Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Μίλτος Σαχτούρης: Η πληγωμένη Άνοιξη...


"Η πληγωμένη Ἄνοιξη τεντώνει τὰ λουλούδια της,
οἱ βραδινὲς καμπάνες τὴν κραυγή τους
κι ἡ κάτασπρη κοπέλα μέσα στὰ γαρίφαλα
συνάζει στάλα-στάλα τὸ αἷμα,
ἀπ᾿ ὅλες τὶς σημαῖες ποὺ πονέσανε
ἀπὸ τὰ κυπαρίσσια ποὺ σφάχτηκαν,
γιὰ νὰ χτιστεῖ ἕνα πύργος κατακόκκινος
μ᾿ ἕνα ρολόγι καὶ δυὸ μαύρους δεῖχτες.
 
Κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν, θά ῾ρχεται ἕνα σύννεφο
κι οἱ δεῖχτες σὰ σταυρώνουν, θά ῾ρχεται ἕνα ξίφος,
τὸ σύννεφο θ᾿ ἀνάβει τὰ γαρίφαλα
τὸ ξίφος θὰ θερίζει τὸ κορμί της..."



Πέμπτη 12 Απριλίου 2018

Ένα Versatile για σένα σάτυρε...


Λοιποοοοοόν, έχουμε και λέμε. Κανονικά η Μαρίνα (η Τσαρδακλή ντε, η κοπέλα που γράφει όμορφα, να ορίστε και το blog της - https://marinaslovelylife.wordpress.com/), κάπως έτσι θα έπρεπε να με χαρακτηρίσει αν ήθελε να μου δώσει το βραβείο. Σάτυρο. Γιατί πραγματικά, για όσους ξέρουν και θυμούνται (εεε Κατερίνα;;;), τέτοιος είμαι όταν παραλαμβάνω βραβεία. Στην ουσία δεν τα παίρνω, τα... ξεσκίζω. The Versatile Blogger Award λέει. Να βραβεύσω 15 bloggers λέει και να πω 7 τυχαία πράγματα για μένα λέει. Η αλήθεια είναι πως είμαι τόσο πολυπράγμων, πολυδιάστατος και... πολυσύχναστος που όποια πέτρα και αν σηκώσεις, τσουπ να κι ο Μάκαρος από κάτω. Ανοιχτό βιβλίο ένα πράμα...
Πριν ξεκινήσω όμως να απαριθμώ τα του εαυτού μου, θέλω να ευχαριστήσω για αυτό το βραβείο όσους και όσες αντέχουν να με διαβάζουν, να (με) σχολιάζουν και γενικώς να με συναναστρέφονται. Ξέρω γω τι λέω. Για πάμε...

1) Δεν ξέρω τι πιστεύετε για μένα, αλλά πέρα απο κάφρος (ενίοτε), μισογύνης και πολύξερος, είμαι κατά βάθος ένα συναισθηματικό παιδί (παιδί... λέμε τώρα), με αρκετές ευαισθησίες.

2) Γενικά δεν κάνω σχέσεις! Ειδικά... κάτι γινεται (χαχα). Δυσκολεύομαι είναι η αλήθεια. Άσε που οι γυναίκες με το που ακούσουν το πρώτο όχι την βλέπουν Μεταξάς την φάση και... αέραααααααα και όποιον πάρει ο Χάρος! Και γω λέω συχνά όχι στις γυναίκες (σιγά τα αίματα ρε άντρακλα), οπότε αυτό το πάρε-δώσε με το αντίθετο φύλο σπάνια έχει happy end...

3) Κάθε χρόνο σαν καλό Χριστιανόπουλο κάνω νηστεία όλη την Σαρακοστή. Αυτό, όσοι με διαβάζουν το ξέρουν. Εκείνο που δεν γνωρίζουν όμως, είναι ότι κάνω νηστεία απ' όλα. Επί της ουσίας δηλαδή. Πρακτικά. Πιό πρακτικά δεν γίνεται. Το χειρότερο δεν είναι αυτό βέβαια. Κάποιες, ελάχιστες είναι η αλήθεια, φορές (και μόνο κατά την διάρκεια της νηστείας), έχω δει την Θεοπούλα στον ύπνο μου να αναρωτιέται: "Άντε καλέ σιγά, κόβεται το σεξ;;;" Κι όμως, έλα που κόβεται Θεοπούλα μου, έλα που κόβεται...

4) Γενικά είμαι του junk food (κάπου μακριά, σε ένα επαρχιακό μέρος η Αριστέα μειδιάζει διαβάζοντας την παραπάνω φράση, τρώγοντας νωχελικά ριζότο λαχανικών με μπρόκολο...). Μ΄αρέσουν οι πίτσες, τα σουβλάκια, οι κρέπες, τα σάντουϊτς και κάμποσα ακόμα ανθυγιεινά εδέσματα. Ντάξει με μέτρο αλλά μ΄αρέσουν. Τρώω απ΄όλα δηλαδή αλλά έχω αδυναμία στα παραπάνω. Τι να κάνω;; Φταίω, το παραδέχομαι φταίω...

5) Έχω... τρέλα με τον Στίβεν Κινγκ. Εδώ και χρόνια αγοράζω βιβλία του, τα οποία μετά μανίας διαβάζω. Μερικά από αυτά είναι δυσεύρετα αλλά ψάξε-ψάξε η συλλογή μου μεγαλώνει. Τον θεωρώ τον κορυφαίο συγγραφέα στο είδος του και όχι μόνο. Μέσα από την γραφή του περνάει διάφορα μηνύματα για την ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φόβους μας. Σας τον συνιστώ ανεπιφύλακτα!

6) Με παίρνει εύκολα από κάτω, αλλά άλλο τόσο εύκολα ανεβαίνω ψυχολογικά. Αρκεί μια φράση, ή μιά στιγμή με κάποιον άνθρωπο για να με κάνει να πάρω πάλι τα πάνω μου. Είναι ένα θέμα αυτό είναι η αλήθεια, αλλά στη σημερινή εποχή νομίζω πως το αντιμετωπίζει πολύς κόσμος. Το βασικό είναι να μην τα παρατάμε ποτέ και για κανέναν λόγο...

7) Last but not least που λέγανε και στο χωριό μου, μιά εκμυστήρευση ακόμα. Θέλω να περάσω ένα βράδυ με την Μισελ Φάϊφερ. Milf  ξεmilf, παντρεμένη ή σε σχέση, κοντά ή μακριά, δεν με απασχολεί. Την θέλω ρε παιδί μου πως το λένε. Είναι η φαντασίωση μου από τότε που φορούσα κοντά παντελονάκια και την έβλεπα σαν Catwoman να γρατζουνάει με τις νυχάρες της δίχως αύριο τον αβοήθητο, λόγω της γοητείας της, Batman. Είναι η... γυναίκα μου, τέλος! Βοηθήστε και γω δεν θα σας αφήσω έτσι. Θα συνεχίσω να γράφω μαλακίες (μπιιιιιπ) και να σας κάνω να γελάτε!


Αυτό ήταν λοιπόν. Όσον αφορά στους 15 bloggers, επειδή δεν θέλω να υποχρεώνω κάποιους αλλά και λόγω του ότι το βραβείο έχει κάνει ήδη την... γύρα του, λέω να αφήσω φλου την παράδοση και να κοπιάσει όποιος και όποια επιθυμεί! Κλείνοντας, θέλω ειλικρινά να ευχαριστήσω την Μαρίνα για την σκέψη και την τιμή. Θέλω επίσης να πω, πως είμαι ανοιχτός σε βραβεύσεις παντός είδους και παντός καιρού! Αυτά τα ολίγα και μην ξεχάσετε, τα δέοντα στην μαμά σας! Τα ξαναλέμε.


Υ.Γ. Η χαρά μου είναι μεγάλη όταν αναβιώνουν δραστηριότητες που μας ένωσαν παλαιότερα και θα μας ενώσουν και μελλοντικά σε αυτόν τον χώρο. To blogging είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Το πιό αληθινό κομμάτι της επικοινωνίας που λέγεται γραφή...

Τετάρτη 4 Απριλίου 2018

Μέρες Ανά(σ)τασης



Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;


Γ. Βαρβέρης

 
                                            Να σε καρφώσουν στο σταυρό 
                                           η να σταυρωθείς πάνω σ' αυτό το τίποτα που υπήρξες,
                                            είναι ο ίδιος δρόμος, έρημος κι ακατανόητος, 
                                         ανάμεσα στα λιγοστά δέντρα 
                                           και τη νύχτα που κατεβαίνει...

                                                Τ. Λειβαδίτης



Περιφέρω τον επιτάφιό μου. 
Αγγόγυστα, όπως ο Χριστός. 
Ως πού επιτρέπεται να φτάσουμε; 
Η απελπισία συνώνυμο της αυτογνωσίας.
Ιησούν ή Βαραββάν;

Σ. Σταυρόπουλος


                                          Κι όμως μέσα σ’ αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
                                          Μήνες για χάρη του έτρεχα απ’ το Ναό στο λιμάνι
                                         κι απ’ την πόλη στο Όρος των Ελαιών...

Ντ. Χριστιανόπουλος 



Υπάρχει πάντα η ανάσταση,
όχι ορισμένη και πιθανή,
υπάρχει απίθανη περίλαμπρη δόξα,
η φωτεινή έκσταση, δεν μπορούν
δίχως αυτήν οι άνθρωποι...


Ζ. Καρέλλη
                                                                                                                                                                                                                                                                                                Χριστέ μου
                                                                               τι θα ‘τανε η πορεία σου
                                                                           δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
                                                                             στα σκονισμένα πόδια σου;
                                                                
                            Γ. Ρίτσος


Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι
για την Ανάστασή σου.
Την πιστεύω αλλά με θλίβει...


Κ. Δημουλά 



Υ.Γ. Πονηροί καιροί. Γεμάτοι από μίσος, φθόνο και κακία. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η ελπίδα σιγοκαίει μέσα μας, λίγο πιό δυνατά, πιό έντονα, θαρρείς λες, και είναι Εκείνος που μας δίνει το κουράγιο και την πίστη να συνεχίσουμε τον αδυσώπητο αγώνα της ζωής, ψάχνοντας την δική μας, λυτρωτική Ανάσταση.
 Ας βάλουμε την καλοσύνη και την ανθρωπιά στην ζωή μας. Ας καταλάβουμε επιτέλους, ότι άνθρωπος δίχως άνθρωπο, είναι μιά ημέρα χωρίς το φως της, μιά Άνοιξη χωρίς τα λουλούδια της...  Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με Υγεία.


Κυριακή 1 Απριλίου 2018

Βλέπω...

 Απρίλιος ημέρα πρώτη, λέει το ημερολόγιο. Μιά εβδομάδα έμεινε για το Άγιο Πάσχα και η νηστεία κοντεύει στο τέλος της. Έμένα ρε παιδί μου, ένα παράξενο πράγμα, αντί αυτό το τελευταίο διάστημα να θολώνει το μυαλό από την πείνα, τόσο πιό πολύ καθαρίζει. Και βλέπω...

  Βλέπω ανθρώπους να έχουν μίσος μέσα τους για άλλους ανθρώπους. Βλέπω ανθρώπους να έχουν μισός προς τον ίδιο τους τον εαυτό. Ανθρώπους έξυπνους μα μπερδεμένους. Ανθρώπους κοινωνικούς αλλά μόνους. 
 Πράγματα περίεργα. Κάποιους να κλαίνε αλλά να μην το εννοούν. Κάποιους να γελάνε αλλα να είναι ψέμα. Βλέπω στους δρόμους ανθρώπους σκυθρωπούς και δυστυχισμένους, να περπατάνε πηγαίνοντας κάπου, αλλά στην ουσία να μένουν στάσιμοι στο ίδιο σημείο.

 Βλέπω φαγητό. Άφθονο φαγητό. Μα βλέπω και πείνα. Πως γίνεται αυτό; Παιδιά σκελετωμένα αλλά και υπέρβαρα. Βλέπω, αλλά περισσότερο οσμίζομαι την κατάθλιψη. Παντού γύρω μου. Νιώθω την θλίψη των ανθρώπων. 

 Βλέπω το αδιέξοδο τους. Τον λαβύρινθο που τριγυρνάνε χαμένοι. Βλέπω αδέρφια να τσακώνονται  και γονείς να αδιαφορούν για τα παιδιά τους. Μα βλέπω και παιδιά να ξεχνάνε τους γονείς τους...  Βλέπω βία, αίμα και πόλεμο. Παντού. Στα κανάλια, στον δρόμο, μερικές φορές και στα όνειρα μου. Και όταν τα βλέπω τρομάζω και ιδρώνω. Μα συνεχίζω την ζωή μου αλλάζοντας κανάλι η πεζοδρόμιο. Κλείνοντας αυτιά και μάτια σα να μη συμβαίνει τίποτα. Λες και είναι φυσικό αυτό το θέατρο του παραλόγου.

 Αλλά πάλι υπάρχουν στιγμές που βλέπω και όμορφα πράγματα. Ανθρώπους να βοηθάνε άλλους ανθρώπους.   Παιδιά να γελάνε ασταμάτητα. Βλέπω αγάπη και αλληλεγγύη. Συμπόνοια και αξιοπρέπεια. Τιμιότητα και θέληση. Πάθος και ευγνωμοσύνη. Και χαίρομαι όταν τα βλέπω.

 Πολύ περισσότερο χαίρομαι γιατί κάπου κάπου, έστω και δειλά πολλές φορές, κάνει την εμφανισή της και μας υπενθυμίζει ότι είναι εδώ παρούσα, μια λέξη που  αδυνατούμε, δεν θέλουμε ή δεν μας αφήνουν να δούμε. Ανθρωπιά. Όσο θα υπάρχει τούτη η λέξη στο λεξικό των ανθρώπων, τότε τίποτα δεν έχει τελειώσει...


Υ.Γ. Καλό μήνα σε όλους και όλες...



 Στίχοι-Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Αναγνώστες

Page translation