Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Φέργκιουσον: Η γκρίζα παλέτα του ρατσισμού...

  Θεωρητικά ως ανθρώπινο γένος, έπειτα από τόσα δεινά που έχουμε περάσει, θα έπρεπε να πορευόμασταν με χαρακτηριστικά την ισότητα, την δικαιοσύνη και την ανθρωπιά. 
 Πρακτικά, οδεύουμε τελείως αντίθετα, σε ένα δρόμο γεμάτο φωτιές, βία και μίσος.  Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ, καταμαρτυρούν με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο την σκληρή αλήθεια της φράσης του Μπέρτχολτ Μπρεχτ: "Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. Η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό..."

Τα γεγονότα
 9 Αυγούστου 2014. Ο αστυνομικός Ντάρεν Ουίλσον σκοτώνει τον 18χρονο, άοπλο (όπως ενημέρώνει η ίδια η Αστυνομία) Αφροαμερικανό Μάικλ Μπράουν στο προάστιο Φέργκιουσον του Σεντ Λούις της Πολιτείας Μιζούρι των ΗΠΑ. Το φάντασμα του ρατσισμού πλανάται ξανά πάνω από την Αμερικάνικη γη...

 Τέσσερις μήνες μετά ο αστυνομικός Ουίλσον αθωώνεται για την δολοφονία του 18χρονου, καθώς οι ένορκοι αποφάσισαν να μη του προσάψουν ούτε μια κατηγορία!  Το γεγονός αυτό πυροδότησε κύμα αντιδράσεων από απλούς πολίτες και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από εκείνη την ημέρα και μετά το Μιζούρι έχει παραδοθεί στις φλόγες. Πολλά καταστήματα έχουν λεηλατηθεί ενώ σε διάφορα σημεία της πόλης σημειώνονται βανδαλισμοί.
 Από την άλλη η οικογένεια του θύματος κάνει λόγο για σπασμένη και άδικη διαδικασία ενώ κατηγορεί για συμβιωτική σχέση τον εισαγγελέα της υπόθεσης Ρόμπερτ Μακάλοχ και την τοπική αστυνομία. 
 Όλες οι πτήσεις προς τη συγκεκριμένη περιοχή έχουν ακυρωθεί και ολόκληρη η Πολιτεία βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης... Για τα δραματικά γεγονότα έκανε έκκληση για ειρήνη και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα που τόνισε  "οι ΗΠΑ είναι ένα κράτος που βασίζεται στο νόμο και συνεπώς όλοι πρέπει να αναγνωρίσουν πως η απόφαση ανήκει στο σώμα των ενόρκων". Μάλιστα για τον φόβο περαιτέρω επεισοδίων έχει ενισχυθεί η περιοχή με 2.200 άνδρες της Εθνοφρουράς...

Σκέψεις...
 Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως φτάσαμε ως εδώ. Όταν η ίδια η δικαιοσύνη αποφασίζει κατά το δοκούν, γνωρίζοντας ότι έτσι ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και το κυριότερο καταπατά κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας, τότε το απαύγασμα είναι μόνο ένα. Είμαστε ακόμα δέσμιοι των πιό αρρωστημένων σκέψεων μας. Δυϊλίζουμε τον κώνωπα και στα σημαντικά ζητήματα τα κάνουμε μαντάρα. Είμαστε άδικοι και απάνθρωποι...
 Ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι άλλο. Η βία γεννά βία. Η αφροαμερικάνικη κοινότητα του Φέργκιουσον ήθελε μόνο δικαιοσύνη. Αυτή δεν αποδώθηκε και ο κόμπος έφτασε για άλλη μια φορά στο χτένι. Οι λεηλασίες, η καταστροφή περιουσιών, η πυρπόληση σπιτιών και αυτοκινήτων, η μάχη σώμα με σώμα και οι δολοφονικές επιθέσεις όμως, δεν είναι η λύση.
 Για αυτόν τον λόγο αποφασίσαμε να κάνουμε συντεταγμένες πολιτείες και νόμους. Αρκεί όλοι να αντιμετωπίζονται ίσα. Η Αμερικάνικη κοινωνία αλλά και η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθούν αποσβολωμένοι τάχα, τα γεγονότα. Πόσο θα μας πάρει όμως να μάθουμε??? Τι άλλο πρέπει να γίνει για να κατανοήσουμε πως είμαστε όλοι ίσοι και κανένας ανώτερος από τον άλλο???

 Μόλις τώρα διαβαζω και τις δηλώσεις του αστυνόμου Ουίλσον. "Ένιωσα σαν ένα 5χρονο που αντιστέκεται στον Χαλκ Χόγκαν. Είπα κάνε πίσω θα σε πυροβολήσω. Αμέσως άρπαξε το όπλο μου και είπε “Είσαι πολύ χέστης για να με πυροβολήσεις..."
  "Μου έριξε δύο γροθιές στο πρόσωπο και φοβήθηκα πως η τρίτη θα ήταν η μοιραία.  Πυροβόλησα μέσα από το παράθυρο. Ο Μπράουν υποχώρησε αλλά άρχισε να έρχεται ξανά προς το μέρος μου. Βγήκα από το περιπολικό και τον κυνήγησα. Στα τρία μέτρα κοντοστάθηκε. Του είπα να πέσει κάτω αλλά αυτός συνεχίσε να έρχεται προς το μέρος μου. Υποχωρώντας του έριξα πολλές φορες. Ήξερα πως αν με έφτανε θα με σκότωνε..."

Επιμύθιο
 Αυτά είπε ο Ούιλσον. Αν αυτή η πράξη θεωρείται αυτοάμυνα τότε κάτι πάει λάθος. Αν επίσης όλο αυτό το σκηνικό έγινε εν βρασμώ ψυχής, τότε τουλάχιστον η κατηγορία θα έπρεπε να ήταν ανθρωποκτονία απο αμέλεια. 
 Τίποτα όμως δεν δικαιολογεί την αθώωση του, το ανύπαρκτο κατηγορητήριο και την αστυνομική βία. Όπως επίσης τίποτα δεν θα απαλύνει τον πόνο της μάνας. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Και για τον θύτη και για το θύμα. Για τις οικογένειες τους. Για μια ολόκληρη κοινωνία... 
 Μακάρι όλο αυτό να ήτανε μύθος. Δεν είναι όμως. Είναι μια ζοφερή πραγματικότητα. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να συνυπάρχει αρμονικά με τον δίπλανό του και όχι να τον κρίνει από το χρώμα του και να τον εξουσιάζει. Άντε να δούμε πότε θα το καταλάβουμε...

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Πόσο μας άλλαξε η πτώση του Τείχους?

 Η ερώτηση βέβαια είναι ρητορική. Την απάντηση την ζούμε καθημερινα. 25 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Στις 9 Νοεμβρίου του 1989 έπεσε το Τείχος του Βερολίνου. 
 Το Τείχος της ντροπής, όπως πολλοί είπαν, που χώριζε το Βερολίνο στη μέση, που ουσιαστικά όμως χώριζε τον Δυτικό από τον υπόλοιπο κόσμο και μαζί με αυτόν σκέψεις, απόψεις και ζωές εκατομμυριων ανθρώπων... Κατασκευάστηκε το 1961 και για 28 ολόκληρα χρόνια έγινε το σήμα κατατεθέν του Ψυχρού Πολέμου.  Ρώσοι και Αμερικάνοι έριζαν για την κυριαρχία του κόσμου υψώνοντας τόνους από τσιμέντο ανάμεσα σε ανθρώπινες ψυχές.

 Εκατοντάδες ήταν αυτοί που έχασαν την ζωή τους το διάστημα που το Τείχος ήταν υψωμένο, στην προσπάθεια τους να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Οικογένειες χωρίστηκαν, φιλίες και έρωτες διιαλύθηκαν και το μίσος μεταξύ των δύο πλευρών μεγάλωνε... Τουλάχιστον έτσι το πλάσαραν τα δύο εμπλεκόμενα κράτη. 
 Η προπαγάνδα άλλωστε ήταν ιστορικα το όπλο των διεστραμμένων αλλά ανήμπορων μυαλών που οραματίζονταν να γίνουν ηγέτες του κόσμου. Σαν σήμερα λοιπόν ξεκινούσε το γκρέμισμα του Τείχους. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες συμμετείχαν σε αυτή την διαδικασία. Τα συναισθήματα ήταν έντονα και η συγκίνηση μεγάλη. Κάθε χτύπημα πάνω στις πέτρες της ντροπης ήταν βάλσαμο για τις ψυχές των Γερμανων και από τις δύο πλευρές. Επιτέλους νιώθανε ελεύθεροι...
 Η πτώση του Τείχους σήμανε, θεωρητικά πάντα, και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος των ανισοτήτων, την αρχή μιας καλύτερης ζωής για τους πολίτες όλου του κόσμου. Η ελπίδα φαινότανε παλι, αχνά αχνά, να κάνει την εμφάνιση της...

 Και φτάσαμε στο σήμερα. Τα χρόνια περάσανε αλλά η πληγή τελικά παραμένει. Το Τείχος μπορεί να γκρεμίστηκε, όμως τα τσιμέντο και τα σίδερα στην ψυχή των ανθρώπων είναι εκεί, να μας υπενθυμίζουν κάποια πράγματα. Όσοι, μετά την πτώση, οραματίζονταν έναν καλύτερο κόσμο διαψεύστηκαν. 
 Η προπαγάνδα έχει φτάσει στην πιό εξελιγμένη μορφή της, το μίσος μεταξύ των λαών μεγαλώνει και οι ηγέτες είναι μπροστάρηδες σε αυτόν τον παραλογισμό. Η φτώχεια και η ανεργία στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου αυξάνεται ραγδαία και η ψαλίδα ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες ανοίγει απειλητικά. 

 Αυτό που πραγματικά με θλίβει είναι πως ξεχνάμε. Νιώθω πως όταν περνάνε τα δύσκολα και τα καταφέρνουμε, βαλτώνουμε πάλι χωρίς να μας ενδιαφέρει αν σε 3-5-10 χρόνια βρεθούμε ξανά στην ίδια θέση. 
 Βυθιζόμαστε στη προσωπική μας μοναξιά αδιαφορώντας για τα προβλήματα του διπλανού μας. Και όμως θα έπρεπε να είμασταν αλλιώς. Θα έπρεπε να είχαμε μάθει. Γιατί τα γεγονότα μας διδάσκουν. Άλλο αν εμείς είμαστε κακοί μαθητές και ξέρουμε πως αυτό το κάνουμε συνειδητά. Γιατί κανονικά έπειτα απ΄τόσα παθήματα θα έπρεπε ως ανθρωπότητα να αλλάξουμε ρότα.

 H Γερμανία είναι το κλασσικότερο παράδειγμα για αυτό που αναφέρω. Μια χώρα που έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία λόγω του Χίτλερ αλλά και του Τείχους. Μια χώρα, όμως, που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να κοιτάει αφ υψηλού όλους τους υπόλοιπους. Με αδηφάγα πολιτική και ηγέτες που δεν τους ενδιαφέρει ο ανθρώπινος παράγοντας, παρα μόνο το κέρδος και η φήμη. Και στη μέση ένας λαός που αν και έχει περάσει τα πάνδεινα συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στα παιχνίδια σκοπιμότητας... 

 Μη νομίζετε. Ξέρω πως τα ίδια συμβαίνουν και σε μας. Γιαυτό και το αναλύω γενικότερα αλλά και ειδικότερα. Που μεγάλώνουν τα παιδιά μας? Γιατί κρατάμε κακίες? Γιατί δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας? Πως είναι δυνατόν ο εγωισμός να ορίζει την ζωή μας? Γιατί δεν αγαπάμε αληθινά αλλά πονηρά?  Γιατί ξεχνάμε να ονειρευτούμε... ?
 Ας αναρωτηθούμε λίγο. Άνθρωποι είμαστε μερικές φορές, μα τέρατα γινόμαστε άλλες. Και ο Καζαντζάκης εκεί. Στο μυαλό μου... "Ε κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ να βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις - το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα 'ναι πολύ αργά..."

 

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Στην παλαίστρα των δρόμων...

  "Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει..."  Αυτά τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη μου ήρθαν άμεσως στο μυαλό την στιγμη που παρακολουθούσα ένα βίντεο για τους παλαιστές των δρόμων, τους αθλητές-θρύλους, μιας άλλης Ελλάδας, μιας εποχής που χάθηκε μαζί με κάποιες από τις αξίες και τις συνήθειες μας...

 Όλοι τους, τίμησαν και με το παραπάνω τα χώματα αυτό του τόπου, ψυχαγώγησαν μικρούς και μεγάλους, γέμιζαν τις αλάνες και τις πλατείες των πιο απομακρυσμένων χωριών και ήταν οι απόλυτοι πρεσβευτές της ελληνικής ψυχής που άντεχε, αντέχει και θα αντέχει τα πάντα. Ας θυμηθούμε κάποιους από αυτούς παρέα...

1) Τζιμ Αρμάου
 Ο "Νέος Ηρακλής", ο πιό δυνατός άνθρωπος του κόσμου όπως τον αποκαλούσαν την εποχή που μεσουρανούσε στην Αμερική απέναντι σε μεγαθήρια της πάλης. Στα 13 του χρόνια κουβάλησε ένα γαϊδούρι στην πλάτη, ενώ στα 18 του ήταν ήδη ένας πολύ δυνατός αθλητής. Έδωσε εκατοντάδες δεκάδες παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα αλλά προτίμησε να επιστρέψει στην πατρίδα... 
 Εδώ ο κόσμος τον θεωρούσε περισσοτερο διασκεδαστή και όχι αυτό που ήταν, έναν φτασμένο αθλητή δηλαδή, γιαυτό και ο Αρμάου έδινε παραστάσεις στους δρόμους και στις πλατείες των χωριών για να βγάζει τα προς το ζην. Έσπαγε πέτρες  πάνω στο σώμα του, έκοβε χοντρές αλυσίδες στα δύο αλλά το καλύτερο νούμερο του ήταν όταν ένα φορτηγό η αυτοκίνητο πέρναγε απο πάνω τους χωρίς ο ίδιος να πάθει τίποτα! Ένας τεράστιος αθλητής με την απόλυτη σημασία της λέξης...

2) Γιάννης Κεσκιλίδης- Σαμψών
 Μια από τις γνωστότερες φυσιογνωμίες των αθλητών του δρόμου. Πρωτοπαλαιστής, γεννήθηκε το 1929 έχοντας ποντιακή καταγωγή. Ο πατέρας του ήταν γνωστός παλαιστής τηε εποχής και ο μικρός Γιαννης ακολούθησε τα χνάρια του. Μικρος το δέμας, αλλά με τεράστιες μυϊκές ικανότητες ήταν μέχρι και την δεκαετία του 50' αθλητής της ελευθέρας πάλης (δίνοντας πολλούς αγώνες και στο εξωτερικό) και έπειτα έδινε παραστάσεις σε ανοιχτούς χώρους.
 Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν το πολύ δυνατό κεφάλι που είχε (έσπαγαν πέτρες επάνω του), ενώ μπορούσε με χαρακτηριστική ευκολία να κόψει ένα τηλεφωνικό κατάλογο με τα χέρια αλλά και να δεχτεί τα κιλά ενός αυτοκινήτου η φορτηγού επάνω στο σώμα του. 
 Σαν τώρα τον θυμάμαι να δίνει τις ξεχωριστές του παραστάσεις στο Μοναστηράκι, σε εκείνο το λοφάκι με τον κόσμο να παρακολουθεί τα απίστευτα νούμερα του που τον κατέστησαν έναν από τους τελευταίους, λεγόμενους, λαϊκούς ήρωες αυτού του τόπου. Ξεχασμένος από την ανάλγητη Πολιτεία, ο Γιάννης Κεσκιλίδης προσπαθεί να ζήσει αξιοπρεπώς τα τελευταία χρόνια της ζωής του, παλεύοντας (το ξέρει καλά) με την φτώχεια και την αδιαφορία...

3) Γιώργος Τρομάρας
"Γειά σου ανίκητε Γιωργάρα, θρύλε ατρόμητε Τρομάρα, σαν παλεύεις και μουγκρίζεις και τα σίδερα λυγίζεις...". Στο τραγούδι που ερμήνευσε ο Μανώλης Τοπάλης σε στίχους Γιώργου Γκουλιόβα (ο θρυλικός Μασκοφόρος αντίπαλος του Τρομάρα) αντικατροπτίζεται πλήρως η δυναμική αυτού του  γίγανα παλαιστή... Ο τελευταίος των δυνατών, ο πιό δυνατός άνθρωπος στην Ευρώπη κάποια στιγμή, μιας και κατάφερε να τραβήξει παραπάνω απο δέκα αυτοκίνητα για αρκετά μέτρα.
 Έσκιζε τους τηλεφωνικούς καταλόγους σαν ένα απλό κομμάτι χαρτί, φρέναρε αυτοκίνητα που βρίσκονταν σε πλήρη κίνηση, λύγιζε σίδερα χτυπώντας τα στα χέρια του, χρησιμοποιούσε το κεφάλι του σπάζοντας πέτρες και ξύλα, έκανε... βόλτα περισσότερους απο 20 ανθρώπους που προσπαθούσαν να  τον τραβήξουν με ένα κομμάτι σχοινί, τραβούσε με τα δόντια του ακόμη και βαγόνι τραίνου (!!!)... Ναι αυτός, ο Γιώργος Τρομάρας, ο τελευταίος σόουμαν μιας εποχής που χάνεται... 
 Ακόμα και σήμερα που έχει περάσει τα 65 συνεχίζει να δίνει παραστάσεις, μιας και όπως δηλώνει και ο ίδιος νιώθει ακόμα πως μπορεί να προσφέρει στον Πολιτισμό και στη νεολαία της χώρας, προσκαλώντας και προκαλόντας τη νεολαία να έρθει κοντά στον αθλητισμό και τα γυμναστήρια. Απλά μοναδικός...

4) Παναγής Κουταλιανος
 "Σίδερα μασάει ο Κουταλιανός τρένα σταματάει ο Κουταλιανός πέτρες ροκανίζει ο Κουταλιανός..." έλεγε το γνωστό τραγούδι του Γιάννη Καλατζή και αυτό το όνομα έμελλε να μείνει στην ιστορία ως συνώνυμο της τεράστιας μυϊκης δύναμης... 
 Γεννήθηκε στην Προποντίδα το 1847 και έμεινε στην ιστορία ως ένας από τις πιό χειροδύναμους αθλητές στην ιστορία. Πάλευε παντα σε αγώνες πάλης ντυμένος με δέρμα τίγρης που ο μύθος λέει πως ήταν το λάφυρο του όταν είχε στραγγαλίσει το ζώο σε μια παράσταση του.

 Το μεγαλύτερο του κατόρθωμα όμως ήταν μα επίδειξη που συνήθιζε να κάνει κουβαλώντας τρία κανόνια επάνω του (δύο στα πλευρά και ένα στον ώμο) τα οποία εκπυρσοκροτούσαν και ο ίδιος παρέμενε ατάραχος, χωρίς η δύναμη των οβίδων να του προκαλεί προβλήματα! Λύγιζε σίδερα,αλυσίδες και ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του. Ο Κουταλιανός προερχότανε από οικογένεια με παράδοση στην πάλη και την καριέρα του ακολούθησαν ο γιος του Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός αλλά και ο εγγονός του Γεώργιος Μακρής Κουταλιανός.

 Εννοείται πως υπήρχαν και άλλοι αθλητές που άφησαν το στίγμα τους στην παλαίστρα των δρόμων. Ο ανεπανάληπτος Τζίμης ο Τίγρης, ο ωραίος Τζιμ Λόντος, ο μοναδικός Δημήτριος Μακρής Κουταλιανός που αναφέραμε πιο πάνω αλλά και ο γιός του Γεώργιος Μακρής, ο θηριώδης Δημήτρης Τόφαλος, ο Φώτης Κρικέλης ένας αθλητής που συνεχίζει να δίνει παραστάσεις και είναι ένας από τους παλαιότερους εν ενεργεία, ο Απόστολος Σουγκλάκος (κυρίως στην μορφή του λεγόμενου κατς) και πολλοί άλλοι ακόμα, που μοναδικό σκοπό είχαν και εχουν να ψυχαγωγήσουν με έναν αυθεντικό τρόπο το φιλοθεάμον κοινό.

 Άνθρωποι που βίωσαν την δόξα, την απαξίωση, την φτώχεια αλλά και την αγάπη του απλού λαού, καθώς έμειναν αυθεντικοί χαρίζοντας μας απλόχερα μαθήματα ζωής αλλά και πίστης. Μέσα από τις επιδείξεις τους ζωντανεύανε ο μυθικός Ηρακλής και ο ηρωικός Λεωνίδας. 
 Η σύνδεση του ένδοξου ελληνικού παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, η μαχητικότητα, το κουράγιο και η ψυχή, είναι συστατικά που λείπουν από τη σημερινή κοινωνία. Μακάρι να τα ξαναβρούμε... Καλό μήνα σε όλους.

Αναγνώστες

Page translation