Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Οι αθλήτριες που... αγαπήσαμε

  Ξέρετε, έχω μια μανία με τον αθλητισμό. Αγάπη. Λατρεία. Τον καλώς εννοούμενο αθλητισμό βέβαια. Και όταν λέω καλό δεν εννοώ μόνο το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, τον Μπολτ, τον Μέσι και πάει λέγοντας. Υπάρχει και ο...άλλος αθλητισμος ρε παιδια...Ποιός??? Μα φυσικά ο γυναικείος αθλητισμος. Ρίχτε μια ματιά παρακάτω στις 5 πιο αγαπημένες μου αθλήτριες και θα καταλάβετε τι εννοώ...

 1. Γελένα Ισινμπάγιεβα. Η...τσαρίνα των αιθέρων.Το απόλυτο θηλυκό. Η Ρωσίδα πρωταθλήτρια του επι κοντώ που μας έκανε να ξεχάσουμε το όνομα μας. 

 Δεν μπορώ να την δω αλλιώς. Καρφώνεται το βλέμμα μου αμέσως στα υπέροχα...μάτια της. Κορμί πέτρα, καμπύλες, ασυναγώνιστα καπούλια, υπέροχο πρόσωπο. Πολλοί από εμάς θα ευχόμασταν να ήμασταν έστω για λίγο το...κοντάρι της την στιγμή που ξεκινάει για το άλμα της... Αχ βρε Γελένα...Αχ.


 2. Σβετλάνα Χόρκινα. Ξέρω είναι άδικο για τις άλλες αθλήτριες που δεν έχουν γεννηθεί...Ρωσίδες αλλά τι να κάνουμε ρε παιδιά? Έκαστος στο είδος τους και η Ρωσία στις...γυναίκες! 
 Το Σβετλανάκι είναι η επιτομή της γυναίκας με στυλ. Κλασική ομορφιά, μια ψιλόλιγνη οπτασία με σαρκώδη χείλη που περίμενα πως και πως να την θαυμάσω όταν ξεκινούσε τις προσπάθειες της στον πλάγιο ίππο και στις ασκήσεις...εδάφους. Δώσε πόνο ρε Σβετλάνα!

 3. Καταρίνα Βιτ. Παλιά αγάπη. Διαχρονικό μωρο. Η ιέρεια του πατινάζ στον πάγο. Πατινάριζε για καιρο στις... φαντασιώσεις χιλιάδων αντρών και παρά την καταγωγή της (Δυτικογερμανίδα) είχε μεσογειακές καμπύλες και σκετσόζικο χαμόγελο.  
 Οι μάχες της στον πάγο και στις... τσαχπινιές με την Αμερικανίδα Ντέπι Τόμας στους Ολυμπιακούς του 84' στο Σεράγεβο και του 88΄στο Καλγκαρυ μνημονεύονται ακόμα από τους λάτρεις του αθλήματος. Μια ζουμερή μπαλαρίνα που σίγουρα της αξίζει η τρίτη θέση...

 4. Νάντια Κομανέτσι. Ίσως η κορυφαία αθλήτρια όλων των εποχών σε όλα τα αθλήματα. Εδώ μπαίνει περισσότερο για λόγους...θαυμασμού από μέρους μου. 
 Η κρίση είναι καθαρα υποκειμενική, αλλά δεν ξέρω...η εμφάνιση της στους Ολυμπιακούς της Μόσχας το 1980 (πολύ πριν γεννηθώ εγώ για να καταλάβετε την λατρεία που της έχω...) ήταν καθαρά πιο..γυναικεία σε σχέση με εκείνη του αθώου κοριτσιού το 1976 που έκανε ολόκληρο τον κόσμο να παραμιλάει... Το κορίτσι λάστιχο με τις τέλειες αναλογίες και το βλέμμα μιας, θαρρείς, θλιμένης πριγκίπισσας είχε και έχει πολλούς άντρες θαυμαστές, επιβεβαιώνοντας την άποψη πως η Ρουμανία το'χει με τις γυναίκες...


 5. Μαρία Σαράποβα. Ντάξει οκ. Το τένις κέρδισε έναν αγνό φίλαθλο (εμένα ντε...) από τότε που είδα το Μαράκι να χτυπάει με δύναμη το κίτρινο μπαλάκι με την ρακέτα της και να βγάζει εκείνο το μακρόσυρτο  "Ααααααα" που ήχησε στα αυτιά μου σαν τις 4 εποχές του Βιβάλντι ... Οι αναλογίες της σε ζαλίζουν τα μάτια της επίσης, λατρεύω τα στενά της σορτσάκια και τα ατελείωτα πόδια της... Κερδίζει στα σημεία την εντυπωσιακή Κουρνίκοβα μόνο και μόνο λόγω των...κραυγών που βγάζει κατά την διάρκεια του παιχνιδιού...
  Συνοψίζοντας σίγουρα έχω αδικήσει...αθλήτριες και αθλήτριες που τίμησαν την έννοια του... ευ αγωνίζεσθαι και ομόρφυναν, με την σέξυ παρουσία τους σε διάφορα αθλήματα,  τα απογέυματα και τα βράδια μας... Ο απολογισμος που έκανa είναι σταγόνα στον ωκεανό αλλά το είχα τάξει στον εαυτό μου... Για τις αθλήτριες που με έκαναν να ξεχνάω τα άσχημα του αθλητισμού και να θυμάμαι μόνο τα...καλά του. Έτσι είναι αυτά. Ακόμα και εκεί οι γυναίκες κάνουν την διαφορά...

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Τζέσε Όουενς: Το μάθημα του αθλητισμού στο ναζισμό...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Ύπουλο πράγμα η άγνοια. Χειρότερο όμως η ξεροκεφαλιά. Όταν λόγου χάρη τα παθήματα δε γίνονται μαθήματα τότε οφείλεις να...ψαχτείς. Κάτι δεν πάει καλά αυτές τις μέρες στην ελληνική κοινωνία. Θα μου πείτε οτι αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια. Συμφωνώ. Γι'αυτό και η νύξη περί ξεροκεφαλιάς...

 Η δολοφονία ενός συναθρώπου μας στο Κερατσίνι, ο ορυμαγδός των επόμενων ημερών, ο "χαλασμός" στα Μ.Μ.Ε., οι απόψεις γνωστικών, αγνώστων, ημιμαθών και ασχέτων μου έφερε στο μυαλό μια γνωστή ιστορία που μας δείχνει τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζεται η λαίλαπα του ρατσισμού από όπου αυτή και αν προέρχεται...

 Το 1936, λίγο πριν την έναρξη του πιο καταστροφικού πολέμου που είδε η ανθρωπότητα, ο Χίτλερ ήθελε να κάνει επίδειξη δύναμης και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Βερολίνου ήταν η ευκαιρία που έψαχνε... Οι αναφορές του περί "Άριας Φυλής" είχαν ηδη κάνει την εμφανισή τους σχεδόν σε όλες τις ομιλίες του και οι Αγώνες ήταν, ως επί το πλείστον, μια φαρσοκωμωδία... Όλες σχεδόν οι αποστολές των χωρών υποτάσσονται στον... Αυτοκράτορα Χίτλερ χαιρετώντας ναζιστικά κατά την είσοδο τους στο στάδιο... Οι περισσότεροι αθλητές δηλώνουν απερίφραστα την στήριξη τους στον Αδόλφο.

 Ένας όμως διαφέρει. Και λόγω χρώματος αλλά κυρίως λόγω...καρυδιών! Ο έγχρωμος υπεραθλητής Τζέσε Όουενς, γεννημένος στις 12 Σεπτεμβρίου του 1913 στο Όακβιλ των ΗΠΑ σαρώνει σε όποιο άθλλημα παίρνει μέρος. 
 Χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα με χρόνο 10.30, επίδοση που αποτελούσε Ολυμπιακό ρεκόρ. Χρυσό στα 200 μέτρα με χρόνο 20.70, τρίτο χρυσό στην σκυταλοδρομία 4χ100 και τέταρτο χρυσό στο μήκος με άλμα 8.06...Εκείνη την βραδιά στο αγώνισμα του μήκους ο Αδόλφος Χίτλερ ξεμπροστιάστηκε και αυτός και τα δόγματα του με τον χειρότερο τρόπο...

 Αντίπαλος του Όουενς ήταν ένας εξαιρετικός Γερμανός άλτης ο ξανθομάλλης Καρλ Λούντβιχ Λούτς Λονγκ. Στο στάδιο βρισκότανε εκείνη την στιγμή και ο Χίτλερ περιμένοντας άλλη μια νίκη της υποτιθέμενης ανώτερης φυλής... 
 Ο αγώνας ήταν συγκλονιστικός με τους δύο αθλητές να περνάνε ο ένας τον άλλον στις 6 προσπάθειες που κάνανε... Το τελευταίο άλμα του Γερμανού ήταν στα 7.87... Ολόκληρο το στάδιο...σηκώθηκε στο πόδι με τον Χίτλερ να σηκώνεται από την θέση του και να χειροκροτάει σαν τρελός. Ο Όουενς που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν έπειθε με την εμφάνιση του ξεκινάει για το τελευταίο άλμα...

 Και τότε συμβαίνει κάτι συγκλονιστικό. Στο στάδιο επικρατεί "νεκρική σιγή" λες και ο κόσμος περιμένει το αναπάντεχο... Το άλμα είναι πολύ καλό. 8.06! 8.06! Ο Όουενς κερδίζει τον αγώνα και το πρόσωπο του Χίτλερ χλωμιάζει...Σηκώνεται και αποχωρεί από το γήπεδο για να αποφύγει το κάζο να συγχαρεί τον Αμερικάνο αθλητή...
 Μοναδική στιγμή αλλά περισσότερο σημαντική η επόμενη. Ο Γερμανος αθλητής πάει προς το μέρος του και τον φιλάει συγχαιροντας τον για τη νίκη του. Αυτό ήταν το σημαντικότερο γεγονός των Αγώνων. Ένας μαύρος αθλητής νίκησε τον λευκό. Ο αθλητισμός νίκησε τον ναζισμό... Και δύο άνθρωποι διαφορετικών χρωμάτων και αντιλήψεων γίνανε φίλοι...
 Η νίλα που έπαθε ο... Φύρερ ήταν τόσο μεγάλη που για να εκδικηθεί τον Λονγκ, επειδη δεν μπόρεσε να αποδείξει την ανωτερότητα της "Άριας Φυλής", τον έστειλε στην πρώτη γραμμή του πολέμου με αποτέλεσμα να χάσει την ζωή του... Ο Τζέσε Όουενς θέλωντας να τιμήσει τον καλό του φίλο κράτησε σχέσεις με την οικογένεια του βοηθώντας την και οικονομικά...
 Η ιστορία του Όουενς είναι διδακτική. Είδατε λοιπόν ότι την διαφορά δεν την κάνουνε τα χρώματα, οι φυλές αλλά οι άνθρωποι? Είναι απολύτως σίγουρο πως δεν υπάρχει ανώτερη φυλή. Είμαι πεπεισμένος πως οι άνθρωποι πέφτουμε εύκολα σε παγίδες και είμαστε διατεθιμένοι να ακολουθήσουμε πρωτόγνωρους δρόμους για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας... 
 Ο Αδόλφος Χίτλερ ποντάρισε πάνω σε αυτό... Ο Τζέσε Όουενς όμως, του έδειξε πως αν είσαι ανώτερος άνθρωπος, κανένας ναζιστής, κανένας ρατσιστής δε μπορεί να... αγγίξει τον κόσμο σου και τα όνειρα σου... Τα ξαναλέμε.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Καστοριάδης: " Το μίσος προς τον εαυτό μας..."

  "Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο  και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία «διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

 Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς - την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της «διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

  Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων - δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».

 Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

 Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να  ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.
 

  Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

 Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

  Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς.

  Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές  πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.
  Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

 Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. 

 Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.   Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

  Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να "εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

 Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους.
  Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.
  Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά ον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

 Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι' αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

 Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα."



* Το κείμενο αντικατροπτίζει πλήρως την μορφή της σημερινής τρομακτικής εποχής. Η δολοφονία στο Κερατσίνι ελπίζω να μην είναι η απαρχή μιας μη αναστρέψιμης κατάστασης. Ο μεγάλος στοχαστής Κορνήλιος Καστοριάδης ήταν τόσο μπροστά από την εποχή του που είχε προβλέψει τα πάντα...

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Ένας πατέρας, μια μάνα και ένα παιδί...

 Να'μαι και πάλι...Είχα καιρό να γράψω. Δεν ήξερα τι. Τυχαίνουν αυτά και στις καλύτερες οικογένειες. Και μιας και είπα οικογένειες, το θέμα μου σήμερα έχει να κάνει με μια ιστορία. Παλιά και νομίζω διδακτική...
 Ήτανε που λέτε μια οικογένεια πολύ αγαπημένη. Αυτός, ένας επιτυχημένος 30άρης, έξυπνος, μορφωμενος και σοβαρός. Αυτή, μια πανέμορφη 28χρονη γυναίκα, δυναμική και με υπέροχη αίσθηση του χιούμορ. Το ωραίο αυτό ζευγάρι συμπλήρωνε ένα παιδί. Ένας μπόμπιρας που γεννήθηκε ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο, μέσα σε δάκρυα χαράς και γέλια... 
 Το ζευγάρι έπειτα από την γέννηση του μικρού  έκανε όνειρα για το μέλλον.  Πως θα το ονομάσουνε, πως θα το μεγαλώσουνε, πότε θα πει την λεξη "μπαμπα", "μαμά" και πάει λέγοντας...Μια προέκταση του εαυτού τους, έλεγαν ότι ήτανε ο μικρός... Αυτό που δεν σκέφτηκαν, ήταν πως ένα παιδί δεν είναι μια προέκταση αλλά... μια παρθένα έκταση που θέλει την ανάλογη καλλιέργεια για να μεγαλώσει και να βγάλει καρπούς...Όπως ακριβώς τα λουλούδια...
 Με τον καιρό, το αγαπημένο ζευγάρι κατάλαβε πως το να μεγαλώνεις ένα παιδί δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Και πως η ευθύνη της ανάθρεψης του είναι τεράστια. 
 Τα οικονομικά προβλήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και οι τσακωμοί δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους... Ο πατέρας έχασε την δουλειά του και η μητέρα είχε κλειστεί στον εαυτό της θεωρώντας πως ο σύζυγος της την παραμελούσε. Απ την άλλη ο άντρας του σπιτιού σκεφτότανε πως η γυναίκα του δεν τον βοηθάει όσο πρέπει και πως κοιτάει μονάχα πως θα κουράζεται λιγότερο αδιαφορώντας πολλές φορες ακόμη και για τον μικρό...


 Τα  χρόνια περνούσαν και τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Μια εξωσυζυγική σχέση του πατέρα  ήταν η αφορμη που...ξεχείλισε το ποτήρι και έφερε το τέλος στον γάμο του με την μητέρα του μπόμπιρα που αν και μικρός καταλάβαινε πολλά..."Ο εγωισμός" σκέφτηκε ... 
 Μια λέξη που την άκουσε συχνά στους ομηρικούς καβγάδες που είχαν η μαμά με τον μπαμπά... Μια λέξη που ησούσε άσχημα από τότε στα αυτιά του... 
 Με μια οικογένεια διαλυμένη, έναν πατέρα που τον έβλεπε όλο και πιο σπάνια και που όταν αυτό το έκαν είχε και μια καινούργια μαμά μαζί του, μια μητέρα που είχε αλλάξει προς το χειρότερο μιας και δεν μιλούσε σε κανέναν και άρχιζε να παίρνει και φάρμακα, "για τον πονοκέφαλο αγόρι μου" όπως του έλεγε, ο μικρός μεγάλωνε μεγάλωνε, μεγάλωνε... Στα 30 του χρόνια πια και αυτός με μια γυναίκα πανέμορφη, έξυπνη και με υπέροχη αίσθηση του χιούμορ σκεφτέται τα περασμένα...
 Οι γονείς του έχουνε φύγει από την ζωή και ο μικρός μπόμπιρας που έχει γίνει πια άντρας καπου κάπου νιωθεί σα να είναι εκείνο το παιδί...Με την δύσκολη παιδική ηλικία, τους τσακωμούς, τις φωνές και τις λίγες όμορφες στιγμές...


 Ξαφνικά χαμένος στις σκέψεις του ανοίγει τα μάτια του και επανέρχεται στην πραγματικότητα από μια φωνή..."Μπαμπά, μπαμπά πάμε να παίξουμε μπάλα?" Είναι ο γιός του..."Μια έκταση που θέλει καλλιέργεια για να βγάλει καρπούς..." σκέφτεται... 
 Και αν η ευθύνη τον βαραίνει νιώθει πως πια είναι στο δικό του χέρι να διορθώσει αυτά που είναι μέσα του και τον πληγώνουν...Κοιτάει την γυναίκα του, το παιδί του και για το μόνο που είναι σίγους είναι πως δεν θα επιτρέψει στον εγωισμό του να του ορίζει την ζωή... 
 Ας αναλογιστούμε λιγάκι όλοι μας την αξία της οικογένειας και της ευθύνης των γονιών όταν φέρνουν στην ζωή έναν άνθρωπο...Και ας καταλάβουμε πως ο εγωισμός "σκοτώνει" την αγάπη... Τα ξαναλέμε...

Αναγνώστες

Page translation