Μαγικά αποσπάσματα βιβλίων...

Τα βιβλία. Αχ τα βιβλία... Ένας κόσμος μαγικός και ονειρεμένος. Ένας πλανήτης γεμάτος μυστικά, μυστήρια και συναισθήματα.  Μιά απόδραση από την δύσκολη καθημερινότητα, ένας περίπατος στο... δάσος της μόρφωσης και της μάθησης.

 Παρακάτω σας παραθέτω κάποια αποσπάσματα από βιβλία που έχω διάβασει, και άλλα, από βιβλία που δεν έχω διαβάσει. Ξέρω, ξέρω, έχετε ήδη σκεφτεί από τις πρώτες αράδες το δικό σας αγαπημένο απόσπασμα. Ελπίζω να το βρείτε κάπου ανάμεσα στα δικά μου αγαπημένα. Φύγαμε...
 
''Και αφού μπόρεσες να μου το πεις και τότε, δε θα διστάσεις να μου το πεις και τώρα- τωρα που η δυστυχία υπήρξε η πιο αποδοτική μαθητεία μου κι έχω διδαχθεί να καταλαβαινω τί ήταν η καρδιά σου. Έχω λυγισει και έχω τσακίσει αλλά- ελπίζω- έχω γίνει καλύτερη πια. Ας είσαι μαζί μου τόσο διακριτικός και τόσο καλός όσο ήσουν κι ας μου πεις πως είμαστε φίλοι! 'Είμαστε φίλοι' πήρα το χέρι της στο δικό μου και απομακρυνθήκαμε από το ερειπωμένο μέρος κι όπως σηκωνότανε η πρωινή καταχνιά , χρόνια πριν, ετσι και τωρα , η βραδινή καταχνιά σηκωνότανε. Και σ'όλη την ανοικτή απέραντη έκταση που μου έδειχνε , δεν έβλεπα πια πουθενά σκια άλλου χωρισμού μας. ''

Μεγάλες Προσδοκίες - Κάρολος Ντίκενς


"Η ζωή μου είναι μονότονη... Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει. Θα αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων αλλιώτικο απ΄όλους τους άλλους. Τα βήματα των άλλων με κάνουν και χώνομαι στη γη. Τα δικά σου θα με φωνάζουν έξω απ΄τη γη, σαν να 'ναι μουσική. Ύστερα δες!... Τα στάχυα στα χωράφια δε μου θυμίζουν τίποτα... εσύ όμως έχεις χρυσαφένια μαλλιά. Έτσι, θα είναι υπέροχα όταν μ΄εξημερώσεις! Το χρυσαφένιο στάχυ θα μου θυμίζει εσένα. Και θ' αγαπάω τη βουή του ανέμου μέσα στα στάχυα." 

Ο μικρός πρίγκιπας - Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Αλλά κάποιος έγραψε στον επιθεωρητή: αυτή η γυναίκα είναι ηθικώς ακατάλληλη για δασκάλα. Να ήταν αλήθεια; Έτσι μου φαίνεται. Από μια πλευρά - ήμουνα βέβαια, ακατάλληλη... Γι’ αυτό ήρθα εδώ. Δεν είχα πουθενά αλλού να πάω. Ήμουνα ένα κουρέλι. Ξέρεις τι θα πει να ’σαι κουρέλι;
 Τα νιάτα μου σβύσανε ξαφνικά και τότε γνώρισα εσένα. Μου είπες πως είχες ανάγκη από κάποιον. Είχα κι εγώ ανάγκη από κάποιον. Ευχαριστούσα το Θεό που σ’ έφερε κοντά μου, γιατί φαινόσουνα τόσο καλός – ένα άνοιγμα στο βράχο τού κόσμου, για να μπορέσω να κρυφτώ. Αλλά το νοιώθω, είχα πολλά ζητήσει κι είχα ελπίσει πάρα πολλά."

Μπλανς Ντυμπουά-Λεωφορείον ο Πόθος -Τένεσι Γουϊλιαμς

"Αυτό θα πει ελευτερία, συλλογιζόμουν. Να ΄χεις ένα πάθος, να μαζεύεις χρυσές λίρες, και ξαφνικά να νικάς το πάθος και να σκορπάς όλο το έχει σου στον αγέρα!
Να λευτερωθείς από ένα πάθος, υπακούοντας σ΄ένα άλλο υψηλότερο... Μα μήπως κι αυτό δεν είναι σκλαβιά; Να θυσιάζεσαι για μιαν ιδέα, για τη ράτσα σου, για το Θεό; Ή μήπως όσο πιο αψηλά στέκεται ο αφέντης τόσο και πιο μακραίνει το σκοινί της σκλαβιάς μας, πηδούμε τότε και παίζουμε σε πολύ πλατύχωρο αλώνι, πεθαίνουμε χωρίς να βρούμε την άκρα του, κι αυτό το λέμε ελευτερία;"

Ζορμπάς-Νίκος Καζαντζάκης

"Μπορεί να κάνω και λάθος, μα νομίζω πως απ' το γέλιο μπορεί να καταλάβει κανείς τον άνθρωπο κι αν καμιά φορά σας αρέσει το γέλιο ενός αγνώστου απ' την πρώτη σας κιόλας γνωριμία μ' αυτόν, μπορείτε με βεβαιότητα να πείτε πως γνωρίσατε έναν καλόν άνθρωπο."...

Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων - Φιόντορ Ντοστογιέφκσι

Ο χρόνος τα παίρνει όλα. Είτε το θέλεις είτε όχι"

Καρδιές στην Ατλαντίδα-Στίβεν Κινγκ

"Ζούμε σε έναν κόσμο που πληρώνεις και παίρνεις. Κάποιες φορές πληρώνεις λίγο. Συνήθως πληρώνεις πολλά. Κάποιες φορές όμως δίνεις όλα όσα έχεις"

Κάρι-Στίβεν Κινγκ

"Η καρδιά μπορεί να σπάσει. Ναι, Μπορεί να σπάσει. Μερικές φορές νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να πεθαίνουμε όταν γίνεται αυτό, αλλά δεν πεθαίνουμε"

Το Αυτό-Στίβεν Κινγκ

Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκείόταν οι άνθρωποι θα τρώνε τουςδικούς τουςκαρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Τα σταφύλια της οργής - Τζον Στάινμπεκ

 Αυτά ήταν μερικά από τα αποσπάσματα που λάτρεψα. Υπάρχουν δεκάδες ακόμα. Τα βιβλία είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσης. Ένα αέναο ταξίδι σε έναν κόσμο που θέλουμε να... χαθούμε. Ελπίζω να σας άρεσε. Τα ξαναλέμε.

10 χρόνια My Way...

 Αυτό και αν είναι απ΄τ'άγραφα. 10 χρόνια My Way. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα γράψω κείμενο για την δεκαετία του blog μου. Μου φαίνεται αδιανόητο ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες. 
 Και όμως. Πέρασαν κιόλας δέκα ολόκληρα χρόνια από την μέρα που έγραφα αυτό το κείμενο (http://makdel82.blogspot.com/2009/09/blog-post.html), που αναφέρονταν στο πρόγραμμα ευθανασίας του Αδόλφου Χίτλερ και του Τρίτου Ράιχ. Ουάου...

 Αναλογιζόμενος τα χρόνια που πέρασαν, τα εκατοντάδες κείμενα, μικρά η μεγάλα, αστεία η σοβαρά, τα σχόλια, τις περιόδους που δεν είχα (έχω) οίστρο, τα λάθη, ορθογραφικά και μη, τα ξενύχτια, τις παραλείψεις, ενίοτε και τις προστριβές, αυτό που μένει είναι το μεράκι, που ακόμα και τώρα που είμαι δέκα ολόκληρα χρόνια μεγαλύτερος υπάρχει έστω και με... σκαμπανεβάσματα, και οι άνθρωποι που γνώρισα, συναναστράφηκα και συναναστρέφομαι.

 Από τον Σεπτέμβριο του 2009 έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Σε προσωπικό επίπεδο και όχι μόνο. Η ανάγκη να εκφράζομαι γραπτά όμως παραμένει ίδια, τουλάχιστον ως προς το πάθος τη στιγμή που το κάνω με αυτόν τον τρόπο. 

 Είναι η προσπάθεια να βγουν οι λέξεις όπως πρέπει, η ανάλυση ενός θέματος άπο όσες περισσότερες σκοπιές μπορώ να δω, το αίσθημα της ολοκλήρωσης όταν γράφω κάτι που μου αρέσει και αρέσει και σε άλλους, η δυναμική που έχει αυτή η διαδικτυακή αλληλεπίδραση.

 Με ωρίμασε αυτή η γωνιά εδώ. Συγκινήθηκα, έκλαψα, βελτιώθηκα ως άνθρωπος, χάρηκα, ήρθα σε, πάντα καλοπροαίρετη από την πλευρά μου, αντιπαράθεση, έγραψα ποιήματα (τρόπος η μη του λέγειν), γέλασα με την ψυχή μου, αναθεώρησα την ίδια την ζωή και τα τερτίπια της, έκανα φίλους, δεν έκανα εχθρούς αλλά επίσης ήρθα σε επαφή με μια πλευρά των ανθρώπων που λατρεύω. Την... γραπτή.
Γιατί το να εξωτερικεύεις τις σκέψεις σου, να εκφράζεις τις αποψεις σου ανοιχτά με τρόπο γραπτό, είναι κάτι που θέλει κότσια και καρδιά.

Τα κακώς κείμενα πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Είμαι σίγουρος ότι δεν αρέσει αυτό που κάνω εδώ σε όλους.
 Δε με πειράζει. Από την  πλευρά μου ποτέ μα ποτέ δεν γράφω με σκοπό να θίξω ανθρώπους, μα με σκοπό να θίξω καταστάσεις.
 Πάντα με τον τρόπο μου, όπως λέει και ο τίτλος του blog. Και αν κάποιον ή κάποια στεναχώρησα ζητώ συγγνώμη.

Σκεφτόμενος το διάστημα που πέρασε, θυμάμαι κείμενα, θυμάμαι βραδιές, θυμάμαι γέλια και κλάματα, θυμάμαι και νιώθω αυτό το μαγικό συναίσθημα της αλληλεπίδρασης, λες και είσαι με τον άνθρωπο που ανταλλάσεις απόψεις δίπλα δίπλα εκείνη την στιγμή. Αυτή την ανθρώπινη επαφή δεν την αλλάζω με τίποτα.

 Δεν θα αναφερθώ ονομαστικά, γιατί πραγματικά δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Υπάρχουν όμως αρκετοί άνθρωποι που μπήκαν στην ζωή μου μέσω του blog και με βοήθησαν σημαντικά. Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Άνθρωποι που έκτιμώ και έχω γνωρίσει από κοντά και άνθρωποι που επικοινωνώ με μηνύματα και δεν έχω γνωρίσει από κοντά αλλά τους νιώθω... κοντά μου. Σε αυτούς αλλά και σε όσους σχολίασαν, διάβασαν, πέρασαν μια βόλτα από εδώ, χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

 Ξέρω ξέρω, γράφω σοβαρά σήμερα ε; Δεν έχω τελειώσει ακόμα όμως! Μη μου βιάζεστε! Υπόσχομαι  να ξαναγράψω παρόμοιο κείμενο σε μια δεκαετία! Υπόσχομαι να σταματήσω να γράφω κείμενα που θα... πειράζουν τις γυναίκες. 
Υπόσχομαι από δω και πέρα να σαρώνω σε κάθε διαδικτυακό διαγωνισμό. Υπόσχομαι, όταν θα γινω κορυφαίος μπλόγκερ της χώρας, να μην σας ξεχάσω! Υπόσχομαι να γράφω συχνότερα, γιατί τώρα τελευταία αρχίζω και... δεν γράφω! 

Ξεκολάω με τις υποσχέσεις όμως και σας αφήνω με την μόνη υπόσχεση που μπορώ πραγματικά να τηρήσω. Υπόσχομαι να γράφω όσο νιώθω ότι πρέπει να το κάνω...
Σας ευχαριστώ για όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια, και την στήριξη. Προχωράμε. Ααααααα και που΄στε... Δεν γλιτώνετε εύκολα από μένα! Σας φιλώ!


ΥΓ. Το παρατράβηξα με τους συναισθηματισμούς λέτε ε;

ΥΓ2. Κείμενο δεκαετίας χωρίς υστερόγραφο δεν γίνεται! Τα ξαναλέμε!

"Μην ψάχνεις πια αλλού

αφού το ξέρεις ήδη .

Μην ψάχνεις πια αλλού

  εδώ είναι το ταξίδι..."

Ανδρέας Εμπειρίκος: Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου...

"Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες των λουλουδιών, και  σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να ‘ναι πάντα καλοκαίρι (γιατί όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος) ανα-γαλλιάζουν οι ψυχές, και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός αρχάγγε-λος του Παραδείσου, βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.Τίποτε μη φοβάσαι. Έαρ, χειμώνας, θέρος-όπου κι αν είσαι-είναι η ρομφαία μου μαζί σου".

ΥΓ Οι εποχές είναι δύσκολες και οι καιροί πονηροί. Αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς είναι η Αγάπη και η Ανθρωπιά. Ας φροντίσουμε να τα έχουμε σαν φυλαχτό και τα δύο.

ΥΓ2 Καλό μήνα και Καλό Φθινόπωρο να έχουμε.

ΥΓ3 Καλή σχολική χρονιά.

ΥΓ4 Ξαναδοκιμάστε να διαβάσετε το ποιήμα ακούγοντας το τραγούδι.