Η "Ματωμένη Κυριακή" και το "δίκιο" των ισχυρών...

 30 Ιανουαρίου 1972. Το πρώτο τάγμα αλεξιπτωτιστών του βρετανικού στρατού, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Ντέρεκ Ουίλφορντ και συμπαραστάτη τον υποδιοικητή Μάϊκ Τζάκσον, πυροβολεί αδιακρίτως, εκατοντάδες ανθρώπους που πραγματοποιούσαν πορεία για τα ανθρώπινα δικαιώματα της Βορείου Ιρλανδίας.

 14 άνθρωποι, ανάμεσα τους 6 παιδιά, πέφτουν νεκροί. Ήταν οργισμένοι εκείνοι οι καιροί. Όπως οι τωρινοί. Με ένα πολύ σημαντικό κοινό παρονομαστή που δεν πρόκεται να αλλάξει ποτέ. Το "δίκιο"του ισχυρού είναι πάνω από τις ανθρώπινες αξίες, και πρακτικά πάνω από την ίδια την ζωή...

 Οι συνειρμοί με την κατάντια της σημερινής εποχής, μου ήρθαν ασυναίσθητα στο μυαλό, διαβάζοντας την ιστορία που ενέπνευσε τους U2, να γράψουν το περίφημο Sunday Bloody Sunday. Πόσες ακόμα "Ματωμένες Κυριακές" θα ζήσουμε ως ανθρωπότητα;

 Η κατάσταση στην Ουκρανία... μυρίζει, εδώ και καιρό, μπαρούτι. Οι μεγάλες δυνάμεις ερίζουν, για τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα.  Η κατάσταση με τον κορωνοϊο στα περισσότερα κράτη της υφηλίου καταδεικνύει την προσπάθεια ελέγχου των ανθρώπων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Σε διάφορες χώρες της Αφρικής, εμφύλιοι, πείνα, με τους ηγέτες να γίνονται πιόνια στα παιχνίδια των μεγάλων.

 Είναι πραγματικά ώρες ώρες, απορίας άξιο, αν και είναι κάτι που συμβαίνει εδώ και αιώνες, να αποδεχόμαστε οκνηρά και αδιάφορα τα ωραιοποιημένα (η και μη) ψέματα των ανθρώπων που εμείς επιλέγουμε, για να ορίζουν τις ζωές μας. Είναι ξεκάθαρα κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Ο νόμος του ισχύρου πέφτει σαν σκοτεινό και γκρίζο πέπλο πάνω από τις ζωές μας. Μας νουθετεί, στην πιο ελαφριά έκδοση του και μας επιβάλλεται με ψυχολογική, λεκτική η και σωματική βία στην χειρότερη. 

 Αλλά αυτό τελικά δεν το κάνουν μόνο οι πολιτικοί ή θρησκευτικοί ηγέτες. Το κάνει και ο λαμπερός τραγουδιστής, ο πάνσοφος δημοσιογράφος, ο πανέξυπνος γιατρός, ο έρωτας της ζωής μας, ο πιο κοντινός μας συγγενής και ο καλύτερος φίλος μας.

  Θέλω να πω, πως η δύναμη που μας ασκεί κάποιος που εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες, τα λάθη, την υπομονή και την καλή μας πρόθεση, είναι τέτοια, που στο τέλος, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ριζώνει μέσας μας, Λειτουργεί υποσυνείδητα και δημιουργεί κατάστάσεις συνδρόμου της Στοκχόλμης. Φανταστείτε το αυτό με μια μαζική και οργανωμένη προσπάθεια εναντίον των αδύναμων λαών. Σε μεγέθυνση δηλαδή.

 Οι αντιδράσεις ανά τα χρόνια έχουν μόνο μια λέξη που μπορεί να αποτινάξει απο πάνω μας τον ζυγό του ισχυρού. Η λέξη αυτή ειναι επανάσταση. Προσωπική, συναισθηματική, επαγγελματική, ονομάστε την όπως θέλετε. Έτσι προχωράει ο κόσμος. Έτσι αλλάζουν τα δεδομένα και οι καταστάσεις.

 Επανάσταση. Σαν και αυτή που έκανε ο βασανισμένος και ταλαιπωρημένος λαός της Βορείου Ιρλανδίας, σαν και αυτή που μπορούμε να κάνουμε και εμείς στην καθημερινή μας ζωή. Στην δουλειά. Στις προσωπικές μας σχέσεις. Ακόμα και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό...

Εκείνη...

Ήξερε απο παιδί να αγαπά. 

Με όλο της το είναι.

Αγαπήθηκε μετρημένα. 

Μα πως γίνεται η αγάπη για εκείνη να έχει όρια;

 

Γελούσε πολύ.

Είχε εκείνο το γέλιο αλλοτινων εποχών

Της χαμογέλασαν ψεύτικα.

Μας πως μπορεί το χαμόγελο για εκείνη να είναι φτιαχτό;

Αγκάλιαζε τρυφερά.

Σαν το μωρό που έχει ανάγκη την μητρική ζεστασιά

Την άγγιξαν με δυσπιστία

Πως γίνεται να μην βλέπουν την αλήθεια της;

 

Ξεχείλιζε απο πάθος.

Σαν τα πελώρια κύματα που πέφτουν με δύναμη στα βράχια

Την πλησίασαν αδιάφορα

Πως είναι δυνατόν να μην νιώθουν την αύρα της;

 

Εκείνη όμως αντέχει. Κλαίει. Ονειρεύεται.

Εύθραυστη αλλα και δυναμική.

 Μαγική και γήινη ταυτόχρονα. 

 Εκείνη. Μόνο εκείνη.

Για το τώρα, το πριν, το μετά και το πάντα...

 Ξέρω ξέρω. Πολύ ποιητικά τα λέω τελευταία. Έτσι μου βγήκε. Ελπίζω να σας άρεσε. Το κείμενο γράφτηκε για τις γυναίκες που παίζουν ρόλο σημαίνοντα και καταλυτικό στην ζωή μας. Για αυτές που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα την αξία τους. Για εκείνες, που τελικά δίνουν νόημα στις μέρες μας....

 

ΥΓ. Καλό μήνα!