Εσείς ονειρεύεστε ακόμα?

  Τελικά ότι ζούμε είναι ότι είχαμε ονειρευτεί? Υπάρχει κάτι μέσα μας από τα όνειρα που είχαμε όταν είμασταν παιδιά? Υπάρχει κάτι να μας κρατάει σε εγρήγορση, να μας δίνει ελπίδα, να μας κάνει να θέτουμε στόχους για μια καλύτερη ζωή, έτσι όπως εμείς την έχουμε φανταστεί? Νομίζω πως αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν απλή απάντηση αλλά αν είμαστε ειλικρινείς και... πατάμε στη γη, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ονειρευόμασταν χωρίς τον...ξενοδόχο.
 Η ανθρώπινη φύση είναι απο μόνη της περίεργη κατάσταση. Είμαστε μιά έτσι μιά αλλιώς. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Τα όνειρα (όχι του ύπνου) όμως είναι η μόνη αληθινή και αγνή διαδικασία που έχει συμβεί μεσα μας και δεν έχει μέτρα και σταθμά.... Είναι ένα πανηγύρι χαρούμενων συναισθημάτων και πολύχρωμων σκέψεων. Αν αναλογιστείτε δε, ότι ξεκινάει στην παιδική μας ηλικία, τότε εκτός από την αγνότητα σημαντικό ρόλο στην δημιουργία των ονείρων για την μετέπειτα ζωή μας, παίζει και η διαφορετικότητα.
  Ως παιδιά είχαμε την ικανότητα να πλάθουμε με το μυαλο μας ιστορίες για το μέλλον μας οι οποίες πάντα ήταν διαφορετικές από αυτές των μεγάλων. Σχεδόν στην πλειοψηφία μας ονειρευόμασταν να γίνουμε γιατροί, επιστήμονες, αστροναύτες, ποδοσφαιριστές, να βρούμε την αγάπη της ζωής μας, να φτιάξουμε οικογένεια... Ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο (πάντα με την δική μας βοήθεια), δυνατές φιλίες, ταξίδια και αλήθειες. Από τότε οι περισσότεροι (αν όχι όλοι μας) διακριναμε στον κόσμο των μεγάλων κάτι ψεύτικο και απόμακρο σε σχέση με τον δικό μας...
  Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ τον τίτλο της ανάρτησης είναι πως θέλω να μάθω πια αν ονειρευόμαστε αληθινά... Αν ονειρευόμαστε με αυτή την παιδική αφέλεια και αγνότητα αλλοτινων εποχών, τότε που όλα ήταν πιο απλά. Ναι. Αυτό νομίζω πως χάλασε την...μαγιά.
 Όσο μεγαλώνουμε κάνουμε πολύπλοκα τα πράγματα. Τα δυσκολεύουμε, είτε επειδή μας το επιβάλλουν είτε επειδή φοβάμαστε να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες που μικροί αναζητούσαμε... Έχω καιρό να ονειρευτώ. Μερικές φορές θέλω να πιαστώ από κάτι για να συνεχίσω και αδυνατώ να το βρω... Σας έχει συμβεί αυτο?
 Είναι πολύ πιο εύκολο να διακρίνουμε πια κάτι αρνητικό ή να συμβιβαστούμε με ότι μας συμβαίνει λες και επιζητούμε μια μέτρια ζωή μακριά από από την κοινωνικότητα, από το πάρε δώσε με ανθρώπους που μπαίνουν για πρώτη φορά στην ζωή μας, από νέες καταστάσεις που ίσως μας επιφυλλάσουν δυνατές συγκινήσεις.
 Ίσως να παίζουν βέβαια και οι περιστάσεις σημαντικότερο λόγο από του φόβους μας. Τα οικονομικά και κοινωνικά πρόβλήματα της εποχή μας, η αβεβαιότητα σε όλους τους τομείς είναι σίγουρα τροχοπέδη στην φαντασία και στο όνειρο.
 Πείτε μου όμως γιατί να μην έχουμε πια δικαίωμα στα όνειρα? Γιατί να μην μπορούμε να ονειρευτούμε όπως παλιά? Με απασχολεί πολλές φορές αυτό το ερώτημα γιατί όταν το βιώνω με τρομάζει η αδυναμία της σκέψης μου να δημιουργήσει μελλοντικές εικόνες. Είτε γιατί όσες φορές το έχω καταφέρει οι εικόνες είναι γκρίζες, είτε γιατί πιστεύω πως αν κάτι δεν σου βγαίνει φυσικά με πίεση θα σου βγει λάθος.
  Αναρωτηθήκατε ποτέ αν αγαπάμε τον εαυτό μας, όπως τον αγαπούσαμε όταν ήμασταν παιδιά? Συνεχίζουμε να κάνουμε πράγματα που κάναμε παιδιά? Πόσοι από εσας τρώτε μαλλί της γριάς? Πόσοι πηγαίνετε στα λούνα παρκ? Πόσοι και πόσες βγαίνετε στους δρόμους και κάθεστε στο πεζοδρόμιο να συζητήσετε με έναν φίλο σας όπως κάνατε στην παιδική σας ηλικία? Λέτε ανέκδοτα? Κάνετε γκριμάτσες? Αγοράζετε πια γλειφιτζούρια?
 Οχι δεν τρελάθηκα. Ακόμα τουλάχιστον... Απλά νομίζω  πως το σημείο κλειδί είναι εκεί. Εμείς ορίζουμε τους κανόνες και από εμας εξαρτάται αν θέλουμε να αλλάξουμε. Δεν μιλάω για παλιμπαιδισμό, αλλά για την αίσθηση να νιώσουμε ξανά ελεύθεροι από τα δεσμά ενός κόσμου που σταματάει να ονειρεύεται.  Αν χάσουμε το δικαίωμα στο όνειρο, τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Όσο υπάρχουν τα μυαλά μας ας τα χρησιμοπιοιήσουμε όπως πρέπει.
 Πως? Αναγνωρίζω την δυσκολία του εγχειρήματος, όπως επίσης και την...ελαφρότητα των λέξεων. Αλλά αυτή είναι η αρχή... Ας κάνουμε πράγματα που έχουμε καιρό να κάνουμε. Και αν τα οικονομικά, η θέση, η ηλικία μας δεν μας το επιτρέπει, ας αλλάξουμε το παιχνίδι. Όπως παλιά. Τότε που φτιάχναμε δικά μας παιχνίδια όταν βαριόμασταν το κρυφτό, το κυνηγητό και τα μήλα... Τότε που με τα μικρό μας μυαλό φτιάχναμε μέγαλους κόσμους με όνειρα γεμάτα μυρωδίες και ελπίδα.
 Οφέίλουμε να το προσπαθήσουμε. Όσοι από εμας... χάνουμε τον εαυτό μας στην στυγνή καθημερινότητα και στα αμέτρητα προβλήματα που χτυπάνε την πόρτα μας, οφείλουμε...
 Αν όχι για εμάς τότε ας το κάνουμε για εκείνα τα μικρά παιδάκια που μας κοιτάνε στα μάτια και περιμένουν να είμαστε φάροι στην θάλασσα της σκέψης τους. Και όχι ύφαλοι... Όχι ξέρες... Ας βρούμε πια καταφύγιο στα όνειρα μας...

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία... Πως το 'πες?

 Άλλος ένας Νοέμβρης στις πλάτες μας. Μόνο που αυτό πονάει πιο πολύ απ'όλους. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, η καταβαράθρωση των ανθρώπινων αξιών, η φτώχεια, η ανέχεια, η μετάλλαξη του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και η μνημόνευση τέτοιες μέρες ενός "άλλου" Νοέμβρη που έστω και λίγο, μας πλάνεψε κάνοντας μας να πιστέψουμε πως είμαστε ένα Έθνος που όταν θέλει μπορεί και κάνει θαύματα. Σαν και αυτό που χρειαζόμαστε τώρα...
 Στην δίνη των ημερών, με τα μνημόνια να πολλαπλασιάζονται και μαζί με αυτά και η φτώχεια, προσπάθησα να σκεφτώ αν ο Νοέμβρης του 73' μας άξιζε ή απλά μας έτυχε... Η "χρυσή γενιά" του Πολυτεχνείου είναι αυτή που, τουλάχιστον πολιτικά, οδήγησε την χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.
 Αναρωτηθήκατε αν φταίμε που τους πιστέψαμε? Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι ως λαός πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε, να θεοποιήσουμε αλλά και να ρίξουμε στα τάρταρα τον απέναντι μας, τον συνάνθρωπό μας?
  Σε αυτή την χώρα παίζεται μονίμως το θέατρο του παραλόγου. Και μαντέψτε..Όλοι θέλουμε να είμαστε οι.. σκηνοθέτες... Οι φοιτητές, ο κόσμος που ξεχύθηκε στους δρόμους τον Νοέμβριο του 73', το έκανε αυθόρμητα, απο πραγματικη αγανάκτηση, όχι βαφτίζοντας τις πορείες του αναλόγως τα... κέφια, ή χρωματίζοντας τες με το χρώμα του κόμματος που ψήφιζε ή υποστήριζε.
  Σαφώς υπήρχαν και τότε κομματικοποιημές ομάδες, αλλά δεν ήταν τόσο... φτιαχτά τα πράγματα. Το οικοδόμημα της Χούντας ήταν ούτως ή άλλως σαθρό και η κατάρρευση του οφειλότανε σε ένα μεγάλο ποσοστό στις χιλιάδες λαού που αντιστάθηκαν εκείνες τις ημέρες αλλά κυρίως την υποτίμηση του από τα πρωτοπαλίκαρα της τότε Κυβέρνησης.
 Σήμερα αν το καλοσκεφτείτε όταν γίνεται μια πορεία (προσωπικά είμαι κατά και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί...) διαμαρτυρίας από αλλού ξεκινάνε οι αντιεξουσιαστές, από αλλού οι Συριζαίοι, από αλλού το ΠΑΜΕ και από αλλου το... φύγαμε!
 Είναι ποτέ δυνατόν να μιλάμε για μαζική κινητοποίηση όταν οι κόσμοι μας είναι τόσο διαφορετικοί? Όταν ο καθένας βαφτίζει μαζική κινητοποίηση την ανάδειξη των θέσεων του κόμματος του ή της άποψής του? Πως μπορεί μια επανάσταση να ξεκινήσει καίγοντας την πόλη μας?την πόλη σου? Μη μου πείτε ότι για να πέσει η οποιαδήποτε Κυβέρνηση ή για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα πρέπει να πετάς μολότωφ, να κλέβεις ηλικιωμένους, να κάνεις πλιάτσικο σε καταστήματα, να αφαιρείς ζωές συνανθρώπων σου, να καις την Ελληνική σημαία και οι διάφοροι άνετοι φιλόσοφοι της μπούρδας να το βαφτίζουνε "αντίδραση των παιδιών", να χτυπάς, να ρημάζεις, να καταστρέφεις...
 Σίγουρα υπάρχει και άλλος τρόπος. Αν ρωτήσεις τα σημερινά παιδιά να σου πούνε για ποιο λόγο κατεβαίνουνε σε πορείες ναι μεν θα σου απαντήσουνε λογικούς λόγους αλλά όταν οι πράξεις τους είναι αντιστρόφως ανάλογες τότε τι? Πως είναι δυνατόν οι χιλιάδες πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι που διαδηλώνουν ειρηνικά να καταφέρουν κάτι μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό που συμβαίνει, εκατέρωθεν βέβαια.
 Γιατί μη νομίζετε πως εθελοτυφλώ και δεν βλέπω και την άλλη πλευρά. Υπάρχουν αστυνομικοί που δεν λογαριάζουν τίποτα, υπάρχουν εντεταλμένοι κύριοι  μέσα στις πορείες, υπάρχουν όντως καταστάσεις που βρωμάνε...
 Οι πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι αγαπητοί μου είναι αυτοί που δε μπορούνε να σηκώσουνε κεφάλι, αυτοί που έχουν οικογένεις και σκέφτονται τι θα γίνει αν λείψουν μια μέρα από την δουλειά τους... αυτοί που διακρίνουν το φτιαχτό και το δήθεν των κάθε λογής κομματόσκυλων... αυτοί που πιστεύουν πως η πραγματική επανάσταση ξεκινάει μέσα από την οικογένεια.
 Πληρώνουμε πολλά οι Έλληνες. Πληρώνουμε την αδιαφορία μας, τον ωχαδερφισμό μας, τον άκρατο καταναλωτισμό μας...  Πληρώνουμε αυτό που δυστυχώς είμαστε μερικές φορες. Αυτό που μας οδήγησε στο να φυλακίσουμε τον Κολοκοτρώνη, στο να στείλουμε στην εξορία τον Σωκράτη, τον Ισοκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Πλάτωνα, τον Ευριπίδη και τόσους άλλους που τώρα μνημονεύουμε όταν μας πιάνει το πατριωτικό μας σε περιπτώσεις χλεύης από τους ξένους... Αυτό που μας οδήγησε στον εμφύλιο αλλά και στην δικτατορία του 67'... Πληρώνουμε τον εγωϊσμό μας. Ναι αυτόν...
 Υπήρχε ένα σύνθημα που δονούσε τους δρόμους το 73' και έμεινε περισότερο απ' τα άλλα. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία...  Μας έχει μένει κάτι?

Συγνώμη κύριε, ποιός είστε?

 Όχι δεν αποφάσισα να το παίξω Κατερίνα Στανίση βραδιάτικα, αλλά παρακάτω θα σας αραδιάσω τις πιο απίστευτες, κουφές, από το πουθενά, εμφανίσεις ανθρώπων που έχουν καταγραφεί στα  βιβλιά του... σπιτιού μου (sic).
 Επίτηδες το κάνω...   Ευελπιστώ κάποια μέρα να παίζω απέναντι από την Νικολούλη. Αυτή με τις εξαφανίσεις εγώ με τις εμφανίσεις! Λοιπόν. Πάμε?
 Ξεκινάμε από το μακρινό Νοέμβριο του 1888 κάπου κοντα στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, δύο κάτοικοι της περιοχής δολοφονήθηκαν και βρέθηκαν τα πτώματα τους στο δάσος μαζί με ένα τρίτο πτώμα, το οποίο όμως έμεινε για αρκετό διάστημα στο νεκροτομείο μιας και όσοι το είδανε δεν μπορούσαν να το αναγνωρίσουν. Φαινότανε κάποιος άγνωστος αλλοδαπός και σίγουρα όχι της περιοχής, ευκατάστατοςαπό τα ευρήματα που βρήκαν επάνω του και η ερχομός του στην περιοχή θεωρήθηκε τόσο μυστηριώδης όσο και ο θάνατος του...
 Το 1920, βρέθηκε ένας γυμνός άντρας σε ένα οργωμένο χωράφι κοντά στο Πήτερσφηλντ στο Χαμσάιρ. Τα αποτυπώματα των γυμνών ποδιών του έρχονταν από τον δρόμο και το απέναντι χωράφι, όμως η έρευνα για τα ρούχα του δεν είχε αποτέλεσμα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πρέπει να γνώριζε καλά την περιοχή μιας και το κοντινότερο σπίτι ήταν στο 1,5 χιλιόμετρο μακριά, ενώ το σώμα του ήταν γεμάτο γρατζουνιές και σκισίματα από την πιθανή του άσκοπη περιπλάνηση στους θάμνους και στα κλαριά.
 Η Λονδρέζικη Ντέιλι Νιουζ έγραψε πως δεν υπήρχε καμιά ενημέρωση για εξαφάνιση ανθρώπου με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα...
  Στις 1 Δεκεμβρίου 1975 μια ανάκριση από τις Αρχές για τον θάνατο τριών ανθρώπων άφησε πολλα ερωτηματικά... Ο πρώτος είχε ξεβραστεί στο Σέσιλ Μπητς του Ντόρσετ τον Μάρτιο του 74', ενώ ο δεύτερος βρέθηκε πολύ κοντά στις ακτές του Γουέιμάουθ πέντε μήνες αργότερα. Ο τρίτος βρέθηκε στο δάσος του Γέλοου χαμ τον Μάρτιο του 75'. Το κοινό σε αυτές τις τρεις περιπτώσεις είναι πως κανένα από τα θύματα δεν αναγνωρίστηκε.
 Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ζωντανών ανθρώπων που έκαναν την εμφάνιση τους και προξένησαν μεγάλη εντύπωση σε όσους τους μίλησαν... Στις 3/4/1817 ένα κορίτσι χτύπησε την πόρτα ενός αγροτόσπιτου κοντά στο Μπρίστολ και μιλώντας μια ακατανόητη γλώσσα και ζητώντας τελικά με νοήματα να φάει κάτι. Η κοπέλα αυτή κατέληξε τελικά στο ειρηνοδικείο και η ομιλία και η γραφή της που ήταν άγνωστες τράβηαξν την προσοχή των γλωσσολόγων όλης της χώρας.
 Ένας άγνωστος άντρας ονόματι Μανουέλ Αυνέσσο είπε οτι η γλώσσα που μιλάει είναι Μαλαισιανά και πως αυτή η κοπέλα ήταν η Πριγκήπισσα Καραμπού που είχε απαχθεί από πειρατές από το αρχοντικό της στην Ιάβα. Το μπέρδεμα όμως μεγάλωσε μιας και η Κα Γουίλκοξ κάτοικος του χωριού Ντέβον υποστήριξε πως αυτή η κοπέλα ήταν η κόρη της, Μαίρη Γουίλκοξ. Η Μαίρη ομολόγησε την απάτη και έφυγε άμεσα για την Αμερική φοβούμενη τις αντιδράσεις, αλλά προς τι η ιστοριά του κ. Αυνέσσο?
 Σύμφωνα λοιπόν με διάφορες πηγές η γυναίκα του ειρηνοδίκη κ Γουόρελ βρέθηκε με την κ. Γουίλκοξ, αλλάξανε την ταυτότητα της Μαίρης, πλήρωσε η ίδια το εισητήριο για την Αμερική με σκοπό να κάνει επιδείξεις της άγνωστης γραφήςκαι ομιλίας της εκει... Πραγματικά παράξενη ιστοριά. Όπως και η παρακάτω....
  Στις 6 Ιανουαρίου 1914 εμφανίστηκε καταμεσής στην Χάϊ Στρητ στο Κεντ ένας ξαφνιασμένος γυμνός άντρας, του οποίου η ταυτότητα δεν εξακριβώθηκε και κλείστηκε στο ψυχιατρείο... Ο Τσάρλς Φορτ γνωστός Αμερικάνος συλλέκτης αναφορών έγραψε γι'αυτό: "Υποπτεύομαι ότι πολλά άτομα  έχουν φυλακιστεί ως τρελοί επειδή είχαν την δύναμη της ενόρασης ή είχαν παράξενες εμπειρίες.
 Αν ποτέ υπήραξν περιπτώσεις τηλεμεταφοράς ανθρωπίνων όντων από κάπου άλλου προς τη Γη, τότε η εξέταση εγκλείστων σε σοφρωνιστικά ιδρύματα και ψυχιατρεία, ίσως οδηγήσει σε αξιοθαύμαστες αστρονομικές ανακαλύψεις..."
 Πέντε αγριάνθρωποι εμφανίστηκαν στα 1888 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, ενώ το  1923 στο Έσσεξ, έξι άτομα έκαναν την εμφάνιση τους χωρίς κανένας απο αυτούς να μπορέσει να δικαιολογήσει γιατί βρισκόταν εκει...
 Κλείνοντας, να αναφέρω πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμη καταγεγραμμένες περιπτώσεις ξαφνικων εμφανίσεων ανθρώπων, χωρίς παρελθόν, ακόμη και στον ελληνικό χώρο.
 Το μόνο σίγουρο είναι πως όπως και στις εξαφανίσεις ανθρώπων, έτσι και στις εμφανίσεις τους, υπάρχουν λεπτομέρειες που παραμένουν εξαιρετικά περίεργες και δίνουν τροφή για συζήτηση...

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά

 Χαζεύοντας σήμερα στο διαδίκτυο είδα μερικά πολύ όμορφα σύνθήματα γραμμένα σε τοίχους της πόλης. Αμέσως σκέφτηκα αυτό που λέμε πως "οι τοίχοι έχουν αυτιά" αλλά έπειτα απο αυτό που θα δείτε και σεις νόμίζω πως μιλάνε κιόλας. Και μάλιστα λένε πολλά...Και σημαντικά...
 Συνθήματα ερωτικά, πολιτικά, σεξουαλικά, κοινωνικά, απ όλα έχει ο μπαξές. Αυτό που μετράει αν το σκεφτείτε είναι πως τελικά υπάρχει κόσμος εκεί έξω που και όνειρα έχει και πάθος και ζωντάνια για ένα καλύτερο αύριο γεμάτο μυρωδιές, συναισθήματα, ζωή...
 Χωρίς να θέλω να λαϊκίσω, να θίξω ανθρώπους και καταστάσεις παρακάτω σας παρουσιάζω συνθήματα στους τοίχους από μια πόλη που δεν έχει χάσει (ακόμα τουλάχιστον) την ψυχή της...

 

Θα μπορούσα να βάλω και άλλα... Εκατοντάδες ακόμα συνθήματα υπάρχουν σε διάφορες γωνιές  της Ελλάδας. Σχόλια καυστικά, ξεκάρφωτα, φιλοσοφημένα, ενδιαφέροντα, σχόλια που σε εμπνέουν όπως ένα από τα αγαπημένα μου που είδατε παραπάνω. "Fuck the crisis, Let's dance..." Συμφωνείτε?