"Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή", έγραψε κάποια στιγμή ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα.
Πόσο αληθινό και παρακινητικό. Τούτες τις μέρες, που το δύσκολο καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν, να γυρίζουν τις δύσκολες καταστάσεις υπέρ τους, να αλλάζουν ρότα και τελικά να τα καταφέρνουν . Είναι η θετική σκέψη; Είναι ο εγωισμός; Μήπως είναι η ανάγκη να αποδείξουν κάτι; Η λογική του "η ζωή προχωράει";
Νομίζω τίποτα από τα παραπάνω αλλά και όλα τα παραπάνω μαζί. Αυτό που πιστεύω είναι ότι έρχεται μία φορά στην ζωή μας (ίσως και περισσότερες) που σκέφτεσαι "ως εδώ και μη παρέκει". Και πάλι δεν λέει κάτι. Ναι παρακινείσαι, ναι βγάζεις εγωισμό. Αλλά μόνο αυτό βοηθάει;
Η απάντηση είναι όχι. Το σημαντικό κομμάτι σε όλη αυτή την διαδικασία είναι η κατανόηση σε δύο μορφές της.
Η πρώτη έχει να κάνει με το να κατανοήσουν οι δίπλας μας τι έχουμε ανάγκη και πως μπορούν να μας βοηθήσουν και η δεύτερη (που είναι και η πιό σημαντική μορφή) έχει να κάνει με το να κατανοήσουμε εμείς πρωτίστως την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Μεμψιμοιρίες, αναθέματα και κολλήματα σε λάθη του παρελθόντος δεν έχουν κανένα νόημα να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μόνο αν ψάξουμε μέσα μας για να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε, τι μας ικανοποιεί, τις μας τρομάζει και τι μας προβληματίζει, μπορούμε να λύσουμε τα θέματα μας.
Τότε θα κατανοήσουμε ότι έχει σημάνει η ώρα της αλλαγής. Με νέα και όχι σπασμένα φτερά, με πυγμή, σοβαρότητα και χιούμορ. Το ολοκληρωμένο πακέτο πρέπει να περιέχει τα προαναφερθέντα. Γιατί έτσι θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να αρχίσουμε να ζούμε καλύτερα. Εις το επανιδείν...
Πόσο αληθινό και παρακινητικό. Τούτες τις μέρες, που το δύσκολο καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν, να γυρίζουν τις δύσκολες καταστάσεις υπέρ τους, να αλλάζουν ρότα και τελικά να τα καταφέρνουν . Είναι η θετική σκέψη; Είναι ο εγωισμός; Μήπως είναι η ανάγκη να αποδείξουν κάτι; Η λογική του "η ζωή προχωράει";
Νομίζω τίποτα από τα παραπάνω αλλά και όλα τα παραπάνω μαζί. Αυτό που πιστεύω είναι ότι έρχεται μία φορά στην ζωή μας (ίσως και περισσότερες) που σκέφτεσαι "ως εδώ και μη παρέκει". Και πάλι δεν λέει κάτι. Ναι παρακινείσαι, ναι βγάζεις εγωισμό. Αλλά μόνο αυτό βοηθάει;
Η απάντηση είναι όχι. Το σημαντικό κομμάτι σε όλη αυτή την διαδικασία είναι η κατανόηση σε δύο μορφές της.
Η πρώτη έχει να κάνει με το να κατανοήσουν οι δίπλας μας τι έχουμε ανάγκη και πως μπορούν να μας βοηθήσουν και η δεύτερη (που είναι και η πιό σημαντική μορφή) έχει να κάνει με το να κατανοήσουμε εμείς πρωτίστως την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Μεμψιμοιρίες, αναθέματα και κολλήματα σε λάθη του παρελθόντος δεν έχουν κανένα νόημα να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μόνο αν ψάξουμε μέσα μας για να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε, τι μας ικανοποιεί, τις μας τρομάζει και τι μας προβληματίζει, μπορούμε να λύσουμε τα θέματα μας.
Τότε θα κατανοήσουμε ότι έχει σημάνει η ώρα της αλλαγής. Με νέα και όχι σπασμένα φτερά, με πυγμή, σοβαρότητα και χιούμορ. Το ολοκληρωμένο πακέτο πρέπει να περιέχει τα προαναφερθέντα. Γιατί έτσι θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να αρχίσουμε να ζούμε καλύτερα. Εις το επανιδείν...
Στίχοι: Άννα Μπακιρτζή-Μουσική: Άκης Πάνου
Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου,
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.
Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.
Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.
Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.
Κι όταν σημάνει η ώρα
τότε καρδιά μου χρυσή
τη μεγαλύτερη μπόρα
θα την περάσεις εσύ...
θα την περάσεις εσύ...