Δώσε ένα στίγμα ρε άνθρωπε...

 Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα λέγατε στον εαυτό σας αν σας δινότανε η ευκαιρία να τον έχετε απέναντι σας? Είδα ένα παράξενο όνειρο χτες βράδυ...  Είχα απέναντι μου... εμένα! Μίλησα αρκετή ώρα με τον εαυτό μου. Και τι δεν του είπα... Η μάλλον καλύτερα τι δεν του έσουρα...
Εγώ: Τι θα γίνει με σένα ρε φίλε? Που θα πάει αυτό το πράγμα? Θες να με νευριάσεις? Είσαι αναποφάσιστος, σπαστικός, δήθεν ώρες ώρες, ποζεράς (sic), τεχνηέντως εριστικός, φλύαρος και πολλά πολλά άλλα...
Ο Εαυτός μου: Μα τι λες? Να σου εξηγήσω...
Εγώ: Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα ρε. Κοροϊδεύεις τις γυναίκες, τις τυραννάς, τις τσιγκλάς, τις φτάνεις στα όρια τους και όλα αυτά γιατί? Επειδή ξέρεις πως είσαι σπαστικός από γεννησιμιού σου ε? Μπαγάσα...
Ο Εαυτός μου: Μπορώ  να σου εξηγήσω? Δυο λεπτά μόνο...
Εγώ: Όχι ρε τώρα μιλάω εγώ... Σου έχω δώσει και εγώ και οι άνθρωποι πυο είναι γύρω σου δεκάδες ευκαιρίες. Γιατί συνεχίζεις το ίδιο βιολί? Στη δουλειά σου ας πούμε θα μπορούσες να είσαι πιο αποτελεσματικός, πιο πιεστικός, λιγότερο συναισθηματικός... Τι θα γίνει δηλαδή? Εκεί που πρέπει να είσαι συναισθηματικός δεν είσαι και εκεί που δεν πρέπει να είσαι το ρίχνεις στο συναίσθημα? Θα με βγάλεις από τα ρούχα μου ε...
Ο Εαυτός μου: Μα εγώ... 

Εγώ: Τι εγώ και εγώ ρε συ... Δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι άνθρωπος είσαι. Μπερδεμένος, αδιάλλακτος μερικές φορές, κακός... ναι κακός γιατί όταν παίζεις με τα συναισθήματα των άλλων τότε την έχεις μια κακία μέσα σου... Και εν πάση περιπτώσει πόσες φορές θα «καθαρίζω» εγώ για τις λαδιές σου? Για τα λάθη σου? Με βλέπουν με μισό μάτι οι άλλοι ρε το καταλαβαίνεις? Όταν είσαι έτσι περίεργος, με «ξύλινη» συμπεριφορά τι περιμένεις δηλαδή? Να σε πλησιάζουν? Να σε νοιάζονται? Κοίτα να αλλάξεις ρότα και σταμάτα να το παίζεις σιγανοπαπαδιά...
 Ο Εαυτός μου: Δεν είναι έτσι όπως τα λες...
Εγώ: Και πως είναι δηλαδή? Και αν δεν είναι έτσι γιατί είσαι μόνος σου? Γιατί σκέφτεσαι διάφορα και «πνίγεσαι» αρκετές φορές? Γιατί νιώθεις μοναξιά? Ότι δε σε νοιάζονται όσο πρέπει? Ότι περνάς απαρατήρητος μερικές φορές... Ότι κάνεις λάθη αβίαστα... Δε θέλω ρε συ το καταλαβαίνεις... Σε νοιάζομαι... Άλλαξε ρότα.. Φτιάξε τον χαρακτήρα σου όσο μπορείς... Καλλιέργησε τον και θα δεις πως όλα θα αλλάξουν... Είμαστε τόσα χρόνια παρέα... Δε θέλω να φτάσουμε σε ένα σημείο και  να χωριστούμε... Δώσε ένα στίγμα... Ένα στίγμα ρε άνθρωπε...
Ο Εαυτός μου: ...

Τσερνόμπιλ: Το πάθημα που δεν έγινε μάθημα...

   Σε μερικά πράγματα δεν χωράνε ανοιχτές απόψεις, συζητήσεις, υποθέσεις.
Γι’αυτό και απόψε δε θα γράψω πολλά. Θα δείξω... Στις 26 Απριλίου 1986 συνέβη στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας το μεγαλύτερο πυρηνικό δυστύχημα της ανθρωπότητας. Μια πόλη, μια χώρα βυθίστηκε στο πένθος... Στην οδύνη.

   Εκατοντάδες δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους... Μικρά παιδιά, νέοι άνθρωποι, ηλικιωμένοι... Οι τερατογεννέσεις και οι ασθένειες ήταν καθημερινό φαινόμενο τα χρόνια που ακολούθησαν. Είκοσι πέντε χρόνια μετά και τίποτα δεν έχει αλλάξει... Το ανθρώπινο γένος έπαθε αλλά δεν έμαθε...

  Πλέον το Τσερνόμπιλ από πόλη-φάντασμα έχει γίνει τουριστικό θέρετρο...  Θεωρείται in να περπατάς εκεί που ο θάνατος τα σάρωσε όλα στο πέρασμα του... Όλα στον βωμό του κέρδους... Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά...

          

«Eαρινή Συμφωνία»

«Aκου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Aπ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών
απ’ τις άσπρες αυλές της Kυριακής
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.
Aκου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Eίναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.
Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που ‘χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Mαγδαληνής.
Xριστέ μου
τι θα ‘τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;»

Γιάννης Ρίτσος


* Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους!

Οι σκέψεις, το αδιέξοδο και η παράδοση άνευ όρων

 «Δε μπορώ άλλο. Θα «σκάσω». Θα τρελαθώ. Δεν αντέχω...». Ωραία. Ας τα βάλουμε κάτω. Γιατί αυτό γίνεται σίγουρα. Παντού και πάντα. Σε όλες τις περιπτώσεις. Όχι μοναχά στις εύκολες. Αλλά και στις δύσκολες. Στις πολύ δύσκολες... Σε αυτές που η λύση και η γιατρειά μοιάζει ανέφικτο όνειρο...
  Λοιπόν εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.  Κάθε κατάσταση είναι μοναδική και έχει τον δικό της τρόπο χειρισμού. Το σημαντικό είναι να μη μας πάρει από κάτω.  Έτσι και γίνει αυτό την «βάψαμε». Οικονομικά, συναισθηματικά ή και προβλήματα υγείας ακόμα χρειάζονται να σταθμιστούν σωστά για να αντιμετωπιστούν. Άλλωστε το βασικό είναι πως τα προβλήματα είναι για μας, τους ανθρώπους.  Εγώ προσωπικά, έχω δει ανθρώπους να βγαίνουν κερδισμένοι από την αντιμετώπιση τους και έχω δει και άλλους να βγαίνουν χαμένοι... Έχει σημασία πως διαχειρίζεσαι μια κατάσταση. Κυρίως για το μετά. Για την ψυχολογία μας. Δυστυχώς για τους ανθρώπους η καθημερινότητα είναι μια «αδυσώπητη σκύλα», που ούτε από συναισθήματα καταλαβαίνει, ούτε από ραγισμένες καρδιές, ούτε από χαμένες ψυχές.  Εκεί που προσπαθείς να βγεις από τον λαβύρινθο που έμπλεξες, εκεί που βλέπεις την έξοδο του τούνελ, κάτι πάει στραβά και γυρνάς στην αρχή... Είναι ψυχοφθόρο το ξέρω. Σε βάζει σε διαδικασία λανθασμένης σκέψης, σου «τρώει» το μεδούλι, σου αφαιρεί ζωντάνια, ενέργεια...
  Πρέπει όμως. Είναι το μοναδικό πρέπει που μ’αρέσει αυτό... Πρέπει να είμαστε πιο δυνατοί, πιο σκληροί, πιο ευέλικτοι εκεί που πρέπει.  Το οφείλουμε καταρχήν στον εαυτό μας και κατά δεύτερον έστω και σε έναν εκεί έξω που έχει πιστέψει σε μας. Γιατί σίγουρα υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος.    Πείτε το «το άλλο σας μισό», πείτε το «αδελφή ψυχή», όπως θέλετε.
  Το σημαντικό είναι να μην παραδώσουμε τα όπλα. Αυτή η αόρατη δύναμη που μας κάνει να νιώθουμε ανίκανοι να αντιδράσουμε πραγματικά σε ότι μας συμβαίνει, που μας ρίχνει ψυχολογικά, πρέπει να μείνει στο περιθώριο. Δεν πρέπει να παραδινόμαστε άνευ όρων. Δεν μας ταιριάζει αυτό.

  Ξέρω πως όταν είσαι έξω από το χορό λες πολλά τραγούδια. Έχω περάσει και γω από δύσκολες καταστάσεις.  Μπορεί και να τις ζω ακόμη και τώρα. Όπως όλοι μας. Ο καθένας από εμάς βιώνει το δικό του πρόβλημα και το βλέπει από την δική του οπτική. Αλλάξτε την οπτική που βλέπετε τα πράγματα. Εγώ προσπαθώ να το κάνω.    Κάποιες φορές μου βγαίνει κάποιες άλλες όχι. Η εσωτερική μας δύναμη είναι τεράστια. Απλά δεν την διαχειριζόμαστε σωστά...
  Ο Μπίλυ Γκράχαμ, Αμερικανός ιεροκήρυκας  έχει πει: «Γεννιέσαι. Υποφέρεις. Πεθαίνεις. Ευτυχώς υπάρχει κι ένα παραθυράκι…» Ας ψάξουμε να βρούμε το παράθυρο λοιπόν. Αυτό που θα μας βγάλει από το τούνελ...

Λογοτεχνικό Σάββατο: «Ερωτικό Κάλεσμα»

Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά...

Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τούς άνεμους τούς κόβουν τα βουνά.
Τούς βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τούς σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος...

Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης.
Ένας αποσταμένος περπατητής.
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς.
να ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ’ ακούσουμε μαζί...

Μενέλαος Λουντέμης

ΜΙΝΙΟΝ: Οι θύμησες ξαναγυρίζουν...

  Το διάβασα σήμερα και αμέσως μια γλυκιά αλλά και συγχρόνως μελαγχολική διάθεση με κατέκλεισε... Το Μινιόν, το πολυκατάστημα με τους 6 ορόφους που αγαπήθηκε περισσότερο από τους Αθηναίους αλλά και ίσως όλους τους Έλληνες (οι περισσότεροι επαρχιώτες που επισκέπτονταν την Αθήνα περνούσαν μια βόλτα από εκεί...), πρόκειται σε διάστημα ενός χρόνου και αν όλα πάνε καλά να ξανανοίξει τις πόρτες του.
  Ο επιχειρηματικός όμιλος Folli Follie έχει ήδη εδώ και χρόνια καταστρώσει το πλάνο επαναλειτουργίας του θρυλικού πολυκαταστήματος και ήδη σε σύντομο χρονικό διάστημα πρόκειται να αρχίσουν οι εργασίες στο εγκαταλελειμμένο κτίριο, κάτι που σίγουρα θα παίξει ρόλο και στην οικονομική ανάπτυξη της αγοράς της πρωτεύουσας, δημιουργώντας παράλληλα και νέες θέσεις εργασίας.
  Το Μινιόν για τους περισσότερους Αθηναίους  άνω των 25 χρόνων δεν είναι απλά ένα πολυκατάστημα. Ειδικά για τους ανθρώπους που πλησιάζουν τα τριάντα και τους μεγαλύτερους είναι ένα μαγικό μέρος που ειδικά στις μέρες των Χριστουγέννων αποτελούσε μόνιμο προορισμός τους.  
                                          Και πως να ήταν αλλιώς άλλωστε?  Τέλη δεκαετίας 80’ αρχές δεκαετίας 90’. Σαν τώρα θυμάμαι την μητέρα μου και τον πατέρα μου να μας παίρνουν από το χέρι και να ξεκινάμε για το Μινιόν. Μόλις φτάναμε σε εκείνη την θρυλική γωνία της οδού Πατησίων και Δώρου η παιδική μας καρδιά χτυπούσε πιο δυνατά... Οι βιτρίνες ήταν στολισμένες με γιρλάντες, βαμβάκι, εκατοντάδες λαμπιόνια και μέσα σε αυτές δεκάδες παιχνίδια. Εκεί έβρισκες ότι λαχταρούσε η ψυχή σου... Η μυρωδιά από το μαλλί της γριάς στους γύρω πεζόδρομους, τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακούγονταν από τα μεγάφωνα του καταστήματος, οι φωνές των άλλων παιδιών, το θεόρατο, για τα παιδικά μας μάτια, κτίριο συνέθεταν μια παλέτα μαγείας που όμοια της συναντάς μόνο στα παραμύθια...
  Το πιο σημαντικό για μένα ενθυμούμενος εκείνα τα χρόνια είναι πως η αθωότητα δεν είχε χαθεί ακόμα... Οι άνθρωποι ήταν σαφώς σε καλύτερη οικονομική κατάσταση και ακόμη και να μην υπήρχαν χρήματα, τα παιδιά έφευγαν από εκεί «γεμάτα» ψυχικά και συναισθηματικά...
  Αυτό το κτίριο ήταν συνυφασμένο με τον αέρα αισιοδοξίας που έπνεε τότε και στη κοινωνία... Ο «μαγικός» 6ος όροφος που άνοιγε μόνο στις γιορτές ήταν μόνο για παιδιά ή όσους ένιωθαν έτσι... Κλόουν,  εκατοντάδες παιχνίδια, από τρενάκια, μέχρι στρατιωτάκια, αυτοκίνητα, κούκλες για τα κορίτσια, Άγιοι Βασίληδες... 
   Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω τον παππούλη που ήταν ντυμένος Άγιος Βασίλης και υποδεχότανε στην αγκαλιά του τα παιδιά βγάζοντας αναμνηστική φωτογραφία για εκείνο το έτος με την επιγραφή να κρέμεται στην τεράστια πολυθρόνα του... Θυμάμαι πως αρκετά παιδιά τον φοβόντουσαν όμως στα δικά μου μάτια έμοιαζε σαν πραγματικός Άγιος Βασίλης. Χέρι χέρι με τον αδερφό μου σεργιανίζαμε στα δαιδαλώδες και τεράστιο όροφο των παιδιών...   Και μετά κουρασμένοι από το παιχνίδι και με τσάντες γεμάτες παιχνίδια, πηγαίναμε να φάμε κάτι στον ακριβώς από κάτω όροφο αν θυμάμαι καλά... Τι όμορφες εποχές...
   Είναι μεγάλη και σημαντική ιστορία το Μινιόν.  Ξεκινώντας από το 1934  όταν ο Γιάννης Γεωργακάς ίδρυσε με έναν συνεταίρο το πρώτο περίπτερο με το όνομα Μινιόν έως και τις επόμενες δεκαετίες, που εξελίχθηκε σε  πολυκατάστημα με 120.000 είδη και 1000 άτομα προσωπικό, ακόμη και το 1980 που μια πυρκαγιά το κατέστρεψε ολοσχερώς και τέλος μέχρι το 1998 που έκλεισε οριστικά λόγω χρεοκοπίας, το πολυκατάστημα των Παιδιών όπως το λέω εγώ κρύβει ακόμη και σήμερα μέσα του κάτι μαγικό...
  Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε, μιας και στους τοίχους του «κρύβονται» τα παιδικά μας όνειρα, το χαμόγελο, η αισιοδοξία,  η αθωότητα που χάθηκε κάπου στη πορεία...

Το φύκι που δε... μασάει

   Closterium moniliferum και πυρηνικά γιοκ. Τι? Τι είναι αυτό? Μα το σούπερ ντούπερ φύκι που θα μας σώσει από πυρηνικά υπολείμματα και ενδεχομένως και από έναν μελλοντικό πυρηνικό πόλεμο...
  Κι όμως δε κάνω πλάκα.  Αυτό που οι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει να κάνουνε (προστασία από ραδιενέργεια-πυρηνικά) μπορεί, όπως υποστηρίζει επιστημονική έρευνα στο Λος Άντζελες, να το κάνει ένα φύκι!!!
  Το συγκεκριμένο φύκι λοιπόν είναι ένας συνηθισμένος μονοκύτταρος οργανισμός-μικρόβιο του γλυκού νερού που μπορεί να καθαρίζει το ραδιενεργό στρόντιο έπειτα από πυρηνικό δυστύχημα, όπως αυτό λόγου χάρη που συνέβη στην Φουκουσίμα.  Το closterium moniliferum  έχει σχήμα μισοφέγγαρου και ζει σε όλες τις λίμνες και τα ποτάμια του κόσμου.
  Αυτό λοιπόν που το κάνει διαφορετικό σε σχέση με τα άλλα φύκια, είναι πως στο εσωτερικό του σχηματίζει μικρά κυστίδια τα οποία είναι εμφανή και εξωτερικά (κενοτόπια), γεμάτα με ένα υγρό και κρυστάλλους βαρίου.  

  Το βάριο είναι ένα χημικό στοιχείο που οι πιο πολλοί από μας το γνωρίζουμε από τις εξετάσεις στο στομάχι, μιας και οι περισσότερες εξετάσεις στα ακτινολογικά εργαστήρια το περιέχουν ως συστατικό. Επειδή λοιπόν τα άτομα στροντίου έχουν ιδιότητες παρόμοιες με αυτές του βαρίου, συχνά οι βιοχημικοί μηχανισμοί του μικροβίου μπερδεύονται  και συσσωρεύουν τα δύο χημικά στοιχεία μαζί. Αυτό λοιπόν πρακτικά σημαίνει ότι έστω και από λάθος το ραδιενεργό ισότοπο του στροντίου που παράγεται στους πυρηνικούς αντιδραστήρες  συσσωρεύεται στο εσωτερικό του φυκιού!!!

     «Το στρόντιο-90 είναι ένας από τους κυρίαρχους κινδύνους για την ανθρώπινη υγεία για τα πρώτα 100 χρόνια μετά την έξοδό του από τον αντιδραστήρα» σχολιάζει στο δικτυακό τόπο του Nature η Μίνα Κρέιτσι του Πανεπιστημίου Northwestern στο Ίλινοϊ.

  Επίσης, η Δρ Κρέιτσι παρουσίασε την ανακάλυψή της για το φύκι στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής  Χημικής  Εταιρείας, το οποίο πραγματοποιείται αυτή την εβδομάδα στο Άναχαϊμ της Καλιφόρνιας.
  Όπως εξήγησε η ερευνήτρια «το μεγάλο πρόβλημα με το στρόντιο είναι ότι  αναμειγνύεται στο περιβάλλον με μεγάλες ποσότητες αβλαβούς ασβεστίου. Επειδή τα δύο αυτά στοιχεία έχουν παραπλήσιες φυσικές και χημικές ιδιότητες, αποτελεσματική μέθοδος για τον επιλεκτικό καθαρισμό του στροντίου ακόμα δεν υπάρχει.
  Το closterium moniliferum θα μπορούσε να δώσει τη λύση, αφού απορροφά ταχύτατα το βάριο και το στρόντιο αλλά αφήνει πίσω του το ασβέστιο.
  Παραμένει ωστόσο ασαφές για ποιο λόγο το μικρόβιο σχηματίζει κρυστάλλους βαρίου. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι το βάριο συσσωρεύεται στα κενοτόπια ως παραπροϊόν, απλώς και μόνο επειδή σχηματίζει ενώσεις με το θείο που υπάρχει ούτως ή άλλως σε αυτούς τους ενδοκυττάριους χώρους.»
   Άγνωστο παραμένει επίσης πόσο ανθεκτικό στη ραδιενέργεια είναι το Closterium moniliferum. Οι ερευνητές εκτιμούν πάντως ότι, ακόμα κι αν το μικρόβιο πεθαίνει γρήγορα από την ακτινοβολία, ο πληθυσμός του στη μολυσμένη περιοχή θα μπορούσε να ανανεώνεται γρήγορα με νέες ποσότητες.
  Ενδιαφέρον δεν είναι? Αν μη τι άλλο δίνει ελπίδες για ένα σημαντικό πρόβλημα της ανθρωπότητας. Μακάρι να προχωρήσουν οι έρευνες για να μπορέσουμε να βρούμε την λύση για το θέμα που βασανίζει τις σκέψεις του απλού κόσμου όλο αυτό το διάστημα. Για τα πυρηνικά απόβλητα. Απλά όσο το σκέφτομαι νομίζω πως δεν είναι αυτό που λέμε πραγματοποιήσιμο. Γιατί εκτός πέρα από τα απόβλητα το φύκι πρέπει να δράσει και ενάντια στα... βλήτα. Τους ανθρώπους...

*  πηγή www.in.gr