Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Τα παλιά μας στέκια...

 
 «Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί, είχαμε και ξύλινα τουφέκια κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή, στα παλιά μας στέκια...»  Η επιστροφή στα παλιά λημέρια, η αναπόληση παρελθοντικών καταστάσεων λένε, είναι για τους ρομαντικούς και τους ευαίσθητους. Άσχετα αν κανένα από τα δύο δεν έχει αρνητικό πρόσημο, οι «επιστήμονες» και οι ξερόλες της εποχής μας θεωρούν και τα δύο κατάντια και στις περισσότερες των περιπτώσεων αδυναμία...
  Το  παρελθόν και το μέλλον είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Σαν το άσπρο και το μαύρο, την μέρα και τη νύχτα. Τόσο ίδιες αλλά και τόσο διαφορετικές... Τι είναι αυτό που προκαλεί την ανάγκη να «βουτήξει» κάποιος στο παρελθόν ή την επιθυμία να  γυρίσει σε μέρη και σε καταστάσεις που έχει ζήσει παλαιότερα? Νομίζω πως αυτό βρίσκεται βαθιά μέσα στον καθένα.
  Παραβλέποντας όμως το γεγονός, πως το μυαλό συγκρατεί ορισμένες στιγμές διαφορετικά απ’ότι έγιναν στην πραγματικότητα, νομίζω πως το μυστικό βρίσκεται στο ότι μεγαλώνοντας νιώθουμε τον... μικρό εαυτό μας, το παιδί που είχαμε ή έχουμε μέσα μας να χάνεται σιγά σιγά... Όπως η πρώτη μας αγάπη, όπως τα πρώτα δύσκολα χρόνια στο σχολείο, όπως τα πρώτα σκιρτήματα στην εφηβεία... Τα ανέμελα απογεύματα στην αλάνα, στο πάρκο, στα γήπεδα μπάσκετ, στους δρόμους...
   Οι... βουτιές  στο παρελθόν όμως, προκαλούν και ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Για μια συγνώμη που δεν ειπώθηκε, για ένα λάθος που δεν διορθώθηκε, για μια υποχώρηση που δεν έγινε. Αυτό είναι το πικρό μέρος της ιστορίας. Το γλυκό είναι πως ακόμα και έτσι θεωρούμε πως όλα ήταν πιο αληθινά, πιο αυθεντικά. Ακούς πολλούς και λένε πως  πρέπει να κοιτάμε μπροστά, να μην μετανιώνουμε για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε... Εν μέρει συμφωνώ. Η ειδοποιός διαφορά είναι πως το παρελθόν είναι εχέγγυο για ένα καλύτερο μέλλον. Τα λάθη του πρέπει να σε μαθαίνουν, τα καλά του να σε συνοδεύουν...Από την άλλη το να μένεις... κολλημένος στα παλιά δεν σε βοηθάει να προχωρήσεις. Αλλά και πάλι είναι θέμα δικό σου να δώσεις λύση. Τα αμοιβαία είναι τα αληθινά. Η μονομερής προσπάθεια για επανασύνδεση, ή για αναβίωση συναισθημάτων, καταστάσεων κρύβει σύγχυση και είναι άδικη για ένα από τα δύο μέρη...      Αναλογιζόμενος μερικές φορές το παρελθόν, εύχομαι να είχα την δυνατότητα να  γυρίσω, έστω και για λίγο, πίσω. Μια δεύτερη ευκαιρία βοηθάει πάντοτε. Γενικά, για όλα...  Μια αναθεώρηση. 
   Δεν σημαίνει ότι θα τα άλλαζα όλα, αλλά σίγουρα θα τα έβλεπα από άλλη σκοπιά. Θεωρώ μεγάλη μαγκιά την παραδοχή. Όπως επίσης και την ευθύτητα. Για εκείνα που δυσκολεύτηκα να εκφράσω, για εκείνα που με παρρησία υποστήριξα, για εκείνα που ήθελα να κάνω και δεν έκανα...    Είναι αυταπάτη να νομίζεις πως μπορείς να έχεις τα παρελθοντικά βιώματα, ξαναφερμένα με τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες μυρωδιές, τα ίδια χτυποκάρδια, τις ίδιες σκέψεις. Αλλά είναι και μεγάλο λάθος να ξεχνάς τα «παλιά λημέρια», τα λημέρια της καρδιάς και της ψυχής σου...

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Τα... κανονικά επτά θαύματα του κόσμου

1.  Viagra
Το μεγαλύτερο θαύμα όλων των εποχών. Πόσοι άντρες βρήκαν ξανά τον χαμένο τους εαυτό? Πόσες γυναίκες παράτησαν τους εραστές τους και ξαναγύρισαν στην αγκαλιά των συζύγων τους? Πόσοι ηλικιωμένοι άκουσαν ξανά την γριές τους να αναφωνούν «Ζει, ζει...» και δεν εννοούσαν βέβαια τον Μέγα Αλέξανδρο... Το χάπι-όνειρο, ο μοναδικός τρόπος να νιώσει κάποιος πραγματικά άντρας, μιας και πλέον τα κουρεία έχουν εκλείψει και οι οίκοι ανοχής είναι περισσότερο για διαγωνισμό πρόωρης εκσπερμάτισης... Το μπλε δισκίο που άλλαξε το ρουν της ιστορίας στις ερωτικές σχέσεις... Κυρίες μου, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Τα πουλιά θα συνεχίσουν να κελαηδούν...
2. Προφυλακτικό
Αν δεν ήταν το Viagra θα ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο από τα θαύματα. Η μιας χρήσης άντρες (της μιας βραδιάς τα γιασεμιά και πάει λέγοντας...) ευγνωμονούμε την επινόηση του προφυλακτικού. Τα πάθη, τα λάθη, τα έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα που συμβαίνουν σε μια σχέση άντρα-γυναίκας θα είχαν πληρωθεί με αίμα, δάκρυα, ιδρώτα, χρήματα, βέρες, πεθερικά και δεν συμμαζεύεται.  Απ’ την άλλη οι ανεύθυνοι, ανόητοι άντρακλες βρήκαν τον μάστορα τους.. Λάστιχο με  προσωπικότητα, άρωμα, γεύση, αίσθημα ευθύνης που προσαρμόζεται εύκολα ακόμα και στις δυσκολότερες καταστάσεις...  Οπότε καλύτερα «κουκουλοφόροι» παρά μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων...
3. Coca Cola

Τιμή και δόξα στον εφευρέτη της. Άλλωστε δεν βρίσκεις εύκολα κάτι που πάει πάντα με όλα... Αναψυκτικό με εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο.  Τα συστατικά του απλά μα τόσο εθιστικά. Για χάρη του μέχρι και ο Άγιος Βασίλης άλλαξε χρώμα  στην φορεσιά του και από πράσινος έγινε κόκκινος. Η αίσθηση στο στόμα με την πρώτη γουλιά, μπορεί να συγκριθεί μόνο με το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερντάμ απέναντι στον Άγιαξ. Άντε και με την πρώτη φορά που φάγαμε κοτοπουλάδες... 
4. Ποδόσφαιρο
Αυτό και αν είναι θαύμα. 22 άτομα. Μια μπάλα. Καταλαβαίνετε τι γίνεται... Τόσα αρσενικά με ένα θηλυκό. Και αυτό εκεί να κάνει τα τερτίπια του. Υπάρχουν όμως οι γητευτές γι’ αυτό. Αυτοί που υποτάσσουν το τόπι. Το ποδόσφαιρο είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Είναι ένας τρόπος που όλοι οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι μένουν ευχαριστημένοι. Οι άντρες γιατί τους αρέσει και ξεφεύγουν από τις γυναίκες τους, οι γυναίκες γιατί μπορούν και ξεπορτίζουν, οι ποδοσφαιριστές γιατί γίνονται ήρωες και τα παίρνουν χοντρά, ο διαιτητής γιατί έχει μαζοχιστικές τάσεις και γουστάρει να τον βρίζουν, τα κανάλια γιατί έχουν θεαματικότητα και τα delivery  γιατί μπάλα χωρίς πίτσα ή σουβλάκια δεν γίνεται...
5. Shopping Therapy (Ψώνια...)

Αυτό πραγματικά δεν έχει εξήγηση.  Πως είναι δυνατόν να νιώθει καλύτερα κάποιος, βλέποντας την τσέπη του να αδειάζει? Είναι θαύμα... Δεν εξηγείται αλλιώς. Βέβαια για να είμαι ακριβής αυτό αφορά στο 99 τοις εκατό τις γυναίκες. Παίρνουν την τσάντα τους... Βάζουν μέσα όσες πιστωτικές μπορεί να χωρέσει (για χρήματα ούτε λόγος μιας και η συζυγική τσέπη έχει ...στερέψει) και λιώνουν τα παπούτσια και τις γόβες τους στους δρόμους και στα καταστήματα με μπιζού, ρούχα και ότι άλλο κατεβάσει ο γυναικείος καταναλωτικός νους. Και εντάξει να ψωνίσεις κάτι που σου λείπει. Αλλά αυτό το στυλ «πρέπει να ανανεώσω την γκαρνταρόμπα μου» ή «αχ τι ωραίο μενταγιόν είναι αυτό πάει με το χρώμα των μαλλιών μου» δίνει τροφή στους κακεντρεχείς που μιλάνε για ψώνια παντός είδους... Έπειτα από όλα αυτά λοιπόν έρχεται και το τελειωτικό χτύπημα. Κρατώντας πέντε τσάντες στο χέρι και έχοντας άλλες τόσες στα πόδια της, η νεαρά-κύρια-σύζυγος-κόρη διαμαρτύρεται για το ποσό που ξόδεψε... Συγνώμη, αλλά έχετε δει καμία πιστωτική να σηκώνεται από μόνη της να πηγαίνει για ψώνια???
6. Το νινί σέρνει καράβι

Το θρυλικό τραγούδι της Βέρας Λάμπρου που περιγράφει την απίστευτη ικανότητα ενός νινιού (το νινί, του νινιού ω νινί) να σέρνει ένα τεράστιο καράβι. Αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα. Μόνο και μόνο που σκέφτεσαι πως μπορεί ένα νινί να σέρνει ένα καράβι, νιώθεις δέος μπροστά σε αυτό το φυσικό φαινόμενο. Γιατί τέτοιο είναι. Ακόμα και ο μεγάλος Τρομάρας που σέρνει αυτοκίνητα και λεωφορεία δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο... Και τα καταφέρνει ένα νινί.  Μα καλά τι σόι νινί είναι αυτό? Την απάντηση την έχει η Βέρα...
7. Χρήμα

Τελευταίο αλλά όχι αμελητέο είναι το χρήμα. Ρέει άφθονο σε κάποιες περιπτώσεις, δεν το βρίσκεις ούτε με... κιάλια σε κάποιες άλλες, αλλά παρολ’αυτά βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο. Θαύμα θεωρείται το πως εξαφανίζεται , αλλά μεγαλύτερο θαύμα για μένα είναι ότι εμφανίζεται επιλεκτικά και εκεί που θέλει. Είναι κάτι που δεν έχει εξήγηση. Εξαφανίζεται από τους τίμιους και εμφανίζεται στους... άτιμους. Νομίζω πως το χρήμα δεν ήθελε να... γεννηθεί χρήμα... Με τον τομέα της μεταφυσικής ήθελε να ασχοληθεί, αλλά του το απαγόρεψαν οι εφευρέτες τους, οι άνθρωποι. Αφήστε που τώρα τελευταία παραπονιέται γιατί το λένε βρώμικο...

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Γυναικείος κόσμος...? Μακριαααααα

Τα απόσταγμα ζωής συνήθως έρχεται με την ολοκλήρωση της, κοντά δηλαδή στα γεράματα, αν κάποιοι από εμάς ευτυχήσουμε να έχουμε τέτοια... Μερικά συμπεράσματα όμως για την ζωή και τις... μπαγαπόντικες ιστορίες της μπορούν να βγουν και νωρίτερα. Ας πούμε για την γυναικά... Τι??? Μεγάλο θέμα άνοιξα ε?
Ας είναι. Άλλωστε ένα μυαλό που είχαμε μας το κάνανε κιμά, οπότε...
Η γυναίκα  λοιπόν είναι παράξενο πλάσμα. (δεν ανακάλυψα την Αμερική το ξέρω...). Αφού λοιπόν είναι παράξενο πλάσμα, έχει πολυδιάστατη προσωπικότητα. Για μένα υπάρχουν οι καλές, οι κακές, οι εύκολες, οι δύσκολες, οι έξυπνες και οι χαζές γυναίκες. Αφήνω απ’ έξω τις ξανθές γιατί αυτές είναι μια κατηγορία από μόνες τους. Οι καλές σπανίζουν, οι κακές ολοένα και αυξάνονται, τις έξυπνες ψάχνεις να τις βρεις με τα κιάλια, τις χαζές τις βρίσκεις παντού (αν δεν τις βρεις σε βρίσκουν αυτές μην ανησυχείς...) και στο τέλος αναρωτιέσαι μήπως τελικά φταίει η Εύα που πρώτη ανακάλυψε ότι το νινί της σέρνει καράβι ή ο αδύναμος ο Αδάμ που και το μήλο έφαγε και κακοπήδηξε... Και λες κακοπήδηξε γιατί αν είχε πηδήξει σαν άνθρωπος, δεν θα προτιμούσε το... φίδι η κατά τα άλλα κοσμαγάπητη Εύα και όλοι θα ζούσαμε καλά και αυτοί σίγουρα πολύ καλύτερα.
Μέσα από την πρώτη ιστορία αγάπης λοιπόν διέκρινα κάποια χαρακτηριστικά που πέρασε η Εύα στις επόμενες γενιές γυναικών. Βασικά όλοι πρέπει να παραδεχτούμε πως ήταν έξυπνη. Εκτός αν δεν έχουμε τα κότσια οπότε χαρακτηρίζουμε βλαξ τον Αδάμ και το προσπερνάμε. Και τι θέλω να πω με αυτό δηλαδή ότι ήταν χαζός ο Αδάμ? Δεν ξέρω, αλλά το σίγουρο ήταν πως η Εύα ήταν πιο πονηρή από αυτόν. Δεν το παρατηρούμε και στην σύγχρονη εποχή αυτό? Ακόμη και τα κοριτσάκια έχουν έντονο το στοιχείο της πονηρίας. Εγώ λέω πως είναι πονηρεμένες από την μάνα τους. Και αυτές από την δική τους μάνα και πάει λέγοντας. Βλέπω παλικαράκια να έχουν «τυφλωθεί» από την αγάπη, την λατρεία τους για ένα κορίτσι η μια γυναίκα. Βλέπω άντρες να έχουν καταστραφεί από γυναίκες-αράχνες. Η αδυναμία του άντρα  απέναντι σε μια γυναίκα έγκειται σο ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο των θηλυκών...
Εκεί που υπάρχει νηνεμία, να σου ξαφνικά μια τρικυμία. Και ψάχνεις εσύ ο καημένος να βρεις τον λόγο. Συναντάς μια παλιά σου γνωστή στο δρόμο (2-3 πηδήματα που έχετε ρίξει δεν μετράνε γιατί ήσασταν μεθυσμένοι και οι δύο) και βλέπεις την γλυκύτατη κοπέλα σου να μετατρέπεται σε μαινόμενο ταύρο με ταυρομάχο εσένα... Μιλάς στο κινητό με τον φίλο σου και αυτή εκεί που εσύ λες «οκ μάγκα τα λέμε μετά» αυτή καταλαβαίνει «οκ Βάνα τα λέμε μετά». Και άντε μετά να εξηγήσεις πως η μόνη Βάνα που ξέρεις είναι η Μπάρμπα και αυτή μέσα από της ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 80”.  Εδώ στην περίπτωση που κοιτάξεις άλλη γυναίκα, το βράδυ η μουρμούρα της εκάστοτε γυναίκας-συζύγου-γκόμενας θα είναι τέτοια που θα εύχεσαι δίπλα σου να είχες τον Μπάμπη παρά αυτήν.... Ξυπνάς το πρωί με ένα κεφάλι βαρύ σαν πεπόνι από το πρήξιμο της προηγούμενης βραδιάς και την βλέπεις με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, αλλά μέσα σου είσαι σίγουρος πως το χτεσινοβραδινό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή.. Συζητάς μαζί της και δεν ξέρεις αν αυτό που λέει είναι αυτό που εννοεί η αν αυτό που εννοεί είναι αυτό που λέει. Σε φτάνει στα όρια σου και εύχεσαι να μπορούσες έστω και λίγο να ήσουν ο Μαχάτμα Γκάντι που δεν νευρίαζε ποτέ... Επειδή δεν είσαι όμως τελειώνεις την συζήτηση μαζί της κατηγορούμενος για αναισθησία (αυτό το να  σε κάνουν να φαίνεσαι εσύ ο λάθος ενώ δεν είσαι πως το κάνουν..?) οπότε το σταματάς, γιατί σε καταφέρνει να ετοιμαστείς για να πάτε επίσκεψη στην μάνα της για 28η φορά μέσα στον μήνα, επειδή νιώθει μόνη της, μιας και ο καημένος ο πεθερούλης σου απεβίωσε λόγω εγκεφαλικού (ανεπίσημα πιστεύεις πως το εγκεφαλικό δεν ήταν εγκεφαλικό αλλά αυτοκτονία επειδή δεν άντεχε την μουρμούρα της...). Μέσα σε όλα αυτά πρέπει να ανεχτείς τις περιόδους που έχει περίοδο, τις περιόδους που είναι έγκυος (στην ουσία εσύ γεννάς...), τις περιόδους που έχει πονοκέφαλο (και καλά...), τις περιόδους πριν και μετά την κλιμακτήριο και βέβαια τις περιόδους που είναι τσακωμένη με την καλύτερης της φίλη γιατί δεν συμφωνούσανε στην μέρα που πηγαίνανε... για ψώνια!!!
Κάποιες στιγμές μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό έχεις προσπαθήσει να την καταλάβεις, έχεις κάνει πίσω, έχεις αλλάξει την ζωή σου, αλλά για αυτή δεν είναι ποτέ αρκετό... Περαστικά μας...

Αναγνώστες

Page translation