Τάσος Λειβαδίτης: "Τυμπανιστής μιας απέραντης στρατιάς..."

"Τραγουδάω εσάς που πέσατε κάτω απ’ τις σφαίρες

και βουτηγμένοι στο αίμα σας σηκώνατε το χέρι και δείχνα-

τε στους άλλους να προχωρήσουν

κι αφού είχαν όλοι προσπεράσει πια κ’ είχατε μείνει καταμό-

ναχοι πεσμένοι στο δρόμο

ακούγοντας τη βουή και τα ντουφέκια του πλήθους που προ-

χωρούσε

σφίγγατε πάνω στο στήθος σας μια χούφτα χώμα απ’ την

αγαπημένη πατρίδα

και πεθαίνατε. Τραγουδάω εσάς.

Τραγουδάω όλους εσάς που αντισταθήκατε

τραγουδάω τους άσπρους, τους μαύρους, τους κίτρινους

τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα

τραγουδάω το αίμα που σ’ όλα τα γεωγραφικά σημεία είναι

κόκκινο.

Με το λαρύγγι μου πεταμένο έξω φαρδύ, σαν προκυμαία

τραγουδάω την παγκόσμια αδερφοσύνη.

Μα απόψε, αδέρφια, δεν είμαι ποιητής.

Απόψε δε θέλω να ’μαι ποιητής.

Απόψε είμαι ο τυμπανιστής μιας απέραντης στρατιάς

με δύο δισεκατομμύρια μαχητές ακροβολισμένους

μές στη νύχτα.

Και προχωράμε."

*Απόσπασμά από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λειβαδίτη, ¨Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο".

ΥΓ. Μέρες που είναι, που το φρόνημα του λαού προσπαθεί να είναι υψηλό, αυμβαίνουν διάφορα τριγύρω που μας κάνουν να απογοητευόμαστε. Πρέπει να μην μας πάρει από κάτω όμως.  Να αντισταθούμε ο καθένας με τον τρόπο του, και όχι απαραίτητα με τα στερεότυπα που θέλουν να μας περάσουν, στην προσπάθεια μηδενισμού της ανθρώπινης ταυτότητας μας.

Το πιο σημαντικό απ'όλα είναι να πιστέψουμε στον Άνθρωπο. Σε αυτόν που όπως γράφει και ο Λειβαδίτης στον τίτλο της συλλογής του, κρατάει το ταμπούρλο και το χτυπάει, για να μας υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας. Οφείλουμε αυτή την προσπάθεια λοιπόν. Στους προγόνους, στους συνανθρώπους, στους φίλους και στους συγγενείς, αλλά κυρίως, στους απογόνους και στην ίδια μας την ύπαρξη. Τα ξαναλέμε.

Ανικανοποίητες ζωές...

 Ο Άλφρεντ Τένισον, Άγγλος ποιητής, είχε γράψει κάποτε το εξής: " Τόσοι πολλοί κόσμοι, τόσα πολλά να κάνουμε, τόσα λίγα αυτά που γίνονται, έτσι έχουν τα πράγματα...". Απλό, αλλά πόσο κατανοητό στη σύγχρονη κοινωνία; 

 Οι άνθρωποι, και είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός αυτό, είιμαστε ανικανοποίητα όντα. Ότι και αν κάνουμε, δεν θα είναι ποτέ αρκετό, δεν θα μας γεμίζει, δεν θα ικανοποιεί την ματαιοδοξία και την θέληση μας για περισσότερα λεφτά, περισσότερη ευτυχία, περισσότερη επιτυχία...

 Η αλήθεια είναι πώς όταν βάζεις στον εαυτό σου όρια που ξεπερνάνε τις δυνατότηττες σου, δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσα ίσα.  Αυτή η διαδικασία σου δίνει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και πυγμή. Αν δεν γκρεμοτσακιστείς βέβαια. Γιατί είναι άλλο πράγμα να βάζεις όρια που ξεπερνιούνται και άλλο να σε τρώει η συναισθηματική, και όχι μόνο, απληστία. Αν ρίξουμε μια ματία στο φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον, όλο και κάποια τέτοια δραματική περίπτωση θα βρούμε.

 Θεωρώ πως το αίσθημα του ανικανοποίητου που μας χαρακτηρίζει ως όντα, έχει αρχέγονες ρίζες. Το έχουμε από την στιγμή που γεννήθηκαμε, από την στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος ήρθε στον κόσμο. 

Η λειτουργία και η αδηφάγα καθημερινότητα της σύγχρονης ζωής, ήρθε να προσδώσει σε αυτό το αίσθημα, αυτό που του έλειπε για να κυριαρχήσει πάνω μας. Η φήμη, η δόξα, η επαγγελματική ανέλιξη, οι επιτυχίες σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, λειτουργούν σαν τις Σειρήνες με εμάς... δεμένους στο κατάρτι ενός πλοίου που θαλασσοδέρνεται και στο τέλος τελικά βουλιάζει.

 Τρέχουμε, προσπαθούμε, ματαιοπονούμε κατά την διάρκεια της δύσκολης καθημερινότητας και μέσα σε αυτή την δίνη ξεχνάμε βασικά πράγματα που είναι επί της ουσίας αυτά που μας λείπουν κιόλας. Καταφέρνουμε κάτι και πολλές φορές αντί να... γευτούμε το νέκταρ του κόπου μας, βάζουμε τον επόμενο στόχο. Αλλά ποιον στόχο τελικά; Η στην τελική τι είναι αυτό που ορίζει τον επόμενο στόχο. Η ευτυχία μας; Η μήπως η ματαιοδοξία και αυτο το σαράκι που ονομάζεται απληστια;

  Και επειδή έκανα αναφορά στην ευτυχία, θεωρώ πως είναι κάτι επίπλαστο. Σε αυτό που καθημερινά ζουμε τουλάχιστον, αυτά τα μικρά περιστατικά που μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε απο χαρά, να ερωτευόμαστε, να νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, είναι η πραγματική ευτυχία. Και όχι το σύνολο, το όλον που νομίζουμε ότι είναι η μεγάλη εικόνα.

 Σε έναν κόσμο που τα παιδιά πεινάνε, που ο ένας σκοτώνει τον άλλο, που η ανέχεια και η φτώχεια κατακλύζει τον μισό πλανήτη, που η φιλαργυρία και ο φθόνος κυριαρχούν, δε μπορεί να υπάρχει ευτυχία παρα μόνο ευτυχισμένες στιγμές.

 Άρα προς τι αυτό το αδιάκοπο κυνήγι της (αυτό) ικανοποίησης; Έχετε αναρωτηθεί; Πρέπει να κατανοήσουμε πως για να σταματήσουμε να είμαστε καταθλιπτικοί, για να εκλείψουν άνθρωποι που ζούνε χρόνια δυστυχισμένοι, οφείλουμε να είμαστε ικανοποιημένοι με τα λίγα. Αν έρθουν τα πολλά, καλοδεχούμενα.

 Εκτός αν θεωρούμε ικανοποίηση μια ρεβανς σε φιλονικία, μια θέση καλύτερη στον εργασιακό χώρο που θα μας τρώει περισσότερες ώρες από την ζωή μας ή περισσότερα χρήματα που θα μας δίνουν την δυνατότητα να αγοράσουμε ότι ονειρευόμαστε.

  Ξέρω, ξέρω, μπορεί να νομίζετε πως το παίζω υπεράνω και ξερόλας. Αλλά θα κλείσω με έναν άλλο Άγγλο ποιητή προς υπεράσπιση μου. Ο Ρόμπερτ Χέρικ λοιπόν, είχε πει πως "Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος με τα λίγα, υπομένει μια αιώνια τιμωρία." Αυτό. Σκεφτείτε το λίγο. Και μαζί με σας, θα το σκεφτώ και γώ. Τα ξαναλέμε.

Λέο Μπουσκάλια: Το απροσμέτρητο της ζωής...

 

«Τι κρίμα για σένα, αν πιστεύεις ότι υπάρχει μόνο ό,τι μπορεί να μετρηθεί στατιστικά. Πραγματικά σε λυπάμαι αν διευθύνει τη ζωή σου μόνο αυτό που μπορεί να μετρηθεί, γιατί εμένα με κεντρίζει το απροσμέτρητο. Με κεντρίζουν τα όνειρα, όχι μόνο αυτό που είναι μπροστά μου. 

Δε δίνω δεκάρα γι’ αυτό που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό το βλέπω. Αν θες να περάσεις τη ζωή σου μετρώντας το, είναι δικαίωμά σου, εμένα όμως με ενδιαφέρει αυτό που βρίσκεται πιο έξω. 

Υπάρχουν τόσα που δε βλέπουμε, δεν πιάνουμε, δε νιώθουμε, δεν καταλαβαίνουμε. 
Υποθέτουμε πως η πραγματικότητα είναι αυτό το κουτί που μας βάλανε μέσα, κι όμως σας βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι. 

Ανοίξτε την πόρτα κάποτε και κοιτάξτε τι υπάρχει έξω. Το όνειρο του σήμερα θα είναι η πραγματικότητα του αύριο. Κι όμως έχουμε ξεχάσει να
ονειρευόμαστε».

Λέο Μπουσκάλια

 

 Τελικά διαπιστώνω ότι υπάρχει ελπίδα. Η συγκινητική στήριξη που έχουν τα δύο μικρά αγγελούδια στα σοβαρά θέματα υγείας που αντιμετωπίζουν αυτές τις μέρες, με κάνει να αισιοδοξώ. Από την άλλη η γύμνια και η απανθρωπιά που χαρακτηρίζει την Πολιτεία, το κράτος που ζούμε, έχουν περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο. Ένα κράτος για να έχει Πρόνοια, σεβασμό απέναντι σε κάθε ζωντανό πλάσμα που είναι μέλος του, πρέπει και να το δείχνει. Στην δική μας την περίπτωση τα κόστη για την θεραπεία των μικρών παιδιών καλύπτονται απο εταιρίες, ιδιώτες, απλούς ανθρώπους, που δίνουν από το υστερημά τους. Αυτό είναι τόσο μαγικό και ελπιδοφόρο... 

 Αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά. Γιατί υπάρχουν και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που δεν έχουν βγει στην επιφάνεια. Υπάρχουν και άλλα παιδιά, κι άλλοι άνθρωποι που περιμένουν η χώρα που ζούνε, το κράτος της, να σκύψει και να δείξει το ενδιαφέρον που πρέπει όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε μορφή εξουσίας, ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Η ζωή δε μπορεί να μετρηθεί όπως λέει παραπάνω ο υπέροχος Μπουσκάλια. Είναι απροσμέτρητη. Ιερή. Ξεπερνάει κάθε αξία υλικών αγαθών.  

 Και ακόμα και για το 1% πιθανότητα να ζήσει ένας άνθρωπος, να βγει νικητής στον αγώνα με αντίπαλο τον θάνατο, τότε όλα τα εκατομμύρια του κόσμου δε... πιάνουν μία μποστά στην ανθρώπινη ζωή. Ελπίζω όσοι κυβερνούν αυτόν τον τόπο κάποια στιγμή να το καταλάβουν...

"Απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή

 Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή

 Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας 

Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας..."

Στέρεο Νόβα

Oktoberfest, GNTM, φτώχεια και δε συμμαζεύεται...

 Άλλος ένα Οκτώβρης που μπήκε φορτσάτος, πανηγυρτζίδικος, καταθλιπτικός και κουκουρούκου. Πως γίνοται όλα αυτά μαζί θα αναρωτιέστε ε; Γίνονται, γίνονται. Δυστυχώς η ευτυχώς θεωρώ πως είμαστε πιά ως άνθρωποι σε μεταβατικό στάδιο για αυτό που ονομάζουμε κοινωνία.

 Στην Αργεντινή λέει, το ποσοστό των ανθρώπων που θεωρούνται φτωχοί άγγιξε το 35%. Στην Μόρια, στις πλατείες, δίπλα μας, οι πρόσφυγες παλεύουν για λίγη αξιοπρέπεια, λίγο φαί, λίγη αποδοχή. Μαζί με αυτούς παλεύουν, ή μάλλον τους αντιπαλεύονται, όλα εκείνα τα δοτικά λαμόγια που δήθεν κόπτονται για το καλό τους. Ο λαός μπερδεμένος αλλά και φταίχτης για την κατάσταση στην οποία περιήλθαμε, κοιτάζει, αντιδρά (όσο μπορεί και θέλει...) και τελικά απλά σχολιάζει τα κακώς κείμενα.

 Στα κανάλια μας, τα τηλεπαιχνίδια αμφιβόλου ποιότητας και γενικά οντότητας, εισβάλλουν στα σπίτια μας και προτάσσουν από κώλους μέχρι ορειβασίες νεόκοπων φωτομοντέλων που θέλουν να κάνουν καριέρα λέει στην μόδα, σε μια χώρα που δεν έχει μόδα...

 Ο Τραμπ, υποστηρίζουν οι παντογνώστες, πάει για καθαίρεση (αμην και πότε Παναγία μου, να έρθει ο επόμενος να σώσει την ανθρωπότητα...), η Μεγάλη Βρετανία λειτουργεί στο θέμα του Brexit, με τον άλλο τον Τζόνσον - λέγε περουκοχαλβά-, σαν Μεγάλη Αναποφάσιστη και η Τουρκία απειλεί ότι θα ανοίξει τα σύνορα και μεγάλο κύμα προσφύγων θα καταφθάσει στις ευρωπαϊκές χώρες (λες και τώρα έρχονται με το σταγονόμετρο).

 Συγκεκριμένα στα πιό δικά μας, Τσίπρας και Μητσοτάκης μαλώνουν για το αν χρησιμοποίησε ο Κούλης το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να πάει να δει τον γιόκα του στο εξωτερικό ή αν ο πρώην πρωθυπουργός έχει πει ένα ή χιλιάδες ψέμματα στον ελληνικό λαό. 
 

 Γι'αυτό σας λέω περίεργος και κουκουρούκου μήνας. Θες να γελάσεις και να κλάψεις μαζί. Ευτυχώς υπάρχει και το Oktoberfest και ανοίγει το ματάκι μας αυτή την εποχή. Ε ναι ρε παιδιά δεν είναι λίγο αυτό που γίνεται στην Γερμανία αυτές τις μέρες. 

  Μη σας πω το μοναδικό καλό μαζί με την Μπάγερν Μονάχου και τους Scorpions που έχει δώσει αυτή η χώρα στην ανθρωπότητα. Ζουμερά, κατάξανθα ή και μελαχρινά κορίτσα, με υπερχειλίζοντα η μη στήθη, να σε κερνάνε μπύρες, μπέγκερ και λουκάνικα.Και άμα λάχει τις παίρνεις και φεύγεις. Το... παίρνεις δείτε το και μεταφορικά.

 Ουφ, δε ξέρω, σαν πολλά δεν είναι αυτά που στροβιλίζονται στο μυαλό μου; Θέλω όμως να κλείσω το πρωτομηνιάτικο κείμενο μου με μια σοβαρή όσο και στενάχωρη διαπίστωση. Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
 Η μάλλον όχι. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα θα δανειστώ μια φράση από τον "Κεμαλ" του Χατζιδάκι και του Γκάτσου που τα λέει όλα: "Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί, με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί..."

Καλό μας μήνα...

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις-Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Τραγούδι: Βασίλης Λέκκας