"Οι πιο καθοριστικές πράξεις στη ζωή, είναι συχνά οι πιό ασυλλόγιστες", αναφέρει, ο βραβευμένος με Νόμπελ, Γάλλος συγγραφέας, Αντρέ Ζιντ. Νομίζω πως έχει διπλή ανάγνωση η παραπάνω ρήση. Αν το δούμε από την σκοπιά της ασημαντότητας μιας πράξης, βασισμένοι στο φαινόμενο της πεταλούδας, που λέει ότι αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να προκαλέσει βροχή στην Κίνα, τότε αυτόματα μπορούμε να κάνουμε τη σύνδεση και με την απερισκεψία των ανθρώπων, που πολλές φορές πράττουν χωρίς να έχουν την λεγόμενη ενσυναίσθηση απέναντι στους άλλους.
Με πράξεις που όσο και αν δείχουν ανούσιες, να παίζουν στο τέλος, με γεωμετρική πρόοδο, σημαίνοντα ρόλο στην ζωή των υπολοίπων με την πάροδο του χρόνου.
Άλλωστε εμείς, σε σχέση με τους άλλους ζώντες οργανισμούς, έχουμε μια διαφορά. Ακολουθούμε κατά τον Αριστοτέλη, την ατομική μας εξέλιξη, και όχι την ομαδική που ακολουθούν τα ζώα. Αυτό αυτόματα σημαίνει πως η έννοια του Εγώ υπερκερνάει αυτή του Εμείς. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Τα μικρά κομμάτια της συμπεριφοράς μας, των συνηθειών, και των αποφάσεων που παίρνουμε, μπορεί εκείνη την στιγμή να μην φαίνονται σημαντικά αλλά είναι αυτά που συνθέτουν το παζλ, μιας κατάστασης, ενός γεγονότος και τελικά της ίδιας μας της υπόστασης. Η τάση που έχουμε να σκεφτόμαστε περίπλοκα στις πιο απλές καταστάσεις και απλοϊκά στις πιο περίπλοκες, δεν μας δίνει την δυνατότητα να έχουμε ορθή κρίση και πνευματική διαύγεια σε ότι πράττουμε. Τις περισσότερες όμως φορές, απλά δεν θέλουμε να λειτουργούμε έτσι. Το συμφέρον, ο εγωισμός και η αναισθησία μας, έρχονται πρώτα σε σχέση με τον συνάνθρωπο.
Ένα αστείο, μια χειρονομία, κάποια λόγια, ένα άγγιγμα, μια σοβαρή συζήτηση, μπορεί για μας να ειναι απλά κάτι συνηθισμένο, κάτι που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα ή κάτι που δείχνει σωστό, για κάποιους όμως μπορεί να είναι κάτι που αλλάζει την καθημερινότητα, με θετικό η αρνητικό τρόπο και εν γένει όλη τους την ζωή.
Δε λέω να προσέχουμε πάντα σε ότι λέμε και κάνουμε. Αυτό άλλωστε είναι ανέφικτο. Μπορούμε όμως να βρούμε μια "φόρμουλα" σκέψης τέτοια, που με τον καιρό θα "πετάει" αυτόματα στο μεγαλύτερο ποσοστό, κάθε τι αρνητικό, κάθε τι επιλήψιμ0, στον κάλαθο των αχρήστων. Και θα μας κάνει πιο χρήσιμους και ανθρώπινους στις αποφάσεις μας, πιο ξεκάθαρους και ειλικρινείς προς το κοινωνικό σύνολο. Μια διαδικασία μαντεψιάς θα έλεγα, αντιλαμβανόμενοι το πόσο σημαντικοί είμαστε για τους άλλους.
Τέλος, αν πραγματικά αντιληφθούμε την αληθινή αξία των πράξεων, κάτι που ελάχιστες φορές γίνεται κατά την προσωπική μου άποψη στη διάρκεια της ζωής μας, τότε ίσως κατανοήσουμε και τον λόγο της ύπαρξης μας, που δεν είναι άλλος από την αγάπη για τον διπλανό μας. Τα ξαναλέμε.
