Μασκαρεμένες συγνώμες...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Ο Όρσον Γουέλς, αυτός ο μεγάλος Βρετανός σκηνοθέτης, είχε πει κάποια στιγμή πως η υποκρισία είναι τόσο παλιά όσο το δέντρο της Εδέμ. Ποιος αλήθεια μπορεί να διαφωνήσει με τα λεγόμενα του?
 Οι συγνώμες, έτσι όπως χρησιμοποιούνται από μας τους ανθρώπους, έρχονται σχεδόν πάντα σε πλήρη αντιδιαστολή με την ουσιαστική έννοιά τους...
 Όταν βλέπετε ανθρώπους να χρησιμοποιούν την συγκεκριμένη λέξη συχνά να σας μπαίνουν ιδεές.
 Ξέρετε από την μιά είναι καλό να λέμε συγνώμη αλλά από την άλλη όταν την έχουμε κάνει... καραμέλα τότε όχι απλά χάνεται η αξία της αλλά είναι τουλάχιστον πονηρό και περίεργο...
 Ο ανθρώπινος εγωισμός συνήθως επιτάσσει λύσεις και εφευρίσκει τρόπους που δεν συνάδουν με τα χαρακτηριστικά της αξιοπρέπειας, της ανθρωπιάς, της συμπόνοιας... Ποδοπάτάει συναίσθήματα, σχέσεις, παρασέρνει ακόμα και ανθρώπους στο διάβα του για να μπορέσει να επικρατήσει.
 Ρουφάει στην κυριολεξία οτιδήποτε του σταθεί εμπόδιο στο δρόμο, αλλά το χειρότερο απ' όλα είναι οτι πλέον έχει γίνει εργαλείο στα χέρια αδίστακτών συναισθηματικά ανθρώπων που χρησιμοποιούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα για να πετύχουν τον σκοπό τους.
  Και εμείς όμως? Τι κάνουμε? Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τις μασκαρεμένες συγνώμες? Ίσως να μπορούμε. Και? Δυστυχώς η ευτυχώς έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε. Έχουμε ανάγκη να συγχωρήσουμε κάποιον ή κάποια που πιστεύουμε ότι δεν μας συμπεριφέρθηκε σωστά ή  έκανε κάποιο λάθος.
 Έχουμε ανάγκη να ακούσουμε μια συγνώμη δρώντας και εκεί εγωιστικά... Είναι όμως τραγικό πόσο εύκολα προσποιούμαστε. Επιστρατεύουμε ότι μπορόύμε από την ανθρώπινη υπόσταση μας για ψελλίσουμε ένα συγνώμη που ξέρουμε πόσο μετράει για τον απέναντι μας.
 Κροκοδείλια δάκρυα, ένταση στην φωνή, νευρικές κινήσεις  χρησιμοποιούνται για τον σκοπό μας που όπως φαίνεται αγιάζει όλα τα μέσα... Όλα στον βωμό για την δική μας ικανοποίηση, την δική μας ευχαρίστηση. Λες και οι άλλοι δεν υπάρχουν. Δεν υφίστανται. Λες και στο τέλος δεν θα μας καταλάβουν. Όταν η συγνώμη βγαίνει εύκολα δεν είναι αληθινή. Οι πραγματικές συγνώμες έχουν εξήγηση ηθική, αισθαντικότητα, παραδοχή, κατανόηση και μετριοφροσύνη...
  Η αυτογνωσία σε αυτές τις περιπτώσεις κάνει την εμφανίσή της και μόνο τότε ο συνομιλητής μας πορεί να είναι σίγουρος ότι την συγνώμη που λέμε την εννοούμε..
  Αν πραγματικά θέλουμε να βρούμε τι κρύβεται πίσω από τις μασκαρεμένες συγνώμες τότε αυτό περικλείεται στα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Εμιλ Ζολά. Η συγνώμη είχε πει, έρχεται μετά την αδιαφορία. Πόσο δίκιο είχε και πόσο θα θέλαμε να έχει άδικο. Έστω να το πιστεύαμε και ας μην ίσχυε. Όπως τις εύκολες και ψεύτικες συγνώμες...

Δημήτρης Λιαντίνης: Το αλκοολικό πανηγύρι του κόσμου...

" Όλα αυτά είναι ό,τι είδε ο ποιητής στα έγκατα πάθη της ανθρώπινης φύσης. Οι νάρκες και τα ναρκωτικά, τα δηλητήρια και τα φαρμάκια που δίνουν και παίρνουν ακατασίγαστα, και γιομίζουν τις μέρες και την αγορά των ανθρώπων.
 Είναι τα παραπατήματα, οι πλημμέλειες, οι κακουργίες που μας κυκλώνουν άλλοτε σαν σκοτεινές επιφορές και προθέσεις, και άλλοτε σαν άγριοι επιτελεσμοί. Έτσι βλέπει ο ποιητής το πολυκέφαλο θρέμμα που κρύβει μέσα του ο καθένας μας. Βλέπει και στοχάζεται, και απορεί και τρομάζει. Απελπίζεται, και κλαίει και περιγράφει.
 Περιγράφει την κτηνωδία και ξεσυνερίζεται την απανθρωπιά. Τα ψεύδη και την υποκρισία να προσκυνιούνται τις Κυριακές στους ναούς. Τη χαιρεκακία και το φθόνο να δικάζουνε τους αναίτιους. Την πλάνη και τη δεισιδαιμονία καθισμένες στο θρόνο.

 Ζωγραφίζει την αλαζονεία στα ψηλά και στους εξώστες. Τη φιληδονία να βγαίνει περίπατο με τη μαϊμού και τον κόκκινο πρωκτό της. Τον αισχρό εγωισμό τον κουφόηχο και τη φιλαυτία μπροστάρηδες στο δρόμο.
 Την αμάθεια γενική οικονόμο στο σπίτι και στο βουλευτήριο. Και την προδοσία του ψωμοπάτη. Την ξετσιπωσιά, τη σιμωνία, τη λαιμαργία, την ασωτεία, τους μισερούς, τους κίβδηλους, τους κόλακες, την ακαλαίσθητη αηδία και ταραχή από νεόπλουτους και «μορφωμένους».
 Πάπες, πατριάρχες, καρδινάλιοι, ηγεμόνες, πρίγκιπες, βασιλιάδες, σύμβουλοι κρατικοί, αξιωματούχοι, εμπόροι, καλαμαράδες, διοικητικοί, στρατιώτες, ο απλός κοσμάκης.
 Όλοι συνωθούνται και κατακρούονται, χορεύουν, τραγουδούν, βιάζουνται, σκούζουν, βρίζουνται, μαχαιρώνουνται, γελούν, συνουσιάζουνται στο αλκοολικό πανηγύρι του κόσμου..."

* Το κείμενο είναι απόσπασμα από το τελευταίο βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη, "Γκέμμα".

10 Ιουνίου 1944. Δίστομο. Λίγο πριν... Χρόνια μετά...

 Στείρι. 10 το πρωί. Μύριζε αίμα από νωρίς εκείνη η μέρα...  Οι αντάρτες ακροβολισμένοι στα γύρω βουνά. Ο Γερμανός αξιωματικός Χανς Τσάμπελ δίνει την εντολή μετά το κάζο  των στρατιωτών του για αντίποινα: "Στο Δίστομο όλοι..."
 Μετά την μάχη  αναφέρει η Βικιπαιδεία, οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και σε αντίποινα για τις απώλειές τους άρχισαν την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν.
 Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.
  Ποιος θα το περίμενε πως μία ημιορεινή κωμόπολη στο νοτιοδυτικό τμήμα της επαρχίας Λιβαδειάς στο νομό Βοιωτίας, θα μνημονεύονταν στην παγκόσμια ιστορία όχι για τις φυσικές ομορφιές της αλλά για μιά από τις μεγαλύτερες θηριωδίες των Ναζί του Χίτλερ?
 Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί μέχρι τότε πως ο ανθρώπινος νους μπορεί να φτάσει μέχρι και αυτό το σημείο? Το σημείο χωρις επιστροφή. Το σημείο που τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα αναλάμβαναν να οδηγήσουν εκατοντάδες ανθρώπους στο να σφαγιάσουν, να βιάσουν, να ληστέψουν, να εξαφανίσουν ένα χωριό, που απλά τόλμησε να αντισταθεί στον παραλογισμό τους.
 Μια χώρας που από τότε μετράει πληγές και κυνηγάει τις Γερμανικές αποζημιώσεις, όπως  ο Δον Κιχώτης κυνηγούσε τους ανεμόμυλους...  Ανάθεμα μας...

Όχι ρακέτες, όχι... ψώνια σε θάλασσες και ακτές...

 Το καλοκαίρι μπήκε και μαζί με αυτό έφτασε και η ώρα για τις πρώτες μας βουτιές. Άλλοι και άλλες βέβαια έχουν ήδη κάνει καμιά δεκαριά μπάνια αλλά επί της ουσίας από δω και πέρα αρτχίζει το πανηγυράκι.
 Σκεφτόμενος όλο αυτό το σκηνικό που διαδραματίζεται στις παραλίες της χώρας μας, ήρθε ανεπαίσθητα στο μυαλό μου η παλιά διαφήμιση με τον συμπαθητικό γλάρο να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο του και να μας λέει με στεντόρεια  φωνή (καλά από πότε μιλάνε οι γλάροι?) : “Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές. Για να μπορούμε να χαιρόμαστε όλοι μας την καθαρή θάλασσα και αυτό το καλοκαίρι...” Καλά τα έλεγες εσύ γλάρε μου.   Αλλά φαντάσου ότι από τότε όσο και να μας έπρηζες κάθε καλοκαίρι με το μήνυμα σου, εμείς όχι μόνο δε σε ακούσαμε (θάλασσες και χωματερές είναι ένα και το αυτό...) αλλά έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο.

Ρακέτες, ρακέτες και... ρακέτες

  Ξαφνικά 2-3 μήνες πριν το καλοκαίρι τα γυμναστήρια γεμίζουν από νεαρές δεσποινίδες αλλά και κυρίες που έχουν σκοπό να κάνουν θραύση στην πλαζ αλλά και από επίδοξους σφίχτερμαν που προσπαθούν να χάσουν την κοιλούμπα τους για να είναι σένιοι στην παραλία και να αρέσουν στα... κορίτσα (ναι, ναι κορίτσα όπως το διαβάσατε).
 Αφού λοιπόν του δίνουν καταλαβαινει στην γυμναστική, σκάνε στην παραλία με μαγιό πιο στενό και από κορσέ οι άντρες και με brazilian (πωπώ τι μόρφωση έχω ο άτιμος...) ή στρινγκ μαγιό οι γυναίκες. Οτιδήποτε άλλο απαγορεύεται.
 Και εκεί γίνεται το έλα να δεις. Οι 999 στους 1000 λουόμενους έχουν tatoo, φοράνε γυαλιά ακόμα και όταν κάνουν βουτιές, στέκονται όρθιοι μπροστά σε άλλους για επίδειξη του καλοσχηματισμένου κορμιού τους (οι γυναίκες στους άντρες και το αντίθετο) και βέβαια παίζουν... ρακέτες.

 Ναι καλά καταλάβατε. Οι ρακέτες είναο πλέον το εθνικό μας σπορ. Άσχετα αν το τένις στην χώρα μας αγνοείται ως άθλημα... Οι ρακέτες είναι άλλο πράμα. Απλωμένο λάδι σε όλο το κορμί, αλτρουισμός και αυτοθυσία σε κάθε χτύπημα, άναρθρες κραυγές, αλλά η υπερπαραγωγή είναι όταν το μπαλάκι πέφτει επάνω στο ξανθό πιπίνι που όλως τυχαίως ξαπλώνει πολυ κοντά στον...αγώνα.  “Με συγχωρείς σε χτύπησα???” είναι η ατάκα που ακούγεται πιο συχνά στις ελληνικές παραλίες. Μια ατάκα σαν και αυτές που χρησιμοποιούσε ο Στάθης Ψάλτης παριστάνοντας το καμάκι στην ανάλογη ταινία των 80s.

Οι φυλές της παραλίας

 Εδώ και αν γίνεται χαμός. Στις ελληνικές παραλίες μπορείτε να βρείτε κάθε καρυδιάς καρύδι... Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται πως οι παραλίες είναι για όλους. Αλλά πείτε μου σας παρακαλώ δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε γυμνασμένους και λαδωμένους ζιγκολό να τριγυρνάνε κάνοντας καμάκι, δεν έχετε απηυδήσει με τις χαζοbimbo κοπελίτσες και τις παρέες που έχουν τέρμα την μουσική στο κασετόφωνο και τα μπυρόνια να...κοίτωνται δεξία και αριστερά τους?

 Δεν έχετε τρελαθεί με το απίστευτο “φαγοπότι”, το κλέψιμο που γίνεται σε βασικά είδη που πωλούνται στις πλαζ (1 ευρώ το μικρό μπουκαλάκι το νερό, 2 ευρώ ένα παγωτό χωνάκι και πάει λέγοντας), δεν έχετε νευριάσει με την αυθαιρεσία κάποιων που νοικιάζουν τις ξαπλώστρες 5 ευρω και έχουν είσοδο και καλά άλλα τόσα στις δήθεν πιο οργανωμένες παραλίες, ειδικά εδώ στην Αττική???
 Αμ το άλλο? Αλλοδαποί (προς θεού δεν έχω κάτι με αυτούς αλλά με το κράτος μας) πουλάνε διαφόρων ειδών μπιχλιμπίδια, το παίζουν ζωγράφοι κάνοντας χένες ή όπως αλλιώς λέγονται με υλικά αμφιβόλου ποιότητας δηλώνοντας πως το παρεμπόριο ζει και βασιλεύει ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες παραλίες της χώρας μας.

 Προβλέπεται ταλαιπωρία και φέτος με ότι ανέφερα παραπάνω. Ακόμα και εκεί, στα μπάνια μας δηλαδή αυτό το κράτος δεν έχει καταφέρει να βάλει μια τάξη, αλλά ακόμα και εμείς οι ίδιοι... δεν παιζόμαστε...