Ήρθες...

 

 Ήρθες,

Ήρθες άξαφνα σαν τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη

Σαν την δροσοσταλίδα που πέφτει στο μέτωπο

από το θρόισμα των φύλλων

Σαν το γλυκό φως της αυγής

τις μέρες του καλοκαιριού


Ήρθες,

Ήρθες σαν το χρυσό μανδύα

 που ντύνει το λιόγερμα

Σαν τις φωνές των παιδιών

 που αντηχούν στις γειτονιές τα απογεύματα

Σαν το κλάμα του μωρού

που πρωτοαντίκρυσε τον κόσμο


Ήρθες,

Και όπως άξαφνα ήρθες, έτσι και έφυγες

Σαν τα καλοκαίρια που δεν θέλαμε να τελειώσουν

Σαν την σχολική εκδρομή που έληγε

 με τον πνιχτό ήχο της σφυρίχτρας

Σαν το κορίτσι στο απέναντι μπαλκόνι

που μετακόμισε ένα βροχερό πρωινό


Μακάρι να ερχόσουν ξανά,

έστω για λίγο

κι ας έφευγες πάλι....

Αλαλούμ...

  Μασκαράδες (όχι αυτοί που φοράνε μάσκα, οι άλλοι... wannabe Zoro), ψεκασμένοι (όχι αυτοί που δέχονται ψεκασμούς από ψηλά, αλλά αυτοί που βλέπουν πίσω από τον κορωνοϊο μέχρι και τον... King Elvis), o Big Brother της νέας εποχής (χίλιες φορές... Τσάκας) και οι... καμμένοι, στο καζάνι όλοι βρασμένοι. 

Θα μπορούσε, χωρίς τις παρενθέσεις να ήταν και ο τίτλος του σημερινού κειμένου μου. Αλλά δεν πειράζει, ο Δάκης τα είπε όλα. Αλαλούμ. Α ρε προφήτη Δάκη...

 Έχω βάσιμες υποψίες πως το 2020... συνουσιάζεται πατόκορφα, για να μη πω καμιά πιό βαριά κουβέντα. Ε δε πάει άλλο. Από κορωνοϊο, μέχρι κυκλώνες, από Τούρκους, μέχρι αστεροειδείς που θα μας επισκεφτούν, λιμούς, καταποντισμούς, σεισμούς, με τα κανάλια να συναγωνίζονται για το ποιο δείχνει τα ωραιότερα... σκουπίδια και πάει λέγοντας.

 

 

 Το ότι ο κόσμος έχει γονατίσει οικονομικά, ότι τα σχολεία άνοιξαν και είναι σίγουρο ότι θα ξανακλείσουν, το ότι στους δρόμους γίνεται πανικός, ο ένας πάνω στον άλλο, τσακωμοί, σφαλιάρες, οι ΜΕθ γεμίσανε, γιατροί, νοσηλευτές, καθηγητές, δάσκαλοι, απλοί εργαζόμενοι είναι στα όρια τους, δε μας αφορά, δε μας νοιάζει. 

 Τις μασκούλες μας, δουλειά-σπίτι και τούμπαλιν και έχει ο Θεός. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε εμείς πια. Υπομονή, λεφτά, αξοπρέπεια. Τα χάσαμε ή άντε για να μη φανώ υπερβολικός, αρχίζουμε και τα χάνουμε όλα σιγα σιγά...

 

 Λοιπόν παίδες, γκομενάκια, ωραίες μου κυρίες, φίλοι, συγγενείς, εργοδότες, γιατροί, νοσηλευτές, γιαγιάδες, παππούδες και μαθητές, σας έχω την λύση. Μην σκάτε. Φύγαμε για Χαρτούμ που λέει και ο Δάκης. Νοερά βεβαίως βεβαίως, γιατί έρχεται και lockdown που να τους καεί το στέρεο...

"Ένα αλαλούμ ο κόσμος έγινε
όλοι το παίζουνε τρελοί
τίποτα όρθιο δεν έμεινε
το λένε και μες στη βουλή
 
Πάμε σου λέω να του δίνουμε
εδώ δεν έχει προκοπή
δεν τους χρωστάμε και μας γδύνουνε
και μένουμε πάντα ταπί
 
Αλαλούμ αλαλούμ
Αλαλούμ αλαλούμ
άλλη γλώσσα μιλάμε
μάζεψέ τα να πάμε
πιο καλά στο Χαρτούμ..."

Στίχοι: Θάνος Σοφός - Μουσική: Χάρης Χαλκίτης

Αντίμετρα αδιεξόδων...

 Να πω ότι ξεκινάει το φθινόπωρο καλά, θα είναι ψέματα  Να πως ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, πάλι ψέματα θα είναι. 

 So what? Αν είναι να πορευόμαστε με το "κάθε πέρσι και καλύτερα" ή να κινούμαστε στην λογική του "υπάρχουν και χειρότερα", δεν βγαίνει τίποτα. Δεν προχωράμε μπροστά. 

 Κι όμως. Μερικές φορές και επειδή όντως υπάρχουν χειρότερα, μια βαθιά ανάσα, μια κουβέντα με έναν φίλο, ένα καλό βιβλίο, μια βόλτα στο δάσος, αλλά κυρίως η σκέψη πως είμαστε και πρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι, βοηθάει. Ξελασπώνουμε. Ξεκινάμε ξανά. Και ξανά. Γιατί η ζωή, όσο παραμένουμε ζωντανοί και όρθιοι, είναι πάντα ένα νέο ξεκίνημα.

 Αν μπορέσοουμε και το καταφέρουμε αυτό, δεν θα χρειάζεται να μας συμβεί κάτι για να κατανοήσουμε την αξία της ζωής.  

 Αν παρατηρούμε τις δυσκολίες που περνάει ο γείτονας, τα προβλήματα που έχουν οι συγγενέις και οι φίλοι, την τύχη που μπορεί να έχουμε μέσα στις ατυχίες μας, τότε, κατα βάση, όλα θα πάνε καλύτερα. Στον βαθμό που εμείς μπορούμε να επηρρεάσουμε τις καταστάσεις.

  Είμαι μερικά πράγματα που λειτουργούν ως αντίμετρα στην παράνοια, στην ασχήμια, στην ματαιοδοξία, στον κυνισμό, στην απάθεια, στον φανατισμό και σε οτιδήποτε άσχημο υπάρχει σε αυτή την ζωή. Είναι απλά. Δύσκολα εφαρμόσιμα ίσως, αλλά απλά. Ηρεμία, ανθρωπιά, ευγνωμοσύνη, προνοητικότητα, καλοσύνη, αγάπη.

 Σε έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι δεδομένο, που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, που άνθρωποοι πεθαίνουν από την φτώχεια, τις κακουχίες, την πείνα, τους πολέμους, τις αρρώστιες, ο Άνθρωπος πρέπει, οφείλει να προτάσσει την φύση του. 

Αυτή δεν είναι μόνο κακή. Όχι. Είναι και καλή.
Μερικές φορές η διέξοδος είναι η αποδοχή και όχι τα γιατί και τα αν, τα ίσως και τα μήπως.

Καλό μήνα να έχουμε, με Υγεία.


ΥΓ. Το κείμενο προέκυψε από κάποια περιστατικά που συνέβησαν σε δικόυς μου ανθρώπους. Είμαι δίπλα τους. Νοερά και φυσικά. Τα ξαναλέμε.

"Cause all of the stars
Are fading away
Just try not to worry
You'll see them some day

Take what you need
And be on your way
And stop crying your heart out..."

Oasis