Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Όταν ο Χατζιδάκις συνάντησε το όνειρο...


- Δε σας μελαγχολούν τα χρόνια που περνάνε;

"Όχι, αν μου λέγατε να τα ξαναζήσω θα με μελαγχολούσε περισσότερο.
Σοβαρά;
Να αντιμετωπίσω τα ίδια λάθη και την ίδια άγνοια για μια ακόμη φορά; Δεν το θέλω."

- Έχετε κάνει πολλά λάθη;

"Φυσιολογικά, όπως κάθε άνθρωπος. Είναι πράγματα που λέτε θα ήθελα να μην το είχα κάνει;
Όχι, ομολογώ ότι μ’ αρέσουν και τα λάθη μου. Δε μετανοώ ούτε για τα λάθη μου. Αλλά δε θα ΄θελα να τα ξανακάνω. Όπως δε μετανοώ για τις ωραίες στιγμές μου αλλά δε θα ήθελα να τις ξαναζώ. 
Με ενδιαφέρουν πολύ οι στιγμές που θέλω να ζήσω παρά αυτές που έζησα.."


 * Τα λόγια είναι απόσπασμα από συνέντευξη του Μ. Χατζιδάκι στη Μ. Ρεζάν

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Η ματαιοδοξία φοράει... κραγιόν

 Οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Και ως τέτοια λειτουργούν. Στη σκέψη, στη συμπεριφορά, ολόκληρος ο κόσμος τους είναι διαφορετικός. Και σίγουρα ματαιόδοξος.
 Παρακάτω σας αναλύω πέντε από τις μεγαλύτερες ματαιοδοξίες των γυναικών. Ξέρω ότι τις ξέρετε (οι άντρες), ξέρω ότι δεν θα τις παραδεχτείτε (οι γυναίκες), αλλά κάποιος πρέπει να κάνει την "βρώμικη" δουλειά. Φύγαμε...

1) Γάμος
 Με διαφορά, μακράν της δεύτερης, η μεγαλύτερη ματαιοδοξία των γυναικών. Είναι γι'αυτές ο γάμος κάτι σαν ελιξήριο. Ο γάμος προσθέτει χρόνια στις γυναίκες και αφαιρεί στους άντρες! Η συγκεκριμένη μέρα δε, είναι αυτή που κατέχει το μεγαλύτερο ποσοστό στις γυναικείες φαντασιώσεις. Ποιο σεξ και αηδίες! Το νυφικό, η εκκλησία, τα τούλια, τα ρύζια, η στιγμή που με μια μυτιά ξεραίνουν τα αντρικά πόδια, είναι must για τον γυναικείο πληθυσμό, πως ως άλλες "κυρίες Κοκοβίκου" υψώνουν αμέσως την παντιέρα της επανάστασης..."Σκασμός εσύ Αντωνάκη μου, Δημητράκη μου, Γιαννάκη μου" και πάει λέγοντας...

2) Ηλικία
 Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει: "Ποτέ μην εμπιστεύεσαι μια γυναίκα που λέει την πραγματική τηε ηλικία.  Αφού μπορούν να πουν αυτό, μπορούν να πουν τα πάντα!". Εγώ πάλι λέω, πως είτε την πουν, είτε όχι, πάλι μπορούν να πουν και να κάνουν τα πάντα. Αυτό το κόλλημα με την ηλικία όμως δεν το καταλαβαίνω.
 Τι διαφορά θα κάνει κυρίες μου αν πείτε ότι είστε 45 και όχι 35? Μου λέτε? Θα φύγει ο γαμπρός? Θα σας απαγορεύσουν την είσοδο στα καταστήματα?Θα παρεξηγηθεί ο εργοδότης σας? Αφού η ρημαδιασμένη ταυτότητα λέει όλη την αλήθεια... Αφού και ψέμματα να πείτε τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω...
 Να αρέσετε δε λέω, αλλά οι μεγαλό-κοπέλες φαίνονται όσο και αν προσπαθούν να κρύψουν τα χρόνια τους...

3) Καθαριότητα
 Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά! Πείτε μου λοιπόν δεν είναι τουλάχιστον χαζό να θες να παντρευτείς έναν άντρα, να θές να ζήσεις ολόκληρη την ζωή σου μαζί του, να θες να ζεις στο ίδιο σπίτι με αυτόν και από πάνω να θες και καθαριότητα? Γίνεται αυτό? Γίνεται να μην κατουράει ο άντρας έξω από την λεκάνη?
 Γίνεται να μην πετάει παπούτσια και ρούχα δεξιά και αριστερά? Γίνεται να μην βλέπεις πατημασιές πάνω στους καναπέδες? Γίνεται να μην μαζεύεις συνέχεια ψίχουλα απ όπου περνάει ο ισχυρός ανήρ???  Δεν γίνεται! Αν η καθαριότητα λοιπόν δεν είναι γυναικεία ματαιοδοξία τότε τι είναι?
 
4) Χρόνος
 Γενικότερη έννοια που θα την κάνω συγκεκριμένη. θα σας έχει τύχει (απευθύνομαι στους άντρες) να έχετε ένα ραντεβού με μια γυναίκα και να περιμένετε, να περιμένετε, να περιμένετε... Το έχουν αυτό τα αγαπημένα μας θηλυκά. Λες 8 και έρχονται 9. Δεν μπορώ όσο και αν προσπαθώ όμως να καταλάβω γιατί αυτή η κακή σχέση με τον χρόνο. Τσακωμένες είναι?
 Τι διαφορά θα κάνει αν βαφτούν λιγάκι ακόμα, αν κοιταχτούν για 78η φορά στον καθρέφτη, αν κάψουν το πιστολάκι από την υπερβολική χρήση? Δεν είναι ματαιοδοξία αυτό το "τώρα αγάπη μου σε μισό λεπτάκι είμαι έτοιμη", όταν στο τέλος το μισό λεπτό θα έχει γίνει μία ώρα?Ε???

5) Φαγητό
 Δε μπορώ να πω, το καλό φαγητό είναι ωραία  φάση, το πολύ φαγητό όμως δεν είναι. Αν και τελευταία στη σειρά αυτή η ματαιοδοξία είναι από τις μεγαλύτερες και αφορά κυρίως τις μητέρες.     Χωρίς να ρωτήσουν ειδικό, χωρίς να ακούν τον καημένο τον πατέρα που φωνάζει "φτάνει βρε αγάπη μου θα σκάσει το παιδί", οι Ελληνίδες, κυρίως, μάνες θεωρούν πως το πολύ έως υπερβολικό φαί, στα μικρά παιδιά κάνει καλό!
  Τι φασολάκια, τι πουρέδες, τι κρέατα σε...λιωμένη μορφή, τι πατάτες τηγανιτές,  τι ψωμί με τυρί, τι φρούτα πρωί και βράδυ, τι παραινέσεις του τύπου "άλλη μια για την μαμά, μια για τον μπαμπά, για τον παππού για την γιαγιά, για τον γείτονα..."
 Όλα τα έχει ο μπαξές (στην κυριολεξία). Αρκεί να φάει το παιδι. Άσχετο αν μετά πρέπει να σταματήσει να τρώει για να μην το περάσουν για το λαστιχάνθρωπο της Pirelli...
 Όπως είδατε, μπορεί να έγινα κάπου υπερβολικός, αλλά συνήθως έτσι λέγονται οι μεγάλες αλήθειες. Η ματαιοδοξία κυρίες μου είναι γυναικείο προνόμιο. Ακόμα και έτσι σας αγαπάμε όμως...

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Μεφιστοφελική νιρβάνα

Και να θες να ηρεμήσεις τούτες τις μέρες δε μπορείς. Η μάλλον για να το πω σωστά δε σ'αφήνουν... Ζούμε μια περίοδο ιδιότυπης νιρβάνα, μια περίοδο μεφιστοφελική, όπου ως άλλοι Φάουστ "πουλάμε" την ψυχή μας με σκοπό να ξαναβρούμε τους χαμένους μας εαυτούς. Πως νιώθει ο καθένας απο εμάς τώρα που όλα καταρρέουν?
  Αυτό που εγώ καταλαβαίνω και βλέπω από όσα ζω είναι πως σε αυτή την χώρα ισχύει το "πιο εύκολα βγαίνει η ψυχή παρά το χούι". Δεν ξέρω αν είναι οι... ψεκασμοί, δεν ξέρω αν είναι η δεδομένη ψυχολογική κούραση, αλλά αισθάνομαι πως χάνουμε την πίστη μας.  Δεν ξέρω πια αν υπάρχει πια  κάτι δεδομένο. Δεν ξέρω αν οι μάχες κερδίζονται με αγώνες ή λόγια, αν έχουμε δημοκρατία ή χούντα, αν αξίζουμε περισσότερα η έχουμε... ανάξια αξία, δεν ξέρω πόσο οι άνθρωποι θα παραμείνουν άνθρωποι και δεν θα περάσουν σε... ζωικό επίπεδο (πολλοί το έχουν κάνει ήδη), δεν ξέρω τι ξέρω!
  Ο καθένας απο εμάς κουβαλάει μέσα του, εκτός από τα προσωπικά του προβλήματα, τα προβλήματα και τα χαρακτηριστικά ενός λαού που έχει αρρωστήσει. Εγώ έτσι νιώθω. Έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος!
  Και δεν μιλάω για τα... διαλλείματα χαράς που λίγο πολύ όλοι σχεδόν οι άνθρωποι έχουμε. Μιλάω για αυτή τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας και ευτυχίας που έχω καιρό να νιώσω. Οι δρόμοι μας είναι γκρίζοι και αδιέξοδοι. Τα λόγια μας αδύναμα και άστοχα, οι σκέψεις μας θαμπές και μπουχτισμένες...
  Οι λαοί με ιστορία, όπως εμείς, είχαν περιόδους που η διαδρομή στον πάτο του βαρελιού ήταν μονόδρομος αν όχι επιβεβλημένη απόφαση με σκοπό την, εκ βάθρων, επαναδημιουργία τους.  
  Εδώ όμως έχω την αίσθηση πως  το βαρέλι δεν έχει πάτο... Είναι δύσκολα και πονηρά τα χρόνια που διανύουμε. Δεν είναι μόνο το άγνωστο που  περιβάλλει εμάς τους νεότερους, αλλά και η αδυναμία των παλαιοτέρων να σου δώσουν μια αχτίδα ελπίδας, να σε κάνουν να νιώσεις πως τα πράγματα είναι διαχειρίσιμα, να καταλάβεις πως μπορείς να στηριχτείς στην πείρα τους...
  Αυτή η εντελώς νέα κατάσταση (και το τονίζω το νέα μιας και οι περίοδοι των παγκοσμίων πολέμων, του εμφυλίου και της Χούντας ήταν άλλες εποχές), αλλάζει το μέσα μας. Παρατηρώ καθημερινά συμπεριφορές περίεργες και οι άνθρωποι γύρω μου μοιάζουν περισσότερο με χαμαιλέοντες, που η συμπεριφορά τους αλλάζει κατα το δοκούν και προς ιδίον όφελος, παρά ως συνάνθρωποι με τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους προβληματισμούς. 
 Πολλοί χαρακτηρίζουν αυτό που ζούμε ως "στημένο σκηνικό", άλλοι ως φυσιολογική ροή των πραγμάτων και άλλοι ως σημεία των καιρών. Δεν μαρέσει αυτή η ιδέα της μαριονετοποίησης.
 Ο άνθρωπος ξεχωρίζει από τα άλλα όντα για την δυνατότητα του να κρίνει, να σκέφτεται και αναλόγως να πράττει.  Αυτό οφείλουμε να κάνουμε σε πείσμα οποιασδήποτε δύναμης, φατριάς, συντεχνίας που μας καταδιώκει. 
 Ο Πλάτωνας είχε πει πως είναι αδύνατο να βελτιωθεί ο κόσμος εάν πρώτα δεν βελτιωθεί ο άνθρωπος. Ας προσπαθήσουμε λίγο παραπάνω. Μπορούμε να δείξουμε έναν καλύτερο εαυτό. Ας μην καταντήσουμε παλιάνθρωποι ρε παιδιά...

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Ο αναρχικός Sid Vicious

Σημαδιακή η σημερινή μέρα. Σαν κάτι να θέλει να μας πει... Σαν σήμερα λοιπόν τον Μαϊο του 1957 γεννιέται ο μεγαλύτερος σταρ της πανκ μουσικής σκηνής, ο παρανοϊκά ταλαντούχος Sid Vicious. Η πανκ (μελωδική μορφή της αναρχίας) κατέκλυσε την μουσική βιομηχανία και ο... θόρυβος που έκανε ήταν τόσο εκκωφαντικός που για χρόνια μεσουρανούσε στην Αμερική και στην Αγγλία.

Και...εγένετω πανκ

 Το ξεκίνημα της πανκ ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 60' στην Αμερική, αλλά ουσιαστικά εδραιώθηκε, μεταλλάχθηκε (τόσο ώστε να γίνει το...μπαμ) την δεκαετία του 70' στην συντηρητική Μεγάλη Βρετανία με συγκροτήματα όπως οι Sex Pistols, οι Clash και οι Grass. Ήταν η μουσική του λευκού απορριπτόμενου νεολαίου και μέρος ενός κινήματος πολιτικής και κοινωνικής καταγγελίας αλλά και αμφισβήτησης του κατεστημένου. 
 Σημαντική λεπτομέρεια βέβαια ήταν πως η εποχή βοήθησε στην εξάπλωση της  πανκ μουσικής μιας και έπειτα από τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο κόσμος άρχισε να νιώθει περισσότερο απελευθερωμένος από τα συντηρητικά δεσμά του παρελθόντος αλλά και πιο επικύνδινα... δημιουργικός.

Με στυλ...αναρχικό

 Το πανκ στυλ από όταν ξεκινησε (δεκαετία του 70') στόχο είχε να προκαλεί την κοινή γνώμη. Από τότε μέχρι σήμερα κάποια από τα τυποποιημένα αξεσουάρ έχουν αλλάξει ή έχουν αντικατασταθεί με νέα. Τ-shirt με προσβλητικές στάμπες όπως ανάποδοι σταυροί, σβάστικες κτλ. ήταν πολύ διάσημα στα αρχικά κύματα του πάνκ.Τα μαλλιά ήταν φτιαγμένα για να φαίνονται ατημέλητα, σε αντιθεση με τις προηγούμενες εποχές όπου ήταν κυρίως μακριά. Ήταν βαμμένα σε αφύσικα χρώματα (πράσινο, έντονο κόκκινο, μωβ).
  Επίσης, αρκετά γνωστά ήταν τα δικτυωτά καλσόν (πολλές φορες σχισμένα) και τα περικάρπια με καρφιά και άλλα αντικειμενα με καρφιά, οι παραμάνες (πάνω στα ρούχα ή σαν σκουλαρίκια). Στα πρώτα χρόνια του πανκ, οι αντρες και οι γυναικες φορούσαν βαρύ και πολύ eyeliner.
 Αυτό που έλειπε  λο ιπόνμαπό τη νέα μόδα της τότε εποχής λοιπόν ήταν το...πουλέν της! Όπως κάθετι καινούργιο, ελπιδοφόρο και διαφορετικό, έτσι και η πανκ ήθελε τον άνθρωπο που θα την καθιέρωνε στο μυαλό της νεολαίας κυρίως.

O El...Sid Vicious

Ο Sid Vicious, κανονικό όνομα John Simon Ritchie, ήταν η γροθιά στο στομάχι, ο άνθρωπος που έδωσε σάρκα και οστά στην έννοια αναρχία και που μέχρι τότε, ειδικά στην Αγγλία, περιοριζότανε στα κοντά φουστάνια, στα τραγούδια των Beatles και σε επεισόδια στα ποδοσφαιρικά γήπεδα της χώρας.
  Ένας μπασίστας  μέτριος με μια τρέλα  όμως ξένοιαστη, ατόφια και δημιουργική, ένας αυτοκαταστρφικός τύπος με ξεσπάσματα οργής, αλλά πιο πολύ απ όλα ένας πραγματικός σταρ που έβαλε την πανκ (μαζί με τους Jonny Rotten, Joe Stramer, Jonh Ramone) δίπλα στην ροκ μουσική με θέσεις και σκέψεις αδιανότητες για την εποχή.
  Ξεκίνησε την καριέρα του στη μουσική σαν μέλος του συγκροτήματος The Flowers of Romance μαζί με τον Keith Levene, μετέπειτα μέλος των Clash ενώ έπαιζε και σε έκτακτες εμφανίσεις των Siouxsie & the Banshees, παίζοντας ντραμς στις εμφανίσεις τους στο 100 Club Punk Festival. Μπήκε στους Sex Pistols  μετά την αποχώρηση του Glen Matlock το 1977. Όπως έλεγε και ο μάνατζερ του συγκροτήματος, ”εάν ο Rotten είναι η φωνή της πανκ, ο Vicious είναι η συμπεριφορά της”.


Πανκ...κασταστάσεις

 Στο σύντομο αλλά ταραχώδες πέρασμα του από τα εγκοσμια έγιναν "πράματα και θάματα". Η ζωή του στιγματίστηκε από εντάσεις αλλά και δολοφονίες. Την 12η Οκτωβρίου του 1978 η κοπέλα του Nancy Spungen, πιστοποιημένη χρήστρια ηρωίνης, πέθανε από άγνωστα αίτια. Οι αρχές τη βρήκαν νεκρή στο δωμάτιο 100 του ξενοδοχείου «Τσέλσι», στη Νέα Υόρκη. Ο Vicious ομολόγησε ότι αυτός ήταν που την σκότωσε.
 Αλήθεια? Ψέμα? Ακόμη και σήμερα δεν έχει αποδειχθεί η αλήθεια. Το...μενού όμως δεν είχε μόνο αυτά. Ο Vicious ήταν συνεχώς στην σύγκρουση με όλους και με όλα. Χρήση ναρκωτικών, ξυλοδαρμοί ήταν φαινόμενα σε καθημερινή βάση και το...σύστημα πλέον δεν τον άντεχε!

Το τέλος μιας εποχής

  Και θα μου πείτε γιατί τόσος ντόρος για έναν άλλο αυτοκαταστροφικό αστέρα της μουσικής? Μα γιατί ο Vicious  ίσως να μην ήταν αυτο τελικά.  Ίσως να ήταν ένα παράδειγμα προς αποφυγή για τους νέους των μεταγενέστερων γενεών, ίσως πάλι να ήταν ο...πάτος ενός βαρελιού που ο κόσμος, μαζί με άλλα πολιτιστικά και πολιτικά γεγονότα (παγκόσμιοι πόλεμοι, δικτατορίες κλπ) δεν ήθελe να ξαναζήσει.
  Ίσως όμως να ήταν και η.. φωνή των απεγνωσμένων νέων της εποχής, ο προβληματισμός τους για τα λάθη του παρελθόντος από τους μεγάλους αλλά και η αγωνία τους για το αύριο.
  Στις 2 Φεβρουαρίου 1979 ο Sid Vicious βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του στο Γκρήνουιτς έπειτα από υπερβολική χρήση ηρωίνης. Ο μύθος λέει ότι την μοιραία δόση του την έδωσε η ίδια η μητέρα του και ότι στο Γκρήνουιτς βρέθηκε την μέρα που η ίδια είχε πληρώσει εγγυητική 50.000 δολλαρίων για την δίκη του όσον αφορά τον θάνατο της Nancy.
  Ήταν το τέλος μιας ταραχώδους εποχής μιας και έπειτά από αυτό το γεγονός η πανκ μουσική δεν ήταν ποτέ πια η ίδια...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Ο Ιμπραήμ, ο Χαμπίμπ και η Χρυσή Αυγή..

 Εγέρθητω ή εγέρθητου ;  Δε μπορώ να βγάλω άκρη, δεν καταλαβαίνω τα  ελληνικά του τζάμπα "μάγκα" που ήτανε παρών στη συνέντευξη τύπου του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου για την είσοδο του φασισμού στην ελληνική βουλή.   Όπως επίσης αδυνατώ να καταλάβω τον ακραίο λόγο, τις χειρονομίες, την τρομοκρατία απέναντι στους δημοσιογράφους που πήγαν να καλύψουν την συνέντευξη τύπου ενός αρχηγού "κόμματος" που κατέληξε σε παραλογισμό και παρωδία.
 Το "ήρθα, είδα, νίκησα" του κυρίου Μιχαλολιάκου δε τον κάνει Καίσαρα για να σηκώνονται και να χειροκροτάνε όλοι στο πέρασμα του. Ούτε τα "λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες" είναι περισσότερο Έλληνες από εμας για να θεωρούν τσιφλίκι τους την χώρα...
 Στο σπίτι που μένω (από το 1996...) υπάρχει ένα κοινός διάδρομος που ενώνονται δύο πόρτες. Η δική μας και μια άλλη. Δυό σπίτια. Το δικό μας και ένα άλλο. Στο.. άλλο σπίτι λοιπόν ανα διαστήματα έχουν περάσει αρκετοί άνθρωποι. Οικογένειες, φοιτητές, ηλικιωμένοι και αλλοδαποί. Από όλους αυτούς μου έχουν μείνει δυό παιδιά.
  Παιδιά τρόπος του λέγειν καθώς ο Ιμπραήμ και ο Χαμπίμπ είχαν περάσει τα πρώτα άντα αλλά για μένα είναι παιδιά. Γείτονες για αρκετά χρόνια, ερχόμενοι από το μακρινό Μπαγκλαντες, δεν θα μποούσαν παρά να μου δημιουργήσουν και μένα το πρώτο διάστημα καχυποψία για το τι άνθρωποι είναι.
 Ε λοιπόν πάνε περίπου 4-5 χρόνια αν δεν κάνω λάθος που αυτά τα δύο παιδιά φύγανε από το σπίτι για άλλες πιο φιλόξενες πατρίδες, αλλά εγώ ακόμη τους θυμάμαι... Πιο άνθρωποι από πολλούς συμπατριώτες μας, δουλευταράδες, ήσυχοι, με έντονη την ανάγκη για επικοινωνία...
  Άφησαν τις οικογένεις τους χιλίαδες χιλόμετρα μακριά για να έρθουν στην "μικρή Αμερική" όπως συνήθιζαν να μου λένε για την Ελλάδα, για να μπορούν να εξασφαλίσουν στα παιδιά και στις γυναίκες τους τα προς το ζην, ένα καλύτερο αύριο μακριά από την φτώχεια και την μιζέρια...
 Με τον Ιμπραήμ και τον Χαμπίμπ είχα πολλες συζητήσεις, γέλια, χαρές και λύπες, μιας και ήμασταν μια πόρτα μακριά... Πολλές φορές διέκρινα τον ρατσισμό στους ανθρώπους που με έβλεπαν να συναναστρέφομαι μαζί τους, αλλά και τον φόβο στα μάτια τους σε πολύ απλά πράγματα. Ένα κοίταγμα στα μάτια και χαμήλωναν το βλέμμα. Τους πλησίαζα στην αρχή και έδειχνα απόμακροι... Αλλά μετά γίναμε ένα. Με προκάλεσαν μέχρι και στην πατρίδα τους και παρόλο που δεν πήγα, είμαι σίγουρος πως η φιλοξενία τους θα ήταν άριστη...
 Άλλωστε είναι άνθρωποι όπως και μείς... Η ανθρωπιά, η αγάπη, το γέλιο, οι χαρές δεν είναι προνόμιο των λευκών και απ' όσο θυμάμαι η "ανώτερη φυλή" δεν υπάρχει... Ο Χίτλερ με την τέλεια προπαγάνδα του έκανε μια προσωπική του υπόθεση, παγκόσμια τρέλα και μόδα... Ναι δυστυχώς μόδα. Οι Νεοναζί είναι εδώ. Ο ήχος της μπότας "σφυρίζει" στα αυτιά μας... Οι εφιάλτες ζωντανεύουν και η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε κατακλυσμιαίες αλλαγές.
 Οι εκλογες έδειξαν άνεμο αλλαγής. Η μήπως την αρχή του τέλους ; Πολύς κόσμος ψήφισε στα τυφλά, θεωρώντας πως μιά από τις τιμωρίες του δικομματισμού, είναι και η Χρυσή Αυγή.
  Ίσως να είναι φούσκα, ίσως κάποια στιγμή να χαθεί και από τον χάρτη, αλλά μέχρι τότε και από χτες το εθνικιστικό (κατά τα λεγόμενα του αρχηγού του) κόμμα της Χρυσής Αυγής, ήρθε να μας υπενθυμίσει πως η ανέχεια, η φτώχεια και ο ωχαδερφισμός μπορούν να μας οδηγήσουν σε μονοπάτια εφιαλτικά, σε καταστάσεις πρωτόγνωρες και ισοπεδωτικές.
  Η συντεταγμένη πολιτεία πρέπει να δείξει εγρήγορση και σοβαρότητα για να πατάξει τέτοια φαινόμενα.  Γιατί άλλο μεταναστευτική πολιτική και άλλο θάλαμοι αεριών...

Αναγνώστες

Page translation