Ο Άλμπερ Καμύ έχει γράψει το εξής: "Κανείς δεν είναι ελεύθερος όσο υπάρχουν δυστυχίες". Και εγώ δεν είμαι κάποιος σπουδαίος, αλλά αν ας πουμε αντιτείνω ένα άλλο ερώτημα; Νιώθουμε ελεύθεροι όταν είμαστε ευτυχισμένοι; Μπορούμε να διαχειριστούμε μεγάλες δόσεις χαράς; Μας φοβίζει κάτι στην ευτυχία;
Σε αντίστοιχο παλαιότερο κείμενο μου, έγραφα για τον φόβο της χαράς. Εδώ θέλω να το πάω ένα βήμα παρακάτω και να ψάξω τα γιατί αυτής της αταίριαστής κατάστασης.
Στην πραγματικότητα όμως, πιστεύω πως ευτυχία και δυστυχία είναι δύο αλληλένδετες έννοιες. Αντίθετες αλλά τόσο ίδιες, σχετικές και παράταιρες. Όπως οι διακυμάνσεις στη ίδια μας την ζωή.
Σε μια καθημερινότητα που δεν σου αφήνει πολλα περιθώρια για να ονειρεύεσαι και να δημιουργείς, που σε σκλαβώνει και σε κάνει δέσμιο των φόβων και των παθών σου, οι μικρές και ξαφνικές δόσεις ευτυχίας (δεν το συζητάω για τις μεγάλες γιατί εκεί χάνεται άμεσα ο έλεγχος) σε γεμίζουν με προβληματισμό και φοβίες.
Σε μεταμορφώνουν κυριολεκτικά σε έναν άλλο άνθρωπο, που μοιάζει ξένος και άγνωστος. Αναρωτιέσαι πως έκρυβες μέσα σου τόσα πράγματα και συναισθήματα. Ταυτόχρονα όμως βγαίνουν στην επιφάνεια και οι ανασφάλειες σου. Χάνεις την ψυχραιμία και τον έλεγχο της σκέψης σου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αν όμως έχεις ανθρώπους δίπλα σου που θα σε βοηθήσουν να το διαχειριστείς.
Το ίδιο αυμβαίνει και όταν δυστυχείς. Μόνο που υπάρχει μια τεράστια, χαώδης διαφορά. Στις λύπες συνήθως υπάρχει κάποιος να σου κρατήσει το χέρι. Στις χαρές σου όμως, λίγοι είναι εκείνοι που πραγματικά χαίρονται μαζί σου και είναι δίπλα σου. Πολλοί το κάνουν γιατί πρέπει, λόγω συγγένειας, λόγω φιλίας, λόγω των καταστάσεων που το υπαγορεύουν, αλλά ελάχιστοι είναι αυτοί που το νιώθουν με όλη τους την καρδιά. Ο λόγος είναι απλός και προέρχεται από τα βάθη των αιώνων. Ο άνθρωπος ζηλεύει τον συνάνθρωπο του. Τον φθονεί και τελικά τον μέμφεται.
Εκεί λοιπόν είναι που χάνουμε την μπάλα. Συνειδητοποιούμε ότι η ευτυχία που περιμέναμε να έρθει και τελικά μας χτύπησε την πόρτα μετά από τόσο κόπο και προσπάθεια, ήρθε αλλά μοναχή της. Ήρθε για να μας υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός η κατάκτηση της αλλά η ουσία της αξίας της.
Πραγματικά ευτυχισμένοι νιώθουμε μόνο όταν η χαρά μας έχει να κάνει με την χαρά των άλλων ανθρώπων και την βελτίωση της ζωής τους, κάτι που έχει άμεσο αντίκτυπο και στην δική μας ζωή. Αν δεν μπορέσουμε να κατανοήσουμε αυτό το τόσο απλό και λιτό χαρακτηριστικό της, τότε κάθε φορά που θα έρχεται θα μας γεμίζει τρόμο και άγχος.
Ο φόβος της απώλειας, υλικής η φυσικής, είναι ένα ακόμη σημείο που παίζει τον ρόλο του στην λανθασμένη διαχείριση της ευτυχίας.
Όταν η χαρά που βιώνουμε έχει να κάνει με κάποιον δικό μας άνθρωπό η με κάποια κατάκτηση σε εργασιακό και προσωπικό επίπεδο, ή ακόμη και με την απόκτηση υλικών αγαθών, η σκέψη και μόνο ότι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους μπορεί να χαθεί κάποια στιγμή, μας βραχυκυκλώνει. Μας μπερδεύει και στο τέλος μας εγκλωβίζει σε έναν δαιδαλώδες λαβύρινθο ατέρμονων σκέψεων.
Λύση δεν ξέρω αν υπάρχει για αυτό. Κυρίως γιατί η ανθρώπινη φύση μας είναι εύθραυστη, ευαίσθητη και περίεργη. Ξέρω όμως τι μπορεί να απλοποιήσει τα πράγματα. Η πίστη και η πεποίθηση ότι στο μεγαλύτερο ποσοστό του συνόλου των όσων μας συμβαίνουν, την ευθύνη την έχουμε εμείς, θα βοηθήσει να διαγράψουμε από το μυαλό μας καταστάσεις τις οποίες θεωρούμε δεδομένες, ξεκινώντας να κάνουμε ένα βήμα την φορά. Ανοιχτοί σε νέες ιδέες, που θα σέβονται και θα λογαριάζουν τις λεπτομέρειες που τελικά κάνουν την διαφορά.
Η αποδοχή της φύσης και της μεταβαλλόμενης ψυχοσύνθεσης μας, είναι επιπροσθέτως κάτι που θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλωστε, τίποτα δεν είναι απόλυτο και δεδομένο στη ζωή μας. Και το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Το λίγα και καλά ισχύει συνήθως, σε μια ζωή γεμάτη ανούσια κατανάλωση με ατελείωτα κυνήγια υλικών αγαθών...
Και όπως αναφέρει και ο Δημόκριτος: "Ευτυχισμένος
αυτός που με λίγα πράγματα είναι χαρούμενος και δυστυχισμένος εκείνος
που έχοντας πολλά πράγματα, δεν μπορεί να χαρεί..." Αν το καταφέρουμε αυτό, η ευτυχία θα μας βρει χωρίς αλλά, πρέπει και ίσως...
Και ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμέναμε (κορωνοϊος- επικείμενη πολεμική σύρραξη με τους Τούρκους-σεισμοί, φωτιές, λιμοί και καταποντισμοί), το ημερολόγιο έδειξε 1η του μήνα του Αυγούστου και... είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα που λέει και το άσμα.
Τα καταφέραμε και αυτόν τον Αύγουστο λοιπόν. Εντάξει, την αρχή του τουλάχιστον την προλάβαμε αλλά ευελπιστώ να βγάλουμε και τον μήνα!
Αυτός ο Αύγουστος προβλέπεται διαφορετικός. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Φλερτάρουμε θερμά με την καραντίνα πάλι. Και με τους Τούρκους. Η μάλλον οι Τούρκοι με μας. Θα καούμε, δεν θα καούμε, υπάρχει και αυτό το ερώτημα. Λεφτά; Πως θα μπούμε στο φθινόπωρο;
Απο πάρτι όμως σκίζουμε. Ειδικά στην Μύκονο τα κορίτσια και τα αγόρια, συνουσιάζονται εεε συνωστίζονται ήθελα να γράψω η αυτό το συγχρωτίζονται (γαμώ τα ελληνικά μου και τα σκαμπό μου μέσα) που είναι και της μοδός και γίνεται του μπαλαμουτιάσματος το κάγκελο.
Θεσσαλονίκη-Αθήνα, τα ΜΜΤ-μέσα μαζικής ταλαιπωρίας ντε- τον χαβά τους. Αν το θυμηθούν, λεωφορεία, ηλεκτρικός, μετρό, περνάνε στο 20λεπτο, αν όχι παρατηρούμε όλες τις λεπτομέρειες της αρχιτεκτονικής των σταθμών και άμα είμαστε και πολύ τυχεροί μας... λερώνουν και τα περιστέρια. Και ξεκινάει η μέρα... σούπερ!
Ο Ερντογάν από την άλλη έχει τον δικό του χαβά. Από την Αγιά Σοφιά μέχρι την Παναγία Σουμελά, μία κρίση δρόμος. Μαστίγιο και καρότο ο... Σουλτάνος. Τον τρώει ο ποπός του εν αντιθέσει με μας που δεν... πολυνοιαζόμαστε.
Μπαίνεις στα χωρικα μας ύδατα χανουμάκι; Σουλατσάρεις στα νησάκια μας; Καταλαμβάνεις ελληνικό έδαφος; Κάτσε να δεις τι θα σου κάνω. Θα τα πω όλα... στην Μέρκελ και θα δεις εσύ. Έχουν να πέσουν οι... κυρώσεις σύννεφο.
Και βέβαια για να μην το ξεχάσω, ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν, πολλά ξενοδοχεία δεν άνοιξαν, αρκετοί συνάνθρωποι μας απολύονται, ο Κούλης με τον Αλέξη κοντράρονται κλασσικά στο ποιος θα πει την μεγαλύτερη μπαρούφα. Ετσι ειναι εδώ στο Ελλάντα. Όσο μεγαλύτερη μαλακία πεις και κάνεις, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχεις να γίνεις πολιτικός, πλούσιος και εξέχων μέλος της ελληνικής κοινωνίας.
Last but not least που λένε και στα μέρη μου, αφηνω τα κορίτσα. Τα γεμάτα ερωτισμό, μαυρισμένα, με ανύπαρκτα μαγιώ και σορτσάκια, κορίτσα. Δε πα να γίνεται χαμός τριγύρω, δε πα να έρχεται το τέλος του κόσμου; Για αυτές κάθε μέρα είναι μια νέα αρχή. Μια νέα τυραννία.
Πφφφφφ ελπίζω ο Αύγουστος ο καλός μου μήνας να μου δώσει-και σε σας βεβαίως βεβάιως-δύναμη. Σύνεση (νταξ όχι πάντα γαμήστε τα όλα και καμιά φορά) και ζωντάνια.
Και να θυμάστε. Όχι ρακέτες σε θάλλασες και ακτές. Αρκετά τραβήξαμε την Άνοιξη, δεν χρειάζεται να έχουμε και τους Φέντερερς απο πάνω, τάκα-τούκα, τάκα-τούκα όλη την ώρα.
Σας φιλώ.
ΥΓ. Καλό μας μήνα!
