Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Αν μπορείς...

Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό, 

αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,

αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,

αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,

αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,

αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,


  αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,

αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,

  αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,

αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.

Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,

αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα,


  Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν,

αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…

Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ



* Μακάρι αυτό που νιώθουμε όταν ερωτευόμαστε, όταν συγκινούμαστε, όταν εκτιμάμε, όταν νοιαζόμαστε, να πάρει την μορφή ενός φάρου που θα μας δώσει την δυνατότητα να πορευτούμε στο νέο έτος σε μονοπάτια φωτεινά και ανθρώπινα! Καλή Χρονιά σε όλους με Υγεία...

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Ο επισκέπτης των Χριστουγέννων...

 Η ώρα πλησίαζε 3 το μεσημέρι και το τσουχτερό κρύο συνέχιζε να διαπερνάει το σώμα του μικρού Δευκαλιώνα. Ο Δευκαλίωνας (που τον ονομάσανε έτσι οι γονείς του επειδή γεννήθηκε μέσα σε πλοίο την στιγμή που η θάλλασα ήταν φουρτουνιασμένη), τουρτούριζε από το  πολικό ψύχος που επικρατουσε στην πόλη το τελευταίο διήμερο.
  Προσπαθούσε εδώ και 2 μέρες αυτός και οι γονείς του να ζεσταθούν αλλά μάταια. Τα λίγα ξύλα που τους είχαν απομείνει ,καηκανε πριν από καμιά βδομάδα μέσα στην παλιά και μισοκατεστραμμένη ξυλόσομπα που είχε βρει ο πατέρας του λίγο πιο πέρα από το παράπηγμα τους, σε μια αλάνα γεμάτη λασπόνερα. 
 Και να΄ταν μόνο αυτό... Οι γονείς του Δευκαλίωνα είναι άνεργοι. Ο πατέρας του, που δούλευε μέχρι πριν από ένα χρόνο σε μια εταιρία παραγωγής χαρτιού, απολύθηκε επειδή λέει ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους. 
 Η μάνα του, έπειτα από την γέννηση της μικρής του αδερφούλας, εργάστηκε για λίγο και μόλις περασε το διάστημα της υποχρεωτικής εργασίας που ισχύει σε περιπτώσεις γυναικών  που έχουν γεννήσει, απολύθηκε ως υπεράριθμη... Κάτι μεροκάματα που έκανε ο πατέρας του σε μια οικοδομή ήταν μια προσωρινή ανάσα για την οικογένεια αλλά πλέον η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο... 

 Παραμονή Χριστουγέννων και ο μικρός Δευκαλίωνας δεν γιορτάζει, δεν χαίρεται όπως τα περισσότερα παιδιά. Για αυτόν το δώρο είναι άγνωστη λέξη. Ένα κομμάτι ψωμί και λίγη ζέστη θα ήταν ότι έπρεπε. Αλλά πως... Οι γονείς του προσπαθούν να ζεστάνουν την μικρή αδερφή του και κοιτιούνται στα μάτια... 
 Που και που τους ξεφεύγουν τα δάκρυα και ο Δευκαλίωνας ρωτάει γιατί... '"Τίποτα παιδί μου...Κάτι μπήκε στο μάτι μου" συνηθίζει να του λέει ο πατέρας του προσπαθώντας να του εξηγήσει αλλά ο μικρός καταλαβαίνει...
 Έχει πάει ήδη 9 το βράδυ και ο Δευκαλίωνας κουρασμένος και πεινασμένος πέφτει για ύπνο πάνω στα κρύα σκεπάσματα δίπλα άπο τα χαρτόκουτα..."¨Κοιμήσου αγάπη μου...Κοιμήσου και άυριο που είναι Χριστούγεννα κάτι θα βρει ο μπαμπάς να φάμε"¨. Ο Δευκαλίωνας κοιτάζει την μητέρα του και της λέει. "Το ξέρω μαμά...". Η ώρα περνάει και ο μικρός πέφτει σε βαθύ ύπνο μιας και είναι εξαντλημένος. Ξαφνικά το πρόσωπο του φωτίζεται και πάνω στον ύπνο του...σκάει ένα χαμόγελο. Ονειρεύεται... 
 Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου κάνουνε την εμφάνιση τους. Ξημέρωσε Χριστούγεννα. 7 το πρωί. Ο μικρός Δευκαλίωνας ανοίγει τα μάτια του και  αμέσως σκουντάει τον πατέρα του και την μητέρα του. "Ξυπνήστε. Ξυπνήστε που σας λέω." φώναζε και τους σκουντούσε. "Τι έγινε?Τι έπαθες Δευκαλιώνα?" φώναξε έντρομη η μητέρα του μικρού, νομίζοντας πως είχε δει εφιάλτη.
  "Μαμά, μπαμπά, είναι απίστευτο. Ευχαριστώ για όλα. Ευχαριστώ. Σας αγαπώ πολύ! Εχτες ήταν η πιο ωραία μου βραδιά! Και αυτός ο Κύριος που μας επισκέφθηκε ήταν πολύ καλός! Φίλος σου ήτανε έ μπαμπά?  Πέρασαμε πολύ ωραία μαμά. Με πήρε και πήγαμε μια βόλτα. Μου πήρε να φάω! Ότι ήθελα!
 Και χόρτασα μπαμπά! Και δεν πεινάω τώρα!!! Και μετά με πήγε στο λούνα πάρκ. Εκεί με τα άλλα παιδάκια. Και έτρεχα και γέλαγα. Και δεν κρύωνα μαμά! Τα ρούχα που μου πήρε ο καλός κυριούλης ήταν ζεστά και χοντρά! Δεν είχανε τρύπες! Και μετά με πήρε στην πλάτη του και με πήγε σε ένα ζεστό και μεγάλο σπίτι.  Το σπίτι μας! Είχε δύο τζάκια μαμά!  Ησασταν και σεις εκεί! Μα δεν θυμάστε? Και η αδερφούλα μου ήταν σκεπασμένη σε μια μεγάλη κούνια γεμάτη από κουβέρτες!
 Και εσύ μπαμπα με την μαμά γελάγατε. Και ήσασταν χαρούμενοι. Και τρώγατε. Και δεν κλαίγατε πιά γιατί ο καλός κυριούλης ήταν κοντά μας. Πολύ καλός αυτός ο κυριούλης μαμά! Ξέρεις τι μου είπε πριν φύγει? Ε??? Ξέρεις? "Οχι Δευκαλιώνα μου.. Τι σου είπε?" είπε η μητέρα του μικρού με τρεμάμενη, απ΄την συγκίνηση, φωνή. 
 "Ότι από δω και πέρα όλα θα πάνε καλά μαμά! Αρκεί να σας αγαπάω όπως τώρα! Και να με αγαπάτε και σεις. Μα αυτό...αυτό είναι σίγουρο μαμά! Γιατί το ξέρω πως με αγαπάτε πολύ! Άλλωστε ότι μου είπες έγινε μαμά! Ο μπαμπάς τα κατάφερε παρέα με τον καλό κυριούλη! Είμαι πολύ χαρούμενος. Και δεν κρυώνω. Και δεν πεινάω πιά!" φώναξε ο μικρός Δευκαλίωνας και κάνοντας μια γρήγορη κίνηση κρύφτηκε στην αγκαλιά των γονιών του.
 
 Εκείνοι τον αγκάλιασαν και ξέσπασαν σε λυγμούς. Ο άγνωστος επισκέπτης των Χριστουγέννων, ο καλός κυριούλης, όπως έλεγε ο μικρός έκανε το θαύμα του. 
 Το κρύο συνέχιζε να είναι τσουχτερό, φαί δεν υπήρχε, αλλά αυτά τα Χριστούγεννα ξημέρωσαν για την οικογένεια του μικρού Δευκαλίωνα, φέρνοντας την ελπίδα μέσα στο παράπηγμα τους. 
 Γιατί ναι, όπου υπάρχει αγάπη κάπου παραδίπλα είναι και η ελπίδα. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά αυτού του σκληρού και άδικου κόσμου... Καλά Χριστούγεννα σε όλους!


Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Κιβωτός Ελπίδας... Στο Spirto Web Radio

 Καλησπέρα σε όλους και σε όλες. Αυτές οι μέρες είναι για όλους μας μέρες ελπίδας...Σε μια κατάσταση που γίνεται ανυπόφορη, σε μια κοινωνία που προσπαθεί να μας αλλάξει ως ανθρώπους πρέπει να αντισταθούμε. Ο ένας και μοναδικός τρόπος για να τα καταφέρουμε είναι να δίνουμε...Ναι...Να δίνουμε...Ότι και όπως μπορούμε. Είτε αυτό είναι ένα ρούχο ή λίγο φαί, ή δυό δεκάρες ή ένα κουτί γάλα και πάει λέγοντας.
 Το σημαντικό είναι όλό αυτό να περικλείει μέσα του την Αγάπη. Κάτι τέτοιο σκεφτήκανε και οι συντελεστές του Spirto Web Radio (http://spirtowebradio.com/radio/). Ο 2ος ραδιομαραθώνιος για τα παιδιά της Κιβωτού του κόσμου είναι γεγονός. Η Βιβή, ο Λύκος και όλοι οι συντελεστές του Spirto Web Radio με την βοήθεια και την συμμετοχή δεκάδων φίλων, γνωστών και αγνώστων θα προσπαθήσουν για άλλη μια φορά να προσφέρουν στα παιδιά ότι μπορούν μέσα από την καρδιά τους. Ας φτιάξουμε λοιπόν όλοι oi bloggers μια αλυσίδα αγάπης για αυτό τον ιερό σκοπό... Οι λεπτομέρειες παρακάτω.

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου από τις 11 το πρωί και όσο πάει...Συντονιστείτε στο Spirto Web Radio (http://spirtowebradio.com/radio/)...




Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Η μικροψυχία και οι άνθρωποι καλικάντζαροι...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Τελικά την περίοδο των γιορτών καταλαβαίνεις πολλά πράγματα. Πέρα από το γιορτινό πνεύμα των ημερών, την σύσφιξη των σχέσεων, τη νότα αισιοδοξίας αλλά και την ανάδειξη (σε μέγιστο βαθμό) των προβλημάτων της κοινωνίας και των ανθρώπων που περνάνε δύσκολες στιγμές, καταλαβαίνεις και άλλα... 
 Εκεί λοιπόν ξεγυμνώνονται μπροστά σου οι μικρόψυχοι άνθρωποι. Εκείνοι, που ακόμα και αυτές τις μέρες παραμένουνε "στραβωμένοι" και μουτρωμένοι. Εκείνοι που κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να χαλάσει το όποιο καλό κλίμα έχει φτιαχτεί. Εγώ αυτούς τους ονομάζω άνθρωπους καλικάντζαρους...Και όχι με την ανάλαφρη έννοια της λέξης...
 Ο κρυψίνους άνθρωπος στις γιορτές προτάσσει τον αληθινό του εαυτό θέλωντας και μη. Δε μπορεί να κάνει και αλλιώς...Ξέρετε γιατί? Γιατί τον πειράζει η ευτυχία των άλλων ή έστω η προσπάθεια της αλλαγής προς το καλύτερο των ανθρώπων... 

 Τον πειράζουν τα γέλια, οι χαρές, τα γλέντια, η μεγαλοψυχία, τα δώρα, η αλληλεγγύη αυτών των ημερών. Το ενοχλούν τα τραγούδια, η φασαρία των μικρών παιδιών, τα κουδουνίσματα τους στα σπίτια την παραμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς...

Ακόμα και στην εργασία μας. Αν ρίξετε μια ματιά γύρω σας θα καταλάβετε τι εννοώ...
 Δεν θεωρώ...θεατρική την συμπεριφορά των ανθρώπων που προσπαθούν τις ημέρες των γιορτών να γίνουν καλύτεροι, να προσπαθήσουν έστω...Για μένα αυτό είναι μια καλή αρχή και μια προσπάθεια να αλλάξουν...
 Με πειράζει όμως η μόνιμα "ρομποτική" συμπεριφορά εκείνων που είναι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο έτσι. Δεν αντιλέγω. Πολλοί από εμάς ίσως να μην έχουμε όρεξη για γιορτές και χαρές μέσα στη δίνη των προβλημάτων που ζούμε.
  Απ΄' την άλλη όμως τι κόστος θα έχει αν προσπαθήσουμε??? Είναι τόσο δύσκολο να  να χαμογελάσουμε λίγο παραπάνω, να προσφέρουμε την βοήθεια μας όπου μπορούμε, να κάνουμε έστω μια συμφωνία με τον εαυτό μας, λέγοντας του πως μπορεί να αλλάξει αρκεί να το θέλει?
 
 Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που θέλουν να χαλάσουν το πνεύμα των ημερών. Δεν ξέρω αν υπάρχει ή όχι γιορτινό κλίμα επί της ουσίας λόγω των πολλών προβλημάτων που μας κατακλύζου όπως προανέφερα. 
Διακρίνω όμως πολλούς Εμπενίζερ Σκρουτζ που είναι έτοιμοι να χαλάσουν ένα γιορτινό τραπέζι, να βρίσουν, να χτυπήσουν, να βγάλουν προς τα έξω τον χειρότερο τους εαυτό. Όλα τους χρησιμεύουν ως πρόσχημα και παραφυλάνε για να διαλύσουν τις στιγμές μας.  

 Και επειδή είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από αυτούς ίσως να μην...φταίνε για αυτό που έχουν γίνει, ας τους αγαπήσουμε εμείς που μπορούμε. Ας προσπαθήσουμε να τους δείξουμε πως μόνο η πραγματική αγάπη και αλληλεγγύη μπορεί να φέρει μέσα μας την ηρεμία και την ευτυχία...

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Ο δικός μου John Lennon...

 Καθισμένος στον καναπέ του σπιτιού μου πάνω σε αυτό το βελούδινο κάλλυμα με την απαλή υφή, με το κασετόφωνο που είχα και τότε, στα χέρια, σχεδόν 15 χρόνια μετά, ακούω και πάλι το ίδιο τραγούδι... Imagine there's no heaven,It's easy if you try, no hell below us, above us only sky,I magine all the people living for today..."
 Συγκινούμαι με αυτό το τραγούδι όσες φορές και να το ακούσω...Η πρώτη φορά ήταν κάπου στο 1996, όντας στις αρχές της εφηβείας μου... O John μπήκε ξαφνικά στην ζωή μου... Ώρες ατελείωτες, ολόκληρα βράδια, τον είχα παρέα μου... Είχε ηδη μπει στο κασετόφωνο της καρδιάς μου. Συντρόφευε τις χαρές, τις λύπες μου, τις ερωτικές μου απογοητεύσεις...Αυτός ήταν πάντα δίπλα μου.... 
 Θυμάμαι ότι όταν τον ανακάλυψα η μουσική για μένα πήρε νέες διαστάσεις. Κλεινόμουνα στο δωμάτιο μου η στο σαλόνι και έπαιζα στη διαπασών τα τραγούδια του. Η άλλοτε, έβαζα τα ακουστικά και όσο πήγαινε... Ήμουν τόσο γοητευμένος από την οπτική που έβλεπε τα πράγματα... Από την φωνή. Τους στίχους του. 

  Ένα μεσημέρι Σαββάτου ξεκίνησα με έναν φίλο, πήραμε τον ηλεκτρικό και πήγαμε στην Αθήνα. Οδός Σόλωνος. "Καλησπέρα. Είχα τηλεφωνήσει για ένα βιβλίο και μου το έχετε κρατήσει." είπα με φωνή που έκανε έκδηλη την βιασύνη μου. ¨"Μάλιστα, για πιο ακριβώς βιβλίο ενδιαφέρεστε?" μου είπε η υπάλληλος του βιβλιοπωλείου. "Οι ζωές του Jonh Lennon, νομίζω πως λέγεται". απάντησα όχι και τόσο σίγουρος.
 Όντως η υπάλληλος με γοργό βήμα πήγε προς το εσωτερικό του τεράστιου βιβλιοπωλείου και σε 2 λεπτά, κρατούσα στα χέρια μου το πολυπόθητο βιβλίο, που αναφέροταν στην ζωή του αγαπημένου μου καλλιτέχνη. Διαβάζοντας το έμαθα πράγματα που με ξένισαν, άλλα που με εντυπωσίασαν. Το βιβλίο αυτό όμως ενίσχυσε τον θαυμασμό μου για αυτόν τον άνθρωπο ακόμη περισσότερο... 



 Με το πέρασμα των χρόνων μάθαινα περισσότερα πράγματα για την ζωή του. Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια που είχε, μιας και είχε στερηθεί την μητέρα του κι τον πατέρα του και μεγάλωσε με την θεία του Μίμι, από την διαφορετικότητα του στην περίοδο της εφηβείας του, τους Beatles στη συνέχεια, την παγκόσμια αναγνώριση μέσα από το συγκρότημα, την περίοδο της σχέσης του με την Joko Ono, τα ξέφρενα πάρτι, και τις περίφημες δηλώσεις του επί παντός επιστητού. 
Και από τις εκκεντρικές του εμφανίσεις μέχρι και τον αγώνα του για ειρήνη σε όλο τον κόσμο, τον πόλεμο του ενάντια στην τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ, τα ναρκωτικά, το ποτό, το ταξίδι στην Ινδία που άλλαξε τον κόσμο εντός του,  την σόλο καριέρα του, την γέννηση του γιού του Julian και βέβαια την δολοφονία του από έναν θαυμαστή του τον Mark David Chapman.

 Μια ζωή γεμάτη σημαντικά γεγονότα, μια ζωή που έκανε τον Lennon, μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες παγκοσμίως, και όχι μόνο στο χώρο της μουσικής.

  Για μένα όμως, θα είναι πάντα ο Lennon που μου κρατούσε παρέα τα βροχερά απογεύματα και τα πρωινά του καλοκαιριού. Θα είναι εκείνος που με δίδαξε μέσα από τους στίχους του την αγάπη και  πως, για να έρθει η ειρήνη στον κόσμο, αλλά και για να επιτευγχθεί κάτι σημαντικό χρειάζεται συλλογική προσπάθεια.

 Η δολοφονία του, σαν σήμερα, στις 8 Δκεμβρίου του 1980, στέρησε από τον κόσμο την δυνατότητα να υπάρχει ακόμα και σήμερα, ένας, από τους μετρημένους στα δάχτυλα, σημαντικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους, που θα μπορούσαν να τα βάλουν με το σύστημα...  
 Τα τραγούδια του και οι στίχοι του όμως είναι η παρακαταθήκη του...Μια παρακαταθήκη που άφησε με πολύ αγάπη σε όσους κατάλαβαν τι αντιπροσωπεύει. Η Αγάπη έλεγε, είναι το μόνο που χρειαζόμαστε...




Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Εν κατακλείδι...

 

Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
μια καληνύχτα στη μαμά
και λίγη στάχτη στα μαλλιά
καιρός να πούμε αντίο.

Σκέπασαμε όλους τους νεκρούς
με αρρωστιάρικους ψαλμούς
κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
γυμνοί μέσα στο κρύο.

Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.

Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο


Σαν χτες, πριν από 23 ολόκληρα χρόνια "έφυγε" ο πρίγκηπας του ροκ, ο μέγιστος Παύλος Σιδηρόπουλος... Ένας πνευματώδης ποιητής, ένα ατίθασο μυαλό που σημάδεψε την γενιά του και όχι μόνο. Από αυτούς τους ανθρώπους που μ'αρέσει να αποκαλώ αλλιώτικους ... Οι προσωπικοί του δαίμονες δεν τον άφησαν να ολοκληρώσει ένα ταξίδι που έτσι και αλλιώς όμως ήταν όμορφο και διδακτικό...Όλοι ζούμε κάτω από τον ίδιο ουρανό, αλλά δεν έχουμε όλοι τον ίδιο ορίζοντα... είχε πει κάποιος. Και ταιριάζει γάντι στη συγκεκριμένη περίπτωση...






Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Νέλσον Μαντέλα: Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ανάμεσα μας...

 Γεννημένος, στις 18 Ιουλίου του 1918 στο Τράνσκεΐ  της Νοτίου Αφρικής, δικηγόρος στο επάγγελμα αρχικά, ηγέτης με την απόλυτη έννοια του όρου, αργότερα, ο Νέλσον Μαντέλα θα μείνει στην ιστορία κυρίως, ως ο πιό φωτεινός πολέμιος απέναντι στον σκοτεινό Απαρτχάιντ...

 Ο όρος Απαρτχάιντ, που στα Ολλανδικά μεταφράζεται ως διάκριση, ήταν, κατά την wikipedia, μια πολιτική των Λευκών που καθόριζε και επέβαλλε τη διάκριση των ανθρωπίνων ομάδων μέσα σε ένα κράτος, βάσει φυλετικών κριτηρίων σε καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές. 
 Επί της ουσίας, η συγκεκριμένη πολιτική, φαίνειται να ξεκίνησε το 1948 και επεκτάθηκε σχεδόν σε όλη την Αφρική με γοργούς ρυθμούς. Ο Μαντέλα λοιπόν, ήταν για 20 χρόνια ο μπροστάρης στο κίνημα κατά του συγκεκριμένου καθεστώτος, που διαχώριζε τους ανθρώπους βάσει του...χρώματος τους!


 Στις 5 Δεκεμβρίου του 1955, συνελήφθη μαζί με άλλους 156 ακτιβιστές. Η δίκη για προδοσία που ακολούθησε, διήρκεσε 28 μήνες. Ο ίδιος αθωώθηκε στις 29 Μαρτίου του 1961.

  Τον Οκτώβριο του 1963, αυτός και 9 ακόμη άτομα κατηγορήθηκαν για δολοπλοκία, με στόχο τη βίαιη πτώση της κυβέρνησης, στη δίκη που έμεινε γνωστή ως "Rivonia Trial" και με το τέλος αυτής ξεκίνησε η μεγάλη περιπέτεια του με τις φυλακές.  Στις 12 Ιουνίου του 1964, οχτώ από τους κατηγορουμένους, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου, καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη...

 Έξυπνος, διαλλακτικός, διπλωμάτης, σκληρός όπου έπρεπε, φυλακίστηκε για τον αγώνα που έκανε ενάντια στο Απαρτχάιντ, για 27 ολόκληρα χρόνια. Βγαίνοντας από την φυλακή συνέχισε τον αγώνα του μέχρι την κατάργηση της πολιτικής της φυλετικής διάκρισης το 1990, που ουσιαστικά ήταν δικό του κατόρθωμα, έπειτα από χρόνια αγώνων και διαδηλώσεων με δεκάδες νεκρούς...


Μέγας φιλέλλην και ιδιαίτερα αγαπητός από την πλειοψηφία των άλλων πολιτικών ηγετών του κόσμου, λατρεύτηκε όσο λίγοι άνθρωποι και από τον απλό κόσμο.

Το 1993 μοιράζεται το Νόμπελ Ειρήνης μαζί με τον τόν πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Φρεντερίκ Ντε Κλερκ και από τότε μέχρι και πρόσφατα συνέχιζε τον αγωνα κατά του ρατσισμού και του φυλετικού διαχωρισμού, όπου και αν βρισκόταν.
 
  «Το πρώτο πράγμα είναι να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να έχεις ποτέ επιρροή στην κοινωνία, εάν δεν έχεις αλλάξει τον εαυτό σου… Οι μεγαλύτεροι ειρηνοποιοί είναι όλοι άνθρωποι με ακεραιότητα, ειλικρίνεια αλλά και ταπεινότητα», συνήθιζε να λέει στις ερωτήσεις που δεχόταν από δημοσιογράφους για τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας ηγέτης...


 Όσο για την ελευθερία και τι σήμαινει για αυτόν?  «Το να είσαι ελεύθερος δεν σημαίνει απλά να απελευθερώσεις κάποιον από τις αλυσίδες του, αλλά να ζεις κατά ένα τρόπο που σέβεται και ενισχύει την ελευθερία των άλλων», είχε πει κάποτε.

Χτες, αργά το βράδυ, ο Νέλσον Μαντέλα "έφυγε" από την ζωή πλήρης ημερών, στα 95 του χρόνια. Για τους Νοτιοαφρικανούς ήταν, ο "γιος της Αφρικής, ο πατέρας του έθνους". Για όλο τον υπόλοιπο κόσμο ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, όπως ακριβώς το διαβάζετε. Με κεφαλαία γράμματα. Και με την απόλυτη έννοια της λέξης...

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Ένα Χριστουγεννιάτικο δωράκι...

 Οκ η αλήθεια είναι πως μαρέσουν πολύ τα Χριστούγεννα...Απο παλιά....Από τότε που μας έπαιρνε, εμένα και τον αδερφό μου η μαμά και ο μπαμπάς και μας πηγαίνανε μια βόλτα στο Μινιόν...Τα λαμπάκια στους δρόμους σε μια, διαφορετική τότε, Αθήνα, πιο ανθρώπινη, πιο χαρούμενη, πιο ξένοιαστη, τα αμέτρητα παιδικά παιχνίδια γύρω μας, το στολισμένο δέντρο στο σπίτι και τα γλυκά, τα γέλια, οι χαρές, έκαναν τα Χριστούγεννα την αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. 

 Πλέον λιγάκι πιο... μαζεμένος, ελέω των καταστάσεων, των ξαφνικών προβλημάτων, της δύσκολης κοινωνικής κατάστασης που επικρατεί στην χώρα, βλέπω τα Χριστούγεννα πάντα ως αφορμή για να πάρω δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ για ένα καλύτερο αύριο, συμπαρασύροντας όσο μπορώ και τους διπλάνους μου... Πήρα ένα δωράκι λοιπόν.  Από την καλή μου μπλογκοφίλη Κατερίνα του http://positive-thinking-greece.blogspot.gr. Την ευχαριστώ ιδιαίτερα... 





Μαζί με αυτό και 4 ερωτήσεις που θέλουν απάντηση... Ποιές? Διαβάστε παρακάτω.

  1. Η πιο όμορφη Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση
  2. Αγαπημένο ξένο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι
  3. Αγαπημένο ελληνικό Χριστουγεννιάτικο τραγούδι
  4. Το δώρο που θα ήθελα για τα φετινά Χριστούγεννα

Ξεκινάω λοιπόν. 

     1. Η πιο όμορφη ανάμνηση που έχω από τα Χριστούγεννα είναι αυτή που σας περιέγραψα στην αρχή του κειμένου μου. Μινιόν, δρόμοι γεμάτοι στολίδια , μυρωδιά από φαγητά και γλυκά στο σπιτικό μας, παιχνίδια, γέλια, χαρές, ζεστασιά..

    2. Μεγάλο δίλλημα εδώ. Μου αρέσουν πολλά... Επειδή η Κατερίνα διάλεξε το αγαπημένο μου και επειδή δεν θέλω να γράψω τα πολυπαιγμένα αυτών των ημερών, διαλέγω το Ι'll be home for christmas του εκπληκτικού Bing Crosby και το αφιερώνω σε όσους και σε όσες δεν θα έχουν κοντά τους στις γιορτές τα αγαπημένα τους πρόσωπα...



     3. Και από τον Crosby στον Καλλίρη....(μη βαράτε ντε γουστάρω με τα χίλια τον Θάνο). Ρούντολφ το Ελαφάκι λοιπόν..


    4. Τι θα ήθελα ε???Χμμ... Υγεία ρε παιδιά... Υγεία σε όλο τον κόσμο. Και όλα τα άλλα τα βρίσκουμε...


Περιμένετε...Έχει και συνέχεια το κόλπο. Μια ευχή λέει για το 2014 και παράδοση του βραβείου σε 6 bloggers...

Εύχομαι λοιπόν το 2014 να γίνουμε καλύτεροι Άνθρωποι. Και το άλφα με κεφαλαίο ε...

Τελειώνοντας να χαρίσω το βραβείο στα παρακάτω ιστολόγια:

Εύη (http://beloved-ideas.blogspot.gr/)

Αλεξιάννα (http://alexiannatsotsou.blogspot.gr/)

Pink (http://apinkdreamer.blogspot.gr/)

Τατιάνα (http://anemondixtia2.blogspot.gr/)

Road (http://roadartist.blogspot.gr/)

Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/)

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες?

Λόγια...

 "Δεν μ' ενδιαφέρουν τα λεφτά. Μ' ενδιαφέρει ο έρωτας. Κι ο έρωτας είναι μάχη. Θα δώσω τη μάχη μου ως το τέλος. Αλλά θα σε κερδίσω, είπε η ηλίθια Μαρί Κλοντ στον Φραντς, στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα, βέβαια. Κι αυτός απάντησε: Ο έρωτας είναι μάχη; Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πολεμάω..."
  
 -Αν έχω καταλήξει σε ένα ερωτικό συμπέρασμα όλα αυτά τα χρόνια, δεν είναι παρά μόνο αυτό:  Ο έρωτας είναι μάχη για όσους δεν ξέρουν ούτε κατά διάνοια τι μυρωδιά έχει ο έρωτας. Μην ακούτε τους ηλίθιους, κορίτσια. Ονειρεύονται πεδία ερωτικών μαχών σπαρμένα με πτώματα, επειδή ζουν και ερωτεύονται σαν ψοφίμια. Παλεύοντας με τον άλλο, με σκοπό να κερδίσουν  τον άλλο και να αναπτύξουν πάνω του εδαφική κυριότητα. Τέτοιοι λυσσασμένοι και μικροπολιτικατζίδικοι έρωτες, μακριά από μας κι όπου θέλουν να ΄ναι..-
 
“Φωταγωγεί. Τον ερωτεύομαι. Τον στέφω. Τον εξοργίζω. Με εξοργίζει. Τον θέλω. Δεν τον θέλω. Δεν τον μπορώ. Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες;”
 
"Φαίνεται πως η αγάπη δεν είναι αρκετή για όσους δεν αγαπάνε αρκετά, θέλει στρατηγική.
Πρέπει να μετατραπεί σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα: Ποιος θα τρομάξει περισσότερο τον άλλο... Ποιος θα ντρεσάρει γρηγορότερα τον άλλον. Ποιος θα αποδειχθεί πιο έξυπνος (δηλαδή πιο φοβισμένος). Ποιος θα επιβληθεί…
Σώσον ημάς από τέτοιες αγάπες.
Δεν θέλω να πάρω μέρος ΠΟΤΕ ΠΙΑ σε τέτοια εκπαιδευτικά προγράμματα.
Μεγάλωσα, αποφάσισα.
ΔE ΣΥΜΠΛΕΩ.”
 
 Τα παραπάνω λόγια της επιβεβαιώνουν την διαφορετικότητα της.
 Έλεγε πως, "δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν". Πίστευε πως "Άνδρας που δεν είναι τώρα .... δεν ήταν ποτέ".
 
 Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν φωνή αντισυμβατική. Γυναίκα παθιασμένη σαν ύαινα και συγχρόνως ευαίσθητη σαν ένα παιδί που περπατάει ξυπόλητο μέσα στην βροχή...
 Μια γροθιά στο στομάχι, ένα σκίρτημα στα σωθικά μας...Μα πάνω απ όλα, μια τρυφερή, ιδιαίτερη ψυχή. Καρατσεκαρισμένο...

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Freddy Mercury: Ο αγγελιοφόρος της μελωδίας

 Ασυμβίβαστος. Διαφορετικός, Μεγαλομανής. Ιδιοφυής. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο κείμενο με τα χαρακτηριστικά που τον συντρόφευαν στην διάρκεια της πολυτάραχης ζωής του.  Θα μπορούσα επίσης να αναφερθώ στις ερωτικές του επιλογές, στα μεγάλα πάρτυ, στις καταχρήσεις που έκανε όταν βρισκότανε στο απόγειο της θρυλικής καριέρας του. 
 Αλλά όχι. Ο Freddy Mercury ήταν κάτι αλλιώτικο.  "Όταν πεθάνω θέλω να με θυμούνται ως έναν μουσικό κάποιας αξίας και ουσίας" συνήθιζε να λέει... 

 Σαν σήμερα είκοσι δύο χρόνια πριν, στις 24 Νοεμβρίου 1991, σίγησε για πάντα η ανεπανάληπτα μελωδική φωνή του κορυφαίου ροκ καλλιτέχνη που γνώρισε ο κόσμος. Ο μικρός Farok
Bulsara από την Ζανζιβάρη που ως Freddy Mercury, μαζί με τον Brian May, τον Roger Taylor και τον John Dikon κάνανε τους Queen ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής, "έφυγε" καταπονημένος και νικημένος από την μάστιγα του αιώνα, το AIDS, μόλις στα 46 του χρόνια... 
Χρόνια πριν, είχε συνταράξει την παγκόσμια show biz, παραδεχόμενος τις ομοφυλοφιλικές τους προτιμήσεις. 

 Αυτό που πάντα έκανε όμως την διαφορά ήταν η μουσική του. Πιανίστας, performer, συνθέτης και στιχουργός, ο  Mercury ήταν πάντα πολύ μπροστά από την εποχή του σε ότι και αν έκανε. 
 Οι μοναδικές εκκεντρικές του εμφανίσεις επί σκηνής, η απίστευτη  αμεσότητα που είχε με το κοινό, η εκπληκτική μελωδική φωνή του και ο ιδιοφυής τρόπος παρουσίασης των τραγουδιών του, τον κατατάσσουν στο πάνθεον των ιερών "τεράτων" της μουσικής. 

 Ακόμα και τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο Mercury, που λέγεται πως πήρε το καλλιτεχνικό όνομα, από το αντίστοιχο ρωμαϊκό του αγγελιοφόρου των θεών των αρχαίων Ελλήνων τον Ερμή, προσπαθούσε να έχει την συμπεριφόρα που είχε και πριν.
  Έύθυμος, χαμογελαστός, αυτοσαρκαστικός. Αυτό το τελευταίο άλλωστε το είχε πάντα. 
 Σε μια από τις πολλές απολαυστικές του συνεντεύξεις, όταν ρωτήθηκε για το πως θα χαρακτήριζε τον εαυτό του, ο Freddy άφησε με το στόμα ανοιχτό την δημοσιογράφο που πήγε να βγάλει λαβράκι απαντώντας της με εκείνη την μελωδική αγγλική προφορά του... "I'm just a musical prostitute, my dear..." Μοναδικός.



Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Να ξαναγίνουμε παιδιά...

 "Οταν η παιδικότητα πεθαίνει, το πτώμα της το αποκαλούμε «ενηλικίωση» είχε κάποιος σχολιάσει. 
   
Το τραγικό είναι ότι συχνά χάνουμε την παιδικότητά μας χωρίς να αποκτήσουμε ωριμότητα. Ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά να απαλλαγούμε από τις παρωπίδες τις σοβαροφάνειας και να ξαναγίνουμε παιδιά. 

 Να ξαναβρούμε δηλαδή τη φρεσκάδα της ματιάς, την πίστη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους δράκους που μας απειλούν και τους γίγαντες που μας δυναστεύουν.

 Κι αυτό επειδή οι αναμνήσεις, τα σκιρτήματα, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας δεν είναι πουκάμισο φιδιού το οποίο αποβάλλουμε όταν ενηλικιωνόμαστε, αλλά ένας θησαυρός που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. 

 Μπορεί τον θησαυρό να τον έχουμε παραμελήσει, αγνοήσει ή λησμονήσει, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί να υπάρχει και να περιμένει τη στιγμή που θα τον ξαναβρούμε..." 
 
 Ευγένιος Τριβιζάς
 
* Απόσπασμα από συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δ. Μαριδάκη
 
 Υ.Γ.  Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα του Παιδιού...

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Μια χούντα που δε λέει να τελειώσει...

 17 Νοέμβρη 1973. 17 Νοέμβρη 2013. Μια Χούντα που δεν λέει να τελειώσει. 39 και πλέον χρόνια από την ημέρα που οι φοιτητές εξεγέρθηκαν και αφύπνισαν έναν ολόκληρο λαό. 39 και πλέον χρόνια που οι ίδιοι επαναστάτες του τότε έγιναν οι καρεκλοκένταυροι και δυνάστες του σήμερα.
 Μελλοντικοί ηγέτες μιας κοινωνίας που οι ίδιοι θέλησαν να αλλάξουν και τελικά το καταφεραν αλλά προς το χειρότερο...  39 ολόκληρα χρόνια μετά και τίποτα σε αυτό τον τόπο δε λέει να πάει μπροστά.
  Η γενιά του Πολυτεχνείου... πούλησε την ψυχή της στον Διάβολο για λίγη δόξα, λίγη διασημότητα και πολλά λεφτά! Οι επόμενες γενιές...καήκανε στην προθέρμανση και χαθήκανε στη...μετάφραση. 
 Χαμένες γενιές, χαμένα όνειρα, χαμένοι άνθρωποι. Η υποκρισία περισσεύει αυτές τις μέρες. Κάποια στεφάνια και κάποια λουλούδια δεν μπορούν να κρύψουν την γύμνια και την ανηθικότητα των πράξεων μας όλα αυτά τα χρόνια... Κι αυτή η Χούντα πιά, δε λέει να τελειώσει...





 










Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Χαμογελάστε ρε, τι σας ζητάνε...

"Πάρε μου το ψωμί αν θέλεις, πάρε μου τον αέρα, αλλά μην μου παίρνεις το γέλιο σου". Ο Πάμπλο Νερούντα το έχει πει αυτό. Σοφό δε νομίζετε? 

 Συμφωνείτε ε? Και αφού συμφωνείτε γιατι δεν χαμογελάτε? Γιατί δεν χαμογελάμε ρε παιδιά? Δε κοστίζει τίποτα. Τζάμπα είναι...

 Ξέρω, ξέρω. Προβλήματα. Παντού. Στα προσωπικά μας. Στα επαγγελματικά μας. Οικονομικά θέματα, δύσκολες σχέσεις, δύσκολοι άνθρωποι. 
 Να, αυτό ξεχνάμε. Ότι είμαστε άνθρωποι. Έστω και δύσκολοι. Περπατώντας στους δαιδαλώδεις δρόμους αυτής της πόλης συναντάμε καθημερινά στο διάβα μας ανθρώπους αγέλαστους και ανέκφραστους. Με χαρακτηριστικά σκληρά και κοφτά. 
 Σαν και αυτούς της Αγέλαστης Πολιτείας που ήταν μουτρωμένοι και λυπημένοι. Κουβέντα δεν αντάλλαζαν μεταξύ τους και η καλημέρα ήταν ακριβή σαν το χαβιάρι... Έτσι νόμιζαν πως ήταν το σωστό. Τα χρόνια περνούσαν όμως και τίποτα δεν άλλαζε. Ώσπου κάποια βραδιά ήρθαν οι καλικάνζταροι και έφεραν τα πάνω κάτω. Αχ αυτή η τρέλα τους...! 

 Αυτό θέλει και η ζωή! Τρέλα! Καλώς εννούμενη! Χαμόγελο! Γέλιο! Αγάπη! Τα προβλήματα, προβλήματα και το χαμόγελο χαμόγελο! Βάλτε το στο πρόγραμμά σας. Σταθείτε μπροστά από τον καθρέφτη σας και χαμογελάστε! Πείτε μια καλημέρα στον διπλανό σας. Πείτε ένα ανέκδοτο. 
 Και εκεί στην ουρά για τις πληρωμές Γελάστε! Συζητήστε με τον μουντρούχο υπάλληλο με ένα χαμόγελο στο στόμα! Να δείτε που είναι και μεταδοτικό! 

 Το υποστηρίζει και η επιστήμη ρε παιδιά. Όσο πιο πλατύ είναι το χαμόγελο ενός ανθρώπου και όσο πιο βαθιές οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια του όταν χαμογελά, τόσο πιθανότερο είναι να ζήσει περισσότερα χρόνια,λέει μια αμερικάνικη έρευνα! 
 "Ωραία ρε Μάκη. Και πως το κάνουμε?" θα αναρωτίεστε. Εύκολο!. Σηκώστε τα ζυγωματικά σας προς τα επάνω, μετά σπρώξτε τα χείλη σας προς τα πλάγια. Ωθήστε τις γωνίες των χειλιών σας προς τα επάνω και είστε έτοιμοι!

 Ένα λαμπερό και ανθρώπινο χαμόγελο θα διαγράφεται στο πρόσωπό σας! Και το κυριότερο? Θα προσελκύσει κοντά σας ανθρώπους αλήθινούς. Οι άλλοι, οι ψεύτικοι, αυτοί οι αγέλαστοι ντε, θα μείνουν μακριά σας. 

 Γι'αυτό σας λέω. Ας κάνουμε την προσπάθεια. Θα νιώσουμε καλύτερα.Πως το λέει και ο Χατζής? Αααα ναι. "Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο..." Καλό μήνα!



Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα...

 “Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... 

  Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος... 

  Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ...” 


Αλκυόνη Παπαδάκη


Αναγνώστες

Page translation