκομαι στην ίδια στοά, μόνο που τώρα είναι σκοτεινή και με μια άσχημη μυρωδία να αιωρείται στον αέρα. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω έναν άνθρωπο να ξαπλώνει στο τσιμέντο. Στο κρύο και βρώμικο τσιμέντο. Σκεπάζεται και προσπαθεί να κοιμηθεί. 

 Παραδίπλα, μια νεαρή κοπέλα παίρνει την δόση της. Βγαίνω στον κεντρικό δρόμο. Άδεια η πόλη. Αυτοκίνητο ούτε για δείγμα. Αυτή η αόρατη ασθένεια που έχει κάνει την εμφάνιση της, έχει φοβίσει τους ανθρώπους  και τα μέτρα της κυβέρνησης απαγορεύουν την κυκλοφορία τις βραδινές ώρες.

Η Αθήνα συνεχίζει και υπάρχει. Μια πόλη που ζει και αναπνέει, όσο υπάρχουν και οι άνθρωποι της. Αυτοί που την χαρακτηρίζουν. Πλέον οι εποχές έχουν αλλάξει και η Αθήνα είναι αυτή που πρέπει να βοηθήσει ώστε να θυμηθούμε ξανά την μαγεία και την σημασία της. Γιατί τα συναισθήματα που νιώσατε διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές, οι εικόνες που φτιάξατε στο μυαλό σας για την παλιά Αθήνα, πλημμυρίζουν από αγάπη και αξιοπρέπεια.

 Και τότε υπήρχαν κακώς κείμενα. Και φτώχεια. Καλές και κακές στιγμές. Δύσκολες και ξέγνοιαστες. Αλλά σίγουρα υπήρχε μια αυθεντικότητα και ανθρωπιά (ίσως γιατί ήταν πρόσφατοι οι πόλεμοι), που σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, που είναι και οι εξαιρέσεις.

 Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατάμε. Η παρακμή της σημερινής Αθήνας, δείχνει κα την παρακμή της κοινωνίας μας. Είναι ο καθρέφτης όσων είμασταν και όσων γίναμε. Όσο υπάρχει όρθια αυτη η ευλογημένη κατ εμέ, πόλη, τότε θα υπάρχουμε και εμείς. Και όλα μπορούν να αλλάξουν.















 

ΥΓ. Αχ ρε Δανάη...

 ΥΓ2. Καλό μας μήνα...


Αναγνώστες

Page translation