Παρασκευή 29 Μαρτίου 2019

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου...



"Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
 Κρύβομαι για να γλιτώσω,
 απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι

 Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου 
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
 σ’ αυτήν την άδεια πόλη

 Εδώ στη ρωγμή του χρόνου 
Θάβομαι για να μεστώσω 
μες του Διογένη το πιθάρι

 Στον όγδοο μήνα της,
 είναι η ελπίδα μου 
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά 
καθώς εσύ κουρνιάζεις

 Εδώ στη γιορτή του πόνου
 Ντύνομαι να μην κρυώνω
 του Ουλιάνωφ το μειδίαμα 

Σαντάλια του Χριστού,
 φορώ στα πόδια μου
 Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
 μα `γω θα αναστηθώ..."



Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης-Μουσική Νίκος Ξυδάκης

Κυριακή 24 Μαρτίου 2019

Η χαμένη ταυτότητα και το... ντεμέκ φρόνημα

 Παραμονή της εθνικής μας εορτής. 25 Μαρτίου 1821. Μια Επανάσταση που ξεκίνησε αυτάρκης και ισχυρή και κατέληξε... πουλημένη και προδωμένη. Τόσα χρόνια μετά και τα αρνητικά μας δείχνουν διογκωμένα, τα θετικά μας εξαφανισμένα κάπου μεταξύ της δόξας, της φήμης των χρημάτων και των, παντώς είδους, συμφερόντων. 

 "Αν είμαι ό,τι έχω και αν ό,τι έχω έχει χαθεί, τότε ποιος είμαι;", είχε αναρωτηθεί κάποτε ο Γερμανός ψυχαναλυτής Έριχ Φρομ. Αυτό μας συμβαίνει. Εδώ και αιώνες έχουμε χάσει αυτό που είχαμε. Οι απορίες πληθαίνουν και οι αξίες σιγά σιγά σβήνουν...
 Και πως να μην ισχύει αυτό; Όταν ένας λαός βλέπει την ιστορία να γράφεται υποχθόνια από ανίκανους και δεν αντιδρά; Όταν μια χώρα που γιορτάζει την απευλευθέρωση άλλοτε του τούρκικου, άλλοτε του γερμανοιταλικού ζυγού παραμένει δέσμια των δικών της παθών: Κλαίει και οδύρεται, λιγοψυχά και ξεπουλάει ότι κάποτε την έκανε αυτό που όλος ο κόσμος, παρά τις αυτοκτονικές μας τάσεις, θαυμάζει.


 Ασθενούμε ανίατα, κυοφορούμε στα σπλάχνα μας νεοναζιστές και φασίστες, προσμένουμε σωτηρία από αριστερούς και δεξιούς... ντεμεκ σωτήρες και υφαίνουμε, χρόνια τώρα, ένα μωσαϊκό μιζέριας, κακίας και απανθρωπιάς. 
 Οι σημαίες μας και σε αυτή την γιορτή θα κυματίζουν περήφανες αλλά ανάθεμα με αν γνωρίζουμε πιά την ουσία της λέξης. Ουσιαστικά και όχι για το Θεαθήναι. Με πάθος και πυγμή και όχι για να πουλήσουμε ανδρεία και παλληκαρισμούς.

 Δυστυχώς το συμπέρασμα είναι ένα και μοναδικό. Ο εχθρός είναι εντός. Κανένας ξένος, κανένας άλλος λαός δεν θέλει το κακό μας και τον αφανισμό μας, όπως οι αλαφροίσκιωτοι Ελληναράδες θέλουν να πιστεύουν. Πάντοτε, ανέκαθεν ο εχθρός της χώρας μας, είμασταν εμείς οι ίδιοι. Εμείς που κοροιδεύουμε τον γείτονα μας, εμείς που "το σπιτάκι μας να είναι καλά και οι άλλοι ας πάνε να κουρεύονται", εμείς που φθονούμε τον διπλανό μας όταν ευημερεί και μακροημερεύει, εμείς που πλάθουμε τα παιδιά μας κατ'εικόνα και κατ' ομοίωση, για να... κοκορευόμαστε του λόγου μας, ότι μας μοιάζουν.

 Δημιουργήσαμε μιά αδηφάγα κοινωνία που οι άνθρωποι της λιμοκτονούν μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαί και μέσα τους για μιά χαραμάδα ελπίδας και ανθρωπιάς...
 

Σπείραμε εκατοντάδες δεκάδες χρόνια τώρα, ανέμους και θερίζουμε τις θύελλες, που όσο και αν διαμαρτυρόμαστε γι΄αυτές, θεωρώ πως τις λατρεύουμε. Και για να μην παρεξηγηθώ, δε μιλάω για τις εξαιρέσεις. 

Γιατί, δόξα τον ύψιστο, υπάρχουν και αυτές. Αυτές είναι που μας κρατάνε ζωντανούς, αυτές που μερικές φορές μας κάνουν να θυμίζουμε, αμυδρά έστω, τους θρυλικούς μας προγόνους, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Λεωνίδα, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Χατζιδάκι...

Πρέπει να βρούμε την χαμένη μας ταυτότητα. Και μόλις συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται απλά ένα ξεσκόνισμα. Χρειάζεται να βγάλουμε καινούργια. Χρειάζεται να επανεκκινήσουμε τα πιστεύω και τις αξίες μας.
 Το ένδοξο παρελθόν μπορεί να αποβεί καταλυτικό σε αυτή τη νέα πορεία μας. Αρκεί να μην το ξεχνάμε και να μην το αλλάζουμε. Να το προστατεύουμε και να το τιμάμε όπως του αρμόζει. Ελληνικά και ανθρώπινα.

Καλή αυριανή στους απανταχού Έλληνες και σε όσους νιώθουν έτσι...

Τρίτη 12 Μαρτίου 2019

Σαρακοσταίοι και Χλαπακογιώργηδες...

 Να τη και η Σαρακοστή, που έσκασε... μύτη σαν έτοιμη από καιρό, να ξεπλύνει αμαρτίες, χλαπακιάσματα, πονηράδες και γενικώς παντώς τύπου παρεκτροπές, εκτροπές και... ανατροπές!

 Πάνω στην εποχή που κανονικά πρέπει να φορτσάρουμε εμείς οι πολύ τολμηροί (ίσα μωρή μπετούγια), αναγκαστικά βάζουμε φρένο όσο και αν "άντρες είμαστε και μεις θέλουμε να μαρσάρουμεεε", που λέει και ο Μάκης Κοτσάμπασης! Άρχισα-με λοιπόν την νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και ο νοών, νοείτω...

 Δε ξέρω, αλλά κάθε χρόνο τέτοιες μέρες παρατηρώ. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Το θέμα δεν είναι οτί παρατηρώ, αλλά τι παρατηρώ. Αυτό που διαπιστώνω λοιπόν είναι τους μεν να κατηγορούν τους δε. Το ζητούμενο ξέρετε ποιό είναι; Ότι όσοι νηστεύουν είτε από επιλογή είτε από ανάγκη για ζητωκραυγές και μπράβο κάνουν κάτι που δεν είναι εύκολο. Αντιστοίχως όσοι θεωρούν ότι η νηστεία δεν λέει κάτι και είναι απλά μιά συντηρητική διαδικασία, έχουν και αυτοί τα δίκια τους.
 

 Εγώ θα ρωτήσω κάτι όμως και θέλω ειλικρινή απάντηση από τους... ανήστευτους. Νταξει τα φαγήτα, το... φερμουάρ στο στόμα για τα σουβλάκια και τις πίτσες. Τα μπέργκερ και τα παστίτσια. Τις γυναίκες αδέρφια αντέχετε να τις... κόψετε; 

 Ποιός από εσάς τους επαναστάτες χωρίς αιτία θα άντεχε για 47-48 μέρες χωρίς γυναίκα; Αφήστε, απαντάω εγώ για να σας βγάλω από την δύσκολη θέση. Κανείς σας. Αμέ. Κανείς.

 Και βέβαια η ερώτηση που στριφογυρνάει στο μυαλό σας είναι πως αντέχω εγώ και οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι. Αυτό αν και μυστικό θα σας το εκμυστηρευτώ. Άλλωστε μεταξύ μας είμαστε. Μαζεύουμε γυναίκες παλικάρια μου. Τι; Τι είναι αυτο;  Παράδειγμα. Το τριήμερο που μας πέρασε είχε φοβερό καιρό. Ήλιο και ζέστη. Έχετε ακούσει την έκφραση "μαζεύω ήλιο;".


 Ε κάτι αντίστοιχο είναι και το "μαζεύω γυναίκες"! Συναναστρέφομαι, επικοινωνώ... κοινωνώ με γυναίκες πριν την κατανυκτική περίοδο, χορτάινω δηλαδή απ΄την παρουσία τους στην ζωή μου και έτσι αντέχω τόσο καιρό. Όοοοοοοχι λατρεμένες μου "ψάχνω ευκαιρία να σε πω σεξιστή", ότι και να λέτε δεν είναι σεξιστικό αυτό που έγραψα παραπάνω. Είναι απλά αληθινό.

Το ότι κάποιες φορές οι πονηρές σκέψεις έρχονται, διέρχονται και επανέρχονται, είναι κάτι που θέλει δουλειά για να μην επηρρεάζει όσους νηστεύουν. Εγώ πάντως μιά φορά όταν τελειώνω τη νηστεία, την έχω παλέψει καλά. Αφήστε μετά που μπαίνω φορτσάτος και ετοιμοπόλεμος σε όσες καταστάσεις προκύπτουν. Αποτοξίνωση λοιπόν. Αποτοξίνωση, επανεκκίνηση και καλή καρδιά!
 

  Σε όσους και όσες βιάζονται να κατηγορήσουν, έχω να πω πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να πράττει αναλόγως με τα θέλω του. Βέβαια, διαβάζοντας τα παραπάνω (να το κάνετε και σεις σας βοηθάει να κόψετε τις μαλακίες), έχω να τονίσω το εξής και κλείνω γιατί σας κούρασα. Από δω το πάω από εκεί το φέρνω πάλι για γυναίκες μιλάω. Νταξ αδυναμίες είναι αυτές ρε παιδιά δε κρύβονται...

 Πάντως αυτή η αντιπαλότητα των... Αγίων και τον διαβόλων μου θυμίζει κάτι από την ελληνική ταινία Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες. Πολύ φασαρία για το τίποτα, χωρίς να επικεντρωνόμαστε στα σημαντικά.

 Και κλείνω λίγο πιό σοβαρά. Τα ανθρώπινα όρια είναι μια μεγάλη και σοβαρή ιστορία. Η περίοδος της νηστείας πριν τις άγιες μέρες του Πάσχα, αναδεικνύει σε κάποιο βαθμό (γιατί θεωρώ πως αυτά τα όρια δεν έχουν ταβάνι) την ουσία τους και τις αλλαγές που μπορεί να επιφέρουν στον τρόπο που ζούμε και φερόμαστε.

Καλή Σαρακοστή σε όλους και όλες με Υγεία!


ΥΓ. Φαγητό και γυναίκες. 48 μέρες. Τι αντοχές έχεις ρε Μάκαρεεεεεεε!

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

"Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη..."


"Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….
Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφορα

Χρόνος παλιός χωρίς υπόσταση
Τίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.

Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντηση
Κάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,
Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.
Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη."


Μανόλης Αναγνωστάκης



 Έτσι γλυκόπικρα είπα να αρχίσω τις αναρτήσεις αυτού του μήνα, του Μάρτη του ανοιξιάτικου. Ο λόγος, είναι ότι με διαφορά μερικών ωρών, "έφυγαν" από κοντά μας δύο άνθρωποι, που ο καθένας για τον δικό του ξεχωριστό λόγο, σημάδεψαν την εφηβεία μας (μου). Ο ένας στα 49 του χρόνια, ο frontman των Prodigy Keith Flint. Αυτή ή αυθεντική, αλλιώτικη, διφορούμενη μουσική περσόνα. Ο "Βασιλιάς" της rave, ο firestarter των εφηβικών μας χρόνων, ο ταλαντούχος αλλά και αυτοκαταστρφικός performer που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του την δεκαετία του 90', που όπως αναφέρουν οι πρώτες πληροφορίες έδωσε ο ίδιος τέλος στην ζωή του.


Ο άλλος, επιτρέψτε μου την έκφραση, ο πιο ωραίος αλήτης της ίδιας δεκαετίας, ο γόης του Beverly Hills, o ένας και μοναδικός Dylan McKay, ο ηθοποιός Luke Perry. Η μόνιμη αιτία για τσακωμό ανάμεσα στην Brenda και στην Kelly. Ο κολλητός του Brandon, o οργισμένος νέος που μεγάλωσε μέσα στο χρήμα αλλά χωρις γονείς. Ωραίος τύπος. Εξαιρετικός ηθοποιός με συμμετοχές σε πασίγνωστες σειρές και ταινίες. Έφυγε στα 52 του χρόνια έπειτα από βαρύ εγκεφαλικό που υπέστη.

Λίγο πριν μπούμε στην Αναστάσιμη περίοδο, δύο από τους ανθρώπους που μεγάλωσα-με, "έφυγαν" ξαφνικά και αναπάντεχα, υπενθυμίζοντας μας ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή την ζωή. Πραγματικά μου φαίνεται απίστευτο. Μεγαγχολώ και δεν θέλω να σας το κρύψω. Σήμερα ένιωσα πως ένα κομμάτι της νιότης μου, των εφηβικών μου χρόνων χάθηκε. Ατελείωτες μουσικές, γνώριμοι ήχοι, μεσημέρια και βράδια μπροστα στην τηλεόραση, με εκείνη την εφηβική αφέλεια και ανεμελιά που δεν πρόκεται να ξαναέρθει...





ΥΓ. Ειδικά για τον Dylan του "Χτυποκάρδια στο Beverly Hills", η είδηση δε μπορεί να γίνει εύκολα πιστευτή, κυρίως λόγω του ότι ήταν υγιής και συμμετείχε σε αρκετές ταινίες τα τελευταία χρόνια. Ο Keith Flint από την άλλη, είχε διαλέξει πολύ νωρίς τον δρόμο των ουσιών και της, δίχως όρια, ζωής και έφτασε στο τέλος της διαδρομής αυτοθέλητα...
Καλό μήνα με Υγεία.

Αναγνώστες

Page translation