Δικαιολογίες και σεξ: Women's way...

 Όταν το ψέμα αναγάγεται σε επιστήμη, να ξέρετε κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται μια γυναίκα. 

 Και για να μη με πάρετε με τις πέτρες, να σας ενημερώσω πως αυτή η ανάρτηση έχει εκπαιδευτικό και συμβουλευτικό χαρακτήρα προς τους παράτολμους συναγωνιστές και συνοδοιπόρους μου, που "βουτάνε" καθημερινά στην άβυσσο του γυναικείου μυαλού. 

 Παρακάτω θα σας παρουσιάσω τις τρεις (από τις δεκάδες) πιο συνηθισμένες γυναικείες δικαιολογίες που αφορούν την αποφυγή του σεξ. Για να προλάβουμε το κακό ρε παιδί μου. Η αλλιώς, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι...

1) Πονοκέφαλος

Έχει να κάνει κυρίως με το σεξ. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν μέσο όρο περί τους 10-15 πονοκεφάλους τον μήνα. Γυρνάς από την δουλεία το απόγευμα και έχεις όρεξη για παιχνίδια. "Αχχ όχι τώρα αγάπη μου. Έχω πονοκέφαλο.". Οκ σκέφτεσαι. Θα περιμένω μέχρι το βράδυ. 

 Και ενώ οι ώρες περνάνε αργά και βασανιστικά και έχεις ήδη φαντασιωθεί την γυναίκα σου να είναι κρεμασμένη από το φωτιστικό τραγουδώντας σαν άλλη Μάϊλι Σάϊρους το Wrecking ball" κλείνοντας σου το μάτι, με το που πέφτεις στο κρεβάτι και πας να την ακουμπήσεις, να σου και το deja vu. 

 "Όχι τώρα αγάπη μου...Έχω πονοκέφαλο". "Μα καλά ρε μω..." Και πριν τελειώσεις την φράση σου, αυτή έχει ήδη γυρίσει πλευρό. Εκεί  είναι τελικά  που καταλαβαίνεις ότι η φαντασιωσή σου θα μείνει φαντασίωση. Και πως θα ήταν φρόνιμο την επόμενη φορά να δεις νωρίτερα το βίντεο με την φερέλπιδα Σάϊρους, να χορτάσει το μάτι σου τουλάχιστον βρε αδερφέ...

2) Κούραση

 Έχεις ξεπεράσει την φαντασίωση με το φωτιστικό και προσπαθείς να βρεις άλλους τρόπους προσέγγισης για να κάνεις σεξ σαν κανονικός άνθρωπος. Ξεκινάς να της κάνεις μασαζ. Με τρόπο. Έχεις δει και καμιά 100αριά βίντεο στο ίντερνετ με ανατολίτικες τεχνικές μάλαξης (sic) που ζωντανεύουν, λένε, τις αισθήσεις. 

 Εκεί που πας πονηρά πονηρά με το χέρι να θωπεύσεις (αυτό και αν είναι sic) τα σημεία g της συντρόφου σου (είναι και πολλά πανάθεμα τα), ακούς την βελούδινη φωνούλα της να σου λέει..."Αχχ βρε αγαπούλα μου, είμαι κουρασμένη. Το μασάζ μου έβγαλε όλη την κούραση της ημέρας. Άστο γι'αύριο". Και εσύ απλά το αφήνεις... Η δικαιολογία της κούρασης πάντως χρησιμοποιείται ευρέως και ποικιλοτρόπως. Αλλά στην τελική, δεν θα σας βάλουμε να σκάψετε ρε κορίτσια. Χαλαρώστε...

3) Άγχος και σκέψεις

 Αν είναι δυνατόν. Μια γυναίκα μπορεί στην διάρκεια της ημέρας να τρέχει σαν τον Βέγγο, να μαγειρέψει, να φροντίσει τα παιδιά, να πάει για ψώνια, να συμμαζέψει το σπίτι, να δουλέψει σε φουλ ρυθμούς και αφού τα κάνει όλα αυτά να έρθει το βράδυ και ξαφνικά εκεί που είναι στην μεγάλη και στιβαρή αγκαλιά σου (λέμε τώρα) και είναι έτοιμη να υποκύψει στις ορέξεις σου, να τα δει κωλυόμενα και να σε στείλει αδιάβαστο. 

 "Δεν ξέρω ρε μωρό μου έχω πολλά στο μυαλό μου. Σκέφτομαι το μέλλον μας, τα παιδιά μας, τι θα μαγειρέψω άυριο, τι χρώμα να βάψω τα μαλλιά μου, αν μου πάει το καινούργιο φόρεμα που πήρα... Δεν ξέρω. Έχω αγχωθεί τόσο πολύ που δεν έχω όρεξη για τίποτα. Έλα κάνε με μια αγκαλιά να κοιμηθούμε." Εκεί απλά τα παρατάς. Μόλις σου έχει πει με παγαπόντικο τρόπο ότι δεν θα κάνετε σεξ και για να σου ρίξει και στάχτη στα μάτια, ζητάει και αγκαλιά. Αχχχ αυτό το άγχος. Αχ...

 Ελπίζω να πήρατε μια ιδέα για το τι γίνεται παλικάρια μου. Όχι ότι δεν τα έχετε (έχουμε) ζήσει αυτά τα σκηνικά. Αλλά να, είναι που αυτές οι δικαιολογίες εμπλουτίζονται συνέχεια με φρέσκες ιδέες και σκέψεις. 

 Μια γυναίκα αγαπητοί μου, αν δεν θέλει να κάνει κάτι δεν θα το κάνει. Δε πάτε να χτυπάτε τα κεφάλια σας στον τοίχο. Είναι προτιμότερο να έχετε τα μάτια σας και τα αυτιά σας ανοιχτά για να μαθαίνετε πως λειτουργεί το γυναικείο μυαλό. 

 Και αν τα παραδείγματα μου είναι υπερβολικά, καλά θα κάνετε να τα έχετε στο νου σας ακόμη περισσότερο. Γιατί οι γυναίκες αρέσκονται σε υπερβολές...Όχι τίποτε άλλο δηλαδή. Αλλά αν συνεχίσουμε έτσι, θα μας φτάσουν στο σημείο να φωνάζουμε και μεις ως άλλοι Κούρκουλοι "Τι κάνετε μωρε? Σταματήστε το κάρβουνο. Όχι άλλο κάρβουνοοοοο"...

Κίεβο: Η τελευταία μαύρη γάτα...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Είναι εξόχως καταθλιπτικό αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες με την αιματοχυσία στο Κίεβο. 

 Η μεγαλομανία του προέδρου Γιανούκοβιτς από την μία και ο άκρατος εξτρεμισμός οργανωμένων ομάδων από την άλλη, κάνουν την ουκρανική πρωτεύουσα να μοιάζει τοπίο βγαλμένο από την "Κόλαση" του Δάντη.

 Έχετε διαβάσει το παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά "Η τελευταία μαύρη γάτα"? Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζία και αποφασίζουν να τις εξαφανίσουν με κάθε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. 

 Οι παγίδες και τα δηλητήρια είναι κάποιες από τις μεθόδους που σκέφτηκαν τα μέλη της αδελφότητας. Αυτές οι μέθοδοι έχουν τελικά αποτέλεσμα αλλά όχι απόλυτο. Υπάρχει μια ακόμα ζωντανή μαύρη γάτα. Μια γάτα που είναι αποφασισμένη να ζήσει ότι και να γίνει. Έτσι ξεκινάει ένα ανελέητο κυνηγητό από τα μέλη της αδελφότητας, με σκοπό να βρούνε την γάτα και να την εξοντώσουνε. 

 Το συγκεκριμένο παραμύθι είναι ολοφάνερο τι μήνυμα θέλει να περάσει και σε τι αναφέρεται. Η μαύρη γάτα, που πρεσβεύει την διαφορετικότητα, κυνηγιέται. 

 Ο ρατσισμός, η προπαγάνδα, η άκρατη ξενοφοβία, η χειραγώγηση των μαζών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, η μεγαλομανία και η...επινόηση των εχθρών καταγράφονται με παιδικό, απλοικό αλλά συγχρόνως συγκλονιστικό τρόπο. 

  Αυτό το παραμύθι είναι στο μυαλό μου από το ξεκίνημα των επεισοδίων.  Και όλο αυτό το σκηνικό ολοκαυτώματος γίνεται ένα παζλ. 

 Η εικόνα των ανθρώπων να πέφτουν κάτω σαν τις μύγες από τα πυρά των ελέυθερων σκοπευτών, τα γυμνά πτώματα που κείτονται στους δρόμους της πόλης, το χάος, οι συνεχείς διαδηλώσεις του καταπονημένου (... και από τα κατάλοιπα του δραματικού

παρελθόντος) ουκρανικού λαού ενάντια στα παιχνίδια εξουσίας του σημερινού προέδρου, ενάντια στην ανέυθυνη αντιπολίτευση που ζητάει συνέχεια εκλογές, λες και αυτό είναι η λύση, αλλά και μπροστά σε ένα αβέβαιο μέλλον. 

 Οι εξτρεμιστικές ομάδες δολοφόνων που έχουν συγκεκριμένο σκοπό ενάντια στον απλό λαό που προσπαθεί να ορθοποδήσει. Μια χώρα που οι εχθροί  είναι φίλοι και το αντίστροφο. Ποιος πολεμάει ποιον τελικά σε αυτό το αρρωστημένο σκηνικό?

 Σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις για άλλη μιά φορά,  δεν θα μπορούσε βέβαια να μην παίζει και η "μαμά" Ρωσία. Το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην ευρύτερη περιοχή και η επίδειξη ισχύος του Πούτιν, που βλέπει και στο εσωτερικό τις "φωνές" να πληθαίνουν, είναι άλλο ένα σημείο που πρέπει να σταθούμε. 

 Όλα θυσιάζονται στον βωμό της εξουσίας. Η Ευρώπη προς το παρόν παρακολουθεί... σφυρίζοντας αδιάφορα, οι νεκροί πολλαπλασιάζονται και κανείς δεν ξέρει τι θα ξημερώσει αύριο. Οι λαοί μαθαίνουν. Οι ηγέτες τους όχι.

  Είναι ειλικρινά απορίας άξιο, πως καταφέρνουμε σε τέτοια θέματα να διυλίζουμε τον κώνωπα και να αφήνουμε στην άκρη αυτό που πραγματικά έχει ουσία... Οι λαοί έχουν την απάντηση όμως. Αν έχουν την πυγμή και το σθένος να ορθώσουν ανάστημα όπως αρμόζει στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, τότε η ελπίδα (όπως και η μαύρη γάτα του παραμυθιού) θα παραμένει ζωντανή...

Άγιος Βαλεντίνος: Η εκδίκηση των γυναικών...

 Ααααα όλα και όλα αγαπητοί Καζανόβες μου. Δε φταίνε αυτές που είμαστε αγαπούληδες. Δεν είναι δικό τους θέμα η αδυναμία μας στα καλλίγραμμα πόδια, στα εκφραστικά μάτια και στο αβυσσαλέο ή μη ντεκολτέ! Αυτές έχουν τον σκοπό τους. Και έχουν και ενδιαφέροντες τρόπους για να τον πετύχουν...

 Παράδειγμα. Επειδή οι άντρες δε δίνουμε σημασία στις λεπτομέρειες, οι γυναίκες (που το κάνουν πάντα) έχουν και δικό τους Άγιο. Ποιος είναι αυτος??? Για σκεφτείτε λίγο... Ποιος Άγιος έχει την τάση να γιορτάζεται οπωσδήποτε με σαλιαρίσματα και έξοδα ανευ προηγουμένου (αυτός και ο Άγιος Βασίλης)? 

 Ποιος Άγιος...λατρεύει τον υπερκαταναλωτισμό? Στο όνομα ποιού Αγίου δίνονται παρατάσεις και συγχωροχάρτια, σε χιλιάδες κατά τα άλλα κατεστραμμένες σχέσεις??? Ποιος ΄"Άγιος" γιορτάζει αύριο??? Σίγουρα παντως όχι ο Άγιος που παρίστανε ο Ρότζερ Μουρ. Να το πάρει το ποτάμι??? Ας το πάρει. Ο Άγιος Βαλεντίνος βρε...

 Και μη μου πειτε ότι είστε  ένας ή μία, από το Σταλινικό ποσοστό του 99,9 τοις εκατό που λέει το τετριμμένο "όποιος αγαπάει πραγματικά το έτερον του ήμισυ δεν περιμένει αυτή την μέρα για να το γιορτάσει και να το δείξει", γιατί θα πέσει κανένα ταβάνι να σας πλακώσει. 

 Και οκ τις γυναίκες τις καταλαβαίνω. Στο όνομα του Αγίου Βαλεντίνου, βρήκαν τον απόλυτο μοχλό πίεσης για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους. 

 Εσείς όμως βρε αρσενικά μου, βρε άτεγκτοι και σκληροί αντράκλες μου, πως είναι δυνατον να τρέχετε τούτη την ημέρα να κλείνετε τραπέζια σε εστιατόρια, να αγοράζετε πανάκριβα ρούχα, να σαλιαρίζετε για να δείξετε στο "μωράκι" σας πως είναι η μοναδική γυναίκα στη ζωή σας? 

 Καταρχήν δεν ντρέπεστε να το παίζετε Φουστάνοι και Δόγκανοι? Κατά δεύτερον δεν είναι χαζό  να θέλετε να το παίζετε πονηροί και καπάτσοι και την συγκεκριμένη μέρα με μιά απίστευτη λογική μαζοχισμού να αλλάζετε τελείως τον τρόπο συμπεριφοράς σας?

Ρε, δεν καταλαβαίνετε πως η συγκεκριμένη γιορτή εξυπηρετεί πολύ ειδικά συμφέροντα? Και μη με ρωτήσετε ποια είναι αυτά... Αντί να αγαπάτε και να σέβεστε την γυναίκα σας ή την κοπέλα σας όλο το διάστημα που σχετίζεστε δεν είναι ηλίθιο να το κάνετε καλά και ντε επειδή έτσι πρέπει? Και τι νομίζετε δηλαδή οτί οι γυναίκες δεν το καταλαβαίνουν? Ρε σεις, αρπάζουνε τα δώρα και από την επόμενη πάλι "σούβλα και ξύλο"...

 Εντάξει για να μην γίνω και γω γραφικός να συμφωνήσω πως υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών και αντρών που δεν λειτουργούν όπως περιέγραψα παραπάνω. Αλλά αν είναι έτσι γιατί αύριο θα γιορτάσει η μισή (και βάλε) Ελλάδα? 

 Γιατί τις τελευταίες μέρες ηχούν στα αυτιά μου οι συζητήσεις γυναικών για το τι δώρο θα τους κάνει ο καλός τους την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου? Γιατί παίζουν διαφημίσεις και έχουν βγει και προσφορές στα καταστήματα για να μας προετοιμάσουν??

 Αυτό είναι η εκδίκηση παλικάρια μου. Αυτό είναι ο εμφατικός τρόπος των γυναικών για να δείξουν την κυριαρχία τους. Μήπως τελικά το ισχυρό φύλο είναι αυτές? Γιατί ας πούμε δεν υπάρχει και μια μέρα που θα γιορτάζετε ο Άγιος Καφρίνος?  

 Ναι βέβαια. Να υπάρχει μια μέρα που θα τρώμε από το πρωί μέχρι το βράδυ πίτσες μέχρι να σκάσουμε, να πίνουμε ατελείωτες μπύρες και να ρευόμαστε χαιδεύοντας το μπιροκοίλι μας, να λιώνουμε στο Pro και στο Fifa, να πετάμε τα ρούχα μας δεξιά και αριστερά χωρίς να νοιαζόμαστε για την γκρίνια, να νιώσουμε λίγο άντρες βρε αδερφέ. Και για να προλάβω το ωραίο φύλο να παραδεχτώ πως αυτά γίνονται και τώρα αλλά δεν έχουμε όμως μέρα που να επισημοποιεί το αντριλίκι μας...Έχουμε? Όχι.. 

 Οπότε είδατε που τελικά η περισπούδαστη, λεπτομερής και  απόλυτα αντικειμενική (χαχαχα) αναλυσή μου έχει βάση??

 Συγχωρέστε με τώρα γιατί θέλω να κοιτάξω  στο ίντερνετ κάτι ωραία τακούνια  που μου παρήγγειλε το μωράκι μου, η αγαπούλα μου, η ζωή μου ολόκληρηηηηη. Μία την έχω να μην της τα πάρω αφού της αρέσουνε...??? Γιορτάζουμε αύριο... Ε μααα...

 Υ. Γ. Η τελευταία παράγραφος ουδεμία σχέση έχει με την (δική μου) πραγματικότητα. Πάσα ομοιότης μου με το στυλ των αντρών που μιλάνε και χαριεντίζονται τοιουτοτρόπως, είναι απλά ομοιότης. Πολλά έγραψα και σήμερα. Ας συνεχίσω το ψάξιμο για τα τακούνια του μωρού μου...

Μάνος Κατράκης: Αγέρας, φωτιά και ψυχή...

  Ψηλός και αγέρωχος. Με στεντόρεια φωνή και περίσσια ψυχή. Το παρουσιαστικό του παρέπεμπε σε αρχαίο Έλληνα Θεό. Σαν άλλος Δίας θαρρείς, είχε για βασίλειο του όχι τον Όλυμπο αλλά τον Ψηλορείτη. Το βουνό της ελληνικής ψυχής. 
 Και ώρες ώρες, όταν τον έβλεπες να παίζει ρόλους δύσκολους και απαιτητικούς, τότε πραγματικά σκεφτόσουν πως ο Μάνος Κατράκης ήρθε στον κόσμο μας για να ποιήσει ήθος και αλήθεια.

  Η ηλικία μου δεν μου επέτρεψε να τον δω να παίζει ζωντανά μιας και έφυγε απ΄ την ζωή το 1984 νικημένος από τον καρκίνο. Ευτυχώς όμως το ίντερνετ κυρίως, αλλά και μια αρκετά μεγάλη βιβλιογραφία, όπως και τα μέσα ενημέρωσης (εφημερίδες, κρατική τηλεόραση), μας υπενθυμίζουν (σπάνια είναι η αλήθεια) την μεγαλοσύνη του. 
   

 Περήφανος Κρητικός, γεννήθηκε το 1909 στο Καστέλι Κισσάμου. Από το 1927, όπου και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι, και για 57 ολόκληρα χρόνια, πρωταγωνίστησε στα μεγαλύτερα θέατρα της χώρας, διατελώντας μάλιστα και θιασάρχης, παίζοντα επίσης σε πάρα πολλές ελληνικές ταινίες. Η απήχηση του ήταν παγκόσμια  και οι ξένοι κριτικοί τον θεωρούσαν ότι καλύτερο έβγαλε ποτέ θεατρικά η Ελλάδα.

 Η φωνή του έδωσε "σάρκα και οστά" σε μερικά από τα μεγαλύτερα ποιήματα της σύγχρονης Ελλάδας και οι συνεργασίες του με τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής είναι αξιομνημόνευτες. Μυράτ, Κοτοπούλη Βεάκης, Μινωτής, Παξινού,, Αλεξανδράκης, Κούρκουλος, Παπαγιαννόπουλος, ήταν μερικοί από αυτούς.  
 Ξεχωριστό και ιδιαίτερο κομμάτι της σταδιοδρομίας του ήταν και οι πρωταγωνιστικοί του ρόλοι σε μερικά από τα μεγαλύτερα συγγραφικά έργα του παγκοσμίου ρεπερτορίου, καθώς και οι περιοδίες του ανα τον κόσμο με τις παραστάσεις Οιδίπους Τύραννος και Προμηθέας Δεσμώτης.

 Πολέμησε στο μέτωπο την περίοδο 40'-43' και ηταν μέλος της ΕΑΜ και του ΚΚΕ, όντας συγχρόνως και Πρόεδρος των Ελλήνων ηθοποιών. Την ίδια περίοδο, όπως αναφέρει η Βικιπαίδεια συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού Θεάτρου Θεσσαλονίκης.

 Η άρνησή του να υπογράψει "δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών" τον οδήγησε στην εξορία για αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη. Το μόνο καλό από αυτή την εμπειριά ήταν η συναναστροφή του με αξιόλογους ανθρώπους όπως ο Γιαννης Ρίτσος αλλά και η "γνωριμία" του με το Δημοτικό τραγούδι.

  Το 1954 θα γνωριστεί με την γυναίκα που αγάπησε περισσότερο, την Λίντα Αλμα, την οποία δεν αποχωρίστηκε μέχρι και το τέλος της ζωής του.
 Ο Μάνος Κατράκης όμως, πέρα από τα παραπάνω ήταν και άνθρωπος που δεν λογάριαζε σωστά και λάθη όταν του άρεσε κάτι. Το πάθος του με τον τζόγο ήταν γνωστό και η αδυναμία του στο ωραίο φύλο χαρακτηριστική. 
 Αυτό που  ήταν όμως άξιο θαυμασμού ήταν ανάδειξη των ιδανικών της ζωής. Γνώστης της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, λάτρης των ελληνικών ηθών και εθίμων, ήταν ταυτόχρονα ένας παραδοσιακός αλλά και αντισυμβατικός άνθρωπος.

 Στην τελευταία του ταινία, το φιλμ "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Θοδωρή Αγγελόπουλου ήταν απλά συγκλονιστικός. Λίγο καιρό μέτα έφυγε από κοντά μας, αφήνοντας πίσω του πολιτισμική παρακαταθήκη που όμοιά της έχουν αφήσει λίγοι και εκλεκτοί άνθρωποι, όπως ο Χατζιδάκις, ο Ρίτσος, ο Ελύτης και ο Σεφέρης.

 Ξέρετε, η αίσθηση που μου αφήνει ο  Κατράκης μου θυμίζει το φαινόμενο της Αλισάχνης. 
 Η Αλισάχνη είναι ο ψεκασμός από τα μικρά σταγονίδια που προκύπτουν από το ταραγμένο νερό της θάλασσας, ένα προσωρινό νέφος μερικών δευτερολέπτων από υδρατμούς, όταν ένα δυνατό κύμα χτυπήσει σε κάποιον βράχο...  

 Μια στιγμιαία αλλά και απέραντη ταυτόχρονα, μαγεία. Αυτό ήταν ο Κατράκης. Άλλοτε ένας θαλασσοδαρμενος Οδυσσέας που έψαχνε την Ιθάκη του. Ένας συνδυασμός  αέρα, ψυχής και νερού. Άλλοτε πάλι, ένας Προμηθέας, χαλκευμένος μέσα  απ' τη φωτιά και το χώμα. Πλασμένος λες, από τα συστατικά αυτού του ευλογημένου αλλά και κατατρεγμένου  τόπου...

Το κρύο αντέχεται, η μοναξιά όμως?

 Απόγευμα Σαββάτου. Περπατώντας με γοργό βήμα στα λασπόνερα, "κρυμμένος" μέσα στο μπουφάν μου και με το κρύο να με διαπερνάει,  μόλις που διέκρινα με την άκρη του ματιού μου στην απέναντι πλευρά του δρόμου μια ψιλόλιγνη φιγούρα που "πάλευε" με κάτι χαρτόκουτα.  

 Ένας από τους πολλούς άστεγους του δρόμου. Σταμάτησα και κοίταξα. Ασυναίθητα ήρθαν στο μυαλό μου οι σκέψεις που έρχονται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Ποιος είναι αυτός? Πως έφτασε σε αυτό το σημείο? Δεν έχει οικογένεια? Φίλους? Γιατί είναι μόνος? 

 Εννοείται πως δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο ανάλγητο κράτος που δεν έχει προνοήσει και φροντίσει να μηδενίσει τα κρούσματα ανθρώπων που μένουν στο δρόμο σε αυτοσχέδια σπιτάκια, παραπήγματα και ενίοτε και υπονόμους... 

 Οι εκάστοτε Δήμοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα όπως μπορούν και με τα μέσα που διαθέτουν, αλλά όταν σύμφωνα με τις μετρήσεις της Μη Κυβερνητιικής Οργάνωσης ¨Κλίμακα", οι άστεγοι στην χώρα ξεπερνάνε τους 20.000 και οι μισοί από αυτούς βρίσκονται στην πολυδιαφημσμένη πρωτεύουσα μας την Αθήνα, τότε δεν υπάρχουν και πολλά για να πεις.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, βολεμένοι και ξερόλες ως επί το πλείστον, που λένε πως ένα μεγάλο ποστοστό από τους αστέγους επιλέγουν να ζουν με αυτό τον τρόπο και δε δέχονται καμία βοήθεια. Προφανώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν έχουν ακούσει ποτέ την λέξη αξιοπρέπεια. 

 Γιατί είναι αυτονόητο πως κάποιος που έχει χάσει το σπίτι του, έχει εκδιωχθεί η τον έχουν παρατήσει από την οικογένεια του, χρειάζεται ιδιαίτερη μεταχείριση μιας και ο συναισθηματικός του κόσμος είναι πολύ εύθραυστος Αλλά αξιοπρεπής. Ντρέπεται για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. 
 Εδώ μπαίνει και το θέμα της μοναξιάς. Πως είναι δυνατόν να...αφήνεται κάποιος στην μοίρα του? Πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ευτυχισμένα με τις οικογένειες τους, γνωρίζοντας πως κάποιος συγγενής τους τριγυρνάει στο δρόμο τα βράδια για να βρει ένα κομμάτι ψωμί και κοιμάται στα παγκάκια?

 Η μοναξιά μερικές φορές είναι επιβεβλημένη για όλους μας. Η ηθελημένη όμως. Όλοι λίγο πολύ έχουμε συζητήσει με τους κοντινούς μας ανθρώπους τους μεγαλύτερους φόβους μας. Ένας από αυτούς είναι μήπως μείνουμε μόνοι. Για κάποιους συνανθρώπους μας αυτός ο φόβος έχει γίνει ζοφερή πραγματικότητα. 

 Η αίσθηση του να νιώθεις ξεχασμένος, μόνος, παρατημένους από τους ανθρώπους που αγάπησες και σε αγαπήσαν είναι σαν ένα καρφί που μπαίνει όλο και πιο βαθιά στην καρδιά σου. Και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που είναι μόνοι, αντέχουν το κρύο και τις κακουχίες. Αυτό που δεν αντέχεται είναι η μοναξιά. 

 Σκεφτείτε τους μεγαλύτερους ανθρώπους. Σκεφτείτε αυτούς που είναι κλεισμένοι στα ιδρύματα ηλικιωμένων. Σκεφτείτε τι βιώνουν... Και επειδή όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή μόνοι, ας αναλογιστούμε τα λάθη μας και ας είμαστε λιγότεροι σκληροί με κάποιους συναθρώπους μας. Ας μην τους αφήνουμε στο περιθώριο, ας μην τους ξεχνάμε. 

Ότι δίνεις παίρνεις σε αυτή την ζωή. Γιατί όπως έγραψε και η Κατερίνα Γώγου: "Η μοναξιά δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς. Η μοναξιά,η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω. Είναι τσεκούρι στα χέρια μας, που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει..." Καλό Μήνα εύχομαι. Αγαπάτε αλλήλους...

Ah, look at all the lonely people
Ah, look at all the lonely people

Eleanor Rigby picks up the rice in the church where a wedding has been,
Lives in a dream
Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door
Who is it for?

All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?